ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ’40 ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ’40 ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Όπως,  επανειλημμένως, δηλώνω : «Είμαι ανένταχτος δημοκράτης, εθνιστής(=πατριώτης, με την έννοια της συνείδησης ότι είμαι πολίτης του ελληνικού κράτους και το πατριωτικό αίσθημα που προκύπτει από αυτήν), διεθνιστής, ειρηνιστής και ανθρωπιστής».

Επίσης, έχω και – μειοψηφική – άποψη – κατά των(μαθητικών) παρελάσεων, που καθιέρωσε ο δικτάτορας Μεταξάς(1936), στα χνάρια του ιδεολογικού προτύπου του, του Χίτλερ… Μυούν, κατά τη γνώμη μου(με τη στρατιωτική διάταξη και βηματισμό), τους μαθητές στον μιλιταρισμό…

Αλήθεια, γνωρίζετε τι σημαίνει παρέλαση; Ανατρέξτε στα λεξικά και τις εγκυκλοπαίδειες : «Η παρέλαση είναι στρατιωτική τελετή, κατά την οποία οι δυνάμεις προς τιμή μιας επετείου ή κάποιου άλλου σημαντικού γεγονότος εμφανίζονται δημόσια παρουσιάζοντας τα όπλα και τον εξοπλισμό τους και κάνοντας παράταξη και πορεία.».

Είναι οι μαθητές κι οι μαθήτριες σχολείων στρατιώτες; Επίσης, να γνωρίζετε, πως σε κανένα άλλο κράτος της Ευρώπης, δεν γίνονται  μαθητικές παρελάσεις στρατιωτικού τύπου, αλλά μόνο στρατιωτικές.

Πιο ουσιαστική θεωρώ την ιστορική γνώση(μέσω διαλέξεων, ντοκιμαντέρ, εργασιών για τους μαθητές κλπ.) για τις εθνικές επετείους – από τις παρελάσεις και τις φανφάρες…

Όλα αυτά τα λέω και στα παιδιά μου, με τη συμπλήρωση, όμως, πως οι ίδιοι θα αποφασίσουν. Ο  γιος μου(που είναι σε ηλικία παρέλασης) θέλει, και παρελαύνει με τον αθλητικό σύλλογο. Είναι ένα παιδί 9 χρονών και του αρέσει, όλη αυτή η πολύχρωμη τελετή, και θέλει να είναι μαζί με τους φίλους του και τους συναθλητές του. Το κατανοώ, και βάζω, πάνω από την όποια προσωπική μου θέση(εξάλλου κι εγώ στην  εφηβεία μου, σταμάτησα, από άποψη, να παρελαύνω – και τότε είχαμε και συνέπειες… απουσία…), την πατρική αγάπη.

Έτσι και σήμερα παρακολούθησα άλλη μια παρέλαση… το μυαλό μου, όμως, έκανε την δική του παρέλαση…

Τι τιμούμε την 28η Οκτωβρίου;  Το ΟΧΙ του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά προς τον πρέσβη της Ιταλίας στην Ελλάδα   Εμμανουέλε Γκράτσι.

Συγκεκριμένα : «Στις 3 τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου, ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Αθήνα, Γκράτσι θα συναντηθεί με τον Μεταξά, για να του επιδώσει, στο σπίτι του στην Κηφισιά, τελεσίγραφο, με το οποίο ο Μουσολίνι απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας. Η κυβέρνηση των Αθηνών είχε διορία τρεις ώρες για να δώσει την απάντησή της. Ωστόσο, αυτή ήταν αυτονόητη για τον δικτάτορα: «Donc, Monsieur c'est la guerre» («Λοιπόν, Κύριέ μου έχουμε πόλεμο!»).»(Πηγή : http://www.sansimera.gr/articles/21#ixzz3HSsVtwLa).


