ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΣ - ΠΕΓΚΥ ΖΗΝΑ : ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΩ

ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΣ - ΠΕΓΚΥ ΖΗΝΑ : ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΩ

Είδα τον Χατζή και τη Ζήνα στο Ευριπίδειο Θέατρο Σαλαμίνας

Το συναυλιακό ντουέτο του Κώστα Χατζή με την Πέγκυ Ζήνα, ίσως, και μόνο στο άκουσμά του, αρκετούς να τους ξενίσει. Όμως στην τέχνη όλα είναι επιτρεπτά και κατορθωτά και (πρέπει να) κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

Ο Κώστας Χατζής είναι ο Κώστας Χατζής! Με σχεδόν μισό αιώνα παρουσίας στο μουσικό μας τοπίο, με το τραγουδιστικό στίγμα του κοινωνικοπολιτικού(αλλά κι ερωτικού) μπαλανταδόρου, με αποκορύφωμα – πασίγνωστο σε όλους – το «Ρεσιτάλ» με τη Μαρινέλλα και τα διαχρονικά αγαπημένα τραγούδια που άφησε.

Η Πέγκυ Ζήνα μετράει ήδη 20 χρόνια στην ελληνική δισκογραφία, έχοντας κατακτήσει τη διάρκεια, τη δημοφιλία και την εμπορικότητα, με πλατινένιους και χρυσούς δίσκους. Αν κι έχει μια ευρείας γκάμας φωνή, επέλεξε κι έχτισε – με μεγάλη επιτυχία – ρεπερτοριακά, αλλά κι ως προφίλ, το πορτρέτο μιας από τις σημαντικότερες τραγουδίστριες της γενιάς της, στο χώρο του σύγχρονου λαϊκού και διασκεδαστικού τραγουδιού, με αποκορύφωμα τις συνεργασίες της με τον αείμνηστο Δημήτρη Μητροπάνο.

Προσωπικά - επειδή την παρακολουθώ ως δημοσιογράφος – δεν μου έκανε εντύπωση η φετινή καλοκαιρινή συνεργασία τους, διότι εξ’ αρχής, έχω διακρίνει τα πλούσια φωνητικά κι ερμηνευτικά της προσόντα.

Έτσι, επέλεξα να δω, την κοινή εμφάνιση Χατζή – Ζήνα(που μάλιστα ήρθαν και στο νησί μου τη Σαλαμίνα), περισσότερο λόγω της Πέγκυς Ζήνα, κι όχι τόσο, του, πολύ, Κώστα Χατζή, που τον είχα δει(ξανά στη Σαλαμίνα) στο ντουέτο του, τότε, με τη Μαρινέλλα.

Η συναυλία δόθηκε στο Ευριπίδειο Θέατρο Σαλαμίνας την 1η Αυγούστου 2015, μια μέρα μετά το «μπλε φεγγάρι»(πανσέληνο) της 31/7, που συμπλήρωσε, ως φόντο, το στίγμα της βραδιάς. Εξαμελής η ορχήστρα(πιάνο, κιθάρα, ντραμς, ηλέκτρικό μπάσο, βιολί & πνευστά) υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Παγιάτη και 2,5 ώρες ατμοσφαιρικό κι αισθαντικό πρόγραμμα, σ’ αυτήν την πρώτη επί σκηνής συνύπαρξη των δύο καλλιτεχνών, με πρωταγωνιστικό, βέβαια, το ρεπερτοριακό ύφος του Κώστα Χατζή και την Πέγκυ Ζήνα σε έναν άλλον ρόλο, που με κέρδισε κι είναι άξια συγχαρητηρίων.

Όπως θα έχετε, ήδη, υποπτευθεί, κυρίαρχος ήταν ο Κώστας Χατζής, με τις καταγγελτικές, κοινωνικές κι ερωτικές μπαλάντες του, που πάντα ερμηνεύει, μοναδικά, με το ιδιαίτερο ύφος του.

Η Πέγκυ Ζήνα, ισάξια δίπλα του, σε μια επιλογή, από το δικό του υλικό(χωρίς να λείπουν από το πρόγραμμα κι οι δικές της επιτυχίες, με διαφορετική όμως ενοχρηστρωτική ματιά), που το απέδωσε με τη φρεσκάδα, την εκφραστικότητα και την έκταση της φωνής της, βάζοντάς του την δική της σφραγίδα. Ειδικά, μάλιστα, αν αναλογιστείτε, ότι αναμετρήθηκε με μεγάλα τραγούδια, που τα έχουμε στ’ αυτιά μας με τη φωνή της Μαρινέλλας, κατάφερε, αφενός, να αποσπάσει την προσοχή μου κι αφετέρου, να με ικανοποιήσει ερμηνευτικά και φωνητικά, τολμώντας να πω, ότι τους έδωσε μια πραγματικά δική της εκδοχή και τα ανανέωσε!

Όσες κι όσοι, λοιπόν, θέλετε να πάρετε μια πρώτη γνώμη, μέσω, ενός ρεπορτάζ, πριν καταλήξετε στην απόφαση για το αν θα επιλέξετε να παρακολουθήσετε της συναυλία τους, σας προτείνω, ανεπιφύλαχτα, να μην χάσετε τις κοινές εμφανίσεις του Κώστα Χατζή και της Πέγκυς Ζήνα!

Μάλιστα, θα πρότεινα στους δυο πρωταγωνιστές να την κυκλοφορήσουν σε ζωντανή ηχογράφηση, ώστε να καταγραφεί αυτή η καλλιτεχνική χημεία που έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν, με μεγάλη επιτυχία.

