ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΣ - ΠΕΓΚΥ ΖΗΝΑ : ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΩ

ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΣ - ΠΕΓΚΥ ΖΗΝΑ : ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΩ

Είδα τον Χατζή και τη Ζήνα στο Ευριπίδειο Θέατρο Σαλαμίνας

Το συναυλιακό ντουέτο του Κώστα Χατζή με την Πέγκυ Ζήνα, ίσως, και μόνο στο άκουσμά του, αρκετούς να τους ξενίσει. Όμως στην τέχνη όλα είναι επιτρεπτά και κατορθωτά και (πρέπει να) κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

Ο Κώστας Χατζής είναι ο Κώστας Χατζής! Με σχεδόν μισό αιώνα παρουσίας στο μουσικό μας τοπίο, με το τραγουδιστικό στίγμα του κοινωνικοπολιτικού(αλλά κι ερωτικού) μπαλανταδόρου, με αποκορύφωμα – πασίγνωστο σε όλους – το «Ρεσιτάλ» με τη Μαρινέλλα και τα διαχρονικά αγαπημένα τραγούδια που άφησε.

Η Πέγκυ Ζήνα μετράει ήδη 20 χρόνια στην ελληνική δισκογραφία, έχοντας κατακτήσει τη διάρκεια, τη δημοφιλία και την εμπορικότητα, με πλατινένιους και χρυσούς δίσκους. Αν κι έχει μια ευρείας γκάμας φωνή, επέλεξε κι έχτισε – με μεγάλη επιτυχία – ρεπερτοριακά, αλλά κι ως προφίλ, το πορτρέτο μιας από τις σημαντικότερες τραγουδίστριες της γενιάς της, στο χώρο του σύγχρονου λαϊκού και διασκεδαστικού τραγουδιού, με αποκορύφωμα τις συνεργασίες της με τον αείμνηστο Δημήτρη Μητροπάνο.

Προσωπικά - επειδή την παρακολουθώ ως δημοσιογράφος – δεν μου έκανε εντύπωση η φετινή καλοκαιρινή συνεργασία τους, διότι εξ’ αρχής, έχω διακρίνει τα πλούσια φωνητικά κι ερμηνευτικά της προσόντα.

Έτσι, επέλεξα να δω, την κοινή εμφάνιση Χατζή – Ζήνα(που μάλιστα ήρθαν και στο νησί μου τη Σαλαμίνα), περισσότερο λόγω της Πέγκυς Ζήνα, κι όχι τόσο, του, πολύ, Κώστα Χατζή, που τον είχα δει(ξανά στη Σαλαμίνα) στο ντουέτο του, τότε, με τη Μαρινέλλα.

Η συναυλία δόθηκε στο Ευριπίδειο Θέατρο Σαλαμίνας την 1η Αυγούστου 2015, μια μέρα μετά το «μπλε φεγγάρι»(πανσέληνο) της 31/7, που συμπλήρωσε, ως φόντο, το στίγμα της βραδιάς. Εξαμελής η ορχήστρα(πιάνο, κιθάρα, ντραμς, ηλέκτρικό μπάσο, βιολί & πνευστά) υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Παγιάτη και 2,5 ώρες ατμοσφαιρικό κι αισθαντικό πρόγραμμα, σ’ αυτήν την πρώτη επί σκηνής συνύπαρξη των δύο καλλιτεχνών, με πρωταγωνιστικό, βέβαια, το ρεπερτοριακό ύφος του Κώστα Χατζή και την Πέγκυ Ζήνα σε έναν άλλον ρόλο, που με κέρδισε κι είναι άξια συγχαρητηρίων.

Όπως θα έχετε, ήδη, υποπτευθεί, κυρίαρχος ήταν ο Κώστας Χατζής, με τις καταγγελτικές, κοινωνικές κι ερωτικές μπαλάντες του, που πάντα ερμηνεύει, μοναδικά, με το ιδιαίτερο ύφος του.

Η Πέγκυ Ζήνα, ισάξια δίπλα του, σε μια επιλογή, από το δικό του υλικό(χωρίς να λείπουν από το πρόγραμμα κι οι δικές της επιτυχίες, με διαφορετική όμως ενοχρηστρωτική ματιά), που το απέδωσε με τη φρεσκάδα, την εκφραστικότητα και την έκταση της φωνής της, βάζοντάς του την δική της σφραγίδα. Ειδικά, μάλιστα, αν αναλογιστείτε, ότι αναμετρήθηκε με μεγάλα τραγούδια, που τα έχουμε στ’ αυτιά μας με τη φωνή της Μαρινέλλας, κατάφερε, αφενός, να αποσπάσει την προσοχή μου κι αφετέρου, να με ικανοποιήσει ερμηνευτικά και φωνητικά, τολμώντας να πω, ότι τους έδωσε μια πραγματικά δική της εκδοχή και τα ανανέωσε!

Όσες κι όσοι, λοιπόν, θέλετε να πάρετε μια πρώτη γνώμη, μέσω, ενός ρεπορτάζ, πριν καταλήξετε στην απόφαση για το αν θα επιλέξετε να παρακολουθήσετε της συναυλία τους, σας προτείνω, ανεπιφύλαχτα, να μην χάσετε τις κοινές εμφανίσεις του Κώστα Χατζή και της Πέγκυς Ζήνα!

Μάλιστα, θα πρότεινα στους δυο πρωταγωνιστές να την κυκλοφορήσουν σε ζωντανή ηχογράφηση, ώστε να καταγραφεί αυτή η καλλιτεχνική χημεία που έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν, με μεγάλη επιτυχία.

Αποσπάσματα από τη συναυλία τους στο Ευριπίδειο Θέατρο Σαλαμίνας :


https://www.youtube.com/watch?v=gFA7rL_A1j0&feature=youtu.be

https://www.youtube.com/watch?v=r5yAa3914Sk&feature=youtu.be

https://www.youtube.com/watch?v=5YuRBrEGCYA&feature=youtu.be

https://www.facebook.com/peggyzina/videos/vb.11498252369/10153489402532370/?type=2&theater

https://www.facebook.com/peggyzina/videos/vb.11498252369/10153489337457370/?type=2&theater

https://www.facebook.com/peggyzina/videos/vb.11498252369/10153489337257370/?type=2&theater

https://www.facebook.com/peggyzina/videos/vb.11498252369/10153489337372370/?type=2&theater

https://www.youtube.com/watch?v=GvE2gDgrDFM&feature=youtu.be



Επισκεφτείτε:


https://www.facebook.com/hatzis.kostas


https://www.facebook.com/peggyzina?pnref=lhc



*Οι φωτογραφίες προέρχονται από τις επίσημες ιστοσελίδες των δύο καλλιτεχνών.

