ΤΟ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΙ
Ζούμε σε μια Ελλάδα που νοσεί βαριά κι η κατάστασή της επιδεινώνεται, από μια αρρώστια που δεν είναι ανίατη, αλλά ιάσιμη, και – το τραγικότερο – το φάρμακο, το κρατάμε εμείς στα χέρια μας, αλλά δεν το χρησιμοποιούμε!…
Αύριο μας δίνεται μια ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε το «φάρμακο» αυτό, μέσα από ένα δημοψήφισμα, μέσα από ένα – δικό μας – ΝΑΙ ή ΟΧΙ!
Που με έφερε μέχρι τώρα το ΝΑΙ
Όλα ξεκίνησαν, για μένα(όπου δεν είμαι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά ένας από τους πολλούς) το 2010… στο τέλος της χρονιάς, έκλεισα, ύστερα από 21 χρόνια συνεχούς εργασίας(1989-2010) τα βιβλία μου, ως ελεύθερος επαγγελματίας(υπηρεσίες ανεξάρτητου δημοσιογράφου) και πέρασα, επίσημα, στην ανεργία, με μια «κάρτα ανεργίας», που σήμερα, στην Ελλάδα, θεωρείται… «προνόμιο»…
Τα χαστούκια ξεκίνησαν από την χήρα μητέρα μου, της μείωσαν τη σύνταξη του θανόντα συζύγου της(ενός ναυτικού που θαλασσοπνίχτηκε επί 25 χρόνια), ο 13ος μισθός έγινε, αρχικά 400 ευρώ τα Χριστούγεννα και 200 ευρώ το Πάσχα και το καλοκαίρι, ώσπου να κοπεί εντελώς.
Εμένα, με τρία παιδιά, μου έκοψαν το διμηνιαίο επίδομα του τριτέκνου, μου κατάργησαν το αφορολόγητο όριο της τριτεκνίας και με άφησαν με κάποια μικροεισοδήματα, που κληρονόμησα από τον πατέρα μου, απομυζώντάς τα μου, όμως, φορολογικά…
Ύστερα ήρθε η εισφορά αλληλεγγύης… αντέδρασα… δεν την πλήρωσα κι υπέγραψα τη δήλωση αδυναμίας πληρωμής… την πλήρωσα, όμως, αναγκαστικά, κατόπιν, με δόσεις και με τόκο…
Ύστερα ήρθε το χαράτσι… αντέδρασα… δεν το πλήρωνα… ανήκα στους πολίτες του νησιού μου, που, με παρότρυνση του δημάρχου, κάναμε ομαδικό δικαστικό αγώνα, για την αντισυνταγματικότητά του. Τον χάσαμε και πέρασε στη φορολόγησή μας με δόσεις και με τόκο…
Το ΝΑΙ πήγε το νησί μου μισό αιώνα πίσω
Τα πρώτα δείγματα της οπισθοδρόμησης ήρθαν με τη δυσλειτουργία των ταχυδρομείων. Για 15 ημέρες δεν λάμβανα αλληλογραφία και με παραξένεψε… Πήγα στο κέντρο διαλογής των ΕΛΤΑ, όπου υπεύθυνος ήταν ένας συμμαθητής μου και ρώτησα τι συμβαίνει. Μου απάντησε, «δεν έχουμε προσωπικό για διανομή! Έλα μια φορά τη βδομάδα να ψάχνεις μόνο σου, να βρεις την αλληλογραφία σου»! Έτσι για ένα διάστημα έμαθα και τη δουλειά του ταχυδρόμου!
Το παράρτημα της ΔΕΗ, άρχισε να υπολειτουργεί, αρχικά, με δυνατότητα πληρωμής των λογαριασμών κάθε Τρίτη και Πέμπτη(για ένα νησί 50.000 μόνιμων κατοίκων!), ώσπου τελικά έκλεισαν τα ταμεία του και παρέμεινε ως ένα γραφείο επίλυσης των προβλημάτων.
Το ΟΤΕ κατέβασε ρολά. Στο ΓΕΡΜΑΝΟ πλέον…
ΤΟ ΙΚΑ έκλεισε. Η Σαλαμίνα υπάγεται πλέον στο ΙΚΑ Περάματος.
Η ΔΟΥ Σαλαμίνας έκλεισε. Υπαγόμαστε, πλέον, στην Ε’ ΔΟΥ Πειραιά.
