ΤΟ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΙ

ΤΟ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΙ

Ζούμε σε μια Ελλάδα που νοσεί βαριά κι η κατάστασή της επιδεινώνεται, από μια αρρώστια που δεν είναι ανίατη, αλλά ιάσιμη, και – το τραγικότερο – το φάρμακο, το κρατάμε εμείς στα χέρια μας, αλλά δεν το χρησιμοποιούμε!…

Αύριο μας δίνεται μια ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε το «φάρμακο» αυτό, μέσα από ένα δημοψήφισμα, μέσα από ένα – δικό μας – ΝΑΙ ή ΟΧΙ!

Που με έφερε μέχρι τώρα το ΝΑΙ


Όλα ξεκίνησαν, για μένα(όπου δεν είμαι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά ένας από τους πολλούς) το 2010… στο τέλος της χρονιάς, έκλεισα, ύστερα από 21 χρόνια συνεχούς εργασίας(1989-2010) τα βιβλία μου, ως ελεύθερος επαγγελματίας(υπηρεσίες ανεξάρτητου δημοσιογράφου) και πέρασα, επίσημα, στην ανεργία, με μια «κάρτα ανεργίας», που σήμερα, στην Ελλάδα, θεωρείται… «προνόμιο»…

Τα χαστούκια ξεκίνησαν από την χήρα μητέρα μου, της μείωσαν τη σύνταξη του θανόντα συζύγου της(ενός ναυτικού που θαλασσοπνίχτηκε επί 25 χρόνια), ο 13ος μισθός έγινε, αρχικά 400 ευρώ τα Χριστούγεννα και 200 ευρώ το Πάσχα και το καλοκαίρι, ώσπου να κοπεί εντελώς.

Εμένα, με τρία παιδιά, μου έκοψαν το διμηνιαίο επίδομα του τριτέκνου, μου κατάργησαν το αφορολόγητο όριο της τριτεκνίας και με άφησαν με κάποια μικροεισοδήματα, που κληρονόμησα από τον πατέρα μου, απομυζώντάς τα μου, όμως, φορολογικά…

Ύστερα ήρθε η εισφορά αλληλεγγύης… αντέδρασα… δεν την πλήρωσα κι υπέγραψα τη δήλωση αδυναμίας πληρωμής… την πλήρωσα, όμως, αναγκαστικά, κατόπιν, με δόσεις και με τόκο…

Ύστερα ήρθε το χαράτσι… αντέδρασα… δεν το πλήρωνα… ανήκα στους πολίτες του νησιού μου, που, με παρότρυνση του δημάρχου, κάναμε ομαδικό δικαστικό αγώνα, για την αντισυνταγματικότητά του. Τον χάσαμε και πέρασε στη φορολόγησή μας με δόσεις και με τόκο…



Το ΝΑΙ πήγε το νησί μου μισό αιώνα πίσω



Τα πρώτα δείγματα της οπισθοδρόμησης ήρθαν με τη δυσλειτουργία των ταχυδρομείων. Για 15 ημέρες δεν λάμβανα αλληλογραφία και με παραξένεψε… Πήγα στο κέντρο διαλογής των ΕΛΤΑ, όπου υπεύθυνος ήταν ένας συμμαθητής μου και ρώτησα τι συμβαίνει. Μου απάντησε, «δεν έχουμε προσωπικό για διανομή! Έλα μια φορά τη βδομάδα να ψάχνεις μόνο σου, να βρεις την αλληλογραφία σου»! Έτσι για ένα διάστημα έμαθα και τη δουλειά του ταχυδρόμου!

Το παράρτημα της ΔΕΗ, άρχισε να υπολειτουργεί, αρχικά, με δυνατότητα πληρωμής των λογαριασμών κάθε Τρίτη και Πέμπτη(για ένα νησί 50.000 μόνιμων κατοίκων!), ώσπου τελικά έκλεισαν τα ταμεία του και παρέμεινε ως ένα γραφείο επίλυσης των προβλημάτων.

Το ΟΤΕ κατέβασε ρολά.  Στο ΓΕΡΜΑΝΟ πλέον…

ΤΟ ΙΚΑ έκλεισε. Η Σαλαμίνα υπάγεται πλέον στο ΙΚΑ Περάματος.

Η ΔΟΥ Σαλαμίνας έκλεισε. Υπαγόμαστε, πλέον, στην Ε’ ΔΟΥ Πειραιά.

Για όλα αυτά, ο πολίτης πρέπει, για τις υποθέσεις του, να πληρώνει εισιτήρια, βενζίνη, να χάνει εργασιακό χρόνο, και να περνάει θάλασσα…

Το ίδιο, φυσικά, και για τον ΟΑΕΔ, που είναι ανύπαρκτος στο νησί…

Το Κέντρο Υγείας μόνο υγείας δεν είναι… από μια επίσκεψη, για ένα μικροατύχημα ενός, παιδιού μου, τρόμαξα… η υγιεινή ανύπαρκτη(σε συνάρτηση με την υπολειτουργία του)… στο εξεταστήριο τα σκουλήκια της υγρασίας κρέμονταν από το ταβάνι και κυκλοφορούσαν στο πάτωμα…

Τα ιατρεία του ΙΚΑ, που έγιναν ΕΟΠΥΥ, άρχισαν να υπολειτουργούν κι αυτά, ώσπου, για ένα διάστημα, έκλεισαν εντελώς, για να γίνουν, αργότερα, ΠΕΔΥ για τα εντελώς βασικά…

Τα παιδιά μου πηγαίνοντας στο δημοτικό, διδάσκονται ηλεκτρονικούς υπολογιστές, χωρίς ηλεκτρονικούς υπολογιστές(με γραπτές σημειώσεις στο τετράδιο!) και χωρίς αίθουσες για το μάθημα(γίνεται σε κοντέινερ!). Ανήκουμε στην Ευρώπη…

Τέλος, η μεγαλύτερη αλυσίδα καταστημάτων στο νησί είναι η «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» από τα άδεια καταστήματα…




ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ 1940 ΚΑΙ ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ 2015




Τι τιμούμε την 28η Οκτωβρίου;  Το ΟΧΙ προς τον πρέσβη της Ιταλίας στην Ελλάδα   Εμμανουέλε Γκράτσι.

Συγκεκριμένα : «Στις 3 τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου, ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Αθήνα, Γκράτσι θα συναντηθεί με τον Μεταξά, για να του επιδώσει, στο σπίτι του στην Κηφισιά, ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ, με το οποίο ο Μουσολίνι απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας. Η κυβέρνηση των Αθηνών είχε διορία τρεις ώρες για να δώσει την απάντησή της. Ωστόσο, αυτή ήταν αυτονόητη για τον δικτάτορα: «Donc, Monsieur c'est la guerre» («Λοιπόν, Κύριέ μου έχουμε πόλεμο!»).»(Πηγή : http://www.sansimera.gr/articles/21#ixzz3HSsVtwLa).

Το ΟΧΙ γίνεται δεκτό με πρωτοφανή ενθουσιασμό απ' όλο τον ελληνικό λαό, που ξυπνά στις 6 το πρωί από τους συριγμούς των σειρήνων και ξεχύνεται στους δρόμους, κρατώντας τη γαλανόλευκη. Οι στρατεύσιμοι ετοιμάζονταν για το μέτωπο «με το χαμόγελο στα χείλη» και το ραδιόφωνο μετέδιδε διαρκώς το περίφημο πρώτο ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλουν από της 5:30 πρωινής σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους»(βλ. ό. π.).

Δηλαδή, ο ελληνικός λαός, έτρεξε «με το χαμόγελο στα χείλη», να πάει να σφαχτεί; Γιατί;!...

Δεν κάνω ιστορική μονογραφία εδώ, για να πάρετε, έτοιμη, «στο πιάτο», μια απάντηση, ως θέσφατο… Αμφισβητώ, επίτηδες(!), προς κριτική σκέψη… Ένας μεγάλος καλλιτέχνης μας έχει δηλώσει πως «πατρίδα είναι αυτό που αντέχει η καρδιά του κάθε ανθρώπου να υπερασπιστεί»…

Επανέρχομαι. Τι ζητούσε ο Μουσολίνι; «Απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας.». Γι’ αυτό, λοιπόν, πολεμήσαμε κι αμυνθήκαμε! Έτσι δεν είναι; Ή, πιο σωστά, πολέμησαν οι παππούδες μας… Μετά ακολούθησε η, αναμενόμενη – και μη αντιμετωπίσιμη - εισβολή των Γερμανών, κι όλα όσα ακολούθησαν, ανοίγοντας, πλέον, το κεφάλαιο της «Εθνικής Αντίστασης», αλλά και «αυτών που προσκύνησαν», κι έγιναν τα πειθήνια όργανα του Χίτλερ στην Ελλάδα, εναντίον του λαού τους και των αγωνιζόμενων συμπατριωτών τους.


Να σας κάνω μια ερώτηση : Η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου τα τελευταία 5 χρόνια των μνημονίων λαμβάνει χώρα σε μια ελεύθερη Ελλάδα;

Στρατιωτικά είμαστε ελεύθεροι, ναι. Οικονομικά είμαστε; Γιατί, ξέρετε, εκτός των στρατιωτικών, υπάρχουν κι οι οικονομικοί πόλεμοι.

Αντιστέκονται, σήμερα, όσοι προτείνουν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, αλλά κι εμείς οι ίδιοι, ως λαός, στις αποφάσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ;    
 
Τι ζητούσε ο Μουσολίνι; «Να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας.».

Ποια ήταν, μέχρι τώρα, η θέση της σημερινής «ελεύθερης» Ελλάδας; Παραδομένη πλήρως στις αποφάσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ, χωρίς λαϊκή αντίσταση, υπόδουλη οικονομικά, με κυβέρνηση – ανδρείκελο(εκλεγμένη από εμάς!) να υπηρετεί υποτακτικά τις έξωθεν εντολές… Βρισκόμαστε δηλαδή – άνευ πολέμου – υπό(οικονομική) κατοχή… και παρελαύναμε για το ΟΧΙ του ’40, που έκαναν πράξη άλλοι, ενώ εμείς λέμε καθημερινά ΝΑΙ…

Αυτούς που είπαν – έμπρακτα, με τη ζωή τους – το ΟΧΙ τους τιμούμε με παρελάσεις σε μια εξαθλιωμένη κι υπό οικονομική κατοχή Ελλάδα… τους εαυτούς μας, εμάς τους ίδιους, που λέμε το ΝΑΙ στους κατακτητές μας, τους αποτιμούμε;

Αύριο(5/7/2015) καλούμαστε να πούμε το δικό μας ΟΧΙ ή ΝΑΙ…

Ας πάρουμε την απόφασή μας, σεβόμενοι και τιμώντας τους αγώνες και τις θυσίες των παππούδων μας, της ιστορίας μας δηλαδή!  

Τάσος Καραντής

Η ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΣΤΗ ΣΑΛΑΜΙΝΑ

Η ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΣΤΗ ΣΑΛΑΜΙΝΑ

 Με σκηνικό την περιφορά του επιταφίου, η ακτινογραφία της ελληνικής κοινωνίας των αρχών του 20ου αιώνα, που δεν έχει αλλάξει - επί της ουσίας - ούτε στις αρχές του 21ου...



Ο Πέτρος Φουρίκης(1878-1936), κατά τον αείμνηστο Σαλαμίνιο Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Δημήτρη Πάλλα, ήταν ο πρώτος πνευματικός άνθρωπος της Σαλαμίνας.

 Για τους πολλούς ο Φουρίκης είναι ο Διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και ο Διευθυντής του Λαογραφικού Αρχείου της Ακαδημίας Αθηνών, που, στις μέρες μας, η αίθουσα του νέου Δημαρχιακού Μεγάρου Σαλαμίνας στην οποία στεγάζεται το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας του Δήμου Σαλαμίνας φέρει το όνομά του.

 Για όποιον πάλι μελετήσει ενδελεχώς το έργο του, τα γραπτά του, θα διακρίνει, παράλληλα με τον επιστήμονα, τον κοινωνικά ευαίσθητο άνθρωπο, τον δημοκρατικό και προοδευτικό πολίτη και, γενικά, ένα πρωτοποριακό πνεύμα, έναν ιδεαλιστή κι οραματιστή της εποχής του.

Διαβάζοντας κανείς τη “Μεγαλοβδομάδα” του Φουρίκη - γραμμένη το 1925 - όπου περιγράφονται τα έθιμα της Σαλαμίνας αυτής της περιόδου, εκπλήσσεται με τις διεισδυτικές διαπιστώσεις του, αλλά και με την τόλμη του να τις διατυπώσει ανοιχτά!