Τάσος Καραντής

ΝΑΤΑΣΑ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ – ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ «ΜΑΖΙ ΜΕ ΣΕΝΑ»

ΝΑΤΑΣΑ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ – ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ

«ΜΑΖΙ ΜΕ ΣΕΝΑ»

LIVE 2015 – 2 CD

«ΑΓΟΡΑ» - Minos EMI 

Για τη Νατάσα Θεοδωρίδου, έχω εκφράσει τη γνώμη μου και παλιότερα, είναι η καλύτερη λαϊκή τραγουδίστρια της γενιάς της. Εξαιρετική φωνή, καθάρια, όλο φρεσκάδα, με όμορφη χροιά, απίστευτο μέταλλο, προσωπική ταυτότητα και πλούσια λαϊκών ηχοχρωμάτων, που αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές των ανθρώπων με λαϊκές καταβολές. Αρκεί ένα ερμηνευτικό χρωματάκι της σε μια λέξη ή μια φράση, ή ένα της τσάκισμα στη φωνή, για να σε συγκινήσει και να σε κάνει να ανατριχιάσεις.

Ο Γιώργος Θεοφάνους ανήκει στους, μετρημένους στα δάχτυλα, συνθέτες, που έχουν προικίσει με τις μεγαλύτερες επιτυχίες το ρεπερτόριο της Νατάσας Θεοδωρίδου. Από την άλλη, βέβαια, κι η Νατάσα Θεοδωρίδου(μαζί με τον Πασχάλη Τερζή και τον Αντώνη Ρέμο) ανήκει στους τραγουδιστές, που με τη φωνή τους έκαναν τραγούδια του Θεοφάνους μεγάλα πανελλήνια και διαχρονικά σουξέ, παρότι ο επιτυχημένος συνθέτης έχει συνεργαστεί και με ιστορικά ονόματα του χώρου του ελληνικού τραγουδιού(από την Αλεξίου και το Νταλάρα, ως τη Μαρινέλλα).

Το χειμώνα που μας πέρασε – αλλά και το φετινό καλοκαίρι που διανύουμε (σε κοινές συναυλίες) – οι δυο τους συναντήθηκαν στο «Φως», σ’ ένα από τα προγράμματα που συζητήθηκαν κι άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις, παρουσιάζοντας τα κοινά τους τραγούδια, επιτυχίες του Θεοφάνους ερμηνευμένα, σε πρώτη εκτέλεση, από άλλους δημοφιλείς τραγουδιστές, μέσα από τη φωνή, αυτή τη φορά, της Νατάσας Θεοδωρίδου, αλλά και κλασικά κομμάτια.

Η καλλιτεχνική τους αυτή συνάντηση, αποτυπώθηκε και δισκογραφικά, μέσα από ένα διπλό cd, με τον τίτλο «Μαζί με σένα» με ηχογραφήσεις από την κοινή τους συνύπαρξη, που δόθηκε στις 25/7/2015 από την εφημερίδα «ΑΓΟΡΑ», ενώ κυκλοφορεί στα δισκοπωλεία από τη  Minos EMI.

Η έκδοση – της εφημερίδας, που έχω στα χέρια μου – είναι λιτή, αλλά πλήρης. Δηλαδή, περιέχει ένθετο ένα μίνιμουμ φωτογραφικό υλικό, την track list και τους δημιουργούς όλων των τραγουδιών, τα ονόματα όλων των συντελεστών και τις απαραίτητες πληροφορίες, καθώς και σημειώματα των δύο πρωταγωνιστών(Θεοδωρίδου – Θεοφάνους), που εστιάζουν στην κοινή συνύπαρξή τους στη σκηνή και στη δισκογραφική αποτύπωσή της.

Ο μουσικόφιλος θα απολαύσει από τη φωνή της Νατάσας Θεοδωρίδου τα καλύτερα και πιο επιτυχημένα τραγούδια του Γιώργου Θεοφάνους, όπως : «Τις δύσκολες στιγμές», «Φεγγάρι», «Παλιόκαιρος», «Δεν τελειώσαμε», «Έλα να με τελειώσεις», «Ο δικός μου ο δρόμος», «Για κανένα», «Μια κόκκινη γραμμή» κ.ά. Καθώς και πασίγνωστα τραγούδια, διαφορετικού είδους κι ύφους, με την ερμηνευτική σφραγίδα της Θεοδωρίδου, όπως : «Αγάπα με», «Να λοιπόν γιατί σ’ αγάπησα», «Είσαι μια συνήθεια», «Μου ‘χεις κάνει τη ζωή μου κόλαση», «Συγγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ».

Το live αυτό διπλό cd, δεν είναι άλλη μια ζωντανή ηχογράφηση, αλλά μια ζωντανή – με όλη τη ζεστασιά, την ατμόσφαιρα και την αμεσότητα του ζωντανού – αποτύπωση της κοινής συνύπαρξης επί σκηνής, μιας χαρισματικής τραγουδίστριας κι ενός εμπνευσμένου συνθέτη.

Tracklist:


1. Ο Δικός Μου Ο Δρόμος – Live
2. Μη Φύγεις / Έλα Να Με Τελειώσεις / Δεν Τελειώσαμε – Live
3. Σ’ Ένα Χαρτάκι Έγραψα – Live
4. Σου Τ’ Ορκίζομαι / Πώς Τολμάς / Θα ΄πρεπε – Live
5. Δεν Έχει Σίδερα Η Καρδιά Σου – Live
6. Τρέμω – Live
7. Που Να ‘σαι – Live
8. Κάνε Στην Άκρη – Live
9. Μη Ρωτάτε / Έκρυψα Το Πρόσωπό Μου – Live
10. Σαν Άνεμος – Live
11. ΑγάπαΜε (Abraza Me) – Live
12. Μη Μιλάς – Live
13. Να Λοιπόν Γιατί Σ’ Αγάπησα / Είσαι Θεός / Είσαι Μια Συνήθεια / Σήμερα / Καλημέρα Καινούργια Μου Αγάπη / Στιγμή – Live
14. Σ’ Αγαπώ – Live
15. Όπου Και Να ‘σαι – Live
16. Ρίξε Νύχτα – Live
17. Φεγγάρι – Live
18. Απέναντι – Live
19. Κύκλος – Live
20. Για Κανένα – Live
21. Τις Δύσκολες Στιγμές – Live
22. Απάντησέ Μου – Live
23. Ένα Τραγούδι Ακόμα – Live
24. Το Κύμα – Live
25. Πάμε Ψυχή Μου / Γίνεται / Τι Σε Νοιάζει / Δώσε Μου Μια Ευκαιρία – Live
26. Αχ – Live
27. Σκουπιδιάρικο – Live
28. Τι Σου ΄χω Κάνει – Live
29. Παλιόκαιρος – Live
30. Δίπλα Σε Σένα – Live
31. Τα Δάχτυλα / Μου ‘χεις Κάνει Τη Ζωή Μου Κόλαση – Live
32. Δε Μιλάμε – Live
33. Έλα Που Φοβάμαι – Live
34. Καμιά Φορά – Live
35. Συγνώμη Που Σ’ Αγάπησα Πολύ – Live
36. Άσε Με Να Φύγω – Live
37. Θα ‘ρθω Να Σε Βρω – Live
38. Μια Κόκκινη Γραμμή – Live


Επισκεφτείτε:



https://www.facebook.com/NatasaTheodoridouOfficial


https://www.facebook.com/GEORGETHEOFANOUS

Τάσος Καραντής

ΣΤΕΦΑΝΙΑ - «REPLAY»

ΣΤΕΦΑΝΙΑ - «REPLAY»

Τη Στεφανία τη γνώρισα από το συντοπίτη και φίλο, πολυγραφότατο και πολυσύνθετο δημιουργό Ανδρέα Λάμπρου, ο οποίος και της ετοιμάζει και το πρώτο προσωπικό cd.