Για όλα αυτά, ο πολίτης πρέπει, για τις υποθέσεις του, να πληρώνει εισιτήρια, βενζίνη, να χάνει εργασιακό χρόνο, και να περνάει θάλασσα…
Το ίδιο, φυσικά, και για τον ΟΑΕΔ, που είναι ανύπαρκτος στο νησί…
Το Κέντρο Υγείας μόνο υγείας δεν είναι… από μια επίσκεψη, για ένα μικροατύχημα ενός, παιδιού μου, τρόμαξα… η υγιεινή ανύπαρκτη(σε συνάρτηση με την υπολειτουργία του)… στο εξεταστήριο τα σκουλήκια της υγρασίας κρέμονταν από το ταβάνι και κυκλοφορούσαν στο πάτωμα…
Τα ιατρεία του ΙΚΑ, που έγιναν ΕΟΠΥΥ, άρχισαν να υπολειτουργούν κι αυτά, ώσπου, για ένα διάστημα, έκλεισαν εντελώς, για να γίνουν, αργότερα, ΠΕΔΥ για τα εντελώς βασικά…
Τα παιδιά μου πηγαίνοντας στο δημοτικό, διδάσκονται ηλεκτρονικούς υπολογιστές, χωρίς ηλεκτρονικούς υπολογιστές(με γραπτές σημειώσεις στο τετράδιο!) και χωρίς αίθουσες για το μάθημα(γίνεται σε κοντέινερ!). Ανήκουμε στην Ευρώπη…
Τέλος, η μεγαλύτερη αλυσίδα καταστημάτων στο νησί είναι η «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» από τα άδεια καταστήματα…
ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ 1940 ΚΑΙ ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ 2015
Τι τιμούμε την 28η Οκτωβρίου; Το ΟΧΙ προς τον πρέσβη της Ιταλίας στην Ελλάδα Εμμανουέλε Γκράτσι.
Συγκεκριμένα : «Στις 3 τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου, ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Αθήνα, Γκράτσι θα συναντηθεί με τον Μεταξά, για να του επιδώσει, στο σπίτι του στην Κηφισιά, ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ, με το οποίο ο Μουσολίνι απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας. Η κυβέρνηση των Αθηνών είχε διορία τρεις ώρες για να δώσει την απάντησή της. Ωστόσο, αυτή ήταν αυτονόητη για τον δικτάτορα: «Donc, Monsieur c'est la guerre» («Λοιπόν, Κύριέ μου έχουμε πόλεμο!»).»(Πηγή : http://www.sansimera.gr/articles/21#ixzz3HSsVtwLa).
Το ΟΧΙ γίνεται δεκτό με πρωτοφανή ενθουσιασμό απ' όλο τον ελληνικό λαό, που ξυπνά στις 6 το πρωί από τους συριγμούς των σειρήνων και ξεχύνεται στους δρόμους, κρατώντας τη γαλανόλευκη. Οι στρατεύσιμοι ετοιμάζονταν για το μέτωπο «με το χαμόγελο στα χείλη» και το ραδιόφωνο μετέδιδε διαρκώς το περίφημο πρώτο ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλουν από της 5:30 πρωινής σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους»(βλ. ό. π.).
Δηλαδή, ο ελληνικός λαός, έτρεξε «με το χαμόγελο στα χείλη», να πάει να σφαχτεί; Γιατί;!...
Δεν κάνω ιστορική μονογραφία εδώ, για να πάρετε, έτοιμη, «στο πιάτο», μια απάντηση, ως θέσφατο… Αμφισβητώ, επίτηδες(!), προς κριτική σκέψη… Ένας μεγάλος καλλιτέχνης μας έχει δηλώσει πως «πατρίδα είναι αυτό που αντέχει η καρδιά του κάθε ανθρώπου να υπερασπιστεί»…
Επανέρχομαι. Τι ζητούσε ο Μουσολίνι; «Απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας.». Γι’ αυτό, λοιπόν, πολεμήσαμε κι αμυνθήκαμε! Έτσι δεν είναι; Ή, πιο σωστά, πολέμησαν οι παππούδες μας… Μετά ακολούθησε η, αναμενόμενη – και μη αντιμετωπίσιμη - εισβολή των Γερμανών, κι όλα όσα ακολούθησαν, ανοίγοντας, πλέον, το κεφάλαιο της «Εθνικής Αντίστασης», αλλά και «αυτών που προσκύνησαν», κι έγιναν τα πειθήνια όργανα του Χίτλερ στην Ελλάδα, εναντίον του λαού τους και των αγωνιζόμενων συμπατριωτών τους.
