ΤΑ-SOS: Είδα το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» στο Ηρώδειο

Είδα το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» στο Ηρώδειο

Το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ»(1964) του Μίκη Θεοδωράκη, σε ποίηση του νομπελίστα Οδυσσέα Ελύτη και σε ερμηνεία του Γρηγόρη Μπιθικώτση, πρόκειται ίσως για το πιο γνωστό, αλλά και το πιο εμβληματικό έργο, του μεγάλου μας συνθέτη. Η ερμηνεία του Μπιθικώτση στα τραγούδια του έργου είναι καταλυτική. Εξάλλου η δισκογραφική του αποτύπωση, με 500.000 πωλήσεις το κατατάσσει στην 5η θέση του TOP – 10 των μεγαλύτερων πωλήσεων δίσκων στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.

Αν κι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης είναι – ως ο πρώτος εκτελεστής – ο άμεσα συνυφασμένος τραγουδιστής με το έργο, ο Γιώργος Νταλάρας, είναι αυτός – ανάμεσα στους αρκετούς και σημαντικούς τραγουδιστές, όπου το έχουν ερμηνεύσει live και δισκογραφικά - που έχει μια ιδιότυπη και σταθερή σχέση μαζί του. Εξηγούμαι : Με τη φωνή του Νταλάρα ακούστηκε για πρώτη φορά το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» στο Ηρώδειο, στις 17-9-1988(η βραδιά αυτή κυκλοφόρησε σε ζωντανή ηχογράφηση «ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» (1988) – χρυσός δίσκος των 50.000 πωλήσεων), αφού, μέχρι τότε, ο Μίκης Θεοδωράκης και τα τραγούδια του ήταν απαγορευμένα για τον χώρο του Ηρωδείου!

Έκτοτε, το έχει ερμηνεύσει δεκάδες φορές σε συναυλίες ανά την Ελλάδα, αλλά και το έχει ξαναδισκογραφήσει – επίσης live - μαζί με τη «Ρωμιοσύνη»(των Θεοδωράκη - Ρίτσου), το 2005, στο Μεγάρο Μουσικής Αθηνών, όπου σύμφωνα με τα όσα γράφει ο ίδιος ο Θεοδωράκης : «… θα πρέπει να υπογραμμίσω την ωριμότητα της ερμηνείας και την πληρότητα της φωνής του Γιώργου Νταλάρα, που μπορεί σήμερα πια να είναι βέβαιος ότι πήγε αυτά τα δυο μνημειακά έργα ένα βήμα πιο μπροστά»(28-11-2006).

Στις 14/7/2015 αποφάσισα να παρακολουθήσω το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» στο Ηρώδειο, αν και το έχω δει αρκετές φορές και με διάφορους ερμηνευτές, τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια, για δυο λόγους : α) γιατί ήθελα, αυτό το εμβληματικό έργο να το δει, μαζί μου, κι ο 10χρονος γιος μου και β) λόγω της πολιτικής συγκυρίας(12/7/2015 – Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης, όπου η - για πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ - βύθισε την Ελλάδα στο 3ο κι επαχθέστερο Μνημόνιο, αντί να την απελευθερώσει, όπως είχε υποσχεθεί, αλλά κι όπως είχε πάρει εντολή από τον ελληνικό λαό, με το δημοψήφισμα της 5/7/2015) μιας ήττας της Ελλάδας κι ενός προδομένου ΟΧΙ, της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού, με την πλήρη αντιστροφή κι υποταγή μας σε μια αδυσώπητη ευρωζώνη κι Ευρωπαϊκή Ένωση, που μόνο κατ’ όνομα, πλέον, είναι τέτοια, αφού ζήσαμε γεγονότα πολιτικού γκαγκστερισμού εις βάρος μιας χώρας με ένδοξη ιστορία αντίστασης για την ελευθερία κι ενός ανυπόταχτου κι υπερήφανου λαού, που την τελευταία 5ετία, όλο – όπως αποδείχτηκε – το πολιτικό φάσμα των πολιτικών και των κομμάτων που κυβέρνησαν, τον έχει καταδικάσει στη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση… υπόδουλο λαό μιας αποικίας… Είχα, λοιπόν, μεγάλη ανάγκη να ισορροπήσω τη στενοχώρια και τη μελαγχολία μέσα μου, ακούγοντας το «Μη λησμονάτε τη χώρα μου»!