Η Στεφανία ανήκει στις φωνές, που τις ακούς και σταματάς(!), δεν(τις) προσπενάς!

Σταμάτησα, λοιπόν κι εγώ, γνωρίστηκα μαζί της, αναπτύχθηκε μια αλληλοεκτίμηση και συμπάθεια.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο της τραγούδι «REPLAY» κι έτσι, μου δόθηκε η αφορμή για μια συνολική της παρουσίαση – αγάπης, στο δημοσιογραφικό μου μπλογκ TA – SOS.



Στεφανία : «REPLAY»


Από το δελτίο Τύπου της  «14 MUSIC» :

«H ΣΤΕΦΑΝΙΑ είναι μία νέα ταλαντούχα τραγουδίστρια που μας συστήνεται με το πρώτο της single ‘’Replay’’ και μας μεταδίδει από την πρώτη στιγμή το κέφι και την ενέργειά της!

Το ‘’Replay’’ είναι μια ολόφρεσκη pop μελωδία, ένα δροσερό, καλοκαιρινό τραγούδι που σίγουρα θα το τραγουδήσουμε και θα το χορέψουμε όλο το καλοκαίρι!

Η μουσική ανήκει στον Ανδρέα Λάμπρου ενώ τους στίχους υπογράφει ο Τάσος Βουγιατζής».

Κι ένα σημείωμα από τον συνθέτη του τραγουδιού Ανδρέα Λάμπρου :

«Πιστεύω ακράδαντα πως αν κάνουμε "REPLAY" στις ωραιότερες στιγμές της ζωής μας, τότε ίσως και να μπορέσουμε να σκεφτούμε πιο σωστά, για να πάρουμε αποφάσεις και να βγούμε από τα αδιέξοδα! Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους! Και να θυμάστε η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!»

Ακούστε το «REPLAY»



https://www.youtube.com/watch?v=VyzZkTu-39s

Συνέντευξη της Στεαφανίας στο δημοσιογραφικό μου μπλογκ «TA-SOS»



http://ta-sos.blogspot.gr/2015/01/blog-post.html



Επισκεφτείτε την ομάδα στο f/b της Στεφανίας 



https://www.facebook.com/groups/620934728033079/

Τάσος Καραντής

Κωνσταντίνα Γεωργαντά : “Athens in a poem”

Κωνσταντίνα Γεωργαντά : “Athens in a poem”

Αφορμή για την γνωριμία μου με την Κωνσταντίνα Γεωργαντά, αποτέλεσε η(έκπληξη για μένα) της δημοσίευσης ενός, από τα εκδομένα σε συλλογές(τις οποίες τις αντιμετωπίζω με σκεπτικισμό) ποιήματός μου(«Αστική γεωγραφία») στην ιστοσελίδα “Athens in a poem” (athensinapoem.com).



Χωρίς δεύτερη σκέψη, επικοινώνησα με την Κωνσταντίνα για να μας ξεναγήσει στο “Athens in a poem”, όπου, σύμφωνα με τα λεγόμενά της : «  Ψάχνουμε ποιήματα που όχι τόσο να αναφέρουν απλά τη λέξη «Αθήνα» αλλά να σκιαγραφούν την αστική εμπειρία σε διάφορα σημεία της πόλης, σε δρόμους, πλατείες, γειτονιές, σπίτια και να πλάθουν έτσι μια εικόνα του τι βιώνει κάποιος βιώνοντας την πόλη καθημερινά.».

«Πέρα από αυτό», όπως συνεχίζει η ίδια : «υπάρχουν ενότητες για φωτογραφίες της πόλης, είτε αφιερώματα σε διάφορες γειτονιές και συνοικίες είτε μεμονωμένες, κάποια βίντεο για το πώς δομείται αλλά και πώς καταστρέφεται η μνήμη στην πόλη»…
Διαβάστε το «οδηγό χρήσης», που αποτελεί αυτή, αυτή η συνέντευξη και περιηγηθείτε, μ’ ένα άλλο μέσο, στην Αθήνα.

Ευχαριστώντας την Κωνσταντίνα Γεωργαντά, για την κουβέντα μας, σας εύχομαι έναν καλό και συμμετοχικό περίπατο.


- Κωνσταντίνα, αφορμή αυτής της κουβέντας μας είναι η ιστοσελίδα athensinapoem.com, της οποίας είσαι διαχειρίστρια. Αλλά πριν μιλήσουμε για την σελίδα καθαυτήν, όπου, ήδη, ο τίτλος της μας προϊδεάζει, θα ήθελα μια γνωριμία με σένα, δηλαδή, για τις σπουδές σου και τη σχέση σου με την ποίηση, όπου έτσι θα βοηθηθούμε να καταλάβουμε, καλύτερα, τι ήταν αυτό που σε οδήγησε α’ αυτό το εγχείρημα.


- Αγαπώ τον πειραματισμό με τις λέξεις και τη συμπύκνωση νοήματος που προσφέρει η ποίηση και έτσι ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με αυτό το σύμπαν. Είμαι απόφοιτος του τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ συνέχισα τις σπουδές μου στο τμήμα Αγγλικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης στη Σκωτία. Ασχολήθηκα με λογοτεχνία και λογοτεχνικά κινήματα του 20ου αιώνα, με έμφαση στο Βρετανικό και Ιρλανδικό Μοντερνισμό, και συνδύασα τον κόσμο αυτόν με την Ελληνική λογοτεχνία στη διδακτορική μου διατριβή όπου εξερεύνησα τον ποιητικό διάλογο ανάμεσα σε Βρετανία, Ιρλανδία και Ελλάδα την περίοδο 1922-1952. Το προϊόν της έρευνάς μου εκδόθηκε το 2012 ως Conversing Identities: Encounters Between British, Irish and Greek Poetry, 1922-1952. Τώρα δουλεύω πάνω στο δεύτερο βιβλίο το οποίο θα περιλαμβάνει τις μεταφράσεις τριών ποιημάτων και αντίστοιχα κριτικά κείμενα πάνω σε αυτά και θα εκδοθεί το 2017 με τον τίτλο Erēmē Gē-Perama-Kleftiko: Three Long Poems in Athens. Γράφω κείμενα για ποίηση και λογοτεχνία, κυρίως διαβάζω πολύ, εργάζομαι ως καθηγήτρια Αγγλικών και τον Ιούνιο του 2015 κυκλοφορεί η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο Ρακοσυλλέκτης χρόνος από τον εκδοτικό οίκο Πανοπτικόν. 


- “Athens in a poem” (athensinapoem.com), λοιπόν. Πως κυοφορήθηκε, γεννήθηκε και πήρε σώμα αυτή η – πρωτότυπη (οφείλω να ομολογήσω) – ιδέα;


Στην Αγγλική, Σκωτσέζικη και Ιρλανδική ποίηση υπάρχει διαδεδομένος ο όρος “urban poetics” και πάντα με ενδιέφερε ως θέμα αλλά επίσης είχα πάντα την αίσθηση ότι δεν έχουμε ανεπτυγμένη μέσα στο φαντασιακό μας την εικόνα της Αθήνας και αυτό κάνει δυσκολότερη την εμπειρία της πόλης. Η φίλη μου και αρχιτέκτων Κανελία Κουτσανδρέα ερευνούσε την εμπειρία της μνήμης μέσα στο αστικό τοπίο και μέσα από κουβέντες γεννήθηκε σιγά - σιγά η ιδέα του να δημιουργήσουμε ένα σημείο συνάντησης των ενδιαφερόντων μας πάνω στο οποίο ίσως να οικοδομηθεί με τον καιρό κάτι καινούριο.