Να σας κάνω μια ερώτηση : Η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου τα τελευταία 5 χρόνια των μνημονίων λαμβάνει χώρα σε μια ελεύθερη Ελλάδα;
Στρατιωτικά είμαστε ελεύθεροι, ναι. Οικονομικά είμαστε; Γιατί, ξέρετε, εκτός των στρατιωτικών, υπάρχουν κι οι οικονομικοί πόλεμοι.
Αντιστέκονται, σήμερα, όσοι προτείνουν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, αλλά κι εμείς οι ίδιοι, ως λαός, στις αποφάσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ;
Τι ζητούσε ο Μουσολίνι; «Να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας.».
Ποια ήταν, μέχρι τώρα, η θέση της σημερινής «ελεύθερης» Ελλάδας; Παραδομένη πλήρως στις αποφάσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ, χωρίς λαϊκή αντίσταση, υπόδουλη οικονομικά, με κυβέρνηση – ανδρείκελο(εκλεγμένη από εμάς!) να υπηρετεί υποτακτικά τις έξωθεν εντολές… Βρισκόμαστε δηλαδή – άνευ πολέμου – υπό(οικονομική) κατοχή… και παρελαύναμε για το ΟΧΙ του ’40, που έκαναν πράξη άλλοι, ενώ εμείς λέμε καθημερινά ΝΑΙ…
Αυτούς που είπαν – έμπρακτα, με τη ζωή τους – το ΟΧΙ τους τιμούμε με παρελάσεις σε μια εξαθλιωμένη κι υπό οικονομική κατοχή Ελλάδα… τους εαυτούς μας, εμάς τους ίδιους, που λέμε το ΝΑΙ στους κατακτητές μας, τους αποτιμούμε;
Αύριο(5/7/2015) καλούμαστε να πούμε το δικό μας ΟΧΙ ή ΝΑΙ…
Ας πάρουμε την απόφασή μας, σεβόμενοι και τιμώντας τους αγώνες και τις θυσίες των παππούδων μας, της ιστορίας μας δηλαδή!
Τάσος Καραντής
Ζούμε σε μια Ελλάδα που νοσεί βαριά κι η κατάστασή της επιδεινώνεται, από μια αρρώστια που δεν είναι ανίατη, αλλά ιάσιμη, και – το τραγικότερο – το φάρμακο, το κρατάμε εμείς στα χέρια μας, αλλά δεν το χρησιμοποιούμε!…
Αύριο μας δίνεται μια ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε το «φάρμακο» αυτό, μέσα από ένα δημοψήφισμα, μέσα από ένα – δικό μας – ΝΑΙ ή ΟΧΙ!
Που με έφερε μέχρι τώρα το ΝΑΙ
Όλα ξεκίνησαν, για μένα(όπου δεν είμαι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά ένας από τους πολλούς) το 2010… στο τέλος της χρονιάς, έκλεισα, ύστερα από 21 χρόνια συνεχούς εργασίας(1989-2010) τα βιβλία μου, ως ελεύθερος επαγγελματίας(υπηρεσίες ανεξάρτητου δημοσιογράφου) και πέρασα, επίσημα, στην ανεργία, με μια «κάρτα ανεργίας», που σήμερα, στην Ελλάδα, θεωρείται… «προνόμιο»…
Τα χαστούκια ξεκίνησαν από την χήρα μητέρα μου, της μείωσαν τη σύνταξη του θανόντα συζύγου της(ενός ναυτικού που θαλασσοπνίχτηκε επί 25 χρόνια), ο 13ος μισθός έγινε, αρχικά 400 ευρώ τα Χριστούγεννα και 200 ευρώ το Πάσχα και το καλοκαίρι, ώσπου να κοπεί εντελώς.