Δεν θα μπω στον κυκεώνα των ιδεολογικών και πολιτικών συζητήσεων, αν το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς, ή ο ελληνικός λαός… Η ερμηνεία του ΟΧΙ, μετά τη μεταπολίτευση,  αναπαράγεται ως εξής : «Το ΟΧΙ από τον Μεταξά απηχούσε τις διαθέσεις του ελληνικού λαού.  Το ΟΧΙ γίνεται δεκτό με πρωτοφανή ενθουσιασμό απ' όλο τον ελληνικό λαό, που ξυπνά στις 6 το πρωί από τους συριγμούς των σειρήνων και ξεχύνεται στους δρόμους, κρατώντας τη γαλανόλευκη. Οι στρατεύσιμοι ετοιμάζονταν για το μέτωπο «με το χαμόγελο στα χείλη» και το ραδιόφωνο μετέδιδε διαρκώς το περίφημο πρώτο ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλουν από της 5:30 πρωινής σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους»(βλ. ό. π.).

Δηλαδή, ο ελληνικός λαός, έτρεξε «με το χαμόγελο στα χείλη», να πάει να σφαχτεί, για  να υπερασπιστεί ένα δικτατορικό καθεστώς και μάλιστα φασιστικό, αδερφό, αυτού που μας επιτίθονταν;

Δεν κάνω ιστορική μονογραφία εδώ, για να πάρετε, έτοιμη, «στο πιάτο», μια απάντηση, ως θέσφατο… Αμφισβητώ, επίτηδες(!), προς κριτική σκέψη… Ένας μεγάλος καλλιτέχνης μας έχει δηλώσει πως «πατρίδα είναι αυτό που αντέχει η καρδιά του κάθε ανθρώπου να υπερασπιστεί»…

Επανέρχομαι. Τι ζητούσε ο Μουσολίνι; «Απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας.». Γι’ αυτό, λοιπόν, πολεμήσαμε κι αμυνθήκαμε! Έτσι δεν είναι; Ή, πιο σωστά, πολέμησαν οι παππούδες μας… Μετά ακολούθησε η, αναμενόμενη – και μη αντιμετωπίσιμη - εισβολή των Γερμανών, κι όλα όσα ακολούθησαν, ανοίγοντας, πλέον, το κεφάλαιο της «Εθνικής Αντίστασης», αλλά και «αυτών που προσκύνησαν», κι έγιναν τα πειθήνια όργανα του Χίτλερ στην Ελλάδα, εναντίον του λαού τους και των αγωνιζόμενων συμπατριωτών τους.

Να σας κάνω μια ερώτηση : Η σημερινή παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου  έλαβε χώρα σε μια ελεύθερη Ελλάδα;

Στρατιωτικά είμαστε ελεύθεροι, ναι. Οικονομικά είμαστε; Γιατί, ξέρετε, εκτός των στρατιωτικών, υπάρχουν κι οι οικονομικοί πόλεμοι.

Αντιστέκονται, σήμερα, οι «δημοκράτες» πολιτικοί μας, αλλά κι εμείς οι ίδιοι, ως λαός, στις αποφάσεις της Τρόικας και του ΔΝΤ;  

Τι ζητούσε ο Μουσολίνι; «Να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας.».

Ποια είναι η θέση της σημερινής «ελεύθερης» Ελλάδας; Παραδομένη πλήρως στις αποφάσεις της Τρόικας και του ΔΝΤ, χωρίς λαϊκή αντίσταση, υπόδουλη οικονομικά, με κυβέρνηση – ανδρείκελο(εκλεγμένη από εμάς!) να υπηρετεί υποτακτικά τις έξωθεν εντολές… Βρισκόμαστε δηλαδή – άνευ πολέμου – υπό(οικονομική) κατοχή… και παρελαύνουμε για το ΟΧΙ του ’40, που έκαναν πράξη άλλοι, ενώ εμείς λέμε καθημερινά ΝΑΙ…

Αυτούς που είπαν – έμπρακτα, με τη ζωή τους – το ΟΧΙ τους τιμούμε με παρελάσεις σε μια εξαθλιωμένη κι υπό οικονομική κατοχή Ελλάδα… τους εαυτούς μας, εμάς τους ίδιους, που λέμε το ΝΑΙ στους κατακτητές μας, τους αποτιμούμε;

Τάσος Καραντής