- Γιατί στα αγγλικά ο τίτλος της ιστοσελίδας; Για λόγους καθαρά τυπικούς-τεχνικούς-ιντερνετικούς; Ή, με μια προοπτική, να έχει πρόσβαση, σ’ αυτό το πρίσμα θέασης της Αθήνας, ένα παγκόσμιο κοινό;



- Εξαρχής μας ενδιέφερε να μπορούμε να αγγίξουμε ένα κοινό μεγαλύτερο από τα τοπικά μας σύνορα έτσι ώστε η ιδέα αυτή να έχει τις προϋποθέσεις να αναπτυχθεί. Όποτε είναι δυνατόν, αναρτούμε και ποιήματα στην Αγγλική τους μετάφραση και μακροπρόθεσμα ίσως υπάρξει και ένας ευρύτερος διάλογος πρώτα με την αστική εμπειρία σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και ύστερα με αστικά κέντρα ανά τον κόσμο.


- Κείμενά σου δημοσιεύονται στις ενότητες «urban poetics» και «poetic reality». Θα ήθελα να μου πεις λίγα περισσότερα λόγια, από τον τίτλο του, για το στίγμα αυτών των ενοτήτων.


- Η ενότητα «urban poetics» είναι η ψυχή του Athens in a Poem. Ψάχνουμε ποιήματα που όχι τόσο να αναφέρουν απλά τη λέξη «Αθήνα» αλλά να σκιαγραφούν την αστική εμπειρία σε διάφορα σημεία της πόλης, σε δρόμους, πλατείες, γειτονιές, σπίτια και να πλάθουν έτσι μια εικόνα του τι βιώνει κάποιος βιώνοντας την πόλη καθημερινά. Η ενότητα «poetic reality» συνδέει το ποιητικό κείμενο με  προβληματισμούς του σήμερα με σκοπό η ποίηση να φανερωθεί στον αναγνώστη όπως αληθινά είναι, μια απεικόνιση, δηλαδή, απλή μα βαθιά φιλοσοφική της πραγματικότητάς μας.

- Συνοδοιπόρος στο “Athens in a poem”, είναι η, αρχιτέκτων, Κανελία Κουτσανδρέα. Θα ήθελα, αφού μιλάω μαζί σου, να μου πεις, αντ’ αυτής, για τον ρόλο της γενικότερα κι, ειδικότερα, για την αρθρογραφία της στη στήλη «urban frames».


- Η Κανελία στήριξε την ιδέα και το στήσιμο του Athens in a Poem από την πρώτη μέρα και μαζί δώσαμε μορφή σε αυτό που βλέπετε στην ιστοσελίδα σήμερα. Ασχολείται ενεργά με την έρευνα στην αρχιτεκτονική και τον αστικό σχεδιασμό, έχοντας ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό πρόγραμμα Architectural and Urban Design από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και στη συνέχεια το Διατμηματικό Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σχεδιασμός, Χώρος, Πολιτισμός από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Πέρα από το πλούσιο φωτογραφικό υλικό με το οποίο προμηθεύει τη σελίδα, γράφει στην ενότητα «urban frames» κομμάτια που εστιάζουν στις έννοιες του χρόνου, της συλλογικής μνήμης, της φθοράς και της βιωματικής εμπειρίας στα πλαίσια του σύγχρονου αστικού περιβάλλοντος.  


- Ποιες άλλες τέχνες – και με ποιον τρόπο - συνδράμουν στην όλη εικόνα του “Athens in a poem”;


- Πρωτ’ απ’ όλα, κάθε ποίημα που αναρτάται στη σελίδα συνοδεύεται από κάποια εικόνα της πόλης. Πέρα από αυτό, υπάρχουν ενότητες για φωτογραφίες της πόλης, είτε αφιερώματα σε διάφορες γειτονιές και συνοικίες είτε μεμονωμένες, κάποια βίντεο για το πώς δομείται αλλά και πώς καταστρέφεται η μνήμη στην πόλη, αλλά και μία ενότητα για γραμμές ποίησης σε τοίχους της Αθήνας.

- Το “Athens in a poem” είναι κάτι το ανοιχτό, σε εθελοντές που θα ήθελαν και θα μπορούσαν να συνδράμουν, είτε με υλικό, είτε με την εικαστική υποστήριξή του, ή η ευθύνη, γι’ όλα αυτά, ανήκει, αποκλειστικά, στους δημιουργούς του;


- Η ευθύνη για την επιλογή και διαχείριση του υλικού ανήκει σε εμάς, κυρίως για λόγους πρακτικούς, αλλά από την πρώτη στιγμή θέλαμε η σελίδα να γίνει μια πλατφόρμα για τη συλλογή και τη διάδοση της ποίησης της αστικής εμπειρίας όπου ο καθένας θα μπορούσε να συμβάλει. Εκεί έξω υπάρχουν άπειροι αναγνώστες και θα θέλαμε τα φώτα τους. Έχουν ήδη επικοινωνήσει μαζί μας φίλοι της σελίδας και μας έχουν προτείνει υλικό και στόχος μας είναι να γίνει αυτή μια συνήθης πρακτική και να επεκταθεί.  


- Η Αθήνα, οι συνοικίες, το τοπίο της, έχουν αποτυπωθεί(πέρα από την ποίηση) πιο λαϊκά – κι ίσως και πιο απτά και φωτογραφικά - και μέσα από τους στίχους εκατοντάδων τραγουδιών. Θα σε ενδιεφέρε η ενότητα «Athens in a song», κι αν όχι, γιατί;


- Πιστεύω πως δεν χρειάζεται ξεχωριστή ενότητα για κάτι τέτοιο γιατί οι στίχοι τραγουδιών όπου έχει αποτυπωθεί η ζωή στην πόλη της Αθήνας εμπεριέχονται στην ποίηση της αστικής εμπειρίας, εφόσον βέβαια μιλάνε για αυτήν και δεν χρησιμοποιούν το όνομα της πόλης διακοσμητικά. Ήδη χρησιμοποιούμε τέτοια τραγούδια στη σελίδα μας στο facebook και αυτό μας αφήνει το περιθώριο να είμαστε πιο ανοιχτοί και δημιουργικοί. 


- Το ερευνητικό ενδιαφέρον σας στρέφεται γύρω από την ανθρωποκεντρική διάσταση του αστικού τοπίου της Αθήνας και εστιάζει στις έννοιες του χρόνου, της συλλογικής μνήμης, της φθοράς και της βιωματικής εμπειρίας στα πλαίσια του σύγχρονου αστικού περιβάλλοντος. Είσαι ικανοποιημένη, ως προς όλα τα παραπάνω, με την μέχρι τώρα συγκέντρωση υλικού;


- Το υλικό μας συνεχώς εξελίσσεται αλλά πιστεύω πως έχουμε κρατήσει τις παραπάνω κατευθυντήριες γραμμές. Κείμενα στην ενότητα «urban frames» έχουν μιλήσει για την κατασκευή του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Αθήνας στο παλιό εργοστάσιο του Φιξ, τον αποκλεισμό του Περάματος από τον αστικό ιστό, την απουσία μνήμης όσον αφορά το κτήριο – και ειδικότερα την ταράτσα – της Ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας 18 την περίοδο της Δικτατορίας, τον αστικό εξευγενισμό της Τρούμπας, τη βιωματική εμπειρία της μνήμης στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Το φωτογραφικό υλικό στρέφεται και αυτό προς μια ανθρωποκεντρική διάσταση, φτάνει να σκεφτεί κανείς πως το πιο πρόσφατο αφιέρωμα ήταν στο Μπλοκ 15 στο Χαϊδάρι ενώ έχουμε συμπεριλάβει ποιήματα που μιλούν για ανεργία, αποξένωση, ερείπια, συνωστισμό, διαδηλώσεις, μετανάστευση. 

- Η Αθήνα(όπως έχει εξελιχτεί μεταπολιτευτικά τουλάχιστον)για την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της – αν εξαιρέσεις την Ακρόπολη και κάποιες γραφικές περιοχές της(π.χ. Πλάκα) - είναι μια «άσχημη τσιμεντούπολη» και μια «απρόσωπη & βρόμικη» πρωτεύουσα». Ασπάζεσαι αυτήν την εικόνα, ή την θεωρείς πολύ επιφανειακή κι ισοπεδωτική;


- Την πόλη την φτιάχνουμε εμείς. Οι δρόμοι της είναι η επέκταση του προσωπικού μας χώρου και έτσι θα έπρεπε να τους φερόμαστε για να μπορούμε να διεκδικούμε την ανάπτυξή τους. Φαντάσου την πόλη όπως θα ήθελες να είναι, σεβάσου το διπλανό σου και τα ερείπια, μην καταστρέφεις παρα μόνο αν είναι να δημιουργήσεις κάτι αξιόλογο στη θέση του παλιού. Αυτή είναι η εικόνα της πόλης που θα ήθελα να δω και μέσα στην οποία θα ήθελα να ζω.

- Για το τέλος της κουβέντας μας Κωνσταντίνα. Πιστεύεις ότι, μέσα από την καταγραφή της ανθρωποκεντρικής διάστασης της Αθήνας, το “Athens in a poem”  καταφέρνει να αναδεικνύει την ελληνική πρωτεύουσα στο φαντασιακό των κατοίκων της; Και πως αυτό μπορεί να λειτουργήσει και να βοηθήσει(όπως είναι κι ο στόχος του εγχειρήματός σας), ώστε να μπορέσουμε τελικά να ζήσουμε, όλοι, καλύτερα μέσα σε αυτήν;


- Κάποιες αράδες πάνω στο χαρτί μπορεί να παραμείνουν αυτό μονάχα αν δεν τους δώσεις ζωή μέσα από κάποια συνέχεια. Εμείς δουλεύουμε προς αυτήν την κατεύθυνση και πιστεύουμε πως ολοένα ο κόσμος που ζει στην Αθήνα αναπτύσσει αστική συνείδηση. 

Επισκεφτείτε :


http://athensinapoem.com/


https://www.facebook.com/pages/Athensinapoem/1410974222522835#_=_

Τάσος Καραντής

Είδα το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» στο Ηρώδειο

Είδα το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» στο Ηρώδειο

 Το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ»(1964) του Μίκη Θεοδωράκη, σε ποίηση του νομπελίστα Οδυσσέα Ελύτη και σε ερμηνεία του Γρηγόρη Μπιθικώτση, πρόκειται ίσως για το πιο γνωστό, αλλά και το πιο εμβληματικό έργο, του μεγάλου μας συνθέτη. Η ερμηνεία του Μπιθικώτση στα τραγούδια του έργου είναι καταλυτική. Εξάλλου η δισκογραφική του αποτύπωση, με 500.000 πωλήσεις το κατατάσσει στην 5η θέση του TOP – 10 των μεγαλύτερων πωλήσεων δίσκων στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.

Αν κι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης είναι – ως ο πρώτος εκτελεστής – ο άμεσα συνυφασμένος τραγουδιστής με το έργο, ο Γιώργος Νταλάρας, είναι αυτός – ανάμεσα στους αρκετούς και σημαντικούς τραγουδιστές, όπου το έχουν ερμηνεύσει live και δισκογραφικά - που έχει μια ιδιότυπη και σταθερή σχέση μαζί του.  Εξηγούμαι :  Με τη φωνή του Νταλάρα ακούστηκε για πρώτη φορά το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» στο Ηρώδειο, στις 17-9-1988(η βραδιά αυτή κυκλοφόρησε σε ζωντανή ηχογράφηση «ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» (1988) – χρυσός δίσκος των 50.000 πωλήσεων), αφού, μέχρι τότε, ο Μίκης Θεοδωράκης και τα τραγούδια του ήταν απαγορευμένα για τον χώρο του Ηρωδείου!

Έκτοτε, το έχει ερμηνεύσει δεκάδες φορές σε συναυλίες ανά την Ελλάδα, αλλά και το έχει ξαναδισκογραφήσει – επίσης live - μαζί με τη «Ρωμιοσύνη»(των Θεοδωράκη - Ρίτσου), το 2005, στο Μεγάρο Μουσικής Αθηνών, όπου σύμφωνα με τα όσα γράφει ο ίδιος ο Θεοδωράκης : «… θα πρέπει να υπογραμμίσω την ωριμότητα της ερμηνείας και την πληρότητα της φωνής του Γιώργου Νταλάρα, που μπορεί σήμερα πια να είναι βέβαιος ότι πήγε αυτά τα δυο μνημειακά έργα ένα βήμα πιο μπροστά»(28-11-2006).

Στις 14/7/2015 αποφάσισα να παρακολουθήσω το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» στο Ηρώδειο, αν και το έχω δει αρκετές φορές και με διάφορους ερμηνευτές, τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια, για δυο λόγους : α) γιατί ήθελα, αυτό το εμβληματικό έργο να το δει, μαζί μου, κι ο 10χρονος γιος μου και β) λόγω της πολιτικής συγκυρίας(12/7/2015 – Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης, όπου η - για πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ - βύθισε την Ελλάδα στο 3ο κι επαχθέστερο Μνημόνιο, αντί να την απελευθερώσει, όπως είχε υποσχεθεί, αλλά κι όπως είχε πάρει εντολή από τον ελληνικό λαό, με το δημοψήφισμα της 5/7/2015) μιας ήττας της Ελλάδας κι ενός προδομένου ΟΧΙ, της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού, με την πλήρη αντιστροφή κι υποταγή μας σε μια αδυσώπητη ευρωζώνη κι Ευρωπαϊκή Ένωση, που μόνο κατ’ όνομα, πλέον, είναι τέτοια, αφού ζήσαμε γεγονότα πολιτικού γκαγκστερισμού εις βάρος μιας χώρας με ένδοξη ιστορία αντίστασης για την ελευθερία κι ενός ανυπόταχτου κι υπερήφανου λαού, που την τελευταία 5ετία, όλο – όπως αποδείχτηκε – το πολιτικό φάσμα των πολιτικών και των κομμάτων που κυβέρνησαν, τον έχει καταδικάσει στη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση… υπόδουλο λαό μιας αποικίας… Είχα, λοιπόν, μεγάλη ανάγκη να ισορροπήσω τη στενοχώρια και τη μελαγχολία μέσα μου, ακούγοντας το «Μη λησμονάτε τη χώρα μου»!