 Και μάλιστα στην εποχή του, μια και μιλάμε για το 1925!

 Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι εννοούμε, μεταφέρουμε εδώ την τελική φράση αυτού του κειμένου του, που πρωτοδημοσιεύτηκε στο “Ημερολόγιο της Μεγάλης Ελλάδος” του Γεωργίου Δροσίνη :

«Κ’ έτσι τελειώνει η Μεγαλοβδομάδα με πολύ λίγη θρησκευτική ευλάβεια, μα με μεγάλη φροντίδα για την κοιλιά, όπως δυστυχώς όλες οι εορτές του Χριστιανισμού στα χρόνια μας!».

   Λίγες αράδες όμως πριν το, συγκεκριμένο, τέλος, ο Φουρίκης είχε επιχειρήσει, με σκηνικό την περιφορά του επιταφίου, να ακτινογραφήσει, κυριολεκτικά, την κοινωνία του νησιού. Απολαύστε πως :

«…Μοιάζει σαν μια παρέλασι μορφών και χαρακτήρων, που μας διδάσκει πολλά από ’κείνα που γίνονται στις μικρές κοινωνίες.

Πρώτος-πρώτος περνούσε καθαροντυμένος και κορδωμένος ο δήμαρχος, φουσκωμένος από περιφάνεια, γιατί αυτός σαν πιο έξυπνος κατώρθωσε να πατήση τα πιο καλά χτήματα του νησιού κι από αδέκαρος έγινε με την τοκογλυφία, “τον τόκο ‘πιτόκου” και το “αστού ντούα” πλούσιος, μεγαλοχτηματίας και δήμαρχος.

Κοντά στο δήμαρχο, μα λίγο πιο πίσω απ’ αυτόν, περνάει ο ‘ρηνοδίκης και ο αστυνόμος, που με τη στάσι τους εφαινόντουσαν σαν να ήθελαν να δείξουν πως ήξεραν ποιος ήταν ο τρανός του τόπου, που μπορούσε μ’ ένα του γνέψιμο να τους “στείλη από ’κει πούρθαν κι ακόμη παραπέρα”.

Μαζί μ’ αυτούς συμμαζεμένοι περνούσαν οι δασκάλοι του χωριού κ’ οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι, που με τα φτωχά και τριμμένα ρούχα τους έδειχναν πως δούλευαν σε φτωχό ή αχαΐρευτο αφεντικό.

Απόκοντα ερχόντουσαν οι άλλοι αρχόντοι του τόπου, ‘κείνοι που με την καπατσοσύνη τους έγιναν νοικοκυραίοι με τοις πλάτες και τα χέρια αλλωνών, ‘κείνων που, αφ’ ου τους φάγανε ως το κόκκαλο φαμελικώς, έρχονται να τους προστατέψουν και να τους ευεργετήσουν τάχα!

Αυτοί είναι οι μπακάληδες και οι ταβερνιαραίοι του τόπου, που αφ’ ου πήραν απ’ τον γεμιτζή, τον τρατάρι και τον ΄λοτόμο όλη τη δούλεψι χρεώνοντας τα βερεσέδια δυο τουλάχιστο φορές και ακριβά όσο ‘βάσταε η ψυχή τους.

Είναι οι ίδιοι, που μεσ’ από τα μαγαζιά τους, που ‘μοιάζαν σαν λημέρια κλέφτικα, παραμόνευαν να περάση κανένας περαστικός ή ταξιδιάρις για να τον φωνάξουν να ‘μπη μέσα να τον κεράσουν ένα κρασί για μουσαφιρλήκια, εν ω πραγματικά είχανε σκοπό να τον γδύσουν μόλις έρθη στο κέφι και να του πουλήσουν το κιντινάρι για μισή οκά.

Είναι αυτοί οι ίδιοι, που ξεκίνησαν με μια νταμιτζάνα κρασί δανεικό, και τώρα με το να πουλούν ξίκικα το ξιδάτο ή μισονερωμένο κρασί και με το να σερβίρουν τρεις και τέσσεροις φορές το βιδάνιο στοις κεφιασμένες παρέες, έγιναν αφεντάδες, ανακατέβονται στα πολιτικά, βγαίνουν δημοτικοί σύμβουλοι, έχουν γνώμη για όλα τα ζητήματα, έχουν την αξίωσι να τους ακούη η Κυβέρνησι και ο Μητροπολίτης όχι μονάχα στα μικρά, αλλά και στα μεγάλα ζητήματα.

Αυτοί, αφ’ ου έκλεψαν την αγράμματη και ανοικοκύρευτη φτωχολογιά, έρχονται στοις καλές μέρες και της δίνουν ξεκονόμησι για να περάση τοις εορτές και ύστερα θα της δώσουν ξεκίνησι για το ταξίδι λίγα χρήματα, χρεώνοντας “με εικοσιτέσσερα τα εκατό και τον τόκο μπροστά”.

Να και οι παρτσινεβέληδες, οι εφοπλισταί της εποχής μας, αυτοί, που με τα θαλασσοδάνεια και με τους ταχτικούς λογαριασμούς, που θυμίζουν το “τρεις στο λάδι, τρεις στο ξύδι, έξι στο λαδόξυδο” μένοντας στο νησί εφρόντιζαν μονάχα να σημειώνουν την ημέρα που έφευγε και που γύριζε η σαραβαλισμένη μπρατσέρα τους για να ‘λέγξη τον καπετάνιο του καϊκιού, γιατί άργησε και δεν έφερε πολύ μερτικό, εν ω το καΐκι του καπετάν Προκόπι έκανε δυο ταξίδια στον ίδιον καιρό.

Σκλάβοι αλευτέρωτοι οι δυστυχισμένοι ναύτες ώργωναν τη θάλασσα και ριζικάρανε την ζωή τους με την ελπίδα να ‘κονομήσουν το ξερό ψωμί των παιδιών τους. Μόνη τους παρηγοριά για τα γεράματα ήσαν οι δεκαπεντέμιση δραχμές του Απομαχικού Ταμείου!

Αυτοί με τους ‘λοτόμηδες, τους τραταραίους και την άλλη φτωχολογιά είναι “οι πτωχοί τω πνεύματι και καθαροί τη καρδία” που ακολουθούνε τους πρώτους, όπως τα πρόβατα τον τσοπάνη, που τους παίρνει το γάλα, το μαλλί και στο τέλος και το τομάρι.

Είναι ‘κείνοι για τους οποίους ο Θεός δέχτηκε να γίνη άνθρωπος, να υποφέρη και στο τέλος να σταυρωθή ανάμεσα σε κακούργους.».

Από τότε που γράφτηκαν τα παραπάνω έχουν περάσει, ακριβώς, 90 ολόκληρα χρόνια.

Η Σαλαμίνα του 1925 φαίνεται να μην μοιάζει σε τίποτα με τη σημερινή Σαλαμίνα του 2015.

Μήπως όμως αυτή η ανομοιότητα είναι απλά επιφανειακή;

Μήπως, αν αλλάξουμε τις μάσκες του χρόνου, αυτή η “παρέλαση μορφών και χαρακτήρων”, που τόσο κινηματογραφικά περιγράφει ο  Φουρίκης, παραμένει απαράλλακτα και τρομακτικά η ίδια ;

 

Τάσος Π. Καραντής

«Εκπαιδευτική τιμωρία» για το θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη

«Εκπαιδευτική τιμωρία» για το θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη

Δυστυχώς πραγματοποιήθηκε το χειρότερο σενάριο. Ο αγνοούμενος, από τις 6/2/2015, φοιτητής Βαγγέλης Γιακουμάκης βρέθηκε, στις 15/3/2015, νεκρός…

Αυτοκτονία ή δολοφονία; Η αστυνομική έρευνα θα το βρει κι οι ένοχοι(δολοφόνοι ή ηθικοί αυτουργοί) – πιθανόν(και μακάρι) – θα συλληφθούν και θα τιμωρηθούν, όπως ορίζει ο ποινικός μας κώδικας.

Και… η ζωή θα συνεχιστεί, μέχρι το επόμενο περιστατικό, την καταδίκη, την επόμενη τιμωρία…

Έτσι βαδίζει, εδώ και χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος – ο Homo sapiens(άνθρωπος ο σοφός) – κι οι κοινωνίες του, με το έγκλημα(με την ευρύτερη νομική έννοια) και την τιμωρία του, αναπόσπαστο συστατικό, ακόμα και των «σύγχρονων – δυτικών – δημοκρατικών & πολιτισμένων κοινωνιών»…

Ο Νίκος Γκάτσος το έχει (περι)γράψει σ’ ένα στίχο : «Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ»…

 Οπότε; Σταυρώνουμε μοιρολατρικά τα χέρια;

Υπάρχει μια νησιώτικη – ναυτική συμβουλή, που έμαθα από τον παππού μου : «Τον άνεμο δεν μπορείς να τον αλλάξεις, αλλά μπορείς να ρυθμίσεις τα πανιά».

Γράφτηκαν – ίσως κι εν θερμώ(όπως, πιθανόν κι εγώ γράφω τώρα) - και θα γραφτούν πολλά ακόμα για το θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη : συγκινητικά, καταγγελτικά, δημοσιογραφικές κι επιστημονικές αναλύσεις, καταδίκη του διαβόητου σχολικού Bullying.

Νομίζω, πως, όλα αυτά απευθύνονται(τουλάχιστον στην συντριπτική πλειοψηφία) σε ανθρώπους, που είτε τα ξέρουν, είτε από κοινωνική συγκυρία, είτε από ηθική ιδιοσυγκρασία, δεν θα έβλαπταν μ’ αυτό τον τρόπο(Bullying) συνάνθρωπό τους, έτσι κι αλλιώς…

 Γι’ αυτούς που το κάνουν ή είναι υποψήφιοι, εν δυνάμει, να το κάνουν, ισχύει η παροιμία «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα»…

Άρα, κάτι άλλο χρειάζεται, πιο δραστικό κι έμπρακτο, για να περιοριστεί, τουλάχιστον το Bullying.

Διότι, υπάρχουν οι λέξεις(ιδέες) που μπορούν να αλλάξουνε τον κόσμο, αλλά υπάρχει κι ο κόσμος, που δεν έχει καμιά σχέση με τις λέξεις, αν αυτές δεν γίνουν πράξεις…


Τι ακριβώς όμως είναι το Bullying ?


«Το Bullying, νταηλίκι (τουρκική: dayılık) στα δικά μας, είναι μια μορφή κακοποίησης, πιο συγκεκριμένα εκφοβισμού ή εξαναγκασμού. Αυτή συνεπάγεται περιοδικά επαναλαμβανόμενες πράξεις που σκοπό έχουν την επιβολή ενός ατόμου ή μιας ομάδας πάνω σε ένα άλλο άτομο ή ομάδα, επομένως μια «ανισορροπία δυνάμεων». Η εν λόγω ανισορροπία μπορεί να είναι κοινωνική ή και σωματική. Το θύμα του εκφοβισμού αναφέρεται και ως στόχος.

Το νταηλίκι αποτελείται από τρία βασικά είδη κακοποίησης – συναισθηματική, λεκτική και σωματική. Συνήθως, πρόκειται για ανεπαίσθητες μεθόδους εξαναγκασμού όπως η ψυχολογική χειραγώγηση.

Το νταηλίκι κυμαίνεται από την απλή μορφή εκφοβισμού σε πιο σύνθετες μορφές, στις οποίες ο νταής ενδέχεται να έχει έναν περισσότερους «υπαρχηγούς» που μπορεί να φαίνεται να είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τον «αρχι-νταή» στις δραστηριότητές του. Το νταηλίκι στο σχολικό ή εργασιακό χώρο αναφέρεται και ως ομότιμη κακοποίηση.

Το νταηλίκι μπορεί να προκύψει σε οποιοδήποτε περιβάλλον στο οποίο ανθρώπινα όντα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Αυτό περιλαμβάνει το σχολείο, την εκκλησία, την οικογένεια, το χώρο εργασίας, το σπίτι και τις γειτονιές. Είναι ακόμη ένας παράγοντας ώθησης στη μετανάστευση. Ο εκφοβισμός είναι δυνατό να λαμβάνει χώρα μεταξύ κοινωνικών ομάδων, κοινωνικών τάξεων και ακόμη και μεταξύ χωρών (υπερβολική εθνικοφροσύνη, σοβινισμός).».