Δεν ήμουν ο μόνος! Το Ηρώδειο ήταν κατάμεστο! Και παρών ήταν κι ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης, που στις 29/7/2015 συμπληρώνει τα 90 του χρόνια! Όπως καταλαβαίνετε, λόγω όλων των παραπάνω συγκυριών, η ατμόσφαιρα ήταν συναισθηματικά πάρα πολύ φορτισμένη, έλαβε, δηλαδή, χώρα στο Ηρώδειο μια πολιτική συναυλία για το δίκαιο ΟΧΙ ενός λαού!

Προηγήθηκε – από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού - η «Πρώτη Συμφωνία», γραμμένη το 1954, έργο - μαρτυρία για τα τραγικά γεγονότα του Εμφυλίου, κι ακολούθησε το «Άξιον Εστί» από τον Γιώργο Νταλάρα, τον βαρύτονο Δημήτρη Πλατανιά στον ρόλο του ψάλτη και τον Άκη Σακελλαρίου ως αφηγητή, πλαισιωμένους από τις Χορωδίες των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, της «ΕΡΤ» και των «Μελωδών».

Το πρώτο μέρος του αφιερώματος αυτού στα 90χρονα του Μίκη Θεοδωράκη, με την «Πρώτη Συμφωνία», λειτούργησε ως μια εισαγωγή ιστορικής κι απολογιστικής περισυλλογής, ενώ, το δεύτερο μέρος, με το «Άξιον Εστί», εξελίχθηκε σε μια μουσική διαδήλωση 5000 ανθρώπων, όπου όρθιοι, καταχειροκροτούσαν τον Γιώργο Νταλάρα(μετά από κάθε τραγούδι), αλλά και την ερμηνεία του βαρύτονου Δημήτρη Πλατανιά, καθώς και την, από ψυχής, αφήγηση του Άκη Σακελλαρίου, ενώ, συνεχώς, στρέφονταν προς τον ίδιο το Μίκη Θεοδωράκη, που καθόταν στα μπροστινά καθίσματα. Η πιο εκρηκτικά συγκινητική στιγμή της συναυλίας ήταν μετά το τέλος του τραγουδιού «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», όπου όλοι μας, όρθιοι, πρέπει να χειροκροτούσαμε ασταμάτητα για 1 λεπτό! Το ίδιο επαναλήφθηκε και στο τέλος της συναυλίας με το ανκόρ!

Ανάμεσα στο κόσμο, πήρε το μάτι μου, τους Μάνο Ελευθερίου, Ελένη Δήμου και, βέβαια, την ποιήτρια και σύντροφο του Οδυσσέα Ελύτη, Ιουλίτα Ηλιοπούλου. Στο τέλος, οι πρωταγωνιστικοί συντελεστές(Καρυτινός, Νταλάρας, Σακελλαρίου και Πλατανιάς) πήγαν στις πρώτες θέσεις των κερκίδων και τίμησαν τον παρευρισκόμενο Μίκη Θεοδωράκη, με θερμούς ασπασμούς.

Για άλλη μια φορά, ο Μίκης Θεοδωράκης, με το σύνολο του έργου του, με πρωταγωνιστικό, πάντα, το «Άξιον Εστί», απέδειξε πως αποτελεί έναν ισχυρό καλλιτεχνικό πρωτοστάτη συσπείρωσης σε όλους τους αγώνες και τις δίκαιες δημοκρατικές διεκδικήσεις του ελληνικού λαού στη νεότερη ιστορία μας!