Δεν ήμουν ο μόνος! Το Ηρώδειο ήταν κατάμεστο! Και παρών ήταν κι ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης, που στις 29/7/2015 συμπληρώνει τα 90 του χρόνια! Όπως καταλαβαίνετε, λόγω όλων των παραπάνω συγκυριών, η ατμόσφαιρα ήταν συναισθηματικά πάρα πολύ φορτισμένη, έλαβε, δηλαδή, χώρα στο Ηρώδειο μια πολιτική συναυλία για το δίκαιο ΟΧΙ ενός λαού!

Προηγήθηκε – από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού - η «Πρώτη Συμφωνία», γραμμένη το 1954, έργο - μαρτυρία για τα τραγικά γεγονότα του Εμφυλίου, κι ακολούθησε το «Άξιον Εστί» από τον Γιώργο Νταλάρα, τον βαρύτονο Δημήτρη Πλατανιά στον ρόλο του ψάλτη και τον Άκη Σακελλαρίου ως αφηγητή, πλαισιωμένους από τις Χορωδίες των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, της «ΕΡΤ» και των «Μελωδών».

Το πρώτο μέρος του αφιερώματος αυτού στα 90χρονα του Μίκη Θεοδωράκη, με την «Πρώτη Συμφωνία», λειτούργησε ως μια εισαγωγή ιστορικής κι απολογιστικής περισυλλογής, ενώ, το δεύτερο μέρος, με το «Άξιον Εστί», εξελίχθηκε σε μια μουσική διαδήλωση 5000 ανθρώπων, όπου όρθιοι, καταχειροκροτούσαν τον Γιώργο Νταλάρα(μετά από κάθε τραγούδι), αλλά και την ερμηνεία του βαρύτονου Δημήτρη Πλατανιά, καθώς και την, από ψυχής, αφήγηση του Άκη Σακελλαρίου, ενώ, συνεχώς, στρέφονταν προς τον ίδιο το Μίκη Θεοδωράκη, που καθόταν στα μπροστινά καθίσματα. Η πιο εκρηκτικά συγκινητική στιγμή της συναυλίας ήταν μετά το τέλος του τραγουδιού «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», όπου όλοι μας, όρθιοι, πρέπει να χειροκροτούσαμε ασταμάτητα για 1 λεπτό! Το ίδιο επαναλήφθηκε και στο τέλος της συναυλίας με το ανκόρ!

Ανάμεσα στο κόσμο, πήρε το μάτι μου, τους Μάνο Ελευθερίου, Ελένη Δήμου και, βέβαια, την ποιήτρια και σύντροφο του Οδυσσέα Ελύτη, Ιουλίτα Ηλιοπούλου. Στο τέλος, οι πρωταγωνιστικοί συντελεστές(Καρυτινός, Νταλάρας, Σακελλαρίου και Πλατανιάς) πήγαν στις πρώτες θέσεις των κερκίδων και τίμησαν τον παρευρισκόμενο Μίκη Θεοδωράκη, με θερμούς ασπασμούς.

Για άλλη μια φορά, ο Μίκης Θεοδωράκης, με το σύνολο του έργου του, με πρωταγωνιστικό, πάντα, το «Άξιον Εστί», απέδειξε πως αποτελεί έναν ισχυρό καλλιτεχνικό πρωτοστάτη συσπείρωσης σε όλους τους αγώνες και τις δίκαιες δημοκρατικές διεκδικήσεις του ελληνικού λαού στη νεότερη ιστορία μας!

Δείτε:

https://www.youtube.com/watch?v=dWgRQ74fk6E

https://www.youtube.com/watch?v=cD0FUjZTgBo


*Φωτογραφίες από : http: //www.avgi.gr, http://www.dalaras.gr & https://el-gr.facebook.com/MikisTheodorakisMikesTheodorakes

Τάσος Καραντής

ΤΟ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΙ

ΤΟ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΙ

Ζούμε σε μια Ελλάδα που νοσεί βαριά κι η κατάστασή της επιδεινώνεται, από μια αρρώστια που δεν είναι ανίατη, αλλά ιάσιμη, και – το τραγικότερο – το φάρμακο, το κρατάμε εμείς στα χέρια μας, αλλά δεν το χρησιμοποιούμε!…

Αύριο μας δίνεται μια ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε το «φάρμακο» αυτό, μέσα από ένα δημοψήφισμα, μέσα από ένα – δικό μας – ΝΑΙ ή ΟΧΙ!

Που με έφερε μέχρι τώρα το ΝΑΙ


Όλα ξεκίνησαν, για μένα(όπου δεν είμαι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά ένας από τους πολλούς) το 2010… στο τέλος της χρονιάς, έκλεισα, ύστερα από 21 χρόνια συνεχούς εργασίας(1989-2010) τα βιβλία μου, ως ελεύθερος επαγγελματίας(υπηρεσίες ανεξάρτητου δημοσιογράφου) και πέρασα, επίσημα, στην ανεργία, με μια «κάρτα ανεργίας», που σήμερα, στην Ελλάδα, θεωρείται… «προνόμιο»…

Τα χαστούκια ξεκίνησαν από την χήρα μητέρα μου, της μείωσαν τη σύνταξη του θανόντα συζύγου της(ενός ναυτικού που θαλασσοπνίχτηκε επί 25 χρόνια), ο 13ος μισθός έγινε, αρχικά 400 ευρώ τα Χριστούγεννα και 200 ευρώ το Πάσχα και το καλοκαίρι, ώσπου να κοπεί εντελώς.

Εμένα, με τρία παιδιά, μου έκοψαν το διμηνιαίο επίδομα του τριτέκνου, μου κατάργησαν το αφορολόγητο όριο της τριτεκνίας και με άφησαν με κάποια μικροεισοδήματα, που κληρονόμησα από τον πατέρα μου, απομυζώντάς τα μου, όμως, φορολογικά…

Ύστερα ήρθε η εισφορά αλληλεγγύης… αντέδρασα… δεν την πλήρωσα κι υπέγραψα τη δήλωση αδυναμίας πληρωμής… την πλήρωσα, όμως, αναγκαστικά, κατόπιν, με δόσεις και με τόκο…

Ύστερα ήρθε το χαράτσι… αντέδρασα… δεν το πλήρωνα… ανήκα στους πολίτες του νησιού μου, που, με παρότρυνση του δημάρχου, κάναμε ομαδικό δικαστικό αγώνα, για την αντισυνταγματικότητά του. Τον χάσαμε και πέρασε στη φορολόγησή μας με δόσεις και με τόκο…



Το ΝΑΙ πήγε το νησί μου μισό αιώνα πίσω



Τα πρώτα δείγματα της οπισθοδρόμησης ήρθαν με τη δυσλειτουργία των ταχυδρομείων. Για 15 ημέρες δεν λάμβανα αλληλογραφία και με παραξένεψε… Πήγα στο κέντρο διαλογής των ΕΛΤΑ, όπου υπεύθυνος ήταν ένας συμμαθητής μου και ρώτησα τι συμβαίνει. Μου απάντησε, «δεν έχουμε προσωπικό για διανομή! Έλα μια φορά τη βδομάδα να ψάχνεις μόνο σου, να βρεις την αλληλογραφία σου»! Έτσι για ένα διάστημα έμαθα και τη δουλειά του ταχυδρόμου!