Εμένα, με τρία παιδιά, μου έκοψαν το διμηνιαίο επίδομα του τριτέκνου, μου κατάργησαν το αφορολόγητο όριο της τριτεκνίας και με άφησαν με κάποια μικροεισοδήματα, που κληρονόμησα από τον πατέρα μου, απομυζώντάς τα μου, όμως, φορολογικά…
Ύστερα ήρθε η εισφορά αλληλεγγύης… αντέδρασα… δεν την πλήρωσα κι υπέγραψα τη δήλωση αδυναμίας πληρωμής… την πλήρωσα, όμως, αναγκαστικά, κατόπιν, με δόσεις και με τόκο…
Ύστερα ήρθε το χαράτσι… αντέδρασα… δεν το πλήρωνα… ανήκα στους πολίτες του νησιού μου, που, με παρότρυνση του δημάρχου, κάναμε ομαδικό δικαστικό αγώνα, για την αντισυνταγματικότητά του. Τον χάσαμε και πέρασε στη φορολόγησή μας με δόσεις και με τόκο…
Το ΝΑΙ πήγε το νησί μου μισό αιώνα πίσω
Τα πρώτα δείγματα της οπισθοδρόμησης ήρθαν με τη δυσλειτουργία των ταχυδρομείων. Για 15 ημέρες δεν λάμβανα αλληλογραφία και με παραξένεψε… Πήγα στο κέντρο διαλογής των ΕΛΤΑ, όπου υπεύθυνος ήταν ένας συμμαθητής μου και ρώτησα τι συμβαίνει. Μου απάντησε, «δεν έχουμε προσωπικό για διανομή! Έλα μια φορά τη βδομάδα να ψάχνεις μόνο σου, να βρεις την αλληλογραφία σου»! Έτσι για ένα διάστημα έμαθα και τη δουλειά του ταχυδρόμου!
Το παράρτημα της ΔΕΗ, άρχισε να υπολειτουργεί, αρχικά, με δυνατότητα πληρωμής των λογαριασμών κάθε Τρίτη και Πέμπτη(για ένα νησί 50.000 μόνιμων κατοίκων!), ώσπου τελικά έκλεισαν τα ταμεία του και παρέμεινε ως ένα γραφείο επίλυσης των προβλημάτων.
Το ΟΤΕ κατέβασε ρολά. Στο ΓΕΡΜΑΝΟ πλέον…
ΤΟ ΙΚΑ έκλεισε. Η Σαλαμίνα υπάγεται πλέον στο ΙΚΑ Περάματος.
Η ΔΟΥ Σαλαμίνας έκλεισε. Υπαγόμαστε, πλέον, στην Ε’ ΔΟΥ Πειραιά.
Για όλα αυτά, ο πολίτης πρέπει, για τις υποθέσεις του, να πληρώνει εισιτήρια, βενζίνη, να χάνει εργασιακό χρόνο, και να περνάει θάλασσα…
Το ίδιο, φυσικά, και για τον ΟΑΕΔ, που είναι ανύπαρκτος στο νησί…
Το Κέντρο Υγείας μόνο υγείας δεν είναι… από μια επίσκεψη, για ένα μικροατύχημα ενός, παιδιού μου, τρόμαξα… η υγιεινή ανύπαρκτη(σε συνάρτηση με την υπολειτουργία του)… στο εξεταστήριο τα σκουλήκια της υγρασίας κρέμονταν από το ταβάνι και κυκλοφορούσαν στο πάτωμα…
Τα ιατρεία του ΙΚΑ, που έγιναν ΕΟΠΥΥ, άρχισαν να υπολειτουργούν κι αυτά, ώσπου, για ένα διάστημα, έκλεισαν εντελώς, για να γίνουν, αργότερα, ΠΕΔΥ για τα εντελώς βασικά…
Τα παιδιά μου πηγαίνοντας στο δημοτικό, διδάσκονται ηλεκτρονικούς υπολογιστές, χωρίς ηλεκτρονικούς υπολογιστές(με γραπτές σημειώσεις στο τετράδιο!) και χωρίς αίθουσες για το μάθημα(γίνεται σε κοντέινερ!). Ανήκουμε στην Ευρώπη…
Τέλος, η μεγαλύτερη αλυσίδα καταστημάτων στο νησί είναι η «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» από τα άδεια καταστήματα…
ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ 1940 ΚΑΙ ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ 2015
Τι τιμούμε την 28η Οκτωβρίου; Το ΟΧΙ προς τον πρέσβη της Ιταλίας στην Ελλάδα Εμμανουέλε Γκράτσι.
Συγκεκριμένα : «Στις 3 τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου, ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Αθήνα, Γκράτσι θα συναντηθεί με τον Μεταξά, για να του επιδώσει, στο σπίτι του στην Κηφισιά, ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ, με το οποίο ο Μουσολίνι απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας. Η κυβέρνηση των Αθηνών είχε διορία τρεις ώρες για να δώσει την απάντησή της. Ωστόσο, αυτή ήταν αυτονόητη για τον δικτάτορα: «Donc, Monsieur c'est la guerre» («Λοιπόν, Κύριέ μου έχουμε πόλεμο!»).»(Πηγή : http://www.sansimera.gr/articles/21#ixzz3HSsVtwLa).
Το ΟΧΙ γίνεται δεκτό με πρωτοφανή ενθουσιασμό απ' όλο τον ελληνικό λαό, που ξυπνά στις 6 το πρωί από τους συριγμούς των σειρήνων και ξεχύνεται στους δρόμους, κρατώντας τη γαλανόλευκη. Οι στρατεύσιμοι ετοιμάζονταν για το μέτωπο «με το χαμόγελο στα χείλη» και το ραδιόφωνο μετέδιδε διαρκώς το περίφημο πρώτο ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλουν από της 5:30 πρωινής σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους»(βλ. ό. π.).
Δηλαδή, ο ελληνικός λαός, έτρεξε «με το χαμόγελο στα χείλη», να πάει να σφαχτεί; Γιατί;!...
Δεν κάνω ιστορική μονογραφία εδώ, για να πάρετε, έτοιμη, «στο πιάτο», μια απάντηση, ως θέσφατο… Αμφισβητώ, επίτηδες(!), προς κριτική σκέψη… Ένας μεγάλος καλλιτέχνης μας έχει δηλώσει πως «πατρίδα είναι αυτό που αντέχει η καρδιά του κάθε ανθρώπου να υπερασπιστεί»…
Επανέρχομαι. Τι ζητούσε ο Μουσολίνι; «Απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας.». Γι’ αυτό, λοιπόν, πολεμήσαμε κι αμυνθήκαμε! Έτσι δεν είναι; Ή, πιο σωστά, πολέμησαν οι παππούδες μας… Μετά ακολούθησε η, αναμενόμενη – και μη αντιμετωπίσιμη - εισβολή των Γερμανών, κι όλα όσα ακολούθησαν, ανοίγοντας, πλέον, το κεφάλαιο της «Εθνικής Αντίστασης», αλλά και «αυτών που προσκύνησαν», κι έγιναν τα πειθήνια όργανα του Χίτλερ στην Ελλάδα, εναντίον του λαού τους και των αγωνιζόμενων συμπατριωτών τους.
Να σας κάνω μια ερώτηση : Η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου τα τελευταία 5 χρόνια των μνημονίων λαμβάνει χώρα σε μια ελεύθερη Ελλάδα;
Στρατιωτικά είμαστε ελεύθεροι, ναι. Οικονομικά είμαστε; Γιατί, ξέρετε, εκτός των στρατιωτικών, υπάρχουν κι οι οικονομικοί πόλεμοι.
Αντιστέκονται, σήμερα, όσοι προτείνουν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, αλλά κι εμείς οι ίδιοι, ως λαός, στις αποφάσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ;
Τι ζητούσε ο Μουσολίνι; «Να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας.».
Ποια ήταν, μέχρι τώρα, η θέση της σημερινής «ελεύθερης» Ελλάδας; Παραδομένη πλήρως στις αποφάσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ, χωρίς λαϊκή αντίσταση, υπόδουλη οικονομικά, με κυβέρνηση – ανδρείκελο(εκλεγμένη από εμάς!) να υπηρετεί υποτακτικά τις έξωθεν εντολές… Βρισκόμαστε δηλαδή – άνευ πολέμου – υπό(οικονομική) κατοχή… και παρελαύναμε για το ΟΧΙ του ’40, που έκαναν πράξη άλλοι, ενώ εμείς λέμε καθημερινά ΝΑΙ…
Αυτούς που είπαν – έμπρακτα, με τη ζωή τους – το ΟΧΙ τους τιμούμε με παρελάσεις σε μια εξαθλιωμένη κι υπό οικονομική κατοχή Ελλάδα… τους εαυτούς μας, εμάς τους ίδιους, που λέμε το ΝΑΙ στους κατακτητές μας, τους αποτιμούμε;
Αύριο(5/7/2015) καλούμαστε να πούμε το δικό μας ΟΧΙ ή ΝΑΙ…
Ας πάρουμε την απόφασή μας, σεβόμενοι και τιμώντας τους αγώνες και τις θυσίες των παππούδων μας, της ιστορίας μας δηλαδή!
Τάσος Καραντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου