Οι αδέσποτοι σκύλοι της Σαλαμίνας
Το θέμα "αδέσποτα ζώα συντροφιάς", είναι γνωστό, και λυπηρό, στην Ελλάδα, και μαστίζει κάθε πόλη της.
Υπεύθυνος είναι ο άνθρωπος κι όχι τα ζώα! Αυτός παρατάει εξημερωμένα είδη(ιδιαίτερα τους σκύλους – η γάτα λόγω του είδους της επιβιώνει), ανίκανα να επιβιώσουν, χωρίς τον άνθρωπο, στο αστικό περιβάλλον.
Και, δυστυχώς, αν μόλις το 2012, ο άνθρωπος τιμωρείται για την ανευθυνότητά του, αυτή, τα ζώα «τιμωρούνται»(εξ’ ανάγκης…) - χωρίς να φταίνε – με τον ακρωτηριασμό της φύσης τους(στείρωση - ευνουχισμός).
Γιατί, όσο και να το ωραιοποιήσεις, δεν παύει να είναι μια επέμβαση(ιατρική – ηθική - ιδεολογικοπολιτική) στον οργανισμό τους, στο σώμα τους και στην οντότητά τους…
Δεν εθελοτυφλώ στο πρόβλημα, ούτε είμαι, αδιάκριτα, εναντίον της στείρωσης(έτσι όπως τα κάναμε!), αλλά δεν είμαι και, αδιάκριτα, «στειρώνω και τσιπάρω, ότι τετράποδο περπατάει».
Έχει ιστορία, το πως φτάσαμε να πετιούνται στο δρόμο τα εξημερωμένα ζώα συντροφιάς και, ακόμη χειρότερα, να βασανίζονται και να σκοτώνονται, αλλά, χρειάζεται(και θα το κάνω προσεχώς) ένα ξεχωριστό δημοσιογραφικό σχόλιο για το θέμα.
Έχω, επίσης, προτάσεις, για το θέμα στείρωση(κι αυτό θα αποτελέσει ένα προσεχές σχόλιό μου), ώστε να γίνει – αν είναι επιθυμητό – διάλογος, για μια μέση, φιλοζωική, αλλά και ηθική, λύση.
Θα εστιάσω στο θέμα, των αδέσποτων που αφήνονται στο έλεος της μοίρας τους, ή σχηματίζουν αγέλες, που δίνουν αφορμή στους μη φιλόζωους για τις βάρβαρες πρακτικές τους(φολάρισμα).
Την ιδέα γι’ αυτό το σχόλιο την χρωστάω στη φίλη και ακτιβίστρια Kelly Lazar, που την εκτιμώ βαθύτατα για την άδολη αγάπη της προς τα ζώα, τον ακτιβισμό της και τον αγώνα της, μέσω του Φιλοζωϊκού Συλλόγου Μονεμβασιάς. Και, φυσικά, είναι άξιος συγχαρητηρίων, κι ο κάθε φιλόζωος που πράττει ανάλογα.
Θα μείνω στον τόπο που κατοικώ και γνωρίζω, τη Σαλαμίνα. Κι εδώ επικρατεί η ίδια κατάσταση που περιέγραψα παραπάνω.
Το έχω ξαναδιατυπώσει, η λύση ενός προβλήματος είναι η πρόληψη κι όχι η καταστολή. Βέβαια η κατάσταση είναι δραματική, αλλά, παράλληλα με τα όποια «πυροσβεστικά μέτρα», πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Και, συγκεκριμένα, με την εισαγωγή του μαθήματος της φιλοζωίας στην εκπαίδευση. Αυτό, σε βάθος χρόνου, αφενός θα διαμορφώσει φιλοζωικές συνειδήσεις, κι, αφετέρου, θα περάσει και στο οικογενειακό περιβάλλον. Αλλά, για να είμαι ρεαλιστής, σε βάθος χρόνου… πρέπει να ξεκινήσει όμως!
Άμεσα – θα επανέλθω με την πρότασή μου για το πως των στειρώσεων(έξω από ευκολίες και συμφέροντα, και, πάντα, σεβόμενος την οντότητα των ζώων) – αυτό που θα πρέπει να γίνει(σύμφωνα με το νόμο 4039/2012) είναι η υποχρέωση των δήμων για τη δημιουργία καταφυγίων.
Καλοδεχούμενη είναι, φυσικά, κι η παράλληλη βοήθεια των φιλοζωικών σωματείων. Αλλά μέχρι εκεί! Να μην περάσουμε στη δημιουργία «φιλόζωων – αστυνόμων», όπου θα παραβιάζουν την ιδιωτικότητα και την ελευθερία του πολίτη(«μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά»…), και γιατί ανοίγονται επικίνδυνοι, για τη δημοκρατία, «ασκοί του Αιόλου»(χαφιέδες, λακέδες κλπ.)… Καλύτερα να δημιουργηθεί φιλοζωική αστυνομία, αλλά όχι να γίνει ο πολίτης καταδότης. Αυτό συμβαίνει μόνο στα ολοκληρωτικά και δικτατορικά καθεστώτα! Δεν μιλώ για εγκληματικές πράξεις προς τα ζώα, όπου οφείλεις να απευθυνθείς στην αστυνομία(όπως θα το έκανες και για άνθρωπο), αλλά μιλώ για την ποινικοποίηση και την καταγγελία της τεκνοποιίας των οικόσιτων! Προσωπικά, αν κάποιος παρακολουθούσε το σπίτι μου και μου «έλεγχε» τις γεννήσεις των ζώων μου, θα τον κατάγγελνα στην αστυνομία για παρακολούθηση!
Ο νόμος 4039/2012 είναι πολύ σαφής στο θέμα(Άρθρο 5, 1ζ), όσον αφορά τον ιδιοκτήτη οικόσιτων ζώων : " ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ (ΔΕΝ ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ!) να μεριμνά για τη στείρωση τους, εφόσον ΔΕΝ επιθυμεί τη διατήρηση των νεογέννητων ζώων ή ΔΕΝ μπορεί να τα διαθέσει σε νέους ιδιοκτήτες. ".».
Να επανέλθω στη Σαλαμίνα. Ανήκω σ’ αυτούς που σιτίζουν και φροντίζουν αδέσποτα, είτε στο κατώφλι του σπιτιού μου(νερό και τροφή, σύμφωνα με το νόμο 4235/2014), αλλά, πάντα στο αυτοκίνητό μου, έχω ξηρά τροφή(αναγκαστικά, για πρακτικούς λόγους, αν και διαφωνώ με τα τυποποιημένα προϊόντα διατροφής), κι όπου δω αδέσποτα, σταματάω και τα ταΐζω, ακόμα κι αγέλες, όπου ποτέ δεν μου έχουν επιτεθεί… τα ζώα ξέρουν και διακρίνουν, αυτόν που τα πλησιάζει με αγάπη, απ’ αυτόν που τα πλησιάζει με μίσος…
Πήρα την ιδιωτική πρωτοβουλία να απευθυνθώ στο φιλοζωικό σωματείο του νησιού και να του προσφέρω την δωρεάν χρήση(με χρησιδάνειο) αγροκτήματός μου ενός(1) στρέμματος, για καταφύγιο ζώων. Συναντηθήκαμε, πήγαμε, τους το έδειξα, τους άρεσε, μου είπαν ότι θα έκαναν και μια επαφή με το δήμο για βοηθητική συνδρομή του, κι έκτοτε(εδώ και 3-4 μήνες) ούτε ένα τηλέφωνο…
Βέβαια, από τη συζήτηση διέκρινα και τις διαφορετικές μας απόψεις, εγώ πρότεινα καταφύγιο και κέντρο περίθαλψης(με παράλληλες αγγελίες υιοθεσίας, μη «λεόντειες» όμως… άλλο θέμα κι αυτό…), αυτοί ήθελαν, απ’ ότι κατάλαβα, ένα – να το ονομάσω – «στειρωτήριο» - και μετά να τα αμολάνε ξανά στο δρόμο, λες κι η ομαδική στείρωση είναι «ασπίδα», που θα τα προστατέψει από την πείνα, το κρύο, τις ρόδες των αυτοκινήτων και τον κάθε διεστραμμένο… Φυσικά και δεν θα το παραχωρούσα για να κόβονται όρχεις και να ξεριζώνονται ωοθήκες και μήτρες(για να το θέσω λίγο «ωμά, γιατί πολύ «γλυκά» πλασάρεται…)… καταφύγιο ήθελα να φτιαχτεί, όχι Άουσβιτς…
Που θέλω να καταλήξω; Όπως υπάρχουν άνθρωποι κι άνθρωποι, φιλόζωοι και φιλόζωοι, έτσι υπάρχουν και φιλοζωικές και φιλοζωικές(ένα τηλεφώνημα για την ανιδιοτελή προσφορά μου το άξιζα νομίζω…)… Μετά να μην γκρινιάζουμε για το «θέμα – αδέσποτα», όμως, με την έλλειψη παιδείας και στο θέμα της αλληλεγγύης στην Ελλάδα, μέχρι στιγμής το πρόβλημα, επαφίεται σε προσωπικές πρωτοβουλίες, που δεν θα το λύσουν, αλλά θα έχουν καθαρή την ψυχούλα τους, αυτοί που θα βοηθάνε τα αδέσποτα.