Βλ. : http://el.wikipedia.org/wiki/Bullying



Bullying : διάσπαρτο στην ελληνική – βαλκανική κοινωνία



Έχω μεγαλώσει σε μια επαρχιακή(νησιώτικη) κοινωνία, γεννημένος στα τέλη των ’60ς(με παιδικά χρόνια στη δεκαετία των ’70ς), σ’ ένα νησί(Σαλαμίνα) που, παρότι είναι δίπλα στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, είναι, συνάμα, ως κοινωνία, «τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά απ’ αυτήν».

Βέβαια το Bullying δεν είναι «προνόμιο» της επαρχίας, ούτε μόνο της βαλκανικής κοινωνίας, υπάρχει και στις δυτικές κοινωνίες, υπάρχει παντού, υπάρχει στον άνθρωπο!

Απλά, εμείς έχουμε το αρνητικό προνόμιο της σιωπής, του κοινώς λεγόμενου, «κοιτάω τη δουλειά μου και τη ζωούλα μου και την κάνω, ως καλός νοικοκύρης, γαργάρα, για ό,τι συμβαίνει δίπλα μου»…

 Κι αφού γίνει το κακό, βγαίνω – ως γνήσιος Έλλην – και παίζω την τραγωδία μου, έτσι, «για να βγάλω τα μέσα έξω» κι «η ζωή τραβά την… κατηφόρα»…

Το Bullying υπάρχει παντού : στην κοινωνία, στην εργασία, στο σπίτι, στη γειτονιά, στο σχολείο, στο στρατό…

Θα μπορούσα να περιγράψω(και θα το κάνω κάποια στιγμή, χρήσιμο θα είναι ως καταγραφή) τη δική μου εμπειρία – με περιστατικά – αλλά, αν το κάνω τώρα, θα ξεφύγω απ’ εκεί που θέλω να εστιάσω.

 Και που θέλω να εστιάσω;


Θα τιμωρηθούν κι οι συνυπεύθυνοι του θανάτου του Βαγγέλη Γιακουμάκη;



Για τους υπεύθυνους, το έγραψα και παραπάνω, αν βρεθούν, θα εφαρμοστεί ο ποινικός μας κώδικας.

Υπάρχουν, όμως, και συνυπεύθυνοι; Κι αν ναι, ποιοι είναι αυτοί; Λογικά, όλοι αυτοί(καθηγητές και συμφοιτητές), που ήξεραν, έβλεπαν, το βασανισμό του κι όχι μόνο δεν τον βοηθούσαν, αλλά ούτε καν μιλούσαν…

Δεν αρκεί – κατ’ εμέ – η (υποχρεωτική) παραίτηση του διευθυντή της σχολής κι η λεκτική(γενική κι αόριστη) καταδίκη των σιωπούντων…

Έχω μια πολύ συγκεκριμένη πρόταση και την καταθέτω δημόσια. Αν – με επιχειρήματα – αποδειχτεί ότι είναι λάθος, την παίρνω πίσω και ζητάω και συγγνώμη. Αλλά, θα έχω ανοίξει τον διάλογο για το πέρασμα από τα ευχολόγια στη ριζοσπαστική έμπρακτη αλλαγή.

Την πρότασή μου την ονομάζω «εκπαιδευτική τιμωρία». Εκπαιδευτική, και, ταυτόχρονα, τιμωρητική για την ελληνική κοινωνία, που έχει, περίτρανα αποδειχτεί, πως δεν παίρνει από λόγια, αλλά, μόνο, από ενεργητικές πράξεις.

Δεν είναι δικής μου έμπνευσης, αλλά προέρχεται από το χώρο της πιο «συμπυκνωμένης ελληνικής καφρίλας», το στρατό!

Αν κάποιος από την διμοιρία έκανε ένα παράπτωμα, τιμωρούμασταν όλοι!

 Και, πιστέψτε με, δεν ξαναγινόταν, τουλάχιστον, στη συγκεκριμένη διμοιρία. Το ονόμαζαν «ένας για όλους κι όλοι για έναν».

 Μέσα από τη χοντράδα του, σε μάθαινε, πέρα από την ατομική, και για τη συλλογική ευθύνη.

 Είμαι δημοκράτης κι αντιμιλιταριστής, και το τελευταίο που θα ήθελα, θα ήταν η στρατιωτικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, δημοκρατίας και νομοθεσίας.

 Αλλά, επειδή, πριν μια 10ετία – λόγω της ένοχης σιωπής – κλαίγαμε για τον 12χρονο Άλεξ από τη Βέροια, σήμερα κλαίμε για τον 20χρονο Βαγγέλη, κι αύριο θα κλαίμε για κάποιον άλλον, κάτι πρέπει, επιτέλους, δραστικά, να αλλάξει, ρε γαμώτο!



Εκπαιδευτική τιμωρία


Προτείνω(αν αποδειχτούν συνένοχοι της σιωπής/ δηλ. που έβλεπαν, ήξεραν και δεν μιλούσαν, για να προληφθεί το κακό) τα εξής :


α) Ο διευθυντής της σχολής, πέρα από την υποχρεωτική παραίτηση, που του επιβλήθηκε, να απομακρυνθεί από την εκπαίδευση και να μετατεθεί σε άλλο χώρο του δημοσίου(ανάλογο της επιστημονικής του ειδικότητας). Αποδείχτηκε ακατάλληλος να διευθύνει καθηγητές και φοιτητές.



β) Αν υπάρχουν καθηγητές που ήξεραν και δεν μιλούσαν, να παυτούν οριστικά από διδάσκοντες και να μετατεθούν(βάση της ειδικότητας τους) σε άλλον εργασιακό τομέα. Αποδείχτηκε ότι δεν κάνουν για εκπαιδευτικοί!



γ) Αν υπάρχουν φοιτητές που ήξεραν και δεν μιλούσαν, ανάλογα την προσωπική περίπτωση, είτε να μείνουν στάσιμοι π.χ. για 1 χρόνο στη σχολή τους(να στερηθούν δηλ. για μια εκπαιδευτική χρονιά την ιδιότητα του φοιτητή), είτε να διαγραφούν από τη σχολή(να χάσουν εντελώς τη φοιτητική τους ιδιότητα) και να ξαναδώσουν πανελλήνιες εξετάσεις για να την αποκτήσουν.


Έχει αποδειχτεί, πως ως (ελληνική) κοινωνία, έχουμε εξελιχτεί σε παρτάκηδες. Μόνο αν χάσουμε το «δικό μας» και το «εγώ μας»(τον εγωισμό μας δηλαδή), θα ξεστραβωθούμε να κοιτάξουμε, με συμπόνια κι ανθρωπιά, το διπλανό μας, το συνάνθρωπό μας και θα καταλάβουμε, πως πρέπει να περάσουμε στο εμείς…

 Κι αυτό – εξίσου έχει αποδειχτεί – πως δεν μπορούμε να το πετύχουμε με… σεμινάρια, αλλά μόνο με μια(πιλοτική έστω, αρχής γενομένης από τη σχολή του Βαγγέλη Γιακουμάκη) «εκπαιδευτική τιμωρία».

Τάσος Καραντής

Ο αποχωρισμός της Κυριακής

Ο αποχωρισμός της Κυριακής

Δεκαέξι ώρες, ώσπου να ξαναδείς ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, θεωρείται αποχωρισμός; Όχι και ναι…


Ναι, αν πρόκειται για τα τρία ανήλικα παιδιά σου, που ο νόμος ορίζει - χωρίς να αποφάσισες εσύ τη διάλυση μιας τρίτεκνης οικογένειας, αλλά επειδή αποφάσισε το έτερον ήμισυ να ζήσει το «αμερικάνικο όνειρο» - ότι πρέπει να παραδίδονται, συγκεκριμένες ώρες και μέρες(υπάρχει κοινή επιμέλεια) από τον έναν γονέα στον άλλον, λες κι είναι αντικείμενα…


Δεν θα εισχωρήσω στα ιδιωτικά(μου), εξάλλου, ο καθένας έχει δικαίωμα να χωρίσει, ειδικά, όταν αναγνωρίζεται, κι από τις δυο πλευρές, ότι η «φλόγα έσβησε», ή η μια πλευρά ζητά καλή ζωή. Να την ζήσει, την δικαιούται ο καθένας, όπως την καταλαβαίνει, αλλά όταν είναι δύο κι πάει ο καθένας στο καλό!


Όταν όμως είναι, π.χ., πέντε, αποφασίζεις και για άλλους… και βάζεις προτεραιότητες, τη γυναίκα μπροστά ή την μητέρα; Τον άντρα ή τον πατέρα; Ενήλικοι είμαστε. Αλλά τι φταίνε οι ανήλικοι που προήλθαν από ενήλικους;


Πέρα από το «πήγαινε – έλα» καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας, μου χαρίζεται ένα χαμόγελο κάθε Παρασκευή απόγευμα και ένα σφίξιμο αποχωρισμού – αποχαιρετισμού, κάθε Κυριακή απόγευμα, κι όλο αυτό, το ακραία συναισθηματικό, να επαναλαμβάνεται εβδομαδιαία… χωρίς να το έχεις επιλέξει… οι έχοντες παιδιά δεν «χωρίζουν» ποτέ…


Άλλος «γολγοθάς» κι αυτός, να είσαι αναγκασμένος, ένα πρόσωπο που θες να ξεχάσεις, να το συναντάς δυο φορές τη μέρα και να έχουν(κι οι δυο πλευρές), στο κινητό τους, πρώτο - πρώτο τον αριθμό του κινητού του προσώπου που άλλοτε αγάπησαν και κατόπιν αλληλοσιχάθηκαν…


Αλλά πάνω απ’ όλα τα παιδιά! Τα παιδιά που τα ξέρουν όλα! Τα παιδιά που είναι η ζωή σου, κι η ζωή σου που είναι, πλέον, τα παιδιά σου, όπως μου το λέει η μάνα μου. Τα παιδιά που έχουν ερωτήσεις, που αυτά ξέρουν τι κρύβουν στην μικρούλα τους ψυχή… που θέλουν κάθε βράδυ το φιλί στο προσκέφαλο από τους δύο γονείς και το έχουν μόνο από τον ένα εναλλάξ… κι ας λέμε όλοι, ελαφρά την καρδία, «έλα μωρέ, ο χωρισμός έχει γίνει καραμέλα στη μοντέρνα εποχή μας».

 Ωραίες οι καραμέλες, αλλά υπάρχουν κι οι «καραμέλες της τεκνοποιίας», που κάποιοι ενήλικοι τις αποφάσισαν από κοινού, και γεννούν νοήμονα πλασματάκια και, μετά, τα βάζουν σ’ ένα ψυχολογικό test – drive, έτσι, για ένα καπρίτσιο…

 Μερικές φορές εγώ, που από υπερβολική αγάπη, είμαι εναντίον της στείρωσης των ζώων, φτάνω να σιχαίνομαι τον εαυτό μου, σκεπτόμενος, πως κάποιοι άνθρωποι είναι αυτοί που πρέπει να στειρώνονται… Άκουσα στη γνωστή τηλεοπτική εκπομπή, για «πατέρα» παντρεμένο - πολύτεκνο(με τέσσερα παιδιά), όπου είχε κάνει, με την ίδια γκόμενα, άλλα πέντε παιδιά(καρπερός άντρακλας!...), τα οποία ούτε αναγνώρισε, κι η βιολογική τους «μάνα» τα παράτησε στα ιδρύματα… η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή, και, για τους έξω από το χορό, μελό…


Κι ήρθε, μετά, και μια διαδικτυακή γνωριμία, να μου λέει(γνωρίζοντας τα δικά μου) : «δεν μου λέει τίποτα η πατρότητα!»… Ευτυχώς η εικονικότητα κι η απόσταση του φέις σώζει… ζωές, διότι απλώς την διέγραψα… δεν υπάρχει ανύπαρκτη πατρότητα κι υπαρκτή μητρότητα, και το αντίθετο, υπάρχουν άνθρωποι υπεύθυνοι με αγάπη κι αυτοθυσία, κι άνθρωποι ανεύθυνοι, που έχοντας κάνει τρία παιδιά, σου λένε «έχω όνειρα για τη ζωή μου», αντί να λένε έχω «όνειρα για τα παιδιά που έφερα στον κόσμο» κατόπιν ώριμης(;) απόφασης… Αλλά, δυστυχώς, σε τέτοιες περιπτώσεις, τα παιδιά δεν τα φέρνει ένας στη ζωή, αλλά δύο…

Ο αποχωρισμός της Κυριακής, λοιπόν, ο προσωπικός μου, εβδομαδιαίος πόνος…

Τάσος Καραντής

ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 - Γράμμα ενός οικονομικού εξόριστου

ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 - Γράμμα ενός οικονομικού εξόριστου

«Ευτυχώς», ο, μακαρίτης, ο πατέρας μου, έφυγε(γέροντας στα 81 του και παππούς), τον Αύγουστο του 2009, μην προλαβαίνοντας να βιώσει την επερχόμενη διάλυση της πατρίδας του κι όλο αυτό το κακό που έπεσε σαν κατάρα και σαν αρρώστια στο λαό της…


Ζούμε σε μια Ελλάδα που νοσεί βαριά κι η κατάστασή της επιδεινώνεται, από μια αρρώστια που δεν είναι ανίατη, αλλά ιάσιμη, και – το τραγικότερο – το φάρμακο, το κρατάμε εμείς στα χέρια μας, αλλά δεν το χρησιμοποιούμε!…


Όλα ξεκίνησαν, για μένα(όπου δεν είμαι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά ένας από τους πολλούς) το 2010… στο τέλος της χρονιάς, έκλεισα, ύστερα από 21 χρόνια συνεχούς εργασίας(1989-2010) τα βιβλία μου, ως ελεύθερος επαγγελματίας(υπηρεσίες ανεξάρτητου δημοσιογράφου) και πέρασα, επίσημα, στην ανεργία, με μια «κάρτα ανεργίας», που σήμερα, στην Ελλάδα, θεωρείται… «προνόμιο»…


Τα χαστούκια ξεκίνησαν από την χήρα μητέρα μου, της μείωσαν τη σύνταξη του θανόντα συζύγου της(ενός ναυτικού που θαλασσοπνίχτηκε επί 25 χρόνια), ο 13ος μισθός έγινε, αρχικά 400 ευρώ τα Χριστούγεννα και 200 ευρώ το Πάσχα και το καλοκαίρι, ώσπου να κοπεί εντελώς.