Το παράρτημα της ΔΕΗ, άρχισε να υπολειτουργεί, αρχικά, με δυνατότητα πληρωμής των λογαριασμών κάθε Τρίτη και Πέμπτη(για ένα νησί 50.000 μόνιμων κατοίκων!), ώσπου τελικά έκλεισαν τα ταμεία του και παρέμεινε ως ένα γραφείο επίλυσης των προβλημάτων.

Το ΟΤΕ κατέβασε ρολά.  Στο ΓΕΡΜΑΝΟ πλέον…

ΤΟ ΙΚΑ έκλεισε. Η Σαλαμίνα υπάγεται πλέον στο ΙΚΑ Περάματος.

Η ΔΟΥ Σαλαμίνας έκλεισε. Υπαγόμαστε, πλέον, στην Ε’ ΔΟΥ Πειραιά.

Για όλα αυτά, ο πολίτης πρέπει, για τις υποθέσεις του, να πληρώνει εισιτήρια, βενζίνη, να χάνει εργασιακό χρόνο, και να περνάει θάλασσα…

Το ίδιο, φυσικά, και για τον ΟΑΕΔ, που είναι ανύπαρκτος στο νησί…

Το Κέντρο Υγείας μόνο υγείας δεν είναι… από μια επίσκεψη, για ένα μικροατύχημα ενός, παιδιού μου, τρόμαξα… η υγιεινή ανύπαρκτη(σε συνάρτηση με την υπολειτουργία του)… στο εξεταστήριο τα σκουλήκια της υγρασίας κρέμονταν από το ταβάνι και κυκλοφορούσαν στο πάτωμα…

Τα ιατρεία του ΙΚΑ, που έγιναν ΕΟΠΥΥ, άρχισαν να υπολειτουργούν κι αυτά, ώσπου, για ένα διάστημα, έκλεισαν εντελώς, για να γίνουν, αργότερα, ΠΕΔΥ για τα εντελώς βασικά…

Τα παιδιά μου πηγαίνοντας στο δημοτικό, διδάσκονται ηλεκτρονικούς υπολογιστές, χωρίς ηλεκτρονικούς υπολογιστές(με γραπτές σημειώσεις στο τετράδιο!) και χωρίς αίθουσες για το μάθημα(γίνεται σε κοντέινερ!). Ανήκουμε στην Ευρώπη…

Τέλος, η μεγαλύτερη αλυσίδα καταστημάτων στο νησί είναι η «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» από τα άδεια καταστήματα…




ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ 1940 ΚΑΙ ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ 2015




Τι τιμούμε την 28η Οκτωβρίου;  Το ΟΧΙ προς τον πρέσβη της Ιταλίας στην Ελλάδα   Εμμανουέλε Γκράτσι.

Συγκεκριμένα : «Στις 3 τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου, ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Αθήνα, Γκράτσι θα συναντηθεί με τον Μεταξά, για να του επιδώσει, στο σπίτι του στην Κηφισιά, ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ, με το οποίο ο Μουσολίνι απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας. Η κυβέρνηση των Αθηνών είχε διορία τρεις ώρες για να δώσει την απάντησή της. Ωστόσο, αυτή ήταν αυτονόητη για τον δικτάτορα: «Donc, Monsieur c'est la guerre» («Λοιπόν, Κύριέ μου έχουμε πόλεμο!»).»(Πηγή : http://www.sansimera.gr/articles/21#ixzz3HSsVtwLa).

Το ΟΧΙ γίνεται δεκτό με πρωτοφανή ενθουσιασμό απ' όλο τον ελληνικό λαό, που ξυπνά στις 6 το πρωί από τους συριγμούς των σειρήνων και ξεχύνεται στους δρόμους, κρατώντας τη γαλανόλευκη. Οι στρατεύσιμοι ετοιμάζονταν για το μέτωπο «με το χαμόγελο στα χείλη» και το ραδιόφωνο μετέδιδε διαρκώς το περίφημο πρώτο ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλουν από της 5:30 πρωινής σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους»(βλ. ό. π.).

Δηλαδή, ο ελληνικός λαός, έτρεξε «με το χαμόγελο στα χείλη», να πάει να σφαχτεί; Γιατί;!...

Δεν κάνω ιστορική μονογραφία εδώ, για να πάρετε, έτοιμη, «στο πιάτο», μια απάντηση, ως θέσφατο… Αμφισβητώ, επίτηδες(!), προς κριτική σκέψη… Ένας μεγάλος καλλιτέχνης μας έχει δηλώσει πως «πατρίδα είναι αυτό που αντέχει η καρδιά του κάθε ανθρώπου να υπερασπιστεί»…

Επανέρχομαι. Τι ζητούσε ο Μουσολίνι; «Απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας.». Γι’ αυτό, λοιπόν, πολεμήσαμε κι αμυνθήκαμε! Έτσι δεν είναι; Ή, πιο σωστά, πολέμησαν οι παππούδες μας… Μετά ακολούθησε η, αναμενόμενη – και μη αντιμετωπίσιμη - εισβολή των Γερμανών, κι όλα όσα ακολούθησαν, ανοίγοντας, πλέον, το κεφάλαιο της «Εθνικής Αντίστασης», αλλά και «αυτών που προσκύνησαν», κι έγιναν τα πειθήνια όργανα του Χίτλερ στην Ελλάδα, εναντίον του λαού τους και των αγωνιζόμενων συμπατριωτών τους.


Να σας κάνω μια ερώτηση : Η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου τα τελευταία 5 χρόνια των μνημονίων λαμβάνει χώρα σε μια ελεύθερη Ελλάδα;

Στρατιωτικά είμαστε ελεύθεροι, ναι. Οικονομικά είμαστε; Γιατί, ξέρετε, εκτός των στρατιωτικών, υπάρχουν κι οι οικονομικοί πόλεμοι.

Αντιστέκονται, σήμερα, όσοι προτείνουν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, αλλά κι εμείς οι ίδιοι, ως λαός, στις αποφάσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ;    
 
Τι ζητούσε ο Μουσολίνι; «Να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας.».