Αποσπάσματα από τη συναυλία τους στο Ευριπίδειο Θέατρο Σαλαμίνας :


https://www.youtube.com/watch?v=gFA7rL_A1j0&feature=youtu.be

https://www.youtube.com/watch?v=r5yAa3914Sk&feature=youtu.be

https://www.youtube.com/watch?v=5YuRBrEGCYA&feature=youtu.be

https://www.facebook.com/peggyzina/videos/vb.11498252369/10153489402532370/?type=2&theater

https://www.facebook.com/peggyzina/videos/vb.11498252369/10153489337457370/?type=2&theater

https://www.facebook.com/peggyzina/videos/vb.11498252369/10153489337257370/?type=2&theater

https://www.facebook.com/peggyzina/videos/vb.11498252369/10153489337372370/?type=2&theater

https://www.youtube.com/watch?v=GvE2gDgrDFM&feature=youtu.be



Επισκεφτείτε:


https://www.facebook.com/hatzis.kostas


https://www.facebook.com/peggyzina?pnref=lhc



*Οι φωτογραφίες προέρχονται από τις επίσημες ιστοσελίδες των δύο καλλιτεχνών.

Τάσος Καραντής

Είδα το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» στο Ηρώδειο

Είδα το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» στο Ηρώδειο

 Το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ»(1964) του Μίκη Θεοδωράκη, σε ποίηση του νομπελίστα Οδυσσέα Ελύτη και σε ερμηνεία του Γρηγόρη Μπιθικώτση, πρόκειται ίσως για το πιο γνωστό, αλλά και το πιο εμβληματικό έργο, του μεγάλου μας συνθέτη. Η ερμηνεία του Μπιθικώτση στα τραγούδια του έργου είναι καταλυτική. Εξάλλου η δισκογραφική του αποτύπωση, με 500.000 πωλήσεις το κατατάσσει στην 5η θέση του TOP – 10 των μεγαλύτερων πωλήσεων δίσκων στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.

Αν κι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης είναι – ως ο πρώτος εκτελεστής – ο άμεσα συνυφασμένος τραγουδιστής με το έργο, ο Γιώργος Νταλάρας, είναι αυτός – ανάμεσα στους αρκετούς και σημαντικούς τραγουδιστές, όπου το έχουν ερμηνεύσει live και δισκογραφικά - που έχει μια ιδιότυπη και σταθερή σχέση μαζί του.  Εξηγούμαι :  Με τη φωνή του Νταλάρα ακούστηκε για πρώτη φορά το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» στο Ηρώδειο, στις 17-9-1988(η βραδιά αυτή κυκλοφόρησε σε ζωντανή ηχογράφηση «ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» (1988) – χρυσός δίσκος των 50.000 πωλήσεων), αφού, μέχρι τότε, ο Μίκης Θεοδωράκης και τα τραγούδια του ήταν απαγορευμένα για τον χώρο του Ηρωδείου!

Έκτοτε, το έχει ερμηνεύσει δεκάδες φορές σε συναυλίες ανά την Ελλάδα, αλλά και το έχει ξαναδισκογραφήσει – επίσης live - μαζί με τη «Ρωμιοσύνη»(των Θεοδωράκη - Ρίτσου), το 2005, στο Μεγάρο Μουσικής Αθηνών, όπου σύμφωνα με τα όσα γράφει ο ίδιος ο Θεοδωράκης : «… θα πρέπει να υπογραμμίσω την ωριμότητα της ερμηνείας και την πληρότητα της φωνής του Γιώργου Νταλάρα, που μπορεί σήμερα πια να είναι βέβαιος ότι πήγε αυτά τα δυο μνημειακά έργα ένα βήμα πιο μπροστά»(28-11-2006).

Στις 14/7/2015 αποφάσισα να παρακολουθήσω το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» στο Ηρώδειο, αν και το έχω δει αρκετές φορές και με διάφορους ερμηνευτές, τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια, για δυο λόγους : α) γιατί ήθελα, αυτό το εμβληματικό έργο να το δει, μαζί μου, κι ο 10χρονος γιος μου και β) λόγω της πολιτικής συγκυρίας(12/7/2015 – Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης, όπου η - για πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ - βύθισε την Ελλάδα στο 3ο κι επαχθέστερο Μνημόνιο, αντί να την απελευθερώσει, όπως είχε υποσχεθεί, αλλά κι όπως είχε πάρει εντολή από τον ελληνικό λαό, με το δημοψήφισμα της 5/7/2015) μιας ήττας της Ελλάδας κι ενός προδομένου ΟΧΙ, της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού, με την πλήρη αντιστροφή κι υποταγή μας σε μια αδυσώπητη ευρωζώνη κι Ευρωπαϊκή Ένωση, που μόνο κατ’ όνομα, πλέον, είναι τέτοια, αφού ζήσαμε γεγονότα πολιτικού γκαγκστερισμού εις βάρος μιας χώρας με ένδοξη ιστορία αντίστασης για την ελευθερία κι ενός ανυπόταχτου κι υπερήφανου λαού, που την τελευταία 5ετία, όλο – όπως αποδείχτηκε – το πολιτικό φάσμα των πολιτικών και των κομμάτων που κυβέρνησαν, τον έχει καταδικάσει στη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση… υπόδουλο λαό μιας αποικίας… Είχα, λοιπόν, μεγάλη ανάγκη να ισορροπήσω τη στενοχώρια και τη μελαγχολία μέσα μου, ακούγοντας το «Μη λησμονάτε τη χώρα μου»!

Δεν ήμουν ο μόνος! Το Ηρώδειο ήταν κατάμεστο! Και παρών ήταν κι ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης, που στις 29/7/2015 συμπληρώνει τα 90 του χρόνια! Όπως καταλαβαίνετε, λόγω όλων των παραπάνω συγκυριών, η ατμόσφαιρα ήταν συναισθηματικά πάρα πολύ φορτισμένη, έλαβε, δηλαδή, χώρα στο Ηρώδειο μια πολιτική συναυλία για το δίκαιο ΟΧΙ ενός λαού!

Προηγήθηκε – από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού - η «Πρώτη Συμφωνία», γραμμένη το 1954, έργο - μαρτυρία για τα τραγικά γεγονότα του Εμφυλίου, κι ακολούθησε το «Άξιον Εστί» από τον Γιώργο Νταλάρα, τον βαρύτονο Δημήτρη Πλατανιά στον ρόλο του ψάλτη και τον Άκη Σακελλαρίου ως αφηγητή, πλαισιωμένους από τις Χορωδίες των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, της «ΕΡΤ» και των «Μελωδών».

Το πρώτο μέρος του αφιερώματος αυτού στα 90χρονα του Μίκη Θεοδωράκη, με την «Πρώτη Συμφωνία», λειτούργησε ως μια εισαγωγή ιστορικής κι απολογιστικής περισυλλογής, ενώ, το δεύτερο μέρος, με το «Άξιον Εστί», εξελίχθηκε σε μια μουσική διαδήλωση 5000 ανθρώπων, όπου όρθιοι, καταχειροκροτούσαν τον Γιώργο Νταλάρα(μετά από κάθε τραγούδι), αλλά και την ερμηνεία του βαρύτονου Δημήτρη Πλατανιά, καθώς και την, από ψυχής, αφήγηση του Άκη Σακελλαρίου, ενώ, συνεχώς, στρέφονταν προς τον ίδιο το Μίκη Θεοδωράκη, που καθόταν στα μπροστινά καθίσματα. Η πιο εκρηκτικά συγκινητική στιγμή της συναυλίας ήταν μετά το τέλος του τραγουδιού «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», όπου όλοι μας, όρθιοι, πρέπει να χειροκροτούσαμε ασταμάτητα για 1 λεπτό! Το ίδιο επαναλήφθηκε και στο τέλος της συναυλίας με το ανκόρ!

Ανάμεσα στο κόσμο, πήρε το μάτι μου, τους Μάνο Ελευθερίου, Ελένη Δήμου και, βέβαια, την ποιήτρια και σύντροφο του Οδυσσέα Ελύτη, Ιουλίτα Ηλιοπούλου. Στο τέλος, οι πρωταγωνιστικοί συντελεστές(Καρυτινός, Νταλάρας, Σακελλαρίου και Πλατανιάς) πήγαν στις πρώτες θέσεις των κερκίδων και τίμησαν τον παρευρισκόμενο Μίκη Θεοδωράκη, με θερμούς ασπασμούς.

Για άλλη μια φορά, ο Μίκης Θεοδωράκης, με το σύνολο του έργου του, με πρωταγωνιστικό, πάντα, το «Άξιον Εστί», απέδειξε πως αποτελεί έναν ισχυρό καλλιτεχνικό πρωτοστάτη συσπείρωσης σε όλους τους αγώνες και τις δίκαιες δημοκρατικές διεκδικήσεις του ελληνικού λαού στη νεότερη ιστορία μας!

Δείτε:

https://www.youtube.com/watch?v=dWgRQ74fk6E

https://www.youtube.com/watch?v=cD0FUjZTgBo


*Φωτογραφίες από : http: //www.avgi.gr, http://www.dalaras.gr & https://el-gr.facebook.com/MikisTheodorakisMikesTheodorakes

Τάσος Καραντής

Είδα τον Νταλάρα τη Βιτάλη και τη Γλυκερία στο Κατράκειο

Είδα τον Νταλάρα τη Βιτάλη και τη Γλυκερία στο Κατράκειο

Νταλάρας – Βιτάλη – Γλυκερία. Τρία από τα σπουδαιότερα – αδιαμφισβήτητα – σπουδαία ονόματα του τραγουδιού μας. Μαζί!

Και τους τρεις τους ακούω 40 χρόνια και τους παρακολουθώ live 35 χρόνια. Αλλά, ξεχωριστά. Δυστυχώς δεν πρόλαβα, λόγω ηλικίας, τις συνεργασίας τους στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Από τις αρχές των ’80ς ήταν ήδη κι οι τρεις τους σταρ. Ο Νταλάρας των μεγάλων συναυλιών, η Γλυκερία των – καλλιτεχνικά κι εμπορικά – επιτυχημένων, συνεχόμενων, σεζόν – ρεκόρ στην «Όμορφη Νύχτα» κι η Βιτάλη με εμφανίσεις στις λαϊκές πίστες, με ένα άλλο πρόσωπο, απ’ αυτό που μας παρουσίασε από τα ‘90ς και μετά. Θυμάμαι την είδα πρώτη φορά, το 1984, σε νυχτερινό κέντρο της Σαλαμίνας, όπου ο κορμός του προγράμματός της και το όλο προφίλ της ήταν στο ίδιο ύφος με τον live  δίσκο της (που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά / 1984) «Χορέψτε γιατί χανόμαστε». Φωνητικά κι από άποψη δημοφιλίας, ίσως τότε, θα έπρεπε να συναντηθούν, σε μια συνάντηση, που θα καταγράφονταν στα ρεκόρ του ελληνικού τραγουδιού, αφού κι οι τρεις τους βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους, από κάθε πλευρά. Όμως, αφενός, η τεράστια δημοφιλία του καθενός ξεχωριστά, κι, αφετέρου, οι διαφορετικοί δρόμοι-τόποι-τρόποι των εμφανίσεών τους, τότε, καθιστούσαν σχεδόν «απαγορευτική» μια τέτοια συνάντηση.

Έτσι πραγματοποιήθηκε 30 σχεδόν χρόνια μετά, μπαίνοντας στην 6η δεκαετία της ζωής τους, με ότι αυτό συνεπάγεται, σε συνάρτηση με όσα περιέγραψα παραπάνω. Δεν παύει, φυσικά, να είναι η συνάντηση τριών ιστορικών τραγουδιστών, που αντέχουν φωνητικά και καλλιτεχνικά στο χρόνο, αλλά, σαφώς, δεν βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους, αλλά στην ωριμότητά τους με τα συν και τα πλην της.

Η συνάντηση ξεκίνησε τη χειμερινή σεζόν που μας πέρασε στην «Ιερά Οδό». Δυστυχώς αδυνατούσα να την παρακολουθήσω, λόγω των ακριβών τιμών, της πιάτσας μεν, αλλά ακριβών για άτομα σαν κι εμένα, που τα έχουν «τραυματίσει» τα μνημόνια των πέντε τελευταίων χρόνων και δεν μπορούν να πληρώσουν για να παρακολουθήσουν μεγάλα, από κάθε παράμετρο, προγράμματα.

Έτσι, η κοινή τους συναυλία στο Κατρακείο, ακόμα και με το όχι φτηνό – για την εποχή μας – εισιτήριο των 15 ευρώ(αν κι είναι τρεις μεγάλοι τραγουδιστές μαζί), ήταν μια ευκαιρία, να τους δω και τους τρεις μαζί, σε ένα πιο συμπυκνωμένο πρόγραμμα απ’ αυτό της «Ιεράς Οδού»(απ’ ότι είχα διαβάσει στα ρεπορτάζ), που, πάντως, ήταν τρίωρο.

Ήταν μια συναυλία, καθαρά λαϊκή, με κυρίαρχο χαρακτήρα τον διασκεδαστικό και ψυχαγωγικό. Δηλαδή και στο ρεπερτόριο των τριών κυριαρχούσαν, στο μεγαλύτερο ποσοστό, οι λαϊκές τους επιτυχίες.

Δεν υπήρχαν ρεπερτοριακές ή ερμηνευτικές εκπλήξεις, αλλά όλα, όμως, τα τραγούδια ήταν παλιά, πασίγνωστα, αγαπημένα, νοσταλγικά, παιγμένα από  μια καλοκουρδισμένη(με την υπογραφή του Νταλάρα) ορχήστρα και τραγουδισμένα, φυσικά, άψογα, με τη μεστότητα της ερμηνείας τους.
Μπορεί να μην κατάφεραν – ο κόσμος είναι αμνήμων – να γεμίσουν το Κατράκειο(το ένα ακριανό πέταλο ήταν άδειο), αλλά μας γέμισαν με σπουδαία κι αγαπημένα τραγούδια, επιλεγμένα, από το παρελθόν ως το σήμερα, με βάση τη λαϊκότητα και την αναγνωρισιμότητά τους στο ευρύ κοινό. Το πρόγραμμα, δηλαδή, αποτελούνταν από τα λαϊκά σουξέ της δισκογραφίας τους, με εμβόλιμα και κάποια άλλα τραγούδια. Δεν έλειψαν, προς το τέλος του προγράμματος, τα παλιά λαϊκά ως και τα δημοτικά, ξεσηκώνοντας τον κόσμο στο χορό!

Εν κατακλείδι. Κάλλιο αργά παρά ποτέ! Μια live συνάντηση του Νταλάρα, της Βιτάλη και της Γλυκερίας, δεν είναι για να την χάνει ο συνειδητός μουσικόφιλος, αλλά κι ο φιλομαθής μουσικός κι εν γένει καλλιτέχνης, αποτελεί, αφενός, σχολείο, κι, αφετέρου, τιμή και σεβασμό σε τρεις κορυφαίους καλλιτέχνες, που έχουν προσφέρει πάρα πολλά στο τραγούδι μας κι ακόμα αντέχουν κι είναι εδώ!


*Οι φωτό προέρχονται από τη επίσημη σελίδα του Γιώργου Νταλάρα(www.dalaras.gr) και της «Ιεράς Οδού»(www.ieraodos.gr).

Τάσος Καραντής

Είδα τον Πασχάλη στο «ΡΥΘΜΟΣ STAGE» - Ήμουν κι εγώ στο πάρτι!

Είδα τον Πασχάλη στο «ΡΥΘΜΟΣ STAGE» - Ήμουν κι εγώ στο πάρτι!

Η μουσική σχέση μου με τον Πασχάλη, έχει τη δική της ιστορία. Από τους αγαπημένους της μητέρας μου, γεννήθηκα σ’ ένα σπίτι με δίσκους του, καθώς και των «OLYMPIANS». Πέρα από τους δίσκους, όμως, τα τραγούδια του ήταν δημοφιλή και στο τότε κρατικό ραδιόφωνο. Έτσι, από μικρό παιδί ήξερα όλες τις επιτυχίες του κι όχι μόνο. Το 1977, παρότι ήμουν 9 χρονών, τον παρακολούθησα ζωντανά στη συμμετοχή στο «Μάθημα σολφέζ» στη EUROVISION.

 Δημοφιλής ήταν, όμως, ο Πασχάλης και στα εφηβικά πάρτυ της γενιάς μου(μέσα των ‘80ς), ύστερα ήδη από μια 20χρονη τότε καριέρα. Θυμάμαι όσα κορίτσια αγκάλιασα για μπλουζ, το χορέψαμε, είτε με τραγούδια του Πασχάλη, είτε με των “SCORPIONS”. Live τον είδα για πρώτη φορά, 20χρονος, στο «On the rocks»(1988), όπου, θυμάμαι, με πόσο, χαρά, αγόρασα(σε τριπλό βινύλιο!), τη ζωντανή ηχογράφηση αυτού του θρυλικού πάρτι(“Party on the rocks”)!

Έκτοτε, τον παρακολουθώ - είτε ως ακροατής, είτε ως δημοσιογράφος αργότερα - τακτικά, γιατί, για να πω το κλασικό, «τον έχω στην καρδιά μου»!

Το Σάββατο 13/6/2015 ο Πασχάλης έκλεισε τη φετινή σεζόν του «Ρυθμού Stage», σφραγίζοντάς την, όμως, με ένα πάρτι αξέχαστο! Και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό κι ευτυχισμένο που ήμουν εκεί και με καλή παρέα φίλων.

Όταν ένας τραγουδιστής, μπορεί να καλύψει ένα πρόγραμμα 3 ωρών, μόνο με πολυτραγουδισμένες και πολυαγαπημένες επιτυχίες του, τότε μιλάμε για έναν τραγουδιστή με μεγάλο ρεπερτόριο. Κι αν επίσης, το ρεπερτόριο αυτό, εκτείνεται σε μια χρονική περίοδο 5 δεκαετιών, τότε μιλάμε για έναν μεγάλο τραγουδιστή κι έναν πραγματικό σταρ! Κι αυτό είναι ο Πασχάλης!

Το πάρτι του στο «Ρυθμός Stage», ήταν, απ’ όλες τις πλευρές, άκρως επιτυχημένο! Το ξεκίνημα έγινε από την πενταμελή μπάντα του, όπου μας ταξίδεψε, με την φωνή του κιθαρίστα Στέλιου Μακ, σε «all time classic» αγγλόφωνες επιτυχίες, ενώ, με το που πάτησε το πόδι του ο Πασχάλης στη σκηνή, μας έδειξε, αμέσως, ότι θα ακολουθούσε μια βραδιά, με νεύρο, με κέφι, με μελωδικότητα, με χορευτικούς ρυθμούς, με ατμοσφαιρικές μπαλάντες, με μουσική και τραγούδια, δηλαδή, που σου ανεβάζουν τη διάθεση, αλλά και σε γλυκαίνουν. Πολύ σύντομα το κατάμεστο «Ρυθμός Stage», έγινε μια μεγάλη παρέα, που σιγοτραγουδούσε, μαζί με τον Πασχάλη, τις αλλεπάλληλες επιτυχίες του, αλλά και τις χόρευε! Πραγματικό πάρτι, που τόσο ανάγκη το έχει η ψυχούλα μας σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες.

Ο Πασχάλης, όπως τον ξέρουμε, με ζωντάνια, με το χαμόγελο, πάρα πολύ επικοινωνιακός και φιλικός, μα και απλός και καταδεκτικός. Ένας αιώνιος έφηβος! Θα έλεγα πως είναι ο «αιώνιος έφηβος της καλής ελληνικής ποπ»!

Η βραδιά ήταν μελωδικότατη – χορευτική, αλλά κι ατμοσφαιρική, με μπαλάντες - με υλικό, από τις χρυσές δεκαετίες των ‘60ς, των ‘70ς και των ‘80ς, τόσο το ελληνικό του Πασχάλη, όσο και ξένο.
Φυσικά κι ακούστηκαν τα «Τρελοκόριτσο», «Το κορίτσι του Μάη», «Ο τρόπος», «Παραδώσου λοιπόν», «Αν μια μέρα σε χάσω», «Κατερίνα Κατερινάκι» και πολλά – πολλά άλλα, σε μια τρίωρη non stop(!) συναυλία πασίγνωστων κι αγαπημένων επιτυχιών, χωρίς στίχους και παρτιτούρες σε αναλόγιο! Αυτό σημαίνει πάρτι! Και το καταευχαριστήθηκαμε! Με έναν Πασχάλη αεικίνητο, επικοινωνιακό, κυρίαρχο της σκηνής και με την εξαίσια φωνή και παρουσία του!

Βγήκα έξω από το «Ρυθμός Stage» με φτερά κι ένα αίσθημα πλήρους ικανοποίησης κι ευεξίας. Χίλια μπράβο σε όλους τους συντελεστές. Πασχάλης for ever!