Εμένα, με τρία παιδιά, μου έκοψαν το διμηνιαίο επίδομα του τριτέκνου, μου κατάργησαν το αφορολόγητο όριο της τριτεκνίας και με άφησαν με κάποια μικροεισοδήματα, που κληρονόμησα από τον πατέρα μου, απομυζώντάς τα μου, όμως, φορολογικά…


Ύστερα ήρθε η εισφορά αλληλεγγύης… αντέδρασα… δεν την πλήρωσα κι υπέγραψα τη δήλωση αδυναμίας πληρωμής… την πλήρωσα, όμως, αναγκαστικά, κατόπιν, με δόσεις και με τόκο…


Ύστερα ήρθε το χαράτσι… αντέδρασα… δεν το πλήρωνα… ανήκα στους πολίτες του νησιού μου, που, με παρότρυνση του δημάρχου, κάναμε ομαδικό δικαστικό αγώνα, για την αντισυνταγματικότητά του. Τον χάσαμε και πέρασε στη φορολόγησή μας με δόσεις και με τόκο…


2011 & 2012 : η φτώχεια φέρνει γκρίνια και καταβύθιση


Η διετία που ακολούθησε ήταν τραγική και μια σκληρή δοκιμασία. Με τρία μικρά παιδιά, άνεργος, με κάποια(ευτυχώς…) μικροεισοδήματα, με ένα στεγαστικό δάνειο, συν όλα τα έξοδα που περιλαμβάνει η καθημερινότητα(διατροφή – ένδυση – λογαριασμοί κλπ), δεν ζούσαμε, απλά επιβιώναμε… στα όρια της διατροφής και με δόσεις όλα τα άλλα…


Η ζωή πάγωσε, αποκλειστήκαμε απ’ ότι άλλο χρειάζεται ένας άνθρωπος πέρα από τροφή… Χάσαμε ακόμα και τη θέρμανση, παγώναμε, με διπλές ζακέτες και διπλές κουβέρτες, μέσα σ’ ένα κρύο σπίτι, λόγω της εκτίναξης της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης. Οι μετακινήσεις με το αυτοκίνητο πολύ  συγκεκριμένες(σχολείο τα παιδιά και ψώνια), λόγω της αύξησης της τιμής της βενζίνης.


Καταβυθίστηκα με το μόνο που μου θύμιζε ότι ζω, την περιπέτεια της δημοσιογραφικής γραφής – άνευ αμοιβής - για την ψυχή μου μόνο… αποκλείστηκα κοινωνικά(δεν ήμουν ποτέ της κοσμικής ζωής και του φαίνεσθαι) και σε λίγες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, φιλίες. Βουβαμάρα, με τα μόνα τηλέφωνα που χτύπαγαν στο σπίτι, να είναι αυτά της υπενθύμισης της αποπληρωμής των χρεών…


Δεν άργησαν οι τριγμοί στη σχέση ενός ζεύγους που μέτραγε 15 χρόνια κοινής ζωής και πέρασαν στην τρίτεκνη οικογένειά μου… το διαζύγιο έκλεισε τον κύκλο της.


Το νησί μου πήγε μισό αιώνα πίσω


Τα πρώτα δείγματα της οπισθοδρόμησης ήρθαν με τη δυσλειτουργία των ταχυδρομείων. Για 15 ημέρες δεν λάμβανα αλληλογραφία και με παραξένεψε… Πήγα στο κέντρο διαλογής των ΕΛΤΑ, όπου υπεύθυνος ήταν ένας συμμαθητής μου και ρώτησα τι συμβαίνει. Μου απάντησε, «δεν έχουμε προσωπικό για διανομή! Έλα μια φορά τη βδομάδα να ψάχνεις μόνος σου, να βρεις την αλληλογραφία σου»! Έτσι για ένα διάστημα έμαθα και τη δουλειά του ταχυδρόμου!


Το παράρτημα της ΔΕΗ, άρχισε να υπολειτουργεί, αρχικά, με δυνατότητα πληρωμής των λογαριασμών κάθε Τρίτη και Πέμπτη(για ένα νησί 50.000 μόνιμων κατοίκων!), ώσπου τελικά έκλεισαν τα ταμεία του και παρέμεινε ως ένα γραφείο επίλυσης των προβλημάτων.


Το ΟΤΕ κατέβασε ρολά.  Στο ΓΕΡΜΑΝΟ πλέον…


ΤΟ ΙΚΑ έκλεισε. Η Σαλαμίνα υπάγεται πλέον στο ΙΚΑ Περάματος.


Η ΔΟΥ Σαλαμίνας έκλεισε. Υπαγόμαστε, πλέον, στην Ε’ ΔΟΥ Πειραιά.


Για όλα αυτά, ο πολίτης πρέπει, για τις υποθέσεις του, να πληρώνει εισιτήρια, βενζίνη, να χάνει εργασιακό χρόνο, και να περνάει θάλασσα…


Το ίδιο, φυσικά, και για τον ΟΑΕΔ και την ΕΥΔΑΠ, που είναι ανύπαρκτα στο νησί…


Το Κέντρο Υγείας μόνο υγείας δεν είναι… από μια επίσκεψη, για ένα μικροατύχημα ενός, παιδιού μου, τρόμαξα… η υγιεινή ανύπαρκτη(σε συνάρτηση με την υπολειτουργία του)… στο εξεταστήριο τα σκουλήκια της υγρασίας κρέμονταν από το ταβάνι και κυκλοφορούσαν στο πάτωμα…


Τα ιατρεία του ΙΚΑ, που έγιναν ΕΟΠΥΥ, άρχισαν να υπολειτουργούν κι αυτά, ώσπου, για ένα διάστημα, έκλεισαν εντελώς, για να γίνουν, αργότερα, ΠΕΔΙ για τα εντελώς βασικά…


Τα παιδιά μου πηγαίνοντας στο δημοτικό, διδάσκονται ηλεκτρονικούς υπολογιστές, χωρίς ηλεκτρονικούς υπολογιστές(με γραπτές σημειώσεις στο τετράδιο!) και χωρίς αίθουσες για το μάθημα(γίνεται σε κοντέινερ!). Ανήκουμε στην Ευρώπη…


Τέλος, η μεγαλύτερη αλυσίδα καταστημάτων στο νησί είναι η «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» από τα άδεια καταστήματα…


ΕΚΛΟΓΕΣ 2012


Στις 25/6/2012(μετά τις εκλογές) είχα γράψει :


«35 χρόνια φαυλοκρατίας, σκάνδαλα, πτώχευση, μνημόνιο, ψαλίδισμα μισθών, συντάξεων και δώρων, ανεργία, ακρίβεια, χαράτσια, φόροι, αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, παράπονα, διαμαρτυρίες, νέα ελληνική μετανάστευση, μούντζες στο «μπουρδέλο» τη Βουλή, και δυο εκλογικές αναμετρήσεις.
Αποτέλεσμα; Πρώτο κόμμα, η ΝΔ με αρχηγό τον τέως προδότη(της) και «κωλοτούμπα» Σαμαρά…
Συν τοις άλλοις, μονιμοποιήσαμε και στη Βουλή, και νομιμοποιήσαμε σε συνειδήσεις, τη «Χρυσή Αυγή», αποκτώντας – δίπλα στα ΜΑΤ – και σύγχρονο ελληνικό σώμα «ΕΣ - ΕΣ», για περισσότερο – χωρίς διακρίσεις(!) -  ξύλο!
Τι έβγαλε λοιπόν – ουσιαστικά & πρακτικά(παρόλη τη μείωση των ποσοστών των κομμάτων εξουσίας, και την έλλειψη αυτοδυναμίας) -  η κάλπη της 17ης Ιουνίου 2012; Τη ΝΔ  πρώτο κόμμα! Δηλαδή, έδωσε την πρωτιά στο συντηρητικό μεταπολιτευτικό παρελθόν, με όλους τους «πολιτικούς - νούμερα» που έχουν περάσει, από ’κεί μέσα, το κόμμα με τα ενσωματωμένα ακροδεξιά στοιχεία, το κόμμα των εκατοντάδων οικονομικών σκανδάλων, με αποκορύφωμα, τη ΝΔ του Καραμανλή του νεότερου, από το 2004 και μετά, όπου χάσαμε τον λογαριασμό, των, καθημερινών σχεδόν, οικονομικών σκανδάλων, με τις παραιτήσεις και τις αποπομπές υπουργών … Μετά, πήρε, τη σκυτάλη, με φρούδες ελπίδες, ο Γιωργάκης Παπανδρέου και μας βούλιαξε στα … σκατά(!), και σηκώθηκε κι έφυγε(όπως κι ο Κωστάκης), κι ήρθε τρίτο κόμμα, αντί να πέσει στο … μηδέν!
Και με ποιον πρωθυπουργό, συνεχίζουμε την … μνημονιακή(μνημοσυνονιακή) πορεία μας; Με τον Αντώνη Σαμαρά! Τον άνθρωπο που δεν δίστασε να ρίξει την κυβέρνηση της παράταξής του(έστω, κι αν ήταν απ’ τις χειρότερες της Ελλάδας), έφτιαξε δικό του πολιτικό κόμμα(ΠΟΛΑΝ), επανήλθε(αρχηγός!) σ’ αυτό απ’ το οποίο είχε φύγει, και συνεργάστηκε με την κόρη(Ντόρα Μπακογιάννη) του εχθρού του(Κωνσταντίνου Μητσοτάκη)!
Δηλαδή, η πρότερη πολιτική πολιτεία του κ. Σαμαρά, δεν προδιαθέτει για μια κυβέρνηση που θα βάλει το εθνικό, πάνω από το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον.
Και με υπουργούς, ακόμα, τον … Παναγιωτόπουλο(από την μητσοτακική κυβέρνηση 1990-1993) και τον … γκριζομάλλη Αβραμόπουλο(πρώην αποσχισθέντα(ΚΕΠ) κι επανερχόμενου)! Αηδία! Και την ψηφίσαμε! Και την βγάλαμε πρώτη!
Και με ποια στήριξη; Του ΠΑΣΟΚ! Του κόμματος που μας έφερε στον πάτο του βυθού! Οι δυο άσπονδοι εχθροί, τα βρήκαν, με την ψήφο μας, μια χαρά, μαζί, για να κυβερνήσουν(έστω και με την ανοχή του δευτέρου), να μας (ξανά) εξουσιάσουν δηλαδή!
Κι η ΔΗΜΑΡ του κυρίου Κουβέλη; Στηρίζει αυτό το μόρφωμα … ξεχνώντας, φαίνεται, το 1989 … Δεν ξεχνάει η Ιστορία όμως! Το κόστος για τη ΔΗΜΑΡ είναι δεδομένο και συγκεκριμένο : θα μειωθεί η εκλογική της δύναμη, και, μάλλον, θα έχει την τύχη του ΛΑΟΣ, που εξαφανίστηκε, από τον πολιτικό χάρτη, αφού από τα μεγάλα «εθνικά» λόγια, πέρασε(ως συγκυβέρνηση) στις μεγάλες μνημονιακές υπογραφές, μόνο και μόνο για να κάτσει ο κώλος τους σε υπουργική καρέκλα …      
Δεν χρειάζεται ψυχιατρική εξήγηση το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου, αλλά πολιτικοοικονομική και κοινωνιολογική : κυριάρχησε το βόλεμα(στο δημόσιο), και το ρουσφέτι(εξαγορά ψήφου = ψυχής), έστω και για ψίχουλα πια... Επίσης, έχει μέλλον ακόμα(μέχρι να εκλείψουν χρονικά οι μετεμφυλιακές και μεταπολιτευτικές γενιές ψηφοφόρων) ο πολιτικός συντηρητισμός στην Ελλάδα, αν δεν πάρει τη σκυτάλη ο νεοσυντηρητισμός των ανιστόρητων νέων γενιών … Σισύφειος κύκλος δηλαδή, στα πλαίσια, ενός διεφθαρμένου κοινοβουλευτισμού, που τον ονομάζουμε δημοκρατία!
Για το πολιτικό καρκίνωμα της Χρυσής Αυγής, φαίνεται, πως μισό εκατομμύριο συμπατριώτες μας, γουστάρουν να είναι … στρατιωτάκια … κι ο «Αρχηγός» τους, να τους προσμετράει, όχι με τις πολιτικές εκφράσεις «εκλογική δύναμη», «εκλογικό ποσοστό» ή, έστω, «αριθμό ψηφοφόρων», αλλά να τους υπολογίζει ως «μεραρχίες του»! Και ο νοών νοείτω …
Το μόνο σίγουρο, είναι, ότι, πέρα από τις – καθημερινές -  άνανδρες επιθέσεις τους, στους πάσης φύσης αδύναμους, στους δρόμους και στις γειτονιές, θα δούμε τα δεξιά βορεινά έδρανα της Βουλής, να μετατρέπονται σε φανατικές ποδοσφαιρικές θύρες, που τα μόνα που ‘χουν βγει απ’ αυτές είναι : χουλιγκανισμός/ βία – ναρκωτικά – φασισμός … Η Εθνική μας Ντροπή …!

Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρόλες, τις «μεγάλες προσδοκίες», και τις ιδανικότερες συνθήκες κι ιστορικές συγκυρίες, ήρθε δεύτερος. Χάσαμε έτσι την ευκαιρία(ελπίδα;) να είχαμε και να δοκιμάζαμε, έστω, μια φορά, στην εκλογική ιστορία μας, μια κυβέρνηση δημοκρατικής Αριστεράς. Είναι πολυσύνθετο το θέμα, με την απλή κοινή λογική, όμως, αν ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ. υπέρβαιναν τις ιδεολογικές και δογματικές διαφορές τους, ίσως να είχαμε σήμερα αριστερή κυβέρνηση, με ευαισθησία στα πλειοψηφούντα, και δοκιμαζόμενα σκληρά, λαϊκά στρώματα της πατρίδας μας.
Ενώ όμως η αριστερή πολιτική ιδεολογία, είναι η πιο ανθρωπιστική πολιτική ιδεολογία, έχει μια «αχίλλειο πτέρνα» : είναι μια μεσσιανική πολιτική ιδεολογία, επηρεασμένη, από τις ανθρωπιστικές πτυχές των θρησκειών, αλλά, κι από τα δόγματά τους, και την μονοπώληση της – μιας και μοναδικής, κατ’ αυτούς -  αλήθειας. Όπως μου το ’λεγε ένας φίλος : «Θέλουν να μας βάλουν, όλους, με κλωτσιά στον παράδεισο! Τι θα γίνει όμως με μένα, που δεν γουστάρω να σωθώ; Θα έχω αυτήν την προσωπική ελευθερία;». Αποτέλεσμα - κι επιβεβαίωση των παραπάνω -  μόνο στο ελληνικό τοπίο, μετράμε, δεκάδες αριστερά κόμματα κι οργανώσεις, που τους χωρίζει, πέρα και πάνω, από την ανθρωπιά, το ιδεολογικοπολιτικό δόγμα(η ορθή – για τον καθένα – ερμηνεία «των γραφών»). Ακριβώς, όπως έχει συμβεί, παγκοσμίως, με τις εκατοντάδες θρησκευτικές προτεσταντικές σέχτες. Για να κάνω και λίγο χιούμορ, περιμένετε να τα βρουν, επί της ουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ; Μα, από το σχίσμα Ορθόδοξης και Καθολικής εκκλησίας έχουν περάσει 1000(!) χρόνια και δεν τα ’χουν βρει! Και δουλεύουν, πυρετωδώς, κι από τις δυο πλευρές, «θεολογικές επιτροπές διαλόγου» για την επανένωση … Βέβαια, παίζει κι εδώ(εκ της ανθρώπινης φύσης), το ρόλο της, η ανθρώπινη ματαιοδοξία της πρωτιάς, του ποιος θα έχει το πάνω χέρι, της καρέκλας … Κι όμως, είναι οι μόνοι, που θα περίμενες να θυσιαστούν – διά της αλληλεγγύης(δίνοντας τα χέρια!) - για τον Άνθρωπο …
Ρεζουμέ : Για μια ακόμα φορά φοβηθήκαμε, όταν φτάσαμε πρόσωπο με πρόσωπο με την υπέρβαση! Η αγανάκτηση πήγε περίπατο, και στη θέση της, κυριάρχησε μια μίζερη, και μοιρολατρική, «σιγουριά» …».  

Για τις εκλογές της 25/1/2015, από την οικονομική μου εξορία


Την Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015 ψηφίζουμε ξανά.


Δεν θα σας πω τι να ψηφίσετε(γιατί δεν δικαιούμαι να το κάνω), αλλά θα σας περιγράψω την προσωπική μου κατάσταση, στην οποία με οδήγησε η συγκυβέρνηση. Θα έκλεινα και θα σας απαντούσα με μια φράση : μου τα πήρε όλα!


Αλλά, έχω την ανάγκη, να γράψω, λίγα περισσότερα λόγια, σ’ αυτό το γράμμα μου στο μπουκάλι…


Έμεινα άνεργος και χωρισμένος.


Ύστερα από 21 χρόνια εργασίας, το ταμείο μου αδυνατεί να μου βγάλει βιβλιάριο υγείας και με έστειλε στην Πρόνοια για βιβλιάριο απορίας, το οποίο δεν δικαιούμαι, γιατί κληρονόμησα από τον μακαρίτη τον πατέρα μου κάποια άχρηστα, για μένα, αλλά χρήσιμα για την εφορία, χωράφια, έτσι, αν κι άνεργος, τρίτεκνος, πληρώνοντας διατροφή για τα παιδιά μου, και πληρώνοντας στεγαστικό δάνειο για το σπίτι όπου ζω, δεν δικαιούμαι βιβλιάριο κι είμαι ανασφάλιστος…


Το ΕΝΦΙΑ αποτέλεσε την χαριστική βολή. Αδυνατώ να το πληρώσω(ούτε με μηνιαίες δόσεις), έχοντας, ήδη, και τη φορολογία εισοδήματος, και δεν το πληρώνω, αδιαφορώντας για το τι με περιμένει…


Τα τελευταία 5 χρόνια δεν γνωρίζω την κατάσταση της υγείας μου… Καλά είμαι, με την έννοια ότι στέκομαι στα πόδια μου και τρώω, αλλά δεν γνωρίζω τίποτα άλλο, γιατί δεν έχω πρόσβαση και δυνατότητα σε διαγνωστικές εξετάσεις… Ούτε με νοιάζει πια… Σκέφτομαι πως ούτε ο παππούς μου είχε αυτή τη δυνατότητα, στις αρχές του… περασμένου αιώνα, κι έζησε, όσο του έμελλε να ζήσει.


Η κοινωνική ζωή μου είναι μηδενική. Οι λέξεις βιβλίο, δίσκος, έξοδος, κινηματογράφος, θέατρο, μουσική παράσταση, είναι πολυτέλεια… Το ταξίδι, για μένα, ισούται με διαστημικό ταξίδι… Το καφενείο κι η ταβέρνα με δυο φίλους, είναι ανύπαρκτα κι αυτά… Η ζωή μου είναι σπίτι, γραφή, επικοινωνία με τον έξω κόσμο μόνο μέσω ιντερνέτ, βουνό και, πρώτα και πάνω απ’ όλα, τα τρία παιδιά μου. Σκότωσα τον άντρα για να ζήσει ο πατέρας. Και οι δυο μαζί δε γίνεται να ζήσουν χωρίς απώλειες… και καλύτερα να θυσιαστώ εγώ, παρά να στερήσω από τα παιδιά μου ό,τι ακόμα μπορώ να τους προσφέρω. Παρηγοριά μου και τα ζωάκια μου, αυτά τα νοήμονα και συναισθανόμενα πλάσματα, που με συντροφεύουν, πιστά κι ανιδιοτελώς, από μικρό παιδί, εδώ και 40 χρόνια.


Έχω και μερικές φιλίες καρδιάς, αλλά βρίσκονται στην απέναντι πλευρά κι εγώ αδυνατώ να περάσω τη θάλασσα κι αισθάνομαι τύψεις, και με παίρνει το άδικο, που δεν μπορώ να δω από κοντά και να αγγίξω αγαπημένους φίλους…


Αλλά, ζητώ την κατανόησή τους, είμαι στην εξορία κι ας είμαι στον τόπο μου…


Παλιά υπήρχαν οι πολιτικοί εξόριστοι στα μακρονήσια, όπου τους βασάνιζαν και τους στερούσαν την ελευθερία.


Στις μέρες μας υπάρχουν οι οικονομικοί εξόριστοι στον τόπο τους. Κανείς δεν τους απαγορεύει να περάσουν απέναντι, έχουμε δημοκρατία! Αλλά δεν μπορούν… ούτε κι έχουν βασανιστή, δεν τους χρειάζεται, βασανίζονται από μόνοι τους…


Καλή ψήφο, λοιπόν, την Κυριακή, αλλά, μέσα, σε όλες τις παραμέτρους της απόφασης που θα πάρετε, βάλτε και την ανθρωπιστική προς τον συνάνθρωπο…  


Τάσος Καραντής

Συγκυβέρνηση(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) : προεκλογικός αγώνας με επικηρυγμένες κεφαλές αλεπούδων έναντι 13 ευρώ!

Συγκυβέρνηση(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) : προεκλογικός αγώνας με επικηρυγμένες κεφαλές αλεπούδων έναντι 13 ευρώ!

Λένε, πως, οι εκλογές της 25/1/2015 είναι οι πιο κρίσιμες στην ιστορία της μεταπολίτευσης.


Θα αποδειχθεί, σύντομα, η κρισιμότητα τους, από πολλές σκοπιές, αλλά, σίγουρα είναι κι αισχρές, με πρωταγωνίστρια τη συγκυβέρνηση(ΝΔ - ΠΑΣΟΚ), που έφτασε να χρησιμοποιήσει μέχρι και την άγρια πανίδα της πατρίδας μας στον προεκλογικό της αγώνα.


Αλλά ας τα δούμε λίγο με μια, χρονική και λογική σειρά.


Πριν λίγο καιρό ολοκληρώθηκε ο αεροεμβολιασμός – με ελικόπτερα – στα βουνά της Ελλάδας, λόγω κάποιων κρουσμάτων λύσσας στις ελληνικές αλεπούδες, μάλλον «εισαγόμενο»(η λύσσα έχει εξαλειφθεί – επίσημα –α πό την Ελλάδα, από το 1987…), από τα σύνορα, σε συνδυασμό με την αμέλεια, προφανώς, Ελλήνων κτηνοτρόφων και κυνηγών των συνόρων, όσον αφορά τα ζώα τους.


Βλ. σχετικά με το θέμα εδώ : http://www.zougla.gr/perivallon/article/emvoliasmi-ton-kokinon-alepoudon-gia-tin-antimetopisi-tis-lisas


Με αφορμή του γεγονός αυτό,  και με βάση τη διαδικασία περισυλλογής δειγμάτων, το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, έρχεται, 13 ημέρες πριν τις εκλογές της 25-1-2015, με απόφαση, δηλαδή, της 12-1-2015 να επικηρύξει(ουσιαστικά) την αλεπού, έναντι 13 ευρώ το κεφάλι της!

Το θέμα και το όλο πρίσμα της προεκλογικής εκμετάλλευσης το μαθαίνουμε από τα ίδια τα κυνηγετικά σωματεία, τα οποία ενημερώνουν τους κυνηγούς – μέλη τους ως εξής : «13 ευρώ για κάθε θηρευμένη αλεπού»!


Βλ. σχετικά με το θέμα εδώ :    http://www.ihunt.gr/content/13-eyro-gia-kathe-thireymeni-alepoy & http://www.knf.gr/13-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B5-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%B6%CE%B5%CF%84/

 
Δηλαδή, μιλάμε, για ένα αισχρό προεκλογικό – ψηφοθηρικό σκάνδαλο της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ!


Θέλεις ένα οικονομικό κίνητρο(σε καιρούς ανεργίας) για να ψηφίσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ;


Φέρε ένα κομμένο κεφάλι αλεπούς(!) και θα παίρνεις 13 ευρώ ανά κεφάλι!

Μην σας φαίνεται αστείο! Στην 5ετία της οικονομικής κρίσης στην  Ελλάδα τα έχουμε «δει όλα» στην Ελλάδα της φτώχεια της ανεργίας και της πείνας. Μέχρι και οικογένεια κυνηγού στην  Εύβοια να τρώει αλεπού! Βλ. : http://www.newsbomb.gr/ellada/news/story/128559/oikogeneia-stin-eyvoia-anti-gia-arni-efage-alepoy & http://mao.gr/kyuub/

Καταλαβαίνετε, πόσοι άνεργοι, σε οικονομική δυσχέρεια κλπ., θα εκμεταλλευτούν αυτήν την «επικήρυξη» για να μαζέψουν κεφάλια(αλεπούδων) και χρήματα, ευχαριστώντας τον «εργοδότη» τους με την «πώληση» της ψήφου τους…


Τίθεται, λοιπόν, ένα βασικό ερώτημα : το ελληνικό κράτος αδυνατεί να κάνει το ίδιο την περισυλλογή; Και πρέπει να μισθώνει κυνηγούς με τα χρήματα των φορολογουμένων Ελλήνων πολιτών, ανάμεσα στους οποίους ανήκει και μεγάλη πλειοψηφία, φιλόζωων, φυσιολατρών κι οικολόγων, όπου είναι αντίθετοι στο – καταστροφικό για την ελληνική πανίδα – κυνήγι κι υπέρ της κατάργησής του;!

Κι αυτό – ενώ η κυνηγετική περίοδο λήγει στις 28/2 – να γίνεται 13 ημέρες πριν τις εκλογές;!


Τι κάνει νιάου – νιάου στα κεραμίδια;…


Το ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΜΩΝ, λοιπόν, με υπογραφή του Γενικού Γραμματέα του Μόσχου Κορασίδη(ΠΑΣΟΚ), και με αφορμή τον αερομβολιασμό για κρούσματα λύσσας σε αλεπούδες, επικηρύσσει(επί της ουσίας) τις αλεπούδες και προτρέπει τους κυνηγούς να τις σκοτώνουν(για να ελεγχθούν για λύσσα), όπου, προσκομίζοντας το … κεφάλι τους, θα λαμβάνουν το ποσό των 13 ευρώ ανά κεφάλι αλεπούς!

Να υπενθυμίσουμε, ότι από το 1993, η αλεπού έχει βγει(μετά από αγώνα του ακτιβιστή δικηγόρου Άγγελου Αγγελέτου, με προσφυγή στο Σ.Τ.Ε./ απόφαση 366/1993) από τα επιβλαβή είδη(ώστε να αμείβεται η θανάτωσή της) και παραμένει, δυστυχώς, στα θηρεύσιμα(χωρίς αμοιβή φυσικά!).


Κι έρχεται τώρα ο κ. Κορασίδης και το Υπουργείο, με απόφαση της 12/1/1015(13 μέρες πριν τις εκλογές της 25/1/2015) να τις επικηρύξει…

Ανάμεσα στα άλλα γράφει η υπουργική απόφαση:

«…Οι κυνηγοί κατά τη διάρκεια αποκλειστικά της κυνηγετικής περιόδου και μέχρι την 28η Φεβρουαρίου 2015, δύνανται να προσκομίζουν κάποια επιπλέον δείγματα θανατωμένων αλεπούδων στις αρμόδιες κτηνιατρικές αρχές διενεργώντας εξόδους χωρίς τη συνοδεία των λοιπών μελών των συνεργείων δίωξης στις Περιφερειακές Ενότητες Εφαρμογής του Προγράμματος. H κατανομή των συλλεγόμενων δειγμάτων - ζώων θα διενεργείται κατά τέτοιον τρόπο ανά Περιφερειακή Ενότητα, έτσι ώστε ο απαιτούμενος αριθμός δειγμάτων- ζώων ανά 100 km² (2 ζώα ανά 100τχμ) να συλλέγεται από όλη την έκταση της επιφάνειας αυτής και όχι από το ίδιο σημείο ή από γειτονικά σημεία.


Υπενθυμίζεται ότι τα ζώα που προσκομίζονται και θανατώνονται θα πρέπει να ανήκουν στον υγιή πληθυσμό ζώων(ΣΣ. ;!...).

 Οι κυνηγοί βάσει της Κοινής Υπουργικής Απόφασης των οικονομικών ενισχύσεων του έτους 2015 που θα συνταχθεί προσεχώς ΘΑ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΑΙΤΗΣΗΣ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΤΟΠΙΚΕΣ ΚΤΗΝΙΑΤΡΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΝΑ ΠΑΡΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ 13 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΝΕΚΡΗ ΑΛΕΠΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΣΚΟΜΙΖΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΘΑΝΑΤΩΣΗ στην τοπική κτηνιατρική αρχή (προκειμένου να είναι εφικτή η συλλογή δειγμάτων από το ζώο), ενώ τεκμήριο για το κάθε δείγμα (αλεπού που έχει θανατωθεί) θα αποτελεί το πλήρως συμπληρωμένο «Έντυπο Αποστολής δειγμάτων από κυνηγούς για το Πρόγραμμα Ενεργητικής Επιτήρησης της Λύσσας» το οποίο και θα φυλάσσεται στην τοπική κτηνιατρική υπηρεσία…

…Η συλλογή αίματος από τα ζώα και κεφαλής αυτών θα διενεργείται τηρώντας όλα τα απαιτούμενα μέτρα βιοασφάλειας, από τον/τους κτηνίατρο/ους της αρμόδιας Κτηνιατρικής Υπηρεσίας της Περιοχής μετά από την προσκόμιση αλεπούδων από τους κυνηγούς ή τα συνεργεία δίωξης…».


Η αλεπού – αυτό το συμπαθές και χρήσιμο της πανίδας της πατρίδας μας - έχει μια αιματοβαμμένη ιστορία, από το χαρακτηρισμό του ως… επιβλαβή, τον αποχαρακτηρισμό του(από το νομικά αγώνα ενός πολίτη – άξιου συγχαρητηρίων), αλλά, την παραμονή του, ακόμα, δυστυχώς, στα θηρεύσιμα είδη :

Πενήντα χιλιάδες αλεπούδες σκοτώνονταν κάθε χρόνο στην Ελλάδα ως το 1992!  Μια ολόκληρη ελληνική πόλη αφανιζόταν κάθε χρόνο! Γενοκτονία! Βλ. http://www.oplognosia.com/thiramata/thiramata5.php

Για αρκετές δεκαετίες, δηλαδή, η αλεπού θεωρείτο επιβλαβές είδος και ήταν επικηρυγμένη σύμφωνα με την ετήσια ρυθμιστική απόφαση κυνηγιού. Οι κυνηγοί παρέδιδαν στις δασικές αρχές τεκμήρια θανάτωσης αλεπούδων (π.χ. πόδια) και λάμβαναν χρηματικό ποσό (1000 δρχ. το 1988) ως αμοιβή. Το 1993 ήταν το έτος της επίσημης κατάργησης του όρου «επιβλαβή» και παύσης της επ’ αμοιβή δίωξης της αλεπούς. Πηγή : dasarxeio.com


Και τώρα της δίνουν τη χαριστική βολή!

Έχουμε αισθανθεί στη ζωή μας τον βιασμό μας ως πολίτες, από την συγκυβέρνηση του μνημονίου, που υποδούλωσε και κατέστρεψε την πατρίδα μας τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας, και συνεχίζουμε να βλέπουμε, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, και τον αμοραλισμό της για την ελληνική πανίδα, που αποτελεί τον οικολογικό μας πολιτισμό, φτάνοντας στα χαμηλότερα σκαλοπάτια του… «κυνηγιού κεφαλών» άμοιρων ζώων, ως είδος προεκλογικού αγώνα…


Στο δικό μας χέρι είναι να βάλουμε ένα ΤΕΛΟΣ σε ΟΛΑ ΑΥΤΑ!

Τάσος Καραντής

Οι αδέσποτοι σκύλοι της Σαλαμίνας

Οι αδέσποτοι σκύλοι της Σαλαμίνας

Το θέμα "αδέσποτα ζώα συντροφιάς", είναι γνωστό, και λυπηρό, στην Ελλάδα, και μαστίζει κάθε πόλη της.


Υπεύθυνος είναι ο άνθρωπος κι όχι τα ζώα! Αυτός παρατάει εξημερωμένα είδη(ιδιαίτερα τους σκύλους – η γάτα λόγω του είδους της επιβιώνει), ανίκανα να επιβιώσουν, χωρίς τον άνθρωπο, στο αστικό περιβάλλον.


Και, δυστυχώς, αν μόλις το 2012, ο άνθρωπος τιμωρείται για την ανευθυνότητά του, αυτή, τα ζώα «τιμωρούνται»(εξ’ ανάγκης…) - χωρίς να φταίνε – με τον ακρωτηριασμό της φύσης τους(στείρωση - ευνουχισμός).


Γιατί, όσο και να το ωραιοποιήσεις, δεν παύει να είναι μια επέμβαση(ιατρική – ηθική - ιδεολογικοπολιτική) στον οργανισμό τους, στο σώμα τους και στην οντότητά τους…


Δεν εθελοτυφλώ στο πρόβλημα, ούτε είμαι, αδιάκριτα, εναντίον της στείρωσης(έτσι όπως τα κάναμε!), αλλά δεν είμαι και, αδιάκριτα, «στειρώνω και τσιπάρω, ότι τετράποδο περπατάει».

Έχει ιστορία, το πως φτάσαμε να πετιούνται στο δρόμο τα εξημερωμένα ζώα συντροφιάς και, ακόμη χειρότερα, να βασανίζονται και να σκοτώνονται, αλλά, χρειάζεται(και θα το κάνω προσεχώς) ένα ξεχωριστό δημοσιογραφικό σχόλιο για το θέμα.


Έχω, επίσης, προτάσεις, για το θέμα στείρωση(κι αυτό θα αποτελέσει ένα προσεχές σχόλιό μου), ώστε να γίνει – αν είναι επιθυμητό – διάλογος, για μια μέση, φιλοζωική, αλλά και ηθική, λύση.


Θα εστιάσω στο θέμα, των αδέσποτων που αφήνονται στο έλεος της μοίρας τους, ή σχηματίζουν αγέλες, που δίνουν αφορμή στους μη φιλόζωους για τις βάρβαρες πρακτικές τους(φολάρισμα).

Την ιδέα γι’ αυτό το σχόλιο την χρωστάω στη φίλη και ακτιβίστρια Kelly Lazar, που την εκτιμώ βαθύτατα για την άδολη αγάπη της προς τα ζώα, τον ακτιβισμό της και τον αγώνα της, μέσω του Φιλοζωϊκού Συλλόγου Μονεμβασιάς. Και, φυσικά, είναι άξιος συγχαρητηρίων, κι ο κάθε φιλόζωος που πράττει ανάλογα.

Θα μείνω στον τόπο που κατοικώ και γνωρίζω, τη Σαλαμίνα. Κι εδώ επικρατεί η ίδια κατάσταση που περιέγραψα παραπάνω.

Το έχω ξαναδιατυπώσει, η λύση ενός προβλήματος είναι η πρόληψη κι όχι η καταστολή. Βέβαια η κατάσταση είναι δραματική, αλλά, παράλληλα με τα όποια «πυροσβεστικά μέτρα», πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Και, συγκεκριμένα, με την εισαγωγή του μαθήματος της φιλοζωίας στην εκπαίδευση. Αυτό, σε βάθος χρόνου, αφενός θα διαμορφώσει φιλοζωικές συνειδήσεις, κι, αφετέρου, θα περάσει και στο οικογενειακό περιβάλλον. Αλλά, για να είμαι ρεαλιστής, σε βάθος χρόνου… πρέπει να ξεκινήσει όμως!


Άμεσα – θα επανέλθω με την πρότασή μου για το πως των στειρώσεων(έξω από ευκολίες και συμφέροντα, και, πάντα, σεβόμενος την οντότητα των ζώων) – αυτό που θα πρέπει να γίνει(σύμφωνα με το νόμο 4039/2012) είναι η υποχρέωση των δήμων για τη δημιουργία καταφυγίων.

Καλοδεχούμενη είναι, φυσικά, κι η παράλληλη βοήθεια των φιλοζωικών σωματείων. Αλλά μέχρι εκεί! Να μην περάσουμε στη δημιουργία «φιλόζωων – αστυνόμων», όπου θα παραβιάζουν την ιδιωτικότητα και την ελευθερία του πολίτη(«μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά»…), και γιατί ανοίγονται επικίνδυνοι, για τη δημοκρατία, «ασκοί του Αιόλου»(χαφιέδες, λακέδες κλπ.)… Καλύτερα να δημιουργηθεί φιλοζωική αστυνομία, αλλά όχι να γίνει ο πολίτης καταδότης. Αυτό συμβαίνει μόνο στα ολοκληρωτικά και δικτατορικά καθεστώτα! Δεν μιλώ για εγκληματικές πράξεις προς τα ζώα, όπου οφείλεις να απευθυνθείς στην αστυνομία(όπως θα το έκανες και για άνθρωπο), αλλά μιλώ για την ποινικοποίηση και την καταγγελία της τεκνοποιίας των οικόσιτων! Προσωπικά, αν κάποιος παρακολουθούσε το σπίτι μου και μου «έλεγχε» τις γεννήσεις των ζώων μου, θα τον κατάγγελνα στην αστυνομία για παρακολούθηση!

Ο νόμος 4039/2012 είναι πολύ σαφής στο θέμα(Άρθρο 5, 1ζ), όσον αφορά τον ιδιοκτήτη οικόσιτων ζώων : " ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ (ΔΕΝ ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ!) να μεριμνά για τη στείρωση τους, εφόσον ΔΕΝ επιθυμεί τη διατήρηση των νεογέννητων ζώων ή ΔΕΝ μπορεί να τα διαθέσει σε νέους ιδιοκτήτες. ".».


Να επανέλθω στη Σαλαμίνα. Ανήκω σ’ αυτούς που σιτίζουν και φροντίζουν αδέσποτα, είτε στο κατώφλι του σπιτιού μου(νερό και τροφή, σύμφωνα με το νόμο 4235/2014), αλλά, πάντα στο αυτοκίνητό μου, έχω ξηρά τροφή(αναγκαστικά, για πρακτικούς λόγους, αν και διαφωνώ με τα τυποποιημένα προϊόντα διατροφής), κι όπου δω αδέσποτα, σταματάω και τα ταΐζω, ακόμα κι αγέλες, όπου ποτέ δεν μου έχουν επιτεθεί… τα ζώα ξέρουν και διακρίνουν, αυτόν που τα πλησιάζει με αγάπη, απ’ αυτόν που τα πλησιάζει με μίσος…

Πήρα την ιδιωτική πρωτοβουλία να απευθυνθώ στο φιλοζωικό σωματείο του νησιού και να του προσφέρω την δωρεάν χρήση(με χρησιδάνειο) αγροκτήματός μου ενός(1) στρέμματος, για καταφύγιο ζώων. Συναντηθήκαμε, πήγαμε, τους το έδειξα, τους άρεσε, μου είπαν ότι θα έκαναν και μια επαφή με το δήμο για βοηθητική συνδρομή του, κι έκτοτε(εδώ και 3-4 μήνες) ούτε ένα τηλέφωνο…

Βέβαια, από τη συζήτηση διέκρινα και τις διαφορετικές μας απόψεις, εγώ πρότεινα καταφύγιο και κέντρο περίθαλψης(με παράλληλες αγγελίες υιοθεσίας, μη «λεόντειες» όμως… άλλο θέμα κι αυτό…), αυτοί ήθελαν, απ’ ότι κατάλαβα, ένα – να το ονομάσω – «στειρωτήριο» - και μετά να τα αμολάνε ξανά στο δρόμο, λες κι η ομαδική στείρωση είναι «ασπίδα», που θα τα προστατέψει από την πείνα, το κρύο, τις ρόδες των αυτοκινήτων και τον κάθε διεστραμμένο… Φυσικά και δεν θα το παραχωρούσα για να κόβονται όρχεις και να ξεριζώνονται ωοθήκες και μήτρες(για να το θέσω λίγο «ωμά, γιατί πολύ «γλυκά» πλασάρεται…)… καταφύγιο ήθελα να φτιαχτεί, όχι Άουσβιτς…

Που θέλω να καταλήξω; Όπως υπάρχουν άνθρωποι κι άνθρωποι, φιλόζωοι και φιλόζωοι, έτσι υπάρχουν και φιλοζωικές και φιλοζωικές(ένα τηλεφώνημα για την ανιδιοτελή προσφορά μου το άξιζα νομίζω…)… Μετά να μην γκρινιάζουμε για το «θέμα – αδέσποτα», όμως, με την έλλειψη παιδείας και στο θέμα της αλληλεγγύης στην Ελλάδα, μέχρι στιγμής το πρόβλημα, επαφίεται σε προσωπικές πρωτοβουλίες, που δεν θα το λύσουν, αλλά θα έχουν καθαρή την ψυχούλα τους, αυτοί που θα βοηθάνε τα αδέσποτα.

Επανέρχομαι και καταλήγω :


- Εισαγωγή μαθήματος φιλοζωίας στα σχολεία.

- Αγωνιστική πίεση στους δήμους για να πράξουν αυτά που λέει ο νόμος.

- Ευπρόσδεκτα τα όποια ενεργά φιλοζωικά σωματεία κι οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες στη δημιουργία καταφυγίων.

- Δημιουργία φιλοζωικής αστυνομίας κι όχι πολιτών – χαφιέδων στο ρόλο αστυνομικού.

*Οι φωτογραφίες μου είναι της περασμένης Κυριακής(30/11/2014) με αδέσποτα της Σαλαμίνας, που όλα τα πλησίασα – καταρρίπτοντας τα περί επικινδυνότητάς τους – τα τάισα και τα φωτογράφισα. Για να υπάρχει και μια εικόνα(εντελώς ενδεικτική) της κατάστασης και στη Σαλαμίνα.

Τάσος Καραντής

Ο Γερμανός φοιτητής η ελληνική αστυνομία κι οι αστυνομίες

Ο Γερμανός φοιτητής η ελληνική αστυνομία κι οι αστυνομίες 

Η είδηση για τον ξυλοδαρμό, από την ελληνική αστυνομία, του Γερμανού φοιτητή στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια της φετινής(2014) επετείου του Πολυτεχνείου(στην οποία δεν λάμβανε μέρος ως φοιτητής – απλός περαστικός ήταν), είναι πλέον γνωστή σε όλους. Τη γνωστοποίησε ο ίδιος από το προσωπικό του  Facebook, την αναμετέδωσαν τα ΜΜΕ κι έφτασε το θέμα ως τη Διεθνή Αμνηστία…

Πέρα από την συμπαράσταση προς τον αιματοκυλισμένο φοιτητή και την καταγγελία της (ελληνικής) αστυνομικής βίας, είχαμε, δυστυχώς(κατά τη γνώμη μου), το σύνηθες, όμως – στην 5ετία της ελληνικής κρίσης – φαινόμενο, ακόμα και σε ανθρώπους πολιτικοποιημένους στην Αριστερά, της εξωτερίκευσης μιας(εμφανούς και συνειδητής ή ακόμα κι ασυνείδητης) αντιπάθειας προς κάθε Γερμανό, λόγω του μνημονίου και της πολιτικής της Μέρκελ.

 Έτσι, και τώρα, ακούστηκαν – μεγάλου εύρους - σχόλια, από, το ότι υποκρίνεται όταν αναρωτιέται «Τι χώρα είναι αυτή στην οποία πρέπει να φοβάσαι την αστυνομία;», μέχρι του να συγκρίνεται η «δημοκρατική» ελληνική αστυνομία, με τη «βάρβαρη» γερμανική αστυνομία…

Ο γράφων ανήκει στους σφόδρα αντιμνημονιακούς, αλλά, αλίμονο αν «ζητώ να απολογηθεί» ο κάθε Γερμανός για την πολιτική της χώρας του, προς την Ελλάδα και γενικότερα! Με την ίδια «λογική» θα έπρεπε κι εγώ να απολογούμαι για το ραγιάδικο μνημονιακό καθεστώς μας!


Κατά αρχάς, δεν γνωρίζουμε τις πολιτικές πεποιθήσεις του Γερμανού φοιτητή, αλλά, κι αν τις γνωρίζαμε, και δεν μας ήταν αρεστές τι σημασία θα είχε; Θα νομιμοποιούσαν το «αστυνομικό ξύλο», προς έναν αθώο άνθρωπο; Θα ξαναπάμε σε «νέα εποχή» κατηγοριοποίησης των πολιτών με βάση τα «κοινωνικά τους φρονήματα»;!


Τη σύγκριση ελληνικής και γερμανικής αστυνομίας τη βρίσκω – επικίνδυνα(= απολιτικά) – ατυχής, όπως θα αναπτύξω τη θέση μου παρακάτω. Αλλά, ας προσπαθήσω να βάλω έναν μπούσουλα στο γεγονός και στο θέμα που επιδιώκει να εστιάσει ο σχολιασμός μου, όπως διαφαίνεται κι από τον τίτλο του.


Η καταγγελία του Γερμανού φοιτητή


Με το πρόσωπό του να είναι γεμάτο αίματα και με μια πύρινη ανάρτηση στο Facebook, ο Γερμανός φοιτητής που διαμένει στην Αθήνα (έχει όνομα χρήστη Ni Ls) καταγγέλλει απρόκλητη επίθεση από τα ΜΑΤ κατά τη διάρκεια της πορείας για την επέτειο της 17ης Νοέμβρη.


Μάλιστα, όπως αναφέρει ο ίδιος δεν μετείχε στην πορεία, αλλά εκείνη τη στιγμή κινούνταν σε έναν παρακείμενο δρόμο με αποτέλεσμα να του επιτεθούν οι αστυνομικοί. Γράφει στην ανάρτησή του:


«Δεν είχα όπλα, το πρόσωπο μου ήταν ακάλυπτο, βρισκόμουν μόνος μου σε μια γωνία σηκώνοντας τα χέρια ψηλά για να δείξω ότι είμαι άοπλος. Απλά με χτύπησαν με τα κλομπ. Δεν έκανα τίποτα, δεν είπα τίποτα. Όταν βρέθηκα στο έδαφος φωνάζοντας άρχισαν να με χτυπάνε περισσότεροι αστυνομικοί. Κρύβομαι τώρα σε σπίτι ορισμένων καλών Ελλήνων. Τι χώρα είναι αυτή στην οποία πρέπει να φοβάσαι την αστυνομία;» έγραψε ο νεαρός Γερμανός στο Facebook.

- Πηγή:  http://www.iefimerida.gr/news/178864/germanos-foititis-kataggellei-me-htypisan-ta-mat-den-imoyn-kan-stin-poreia-eikones



Η διαμαρτυρία της Διεθνούς Αμνηστίας


Μεταφέρω εδώ – από το προσωπικό της μπλογκ -  το εύστοχο σχόλιο(που δίνει και μια άλλη παράμετρο στο θέμα) της συναδέλφου Δάφνης Χρονοπούλου(όπου εκεί παρατίθεται – στα αγγλικά κι η διαμαρτυρία της Διεθνούς Αμνηστίας για το θλιβερό γεγονός) :


«Έχω ξαναγράψει για τα μεγάλα πρόστιμα που πληρώνουμε (εμείς οι πολίτες) για τις βαρβαρότητες που διαπράττουν αστυνομικοί και λιμενικοί κατά των μεταναστών και προσφύγων.


Το ζήτημα βεβαίως δεν είναι μόνο οικονομικό αλλά και ηθικό. Στις διαφημίσεις του ΕΟΤ τα σλόγκαν τύπου “Ζήσε το όνειρό σου στην Ελλάδα” αγγίζουν τη γελοιότητα και, εμένα τουλάχιστον, αν και δε με ξαφνιάζουν, με γεμίζουν ντροπή.


Θέμα χρόνου ήταν θύμα της αστυνομικής βίας να μην είναι μόνο κάποιος αδύναμος πρόσφυγας, κάποιος ”μαυρούκος”, όπως λένε συμπονετικά οι τάχα συμπαθούντες αλλά ένας αληθινός Ευρωπαίος της ανώτερης φυλής. Θέμα χρόνου ήταν και το πλήρωμα ήρθε.



Ιδού το νέο, για το οποίο (ξανά) διαμαρτύρεται για το αστυνομικό μας κράτος η Διεθνής Αμνηστία.»

Ακολουθεί στο παρακάτω λινκ η διαμαρτυρία της Διεθνούς Αμνηστίας.

- Πηγή : http://daphnechronopoulou.blogspot.gr/2014/11/blog-post_22.html#ixzz3JnZ2ljlL



Η ελληνική αστυνομία και… οι αστυνομίες…



Λίγη – εγκυκλοπαιδική – υπενθύμιση, ποτέ δεν βλάπτει, τουναντίον :


Αστυνομία: «Με τον όρο αστυνομία εννοείται συνήθως η κρατική λειτουργία, με σκοπό την τήρηση της δημόσιας τάξης και την πρόληψη του εγκλήματος».


*Πηγή::http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1


Ελληνική Αστυνομία: «Η Ελληνική Αστυνομία (ΕΛ.ΑΣ.) είναι όργανο του κράτους που έχει ως αποστολή τη διαχείριση της εθνικής και δημόσιας ασφάλειας, την τήρηση της δημόσιας τάξης και γενικώς την άσκηση της αστυνόμευσης στην Ελλάδα. Καλύπτει μεγάλο τομέα ευθυνών καθώς έχει να κάνει από την κυκλοφορία οχημάτων μέχρι τρομοκρατικές πράξεις.
Σύμφωνα με τον νόμο 2800/2000 που κυρίως διέπει την λειτουργία της, η Ελληνική Αστυνομία είναι όργανο τάξης και ασφάλειας με καθήκοντα όπως:
1. Την εξασφάλιση της δημόσιας ειρήνης και ευταξίας και της απρόσκοπτης κοινωνικής διαβίωσης των πολιτών, που περιλαμβάνει την άσκηση της αστυνομίας γενικής αστυνόμευσης και τροχαίας.
2. Την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος και την προστασία του Κράτους και του δημοκρατικού πολιτεύματος, στα πλαίσια της συνταγματικής τάξης, που περιλαμβάνει την άσκηση της αστυνομίας δημόσιας και κρατικής ασφάλειας.».


*Πηγή://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CF%83%CF%84%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1



Δεν χρειάζεται πολύ… πολιτικοποίηση, ούτε υψηλό IQ, για να εστιάσει κανείς στα «τήρηση της δημόσιας τάξης, ασφάλειας, ειρήνης, ευταξίας, της απρόσκοπτης κοινωνικής διαβίωσης των πολιτών, και προστασία του Κράτους και του (δημοκρατικού) πολιτεύματος, στα πλαίσια της συνταγματικής τάξης», όπου, το κάθε καθεστώς - από το πλέον ολοκληρωτικό και δικτατορικό ως το λεγόμενο «δημοκρατικό κοινοβουλευτικό» - ξεχειλώνει το ρόλο, αλλά και τις πρακτικές της αστυνομίας, κατά… το δοκούν!


 Θυμάμαι, που συζήταγα με τη γιαγιά μου, και της έλεγα «μακάρι γιαγιά ο ρόλος της αστυνομίας να ήταν ΜΟΝΟ να μας σώσει από τους κλέφτες και τους φονιάδες, όπως λες…».


Από εκεί και πέρα, η σύγκριση των αστυνομιών, των διάφορων κρατών, είναι – τουλάχιστον – αφελής και απολιτική, αφού ο ρόλος της είναι «η προστασία του εκάστοτε καθεστώτος το οποίο υπηρετεί»!

Βασανιστήρια και δολοφονίες(ενδεικτικά) της ελληνικής αστυνομίας…


Δεν σκοπεύω να πάθω κατάθλιψη, και να καταγράψω τις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την βαρβαρότητα της ελληνικής αστυνομίας! Εξάλλου, θα έπρεπε να συγγράψω πολύτομο έργο, όπου θα ανανεώνεται και θα αυξάνεται, μ’ ένα, νέο, αιματοβαμμένο, τόμο, καθ’ έτος!

Θα μεταφέρω εδώ την αποκρουστική βαρβαρότητα της ελληνικής αστυνομίας, αφενός, πάνω σε… πασίγνωστα ιστορικά πρόσωπα, κι, αφετέρου, στη διάρκεια, σχεδόν, ενός αιώνα, κι υπό διαφορετικής μορφής καθεστώτα : από δικτατορικά, ως κοινοβουλευτικά φιλελεύθερα δεξιά και σοσιαλδημοκρατικά.

Άρης Βελουχιώτης(περίοδος δικτατορίας Μεταξά 1936)

«Βασανιστήρια της ασφάλειας : ρετσινόλαδο, πάγος, καυτή πιπεριά στον πρωκτό, αλύπητο ξύλο, πετάλωμα των ποδιών, άγριος ευνουχισμός της ερωτικής του ικανότητας!...».

- Πηγή : Διονύσης Χαριτόπουλος, «Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων», εκδ. ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, Αθήνα 2003, σελ. 22 & 41.



Αλέκος Παναγούλης(περίοδος Χούντας)

«… μαστιγώσεις με καλώδια και συρματόσχοινο σε όλο μου το κορμί – χτυπήματα με κλομπ στα πέλματα των ποδιών, με αποτέλεσμα κάταγμα στο δεξί πέλμα – χτυπήματα με σίδερα στο στήθος και στα πλευρά με αποτέλεσμα κάταγμα σε δυο ή τρία πλευρά – εγκαύματα με τσιγάρο στα χέρια και στα ΓΕΝΝΗΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ – πέρασμα στην ΟΥΡΗΘΡΑ μου μιας λεπτής ΒΕΛΟΝΗΣ από ευαγωγό μέταλλο και ΘΕΡΜΑΝΣΗ του εκτός της ΟΥΡΗΘΡΑΣ μέρους με ΑΝΑΠΤΗΡΑ – απόφραξη των αναπνευστικών οδών με τα χέρια τους μέχρι ασφυξίας – λακτίσματα – γρονθοκοπήματα – τράβηγμα των μαλλιών – χτυπήματα του κεφαλιού στους τοίχους και στο πάτωμα – στέρηση ύπνου – μόνιμα χειροδέσιμος…».

- Πηγή : http://www.e-orfeas.gr/special/darksideofmoon/980-article980.html



Σπύρος Μουστακλής(περίοδος Χούντας)

«Κρατήθηκε στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ για 47 ημέρες όπου βασανίστηκε άγρια. Κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων ένα βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα προκάλεσε εγκεφαλικό με αποτέλεσμα να διακομιστεί (με καθυστέρηση πολλών ωρών) στο 401 Γ.Σ.Ν.Α., όπου εισήλθε με το ψευδώνυμο "Μιχαηλίδης" και αιτιολογία εισαγωγής "τρακάρισμα στον Ιππόδρομο". Το εγκεφαλικό τού προκάλεσε ολική παράλυση των δεξιών του άνω και κάτω άκρων. Η αρχική διάγνωση ήταν "αφασία κινητικού τύπου, με μπλοκαρισμένο το κέντρο της κίνησης και της ομιλίας, εξαιτίας του εγκεφαλικού που προκλήθηκε από βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα". Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Πολυκλινική Αθηνών και ακολούθως στο ΚΑΤ, όπου παρέμεινε για δυο χρόνια, υποβαλλόμενος σε εντατικές φυσικοθεραπείες. Ύστερα από προσπάθειες πολλών μηνών, ο Μουστακλής κατάφερε να σταθεί όρθιος και να περπατήσει, αλλά δεν μπόρεσε να ξαναμιλήσει.

Έπειτα από αυτό το συμβάν, το δικτατορικό καθεστώς, φοβούμενο αντιδράσεις, μετρίασε τα βασανιστήρια κατά των αξιωματικών που είχαν συλληφθεί.».

*Πηγή:ttp://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%82



Μιχάλης Καλτεζάς(1985 – κοινοβουλευτική περίοδος ΠΑΣΟΚ)

«Ο Μιχάλης Καλτεζάς (19 Ιουνίου 1970 - 17 Νοεμβρίου 1985) ήταν μαθητής που δολοφονήθηκε - εκτελέστηκε κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στην επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1985. Ο 27χρονος τότε αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας πυροβόλησε τον Μιχάλη Καλτεζά στο πίσω μέρος του κεφαλιού από απόσταση είκοσι μέτρων καθώς ο νεαρός έτρεχε μαζί με άλλους διαδηλωτές προς την πλατεία Εξαρχείων.».


*Πηγή:http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%B5%CE%B6%CE%AC%CF%82



Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος(2008 – κοινοβουλευτική περίοδος ΝΔ)

«Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 ένα 15χρονο παιδί έπεσε νεκρό στα Εξάρχεια από τη σφαίρα ενός αστυνομικού. Την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου την ακολούθησε η «εξέγερση του Δεκέμβρη», που επεκτάθηκε από την Αθήνα, σε διάφορα μέρη, σ’ όλη την Ελλάδα.


Η συνάντηση των γονιών με το νεκρό παιδί τους στην παγωμένη αίθουσα του νεκροτομείου είναι συγκλονιστική : Πήγαμε να δούμε τον Αλέξανδρο στο νεκροτομείο. Τον φιλήσαμε, τον αγκαλιάσαμε, τον αποχαιρετήσαμε. Είδα στα δυο του στήθη μια τρυπούλα, μια πολύ μικρή μαύρη τρύπα. Πως ήταν δυνατόν; Από αυτή τη μικρή τρύπα… καταφέρανε και πήρανε τη ζωή του παιδιού μου. Ένα μαύρο σημαδάκι ανάμεσα στα δυο του στήθη και ο Αλέξανδρος, το παιδί μου, δεν ζούσε πια…».

- Πηγή : http://www.e-orfeas.gr/special/editorial/1851-article.html



Ελληνική αστυνομία ή αστυνομίες;



- ΠΟΛΥΤΕΧΕΝΙΟ 1973 : «Κάθε χρόνο, όταν μνημονεύονται τα ονόματα των 24 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, ακούγεται και εκείνο της Τόριλ Μαργκρέτα Ένγκελαντ. Το 22χρονο κορίτσι με τα μακριά μαύρα μαλλιά και το χαμόγελο που θυμίζει τη Μόνα Λίζα, που έπεσε νεκρή από μία αδέσποτη σφαίρα. Το κορίτσι από τη Νορβηγία σπούδαζε ιστορία της τέχνης στο Όσλο και λάτρευε τα ταξίδια… δεν ήταν πολιτικά δραστήρια, ούτε συμμετείχε σε φοιτητικά κινήματα, ήταν μία ντροπαλή και συγκρατημένη κοπέλα, που, όπως όλα δείχνουν, βρέθηκε στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή.»

Βλ.http://www.iefimerida.gr/news/130872/%CE%B7-%C2%AB%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B1-%CE%BB%CE%AF%CE%B6%CE%B1%C2%BB-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B7-22%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B7-%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%B2%CE%B7%CE%B3%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CF%80%CE%B5%CF%83%CE%B5-%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%B4%CE%AD%CF%83%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF).


- Επέτειος Πολυτεχνείου 2014 : ένας Γερμανός φοιτητής, όπως όλα δείχνουν, βρέθηκε στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή!...

Αυτός δεν σκοτώθηκε, μόνο… ξυλοκοπήθηκε… αν και δεν λείπουν οι δολοφονίες της αστυνομικής βίας και βαρβαρότητας σε Έλληνες, και μάλιστα 15χρονα παιδιά, και μάλιστα σε περιόδους «δημοκρατίας»…

Είναι η συμπεριφορά της(κάθε) αστυνομίας θέμα… «εθνικότητάς της»; Όχι!

Ούτε, δυστυχώς, θέμα πολιτεύματος είναι, αφού μετράμε βασανισμένους και δολοφονημένους, σε δικτατορίες και «δημοκρατίες»…


Ξαναθυμίζω, τον κύριο σκοπό της – κάθε - αστυνομίας : «τήρηση της δημόσιας τάξης, ασφάλειας, ειρήνης, ευταξίας, της απρόσκοπτης κοινωνικής διαβίωσης των πολιτών, και προστασία του Κράτους και του (δημοκρατικού) πολιτεύματος, στα πλαίσια της συνταγματικής τάξης».


Θα γνωρίζετε, επίσης, πως οι αστυνομικοί ονομάζονται και «όργανα της τάξης»… Ε, όπως κάθε όργανο έχει τη(συγκεκριμένη) χρηστικότητά του, έτσι κι είναι θέμα αυτού που «κρατάει στα χέρια του το όργανο αυτό»(του εκάστοτε, δηλαδή, όπου γης, καθεστώτος) το πως θα το χρησιμοποιήσει…

Τάσος Καραντής