Ποια ήταν, μέχρι τώρα, η θέση της σημερινής «ελεύθερης» Ελλάδας; Παραδομένη πλήρως στις αποφάσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ, χωρίς λαϊκή αντίσταση, υπόδουλη οικονομικά, με κυβέρνηση – ανδρείκελο(εκλεγμένη από εμάς!) να υπηρετεί υποτακτικά τις έξωθεν εντολές… Βρισκόμαστε δηλαδή – άνευ πολέμου – υπό(οικονομική) κατοχή… και παρελαύναμε για το ΟΧΙ του ’40, που έκαναν πράξη άλλοι, ενώ εμείς λέμε καθημερινά ΝΑΙ…

Αυτούς που είπαν – έμπρακτα, με τη ζωή τους – το ΟΧΙ τους τιμούμε με παρελάσεις σε μια εξαθλιωμένη κι υπό οικονομική κατοχή Ελλάδα… τους εαυτούς μας, εμάς τους ίδιους, που λέμε το ΝΑΙ στους κατακτητές μας, τους αποτιμούμε;

Αύριο(5/7/2015) καλούμαστε να πούμε το δικό μας ΟΧΙ ή ΝΑΙ…

Ας πάρουμε την απόφασή μας, σεβόμενοι και τιμώντας τους αγώνες και τις θυσίες των παππούδων μας, της ιστορίας μας δηλαδή!  

Τάσος Καραντής

Είδα τον Νταλάρα τη Βιτάλη και τη Γλυκερία στο Κατράκειο

Είδα τον Νταλάρα τη Βιτάλη και τη Γλυκερία στο Κατράκειο

Νταλάρας – Βιτάλη – Γλυκερία. Τρία από τα σπουδαιότερα – αδιαμφισβήτητα – σπουδαία ονόματα του τραγουδιού μας. Μαζί!

Και τους τρεις τους ακούω 40 χρόνια και τους παρακολουθώ live 35 χρόνια. Αλλά, ξεχωριστά. Δυστυχώς δεν πρόλαβα, λόγω ηλικίας, τις συνεργασίας τους στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Από τις αρχές των ’80ς ήταν ήδη κι οι τρεις τους σταρ. Ο Νταλάρας των μεγάλων συναυλιών, η Γλυκερία των – καλλιτεχνικά κι εμπορικά – επιτυχημένων, συνεχόμενων, σεζόν – ρεκόρ στην «Όμορφη Νύχτα» κι η Βιτάλη με εμφανίσεις στις λαϊκές πίστες, με ένα άλλο πρόσωπο, απ’ αυτό που μας παρουσίασε από τα ‘90ς και μετά. Θυμάμαι την είδα πρώτη φορά, το 1984, σε νυχτερινό κέντρο της Σαλαμίνας, όπου ο κορμός του προγράμματός της και το όλο προφίλ της ήταν στο ίδιο ύφος με τον live  δίσκο της (που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά / 1984) «Χορέψτε γιατί χανόμαστε». Φωνητικά κι από άποψη δημοφιλίας, ίσως τότε, θα έπρεπε να συναντηθούν, σε μια συνάντηση, που θα καταγράφονταν στα ρεκόρ του ελληνικού τραγουδιού, αφού κι οι τρεις τους βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους, από κάθε πλευρά. Όμως, αφενός, η τεράστια δημοφιλία του καθενός ξεχωριστά, κι, αφετέρου, οι διαφορετικοί δρόμοι-τόποι-τρόποι των εμφανίσεών τους, τότε, καθιστούσαν σχεδόν «απαγορευτική» μια τέτοια συνάντηση.

Έτσι πραγματοποιήθηκε 30 σχεδόν χρόνια μετά, μπαίνοντας στην 6η δεκαετία της ζωής τους, με ότι αυτό συνεπάγεται, σε συνάρτηση με όσα περιέγραψα παραπάνω. Δεν παύει, φυσικά, να είναι η συνάντηση τριών ιστορικών τραγουδιστών, που αντέχουν φωνητικά και καλλιτεχνικά στο χρόνο, αλλά, σαφώς, δεν βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους, αλλά στην ωριμότητά τους με τα συν και τα πλην της.

Η συνάντηση ξεκίνησε τη χειμερινή σεζόν που μας πέρασε στην «Ιερά Οδό». Δυστυχώς αδυνατούσα να την παρακολουθήσω, λόγω των ακριβών τιμών, της πιάτσας μεν, αλλά ακριβών για άτομα σαν κι εμένα, που τα έχουν «τραυματίσει» τα μνημόνια των πέντε τελευταίων χρόνων και δεν μπορούν να πληρώσουν για να παρακολουθήσουν μεγάλα, από κάθε παράμετρο, προγράμματα.

Έτσι, η κοινή τους συναυλία στο Κατρακείο, ακόμα και με το όχι φτηνό – για την εποχή μας – εισιτήριο των 15 ευρώ(αν κι είναι τρεις μεγάλοι τραγουδιστές μαζί), ήταν μια ευκαιρία, να τους δω και τους τρεις μαζί, σε ένα πιο συμπυκνωμένο πρόγραμμα απ’ αυτό της «Ιεράς Οδού»(απ’ ότι είχα διαβάσει στα ρεπορτάζ), που, πάντως, ήταν τρίωρο.

Ήταν μια συναυλία, καθαρά λαϊκή, με κυρίαρχο χαρακτήρα τον διασκεδαστικό και ψυχαγωγικό. Δηλαδή και στο ρεπερτόριο των τριών κυριαρχούσαν, στο μεγαλύτερο ποσοστό, οι λαϊκές τους επιτυχίες.

Δεν υπήρχαν ρεπερτοριακές ή ερμηνευτικές εκπλήξεις, αλλά όλα, όμως, τα τραγούδια ήταν παλιά, πασίγνωστα, αγαπημένα, νοσταλγικά, παιγμένα από  μια καλοκουρδισμένη(με την υπογραφή του Νταλάρα) ορχήστρα και τραγουδισμένα, φυσικά, άψογα, με τη μεστότητα της ερμηνείας τους.
Μπορεί να μην κατάφεραν – ο κόσμος είναι αμνήμων – να γεμίσουν το Κατράκειο(το ένα ακριανό πέταλο ήταν άδειο), αλλά μας γέμισαν με σπουδαία κι αγαπημένα τραγούδια, επιλεγμένα, από το παρελθόν ως το σήμερα, με βάση τη λαϊκότητα και την αναγνωρισιμότητά τους στο ευρύ κοινό. Το πρόγραμμα, δηλαδή, αποτελούνταν από τα λαϊκά σουξέ της δισκογραφίας τους, με εμβόλιμα και κάποια άλλα τραγούδια. Δεν έλειψαν, προς το τέλος του προγράμματος, τα παλιά λαϊκά ως και τα δημοτικά, ξεσηκώνοντας τον κόσμο στο χορό!

Εν κατακλείδι. Κάλλιο αργά παρά ποτέ! Μια live συνάντηση του Νταλάρα, της Βιτάλη και της Γλυκερίας, δεν είναι για να την χάνει ο συνειδητός μουσικόφιλος, αλλά κι ο φιλομαθής μουσικός κι εν γένει καλλιτέχνης, αποτελεί, αφενός, σχολείο, κι, αφετέρου, τιμή και σεβασμό σε τρεις κορυφαίους καλλιτέχνες, που έχουν προσφέρει πάρα πολλά στο τραγούδι μας κι ακόμα αντέχουν κι είναι εδώ!


*Οι φωτό προέρχονται από τη επίσημη σελίδα του Γιώργου Νταλάρα(www.dalaras.gr) και της «Ιεράς Οδού»(www.ieraodos.gr).

Τάσος Καραντής