Ακούστε το νέο τραγούδι(μουσική : Ανδρέας Λάμπρου, στίχοι : Μάνος Ελευθερίου) του Πασχάλη – «Τρεις φορές»


https://www.youtube.com/watch?v=hxDbYCvKNKQ



Επισκεφτείτε : 


https://www.facebook.com/paschalisarvanitidisfans



*Φωτογραφίες από το live : Κωνσταντίνα Μακρογιάννη

Τάσος Καραντής

Είδα τη Δήμητρα Μαστορίδου στο «Gialino Up Stage»

Είδα τη Δήμητρα Μαστορίδου στο «Gialino Up Stage»

Η Δήμητρα Μαστορίδου άφησε, μεμιάς, το, ηχητικό, στίγμα της, στ’ αυτί μου, το 2007, με το «Καινούριο σπίτι», αφού κατέγραψε μοναδικά – μέσα από τη γυναικεία ματιά – τη γενιά των 30άρηδων(σημειολογικά με το κομμάτι «Ετών 30»).

Το 2007 ήταν κι η χρονιά που γεννήθηκε και το μουσικό μου περιοδικό, ο «ΟΡΦΕΑΣ» κι έτσι έγινε κι η πρώτη διαδικτυακή μας επαφή(με συνεντεύξεις, παρουσιάσεις κλπ.), που κράτησε, καθόλη τη λειτουργία του «ΟΡΦΕΑ»(2007-2014), αλλά, πέρασε, μέσω φέις, και σ’ ένα κοινό πρίσμα θεώρησης της ζωής, αφού δημιουργήθηκε και μια ανθρώπινη χημεία συμφωνίας. Κι όλα αυτά χωρίς να έχουμε γνωριστεί από κοντά!

Βέβαια, η Δήμητρα Μαστορίδου με είχε κερδίσει, πανεύκολα, ως ακροατή και δημοσιογράφο, διότι, αμέσως, κέρδισε την προσοχή μου, τον θαυμασμό μου και την αγάπη μου, χωρίς να μου αφαιρέσει όμως την αντικειμενικότητα! Την έχω αυτή την εγκράτεια, εκ χαρακτήρος,  στα όποια θέλγητρα, οπότε και στα καλλιτεχνικά!  Άρα η γνώμη μου γι’ αυτήν αποτελεί και την αλήθεια(μου) : η Δήμητρα Μαστορίδου έχει φωνή που σε καθηλώνει με την έκσταση και τη διαύγειά της, μια πολύ χαρακτηριστική κι ελκυστική χροιά, ενώ, παράλληλα, είναι και μια καλλιτεχνική περσόνα, που γράφει σαγηνευτικά στη σκήνη, στο φακό, αλλά και στην ψυχή. Κι αυτό, γιατί η ερμηνευτική της γκάμα εκτείνεται, πέρα από τις φωνητικές χορδές, σ’ όλο της το σώμα και βγαίνει, αέρινη, μέσα από την ψυχή της, πάνω σε μια σκηνή, που την έχει κατακτήσει, με το που θα βγει και την έχει μετατρέψει σ’ ένα δικό της συμπαντικά μουσικό χώρο!

Η Δήμητρα Μαστορίδου ανήκει στις, λίγες, τραγουδίστριες, που την ακολουθώ δισκογραφικά κι ακουστικά(σε ό,τι ερμηνεύει με τη φωνή της κι ανεβάζει στο You Tube), καταφέρνοντας – κι αυτό αποτελεί μια δική της κατάκτησή(μου) – να μπει στην μικρή και δύσκολη(όσο κι αν φαίνεται, για τους πολλούς «ανοιχτή και μεγάλη») «μουσική μυθολογία» μου, ενώ δεν είχα «καταφέρει» να την ακούσω ζωντανά, κάτι που το χρεώνω, με ειλικρίνεια, στα λάθη μου!

Φέτος οι προσωπικές εμφανίσεις της Δήμητρας ήταν επιλεκτικές κι, εγώ, την παρακολούθησα (μετά την εμφάνισή της στο «Σταυρό του Νότου») στο «Gialino Up Stage».

Το live της θα το χαρακτήριζα αυστηρά προσωπικό, όχι ρεπερτοριακά, αλλά καλλιτεχνικά. Δηλαδή, μας  παρουσίασε την πολύπλευρη και πολυτάλαντη φωνητική κι ερμηνευτική της γκάμα, σ’ ένα πλουραλιστικό ρεπερτόριο(ελληνόφωνο κι αγγλόφωνο) και την ισχυρή σκηνική της παρουσία, που επικεντρώνει όλες τις αισθήσεις σου, από το πρώτο κιόλας τραγούδι, ταξιδεύοντάς σε σ’ ένα μουσικό ταξίδι μέθεξης, με άξιους συντρόφους την πενταμελή μπάντα της και την ίδια, πότε με τη κιθάρα και πότε όχι στα χέρια, αλλά πάντα με την ψυχή της να γεμίζει το χώρο και να σε αγγίζει. Πότε ψιθυριστά, ατμοσφαιρικά και ταξιδιάρικα, πότε δυναμικά κι ηλεκτρισμένα, αλλά, πάντα, αγαπησιάρικα και καθηλωτικά. Ακίνητος έμεινα 2, 5 ώρες!

Το δελτίο Τύπου, για την παράστασή της, αποδείχτηκε χρήσιμο :

«Την Παρασκευή 22 Μαίου, στην τελική ευθεία της άνοιξης,
η τραγουδοποιός Δήμητρα Μαστορίδου
ανοίγει τους ενισχυτές του «Γυάλινου Up stage»
και μας καλεί σε ένα ηλεκτρικό, μουσικό ταξίδι.
Τραγούδια από τις δύο προσωπικές δισκογραφίες της
(«Καινούργιο Σπίτι», «Παράλογο Με Θέα»),
εναλλάσσονται με ευφάνταστες διασκευές
παίρνοντας το ρίσκο που κρύβουν όλες οι μεγάλες συναντήσεις.».

Μαζί της οι μουσικοί:

Μπάσο: Κυριάκος Βοργιάς
Τύμπανα: Βαγγέλης Μπαλιούσης
Κιθάρα: Κωνσταντίνος Κιλάζογλου
Πλήκτρα: Ευαγγελία Μαυρίδου
Τρομπέτα: Βαγγέλης Κατσαρέλης

Κατάληξη; Μια ξεχωριστή βραδιά! Άψογη! Μουσικά, ηχητικά, ερμηνευτικά, ρεπερτοριακά! Και, βέβαια, το, σχεδόν, 2,5 ωρών πρόγραμμά της, περιλάμβανε τα δικά της τραγούδια που αγαπάμε, άλλα αγαπημένα ελληνικά τραγούδια, ξένα, διασκευασμένα και με μεράκι κι άποψη «πειραγμένα», παραγγελιές(π.χ. «Αυτή η νύχτα μένει»), εκπλήξεις, όπως, το ντουέτο της με την – μουσικό και συνθέτη – Αρετή Κοκκίνου, επί σκηνής, με το νέο τραγούδι της Αρετής(το οποίο ερμηνεύει η Δήμητρα Μαστορίδου), από τη νέα της δισκογραφική δουλειά, που θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο), το, πολύ όμορφο «Κόκκινο, κίτρινο και φως»(σε στίχους της Μαρίας Παπαδάκη). Αλλά να μην τα καταγράψουμε σχολαστικά… αφενός, δεν μου αρέσει, αφετέρου, η Δήμητρα είναι  απρόβλεπτη ερμηνευτικά και το στοιχείο της έκπληξης στα live της είναι το ατού της! Και δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα σας το αποκαλύψω!

Μπορώ όμως να πω, ενδεικτικά, τα σίγουρα που θα ακούσετε(δικά της και μη) : «Χιονάτη», «Τσάϊ γιασεµιού », «My love», «Light my fire»,« Κυριακή Πρωί», «Ετών 30», «Στερεότυπα», «Άνοιξη θα μπει», «Προσωπικά», και, βέβαια, τα  «Κόκκινα δάκρυα»! Και δυο απρόσμενες – για μένα – εκπλήξεις, το γνωστό μου «Αν θες να φύγεις»(των Θάνου & Ανδρέα Μικρούτσικου), αγαπημένό μου από το 1986, που κυκλοφόρησε με τη φωνή της Αλεξίου, αλλά και το άγνωστό μου(ας πρόσεχα…), εξαιρετικό, «Μαύρες θάλασσες» της Μαρίας Παπαδοπούλου, που το ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα με τη φωνή και την ερμηνεία της Δήμητρας.

Η Δήμητρα – ίσως είδε στα μάτια μου τον ενθουσιασμό μου – μου είπε «γράψε και τα αρνητικά». Δεν έχω Δήμητρά μου! Όταν θα έχω, να είσαι σίγουρη ότι θα τα γράψω, γιατί πιστεύω στην αλήθεια και προσπαθώ να την γράφω. Αυτό που μπορώ να δηλώσω είναι πως, πλέον, όσο εξαρτάται από μένα, δεν θα ξαναπάρω απουσία από live σου! Από ’κει και πέρα, τη δημοσιογραφική δουλειά μου την έκανα, δίνοντας στους αναγνώστες τον μπούσουλα του προγράμματός της Δήμητρας Μαστορίδου, μέσα από την κατάθεση της γνώμης μου. Απομένει, στο κοινό πια, να βιώσει – σε επόμενη εμφάνισή της - αυτά τα καλλιτεχνικά συναισθήματα, που εισέπραξα εγώ, και το ίδιο, με τις δικές του αισθήσεις και την ψυχή του.

*Φωτογραφίες : 


Αθανασία Ζήση - https://www.facebook.com/athanasia.zisi?pnref=friends.search

Ακούστε & δείτε:



«My love»


https://www.youtube.com/watch?v=NLLjPy1ahc4



«Light my fire»


https://www.youtube.com/watch?v=PfCKdHP1570



Επισκεφτείτε :


Οfficial


https://www.facebook.com/DimitraMastoridou.official



Οfficial Fan Club


https://www.facebook.com/pages/Dimitra-Mastoridou-Official-Fan-Club/187654071260940?ref=profile

Τάσος Καραντής

Είδα τη Σαββέρια Μαργιολά στη «Ρότα»

Είδα τη Σαββέρια Μαργιολά στη «Ρότα»

Η Σαββέρια Μαργιολά ανήκει στις τραγουδίστριες, που, πρώτα άκουσα τη φωνή της, μετά τη γνώρισα, ως καλλιτέχνη κι άνθρωπο, κι, έκτοτε, ακολούθησε η εμβάθυνση στην καλλιτεχνική της περσόνα, με αρκετές συνεντεύξεις μας, και δίνοντας το «παρών» σε πολλά – πολλά live της, όλα αυτά τα χρόνια.

Ανήκει – κι αυτό αποτελεί μια δική της κατάκτησή(μου) – στους μετρημένους καλλιτέχνες που παρακολουθώ ανελλιπώς, δισκογραφικά κι επί σκηνής! Κι ανήκει στη γενιά των 20+(αλλά με πόσο πλούσιο βιογραφικό και συνεργασίες!), που έχει όλο το χρόνο, πανίσχυρο, σύμμαχό της!

Φέτος το χειμώνα, ξεκίνησε μια σειρά προσωπικών εμφανίσεων, σε Αθήνα κι επαρχία, για να μας παρουσιάσει την πολύπλευρη και πολυτάλαντη φωνητική κι ερμηνευτική της γκάμα, σ’ ένα πλουραλιστικό ρεπερτόριο, αλλά και την ατμοσφαιρικά ζεστή, σκηνική της παρουσία, που σε αγκαλιάζει και σε αγαλλιάζει από το πρώτο κιόλας τραγούδι, ταξιδεύοντάς σας σ’ ένα μουσικό ταξίδι μέθεξης, με άξιους συντρόφους τους μουσικούς της.

Με την μεστή, ζεστή και με ισχυρή ταυτότητα φωνή της, που απλώνεται σε πολλά είδη τραγουδιού, καθώς και με την ερμηνεία της, που, πέρα από την έκταση και τη γκάμα, διαθέτει ένα σπάνιο και πανάκριβο ήθος, αλλά και πλούτο πάθους, ατμόσφαιρικότητας και τσαγανού, ξυπνά, κατά σειρά, όλα σου τα αισθήματα, καταφέρνοντας να σε γεμίσει νότες με συναίσθημα και να σε φιλέψει απλόχερα με τη φωνή της.

Αυτό εισπράττω πάντα από τα live της κι αυτό εισέπραξα κι από το φετινό προσωπικό της, που παρακολούθησα, στη «Ρότα Art Bar», στις 2 του Απρίλη.


Το δελτίο Τύπου ήταν χρήσιμο για τους «αμύητους» :


«H Σαββέρια Μαργιολά τραγουδά στη "Ρότα".

Με ένα ρεπερτόριο από την προσωπική της δισκογραφία και από τη πλούσια παράδοση των Ελλήνων συνθετών και στιχουργών, που αγαπά φτιάχνει ένα μουσικό πρόγραμμα, από το ρεμπέτικο και τον Τσιτσάνη, μέχρι τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Ορφέα Περίδη, τον Νίκο Παπάζογλου, τον Σταμάτη Κραουνάκη...

Ένας συνδυασμός από παλιά και νέα αγαπημένα κομμάτια που υπόσχονται μια ξεχωριστή βραδιά.».

Αυτό ακριβώς! Μια ξεχωριστή βραδιά! Άψογη! Μουσικά, ηχητικά, ερμηνευτικά, ρεπερτοριακά! Και, βέβαια, το, σχεδόν, 2,5 ωρών πρόγραμμα, περιλάμβανε κι άλλα μεγάλα τραγούδια και συνθέτες, καθώς κι από τη δισκογραφία της και παραγγελιές κι εκπλήξεις, αλλά να μην τα καταγράψουμε σχολαστικά, γιατί, η Σαββέρια είναι συναρπαστικά απρόβλεπτη ερμηνευτικά και χρειάζεται, και με το παραπάνω, να υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης στα live της! Και δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα σας το αποκαλύψω!


Αυτό που μπορώ να σας πω, είναι, πως, σίγουρα, θα ακούσετε την επιτυχία της «Σε ποια θάλασσα αρμενίζεις», το ταξιδιάρικο «Φυσάει δίχως άνεμο», τη δική της «Αλισάχνη»(από την ομώνυμη δέυτερη προσωπική της δισκογραφική δουλειά) και την επανεκτέλεση(που πρόσφατα κυκλοφόρησε και σε επίσημο - official video clip) του τραγουδιού «Της ταβέρνας το ρολόι». Η Σαββέρια Μαργιολά πήρε ένα κλασικό λαϊκό τραγούδι του 1958 και το διασκεύασε ιδανικά στο σήμερα, διατηρώντας την παλιά του αύρα, αλλά προσθέτοντάς του και σύγχρονες ερμηνευτικές πινελιές, μέσα από το θείο χάρισμα της μοναδικής φωνής της.

«Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια» έλεγε η γιαγιά μου, κι, όσο μεγαλώνω κι εγώ τα λιγοστεύω… Θα ακολουθήσουν άλλα δυο live, απ’ ότι γνωρίζω, της Σαββέριας Μαργιολά στην Αθήνα. Τον μπούσουλα του προγράμματός της τον έχετε, την συναισθηματική μου κατάθεση(τη γνώμη μου) την έχετε, απομένει σε εσάς να βιώσετε αυτά τα καλλιτεχνικά συναισθήματα, οι ίδιοι, με τις δικές σας αισθήσεις και την ψυχή σας.


Συμμετέχουν οι μουσικοί:
Νίκος Πασσαλίδης/ μπουζούκι - λαούτο
Δήμος Πολυμέρης/ ακορντεόν
Μάριος Μούρμουρας/ κιθάρα


*Οι φωτογραφίες προέρχονται από το αρχείο της Σαββέριας Μαργιολά και την ευχαριστώ πολύ για την παραχώρηση.

Δείτε(Της ταβέρνας το ρολόι  - official video clip):


https://www.youtube.com/watch?v=GbOorQ23Ouc




Επισκεφτείτε(Οfficial page):


https://www.facebook.com/pages/Saveria-Margiola/149398938408333?ref=profile

Τάσος Καραντής