Επανέρχομαι και καταλήγω :
- Εισαγωγή μαθήματος φιλοζωίας στα σχολεία.
- Αγωνιστική πίεση στους δήμους για να πράξουν αυτά που λέει ο νόμος.
- Ευπρόσδεκτα τα όποια ενεργά φιλοζωικά σωματεία κι οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες στη δημιουργία καταφυγίων.
- Δημιουργία φιλοζωικής αστυνομίας κι όχι πολιτών – χαφιέδων στο ρόλο αστυνομικού.
*Οι φωτογραφίες μου είναι της περασμένης Κυριακής(30/11/2014) με αδέσποτα της Σαλαμίνας, που όλα τα πλησίασα – καταρρίπτοντας τα περί επικινδυνότητάς τους – τα τάισα και τα φωτογράφισα. Για να υπάρχει και μια εικόνα(εντελώς ενδεικτική) της κατάστασης και στη Σαλαμίνα.
Τάσος Καραντής
Το θέμα "αδέσποτα ζώα συντροφιάς", είναι γνωστό, και λυπηρό, στην Ελλάδα, και μαστίζει κάθε πόλη της.
Υπεύθυνος είναι ο άνθρωπος κι όχι τα ζώα! Αυτός παρατάει εξημερωμένα είδη(ιδιαίτερα τους σκύλους – η γάτα λόγω του είδους της επιβιώνει), ανίκανα να επιβιώσουν, χωρίς τον άνθρωπο, στο αστικό περιβάλλον.
Και, δυστυχώς, αν μόλις το 2012, ο άνθρωπος τιμωρείται για την ανευθυνότητά του, αυτή, τα ζώα «τιμωρούνται»(εξ’ ανάγκης…) - χωρίς να φταίνε – με τον ακρωτηριασμό της φύσης τους(στείρωση - ευνουχισμός).
Γιατί, όσο και να το ωραιοποιήσεις, δεν παύει να είναι μια επέμβαση(ιατρική – ηθική - ιδεολογικοπολιτική) στον οργανισμό τους, στο σώμα τους και στην οντότητά τους…
Δεν εθελοτυφλώ στο πρόβλημα, ούτε είμαι, αδιάκριτα, εναντίον της στείρωσης(έτσι όπως τα κάναμε!), αλλά δεν είμαι και, αδιάκριτα, «στειρώνω και τσιπάρω, ότι τετράποδο περπατάει».
Έχει ιστορία, το πως φτάσαμε να πετιούνται στο δρόμο τα εξημερωμένα ζώα συντροφιάς και, ακόμη χειρότερα, να βασανίζονται και να σκοτώνονται, αλλά, χρειάζεται(και θα το κάνω προσεχώς) ένα ξεχωριστό δημοσιογραφικό σχόλιο για το θέμα.
Έχω, επίσης, προτάσεις, για το θέμα στείρωση(κι αυτό θα αποτελέσει ένα προσεχές σχόλιό μου), ώστε να γίνει – αν είναι επιθυμητό – διάλογος, για μια μέση, φιλοζωική, αλλά και ηθική, λύση.
Θα εστιάσω στο θέμα, των αδέσποτων που αφήνονται στο έλεος της μοίρας τους, ή σχηματίζουν αγέλες, που δίνουν αφορμή στους μη φιλόζωους για τις βάρβαρες πρακτικές τους(φολάρισμα).
Την ιδέα γι’ αυτό το σχόλιο την χρωστάω στη φίλη και ακτιβίστρια Kelly Lazar, που την εκτιμώ βαθύτατα για την άδολη αγάπη της προς τα ζώα, τον ακτιβισμό της και τον αγώνα της, μέσω του Φιλοζωϊκού Συλλόγου Μονεμβασιάς. Και, φυσικά, είναι άξιος συγχαρητηρίων, κι ο κάθε φιλόζωος που πράττει ανάλογα.
Θα μείνω στον τόπο που κατοικώ και γνωρίζω, τη Σαλαμίνα. Κι εδώ επικρατεί η ίδια κατάσταση που περιέγραψα παραπάνω.
Το έχω ξαναδιατυπώσει, η λύση ενός προβλήματος είναι η πρόληψη κι όχι η καταστολή. Βέβαια η κατάσταση είναι δραματική, αλλά, παράλληλα με τα όποια «πυροσβεστικά μέτρα», πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Και, συγκεκριμένα, με την εισαγωγή του μαθήματος της φιλοζωίας στην εκπαίδευση. Αυτό, σε βάθος χρόνου, αφενός θα διαμορφώσει φιλοζωικές συνειδήσεις, κι, αφετέρου, θα περάσει και στο οικογενειακό περιβάλλον. Αλλά, για να είμαι ρεαλιστής, σε βάθος χρόνου… πρέπει να ξεκινήσει όμως!
Άμεσα – θα επανέλθω με την πρότασή μου για το πως των στειρώσεων(έξω από ευκολίες και συμφέροντα, και, πάντα, σεβόμενος την οντότητα των ζώων) – αυτό που θα πρέπει να γίνει(σύμφωνα με το νόμο 4039/2012) είναι η υποχρέωση των δήμων για τη δημιουργία καταφυγίων.
Καλοδεχούμενη είναι, φυσικά, κι η παράλληλη βοήθεια των φιλοζωικών σωματείων. Αλλά μέχρι εκεί! Να μην περάσουμε στη δημιουργία «φιλόζωων – αστυνόμων», όπου θα παραβιάζουν την ιδιωτικότητα και την ελευθερία του πολίτη(«μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά»…), και γιατί ανοίγονται επικίνδυνοι, για τη δημοκρατία, «ασκοί του Αιόλου»(χαφιέδες, λακέδες κλπ.)… Καλύτερα να δημιουργηθεί φιλοζωική αστυνομία, αλλά όχι να γίνει ο πολίτης καταδότης. Αυτό συμβαίνει μόνο στα ολοκληρωτικά και δικτατορικά καθεστώτα! Δεν μιλώ για εγκληματικές πράξεις προς τα ζώα, όπου οφείλεις να απευθυνθείς στην αστυνομία(όπως θα το έκανες και για άνθρωπο), αλλά μιλώ για την ποινικοποίηση και την καταγγελία της τεκνοποιίας των οικόσιτων! Προσωπικά, αν κάποιος παρακολουθούσε το σπίτι μου και μου «έλεγχε» τις γεννήσεις των ζώων μου, θα τον κατάγγελνα στην αστυνομία για παρακολούθηση!
Ο νόμος 4039/2012 είναι πολύ σαφής στο θέμα(Άρθρο 5, 1ζ), όσον αφορά τον ιδιοκτήτη οικόσιτων ζώων : " ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ (ΔΕΝ ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ!) να μεριμνά για τη στείρωση τους, εφόσον ΔΕΝ επιθυμεί τη διατήρηση των νεογέννητων ζώων ή ΔΕΝ μπορεί να τα διαθέσει σε νέους ιδιοκτήτες. ".».
Να επανέλθω στη Σαλαμίνα. Ανήκω σ’ αυτούς που σιτίζουν και φροντίζουν αδέσποτα, είτε στο κατώφλι του σπιτιού μου(νερό και τροφή, σύμφωνα με το νόμο 4235/2014), αλλά, πάντα στο αυτοκίνητό μου, έχω ξηρά τροφή(αναγκαστικά, για πρακτικούς λόγους, αν και διαφωνώ με τα τυποποιημένα προϊόντα διατροφής), κι όπου δω αδέσποτα, σταματάω και τα ταΐζω, ακόμα κι αγέλες, όπου ποτέ δεν μου έχουν επιτεθεί… τα ζώα ξέρουν και διακρίνουν, αυτόν που τα πλησιάζει με αγάπη, απ’ αυτόν που τα πλησιάζει με μίσος…
Πήρα την ιδιωτική πρωτοβουλία να απευθυνθώ στο φιλοζωικό σωματείο του νησιού και να του προσφέρω την δωρεάν χρήση(με χρησιδάνειο) αγροκτήματός μου ενός(1) στρέμματος, για καταφύγιο ζώων. Συναντηθήκαμε, πήγαμε, τους το έδειξα, τους άρεσε, μου είπαν ότι θα έκαναν και μια επαφή με το δήμο για βοηθητική συνδρομή του, κι έκτοτε(εδώ και 3-4 μήνες) ούτε ένα τηλέφωνο…
Βέβαια, από τη συζήτηση διέκρινα και τις διαφορετικές μας απόψεις, εγώ πρότεινα καταφύγιο και κέντρο περίθαλψης(με παράλληλες αγγελίες υιοθεσίας, μη «λεόντειες» όμως… άλλο θέμα κι αυτό…), αυτοί ήθελαν, απ’ ότι κατάλαβα, ένα – να το ονομάσω – «στειρωτήριο» - και μετά να τα αμολάνε ξανά στο δρόμο, λες κι η ομαδική στείρωση είναι «ασπίδα», που θα τα προστατέψει από την πείνα, το κρύο, τις ρόδες των αυτοκινήτων και τον κάθε διεστραμμένο… Φυσικά και δεν θα το παραχωρούσα για να κόβονται όρχεις και να ξεριζώνονται ωοθήκες και μήτρες(για να το θέσω λίγο «ωμά, γιατί πολύ «γλυκά» πλασάρεται…)… καταφύγιο ήθελα να φτιαχτεί, όχι Άουσβιτς…
Που θέλω να καταλήξω; Όπως υπάρχουν άνθρωποι κι άνθρωποι, φιλόζωοι και φιλόζωοι, έτσι υπάρχουν και φιλοζωικές και φιλοζωικές(ένα τηλεφώνημα για την ανιδιοτελή προσφορά μου το άξιζα νομίζω…)… Μετά να μην γκρινιάζουμε για το «θέμα – αδέσποτα», όμως, με την έλλειψη παιδείας και στο θέμα της αλληλεγγύης στην Ελλάδα, μέχρι στιγμής το πρόβλημα, επαφίεται σε προσωπικές πρωτοβουλίες, που δεν θα το λύσουν, αλλά θα έχουν καθαρή την ψυχούλα τους, αυτοί που θα βοηθάνε τα αδέσποτα.
Επανέρχομαι και καταλήγω :
- Εισαγωγή μαθήματος φιλοζωίας στα σχολεία.
- Αγωνιστική πίεση στους δήμους για να πράξουν αυτά που λέει ο νόμος.
- Ευπρόσδεκτα τα όποια ενεργά φιλοζωικά σωματεία κι οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες στη δημιουργία καταφυγίων.
- Δημιουργία φιλοζωικής αστυνομίας κι όχι πολιτών – χαφιέδων στο ρόλο αστυνομικού.
*Οι φωτογραφίες μου είναι της περασμένης Κυριακής(30/11/2014) με αδέσποτα της Σαλαμίνας, που όλα τα πλησίασα – καταρρίπτοντας τα περί επικινδυνότητάς τους – τα τάισα και τα φωτογράφισα. Για να υπάρχει και μια εικόνα(εντελώς ενδεικτική) της κατάστασης και στη Σαλαμίνα.
Τάσος Καραντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου