Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 - Γράμμα ενός οικονομικού εξόριστου

ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 - Γράμμα ενός οικονομικού εξόριστου






«Ευτυχώς», ο, μακαρίτης, ο πατέρας μου, έφυγε(γέροντας στα 81 του και παππούς), τον Αύγουστο του 2009, μην προλαβαίνοντας να βιώσει την επερχόμενη διάλυση της πατρίδας του κι όλο αυτό το κακό που έπεσε σαν κατάρα και σαν αρρώστια στο λαό της…


Ζούμε σε μια Ελλάδα που νοσεί βαριά κι η κατάστασή της επιδεινώνεται, από μια αρρώστια που δεν είναι ανίατη, αλλά ιάσιμη, και – το τραγικότερο – το φάρμακο, το κρατάμε εμείς στα χέρια μας, αλλά δεν το χρησιμοποιούμε!…


Όλα ξεκίνησαν, για μένα(όπου δεν είμαι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά ένας από τους πολλούς) το 2010… στο τέλος της χρονιάς, έκλεισα, ύστερα από 21 χρόνια συνεχούς εργασίας(1989-2010) τα βιβλία μου, ως ελεύθερος επαγγελματίας(υπηρεσίες ανεξάρτητου δημοσιογράφου) και πέρασα, επίσημα, στην ανεργία, με μια «κάρτα ανεργίας», που σήμερα, στην Ελλάδα, θεωρείται… «προνόμιο»…


Τα χαστούκια ξεκίνησαν από την χήρα μητέρα μου, της μείωσαν τη σύνταξη του θανόντα συζύγου της(ενός ναυτικού που θαλασσοπνίχτηκε επί 25 χρόνια), ο 13ος μισθός έγινε, αρχικά 400 ευρώ τα Χριστούγεννα και 200 ευρώ το Πάσχα και το καλοκαίρι, ώσπου να κοπεί εντελώς.


Εμένα, με τρία παιδιά, μου έκοψαν το διμηνιαίο επίδομα του τριτέκνου, μου κατάργησαν το αφορολόγητο όριο της τριτεκνίας και με άφησαν με κάποια μικροεισοδήματα, που κληρονόμησα από τον πατέρα μου, απομυζώντάς τα μου, όμως, φορολογικά…


Ύστερα ήρθε η εισφορά αλληλεγγύης… αντέδρασα… δεν την πλήρωσα κι υπέγραψα τη δήλωση αδυναμίας πληρωμής… την πλήρωσα, όμως, αναγκαστικά, κατόπιν, με δόσεις και με τόκο…


Ύστερα ήρθε το χαράτσι… αντέδρασα… δεν το πλήρωνα… ανήκα στους πολίτες του νησιού μου, που, με παρότρυνση του δημάρχου, κάναμε ομαδικό δικαστικό αγώνα, για την αντισυνταγματικότητά του. Τον χάσαμε και πέρασε στη φορολόγησή μας με δόσεις και με τόκο…


2011 & 2012 : η φτώχεια φέρνει γκρίνια και καταβύθιση


Η διετία που ακολούθησε ήταν τραγική και μια σκληρή δοκιμασία. Με τρία μικρά παιδιά, άνεργος, με κάποια(ευτυχώς…) μικροεισοδήματα, με ένα στεγαστικό δάνειο, συν όλα τα έξοδα που περιλαμβάνει η καθημερινότητα(διατροφή – ένδυση – λογαριασμοί κλπ), δεν ζούσαμε, απλά επιβιώναμε… στα όρια της διατροφής και με δόσεις όλα τα άλλα…


Η ζωή πάγωσε, αποκλειστήκαμε απ’ ότι άλλο χρειάζεται ένας άνθρωπος πέρα από τροφή… Χάσαμε ακόμα και τη θέρμανση, παγώναμε, με διπλές ζακέτες και διπλές κουβέρτες, μέσα σ’ ένα κρύο σπίτι, λόγω της εκτίναξης της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης. Οι μετακινήσεις με το αυτοκίνητο πολύ  συγκεκριμένες(σχολείο τα παιδιά και ψώνια), λόγω της αύξησης της τιμής της βενζίνης.


Καταβυθίστηκα με το μόνο που μου θύμιζε ότι ζω, την περιπέτεια της δημοσιογραφικής γραφής – άνευ αμοιβής - για την ψυχή μου μόνο… αποκλείστηκα κοινωνικά(δεν ήμουν ποτέ της κοσμικής ζωής και του φαίνεσθαι) και σε λίγες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, φιλίες. Βουβαμάρα, με τα μόνα τηλέφωνα που χτύπαγαν στο σπίτι, να είναι αυτά της υπενθύμισης της αποπληρωμής των χρεών…


Δεν άργησαν οι τριγμοί στη σχέση ενός ζεύγους που μέτραγε 15 χρόνια κοινής ζωής και πέρασαν στην τρίτεκνη οικογένειά μου… το διαζύγιο έκλεισε τον κύκλο της.


Το νησί μου πήγε μισό αιώνα πίσω


Τα πρώτα δείγματα της οπισθοδρόμησης ήρθαν με τη δυσλειτουργία των ταχυδρομείων. Για 15 ημέρες δεν λάμβανα αλληλογραφία και με παραξένεψε… Πήγα στο κέντρο διαλογής των ΕΛΤΑ, όπου υπεύθυνος ήταν ένας συμμαθητής μου και ρώτησα τι συμβαίνει. Μου απάντησε, «δεν έχουμε προσωπικό για διανομή! Έλα μια φορά τη βδομάδα να ψάχνεις μόνος σου, να βρεις την αλληλογραφία σου»! Έτσι για ένα διάστημα έμαθα και τη δουλειά του ταχυδρόμου!


Το παράρτημα της ΔΕΗ, άρχισε να υπολειτουργεί, αρχικά, με δυνατότητα πληρωμής των λογαριασμών κάθε Τρίτη και Πέμπτη(για ένα νησί 50.000 μόνιμων κατοίκων!), ώσπου τελικά έκλεισαν τα ταμεία του και παρέμεινε ως ένα γραφείο επίλυσης των προβλημάτων.


Το ΟΤΕ κατέβασε ρολά.  Στο ΓΕΡΜΑΝΟ πλέον…


ΤΟ ΙΚΑ έκλεισε. Η Σαλαμίνα υπάγεται πλέον στο ΙΚΑ Περάματος.


Η ΔΟΥ Σαλαμίνας έκλεισε. Υπαγόμαστε, πλέον, στην Ε’ ΔΟΥ Πειραιά.


Για όλα αυτά, ο πολίτης πρέπει, για τις υποθέσεις του, να πληρώνει εισιτήρια, βενζίνη, να χάνει εργασιακό χρόνο, και να περνάει θάλασσα…


Το ίδιο, φυσικά, και για τον ΟΑΕΔ και την ΕΥΔΑΠ, που είναι ανύπαρκτα στο νησί…


Το Κέντρο Υγείας μόνο υγείας δεν είναι… από μια επίσκεψη, για ένα μικροατύχημα ενός, παιδιού μου, τρόμαξα… η υγιεινή ανύπαρκτη(σε συνάρτηση με την υπολειτουργία του)… στο εξεταστήριο τα σκουλήκια της υγρασίας κρέμονταν από το ταβάνι και κυκλοφορούσαν στο πάτωμα…


Τα ιατρεία του ΙΚΑ, που έγιναν ΕΟΠΥΥ, άρχισαν να υπολειτουργούν κι αυτά, ώσπου, για ένα διάστημα, έκλεισαν εντελώς, για να γίνουν, αργότερα, ΠΕΔΙ για τα εντελώς βασικά…


Τα παιδιά μου πηγαίνοντας στο δημοτικό, διδάσκονται ηλεκτρονικούς υπολογιστές, χωρίς ηλεκτρονικούς υπολογιστές(με γραπτές σημειώσεις στο τετράδιο!) και χωρίς αίθουσες για το μάθημα(γίνεται σε κοντέινερ!). Ανήκουμε στην Ευρώπη…


Τέλος, η μεγαλύτερη αλυσίδα καταστημάτων στο νησί είναι η «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» από τα άδεια καταστήματα…


ΕΚΛΟΓΕΣ 2012


Στις 25/6/2012(μετά τις εκλογές) είχα γράψει :


«35 χρόνια φαυλοκρατίας, σκάνδαλα, πτώχευση, μνημόνιο, ψαλίδισμα μισθών, συντάξεων και δώρων, ανεργία, ακρίβεια, χαράτσια, φόροι, αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, παράπονα, διαμαρτυρίες, νέα ελληνική μετανάστευση, μούντζες στο «μπουρδέλο» τη Βουλή, και δυο εκλογικές αναμετρήσεις.
Αποτέλεσμα; Πρώτο κόμμα, η ΝΔ με αρχηγό τον τέως προδότη(της) και «κωλοτούμπα» Σαμαρά…
Συν τοις άλλοις, μονιμοποιήσαμε και στη Βουλή, και νομιμοποιήσαμε σε συνειδήσεις, τη «Χρυσή Αυγή», αποκτώντας – δίπλα στα ΜΑΤ – και σύγχρονο ελληνικό σώμα «ΕΣ - ΕΣ», για περισσότερο – χωρίς διακρίσεις(!) -  ξύλο!
Τι έβγαλε λοιπόν – ουσιαστικά & πρακτικά(παρόλη τη μείωση των ποσοστών των κομμάτων εξουσίας, και την έλλειψη αυτοδυναμίας) -  η κάλπη της 17ης Ιουνίου 2012; Τη ΝΔ  πρώτο κόμμα! Δηλαδή, έδωσε την πρωτιά στο συντηρητικό μεταπολιτευτικό παρελθόν, με όλους τους «πολιτικούς - νούμερα» που έχουν περάσει, από ’κεί μέσα, το κόμμα με τα ενσωματωμένα ακροδεξιά στοιχεία, το κόμμα των εκατοντάδων οικονομικών σκανδάλων, με αποκορύφωμα, τη ΝΔ του Καραμανλή του νεότερου, από το 2004 και μετά, όπου χάσαμε τον λογαριασμό, των, καθημερινών σχεδόν, οικονομικών σκανδάλων, με τις παραιτήσεις και τις αποπομπές υπουργών … Μετά, πήρε, τη σκυτάλη, με φρούδες ελπίδες, ο Γιωργάκης Παπανδρέου και μας βούλιαξε στα … σκατά(!), και σηκώθηκε κι έφυγε(όπως κι ο Κωστάκης), κι ήρθε τρίτο κόμμα, αντί να πέσει στο … μηδέν!
Και με ποιον πρωθυπουργό, συνεχίζουμε την … μνημονιακή(μνημοσυνονιακή) πορεία μας; Με τον Αντώνη Σαμαρά! Τον άνθρωπο που δεν δίστασε να ρίξει την κυβέρνηση της παράταξής του(έστω, κι αν ήταν απ’ τις χειρότερες της Ελλάδας), έφτιαξε δικό του πολιτικό κόμμα(ΠΟΛΑΝ), επανήλθε(αρχηγός!) σ’ αυτό απ’ το οποίο είχε φύγει, και συνεργάστηκε με την κόρη(Ντόρα Μπακογιάννη) του εχθρού του(Κωνσταντίνου Μητσοτάκη)!
Δηλαδή, η πρότερη πολιτική πολιτεία του κ. Σαμαρά, δεν προδιαθέτει για μια κυβέρνηση που θα βάλει το εθνικό, πάνω από το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον.
Και με υπουργούς, ακόμα, τον … Παναγιωτόπουλο(από την μητσοτακική κυβέρνηση 1990-1993) και τον … γκριζομάλλη Αβραμόπουλο(πρώην αποσχισθέντα(ΚΕΠ) κι επανερχόμενου)! Αηδία! Και την ψηφίσαμε! Και την βγάλαμε πρώτη!
Και με ποια στήριξη; Του ΠΑΣΟΚ! Του κόμματος που μας έφερε στον πάτο του βυθού! Οι δυο άσπονδοι εχθροί, τα βρήκαν, με την ψήφο μας, μια χαρά, μαζί, για να κυβερνήσουν(έστω και με την ανοχή του δευτέρου), να μας (ξανά) εξουσιάσουν δηλαδή!
Κι η ΔΗΜΑΡ του κυρίου Κουβέλη; Στηρίζει αυτό το μόρφωμα … ξεχνώντας, φαίνεται, το 1989 … Δεν ξεχνάει η Ιστορία όμως! Το κόστος για τη ΔΗΜΑΡ είναι δεδομένο και συγκεκριμένο : θα μειωθεί η εκλογική της δύναμη, και, μάλλον, θα έχει την τύχη του ΛΑΟΣ, που εξαφανίστηκε, από τον πολιτικό χάρτη, αφού από τα μεγάλα «εθνικά» λόγια, πέρασε(ως συγκυβέρνηση) στις μεγάλες μνημονιακές υπογραφές, μόνο και μόνο για να κάτσει ο κώλος τους σε υπουργική καρέκλα …      
Δεν χρειάζεται ψυχιατρική εξήγηση το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου, αλλά πολιτικοοικονομική και κοινωνιολογική : κυριάρχησε το βόλεμα(στο δημόσιο), και το ρουσφέτι(εξαγορά ψήφου = ψυχής), έστω και για ψίχουλα πια... Επίσης, έχει μέλλον ακόμα(μέχρι να εκλείψουν χρονικά οι μετεμφυλιακές και μεταπολιτευτικές γενιές ψηφοφόρων) ο πολιτικός συντηρητισμός στην Ελλάδα, αν δεν πάρει τη σκυτάλη ο νεοσυντηρητισμός των ανιστόρητων νέων γενιών … Σισύφειος κύκλος δηλαδή, στα πλαίσια, ενός διεφθαρμένου κοινοβουλευτισμού, που τον ονομάζουμε δημοκρατία!
Για το πολιτικό καρκίνωμα της Χρυσής Αυγής, φαίνεται, πως μισό εκατομμύριο συμπατριώτες μας, γουστάρουν να είναι … στρατιωτάκια … κι ο «Αρχηγός» τους, να τους προσμετράει, όχι με τις πολιτικές εκφράσεις «εκλογική δύναμη», «εκλογικό ποσοστό» ή, έστω, «αριθμό ψηφοφόρων», αλλά να τους υπολογίζει ως «μεραρχίες του»! Και ο νοών νοείτω …
Το μόνο σίγουρο, είναι, ότι, πέρα από τις – καθημερινές -  άνανδρες επιθέσεις τους, στους πάσης φύσης αδύναμους, στους δρόμους και στις γειτονιές, θα δούμε τα δεξιά βορεινά έδρανα της Βουλής, να μετατρέπονται σε φανατικές ποδοσφαιρικές θύρες, που τα μόνα που ‘χουν βγει απ’ αυτές είναι : χουλιγκανισμός/ βία – ναρκωτικά – φασισμός … Η Εθνική μας Ντροπή …!

Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρόλες, τις «μεγάλες προσδοκίες», και τις ιδανικότερες συνθήκες κι ιστορικές συγκυρίες, ήρθε δεύτερος. Χάσαμε έτσι την ευκαιρία(ελπίδα;) να είχαμε και να δοκιμάζαμε, έστω, μια φορά, στην εκλογική ιστορία μας, μια κυβέρνηση δημοκρατικής Αριστεράς. Είναι πολυσύνθετο το θέμα, με την απλή κοινή λογική, όμως, αν ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ. υπέρβαιναν τις ιδεολογικές και δογματικές διαφορές τους, ίσως να είχαμε σήμερα αριστερή κυβέρνηση, με ευαισθησία στα πλειοψηφούντα, και δοκιμαζόμενα σκληρά, λαϊκά στρώματα της πατρίδας μας.
Ενώ όμως η αριστερή πολιτική ιδεολογία, είναι η πιο ανθρωπιστική πολιτική ιδεολογία, έχει μια «αχίλλειο πτέρνα» : είναι μια μεσσιανική πολιτική ιδεολογία, επηρεασμένη, από τις ανθρωπιστικές πτυχές των θρησκειών, αλλά, κι από τα δόγματά τους, και την μονοπώληση της – μιας και μοναδικής, κατ’ αυτούς -  αλήθειας. Όπως μου το ’λεγε ένας φίλος : «Θέλουν να μας βάλουν, όλους, με κλωτσιά στον παράδεισο! Τι θα γίνει όμως με μένα, που δεν γουστάρω να σωθώ; Θα έχω αυτήν την προσωπική ελευθερία;». Αποτέλεσμα - κι επιβεβαίωση των παραπάνω -  μόνο στο ελληνικό τοπίο, μετράμε, δεκάδες αριστερά κόμματα κι οργανώσεις, που τους χωρίζει, πέρα και πάνω, από την ανθρωπιά, το ιδεολογικοπολιτικό δόγμα(η ορθή – για τον καθένα – ερμηνεία «των γραφών»). Ακριβώς, όπως έχει συμβεί, παγκοσμίως, με τις εκατοντάδες θρησκευτικές προτεσταντικές σέχτες. Για να κάνω και λίγο χιούμορ, περιμένετε να τα βρουν, επί της ουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ; Μα, από το σχίσμα Ορθόδοξης και Καθολικής εκκλησίας έχουν περάσει 1000(!) χρόνια και δεν τα ’χουν βρει! Και δουλεύουν, πυρετωδώς, κι από τις δυο πλευρές, «θεολογικές επιτροπές διαλόγου» για την επανένωση … Βέβαια, παίζει κι εδώ(εκ της ανθρώπινης φύσης), το ρόλο της, η ανθρώπινη ματαιοδοξία της πρωτιάς, του ποιος θα έχει το πάνω χέρι, της καρέκλας … Κι όμως, είναι οι μόνοι, που θα περίμενες να θυσιαστούν – διά της αλληλεγγύης(δίνοντας τα χέρια!) - για τον Άνθρωπο …
Ρεζουμέ : Για μια ακόμα φορά φοβηθήκαμε, όταν φτάσαμε πρόσωπο με πρόσωπο με την υπέρβαση! Η αγανάκτηση πήγε περίπατο, και στη θέση της, κυριάρχησε μια μίζερη, και μοιρολατρική, «σιγουριά» …».  





Για τις εκλογές της 25/1/2015, από την οικονομική μου εξορία


Την Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015 ψηφίζουμε ξανά.


Δεν θα σας πω τι να ψηφίσετε(γιατί δεν δικαιούμαι να το κάνω), αλλά θα σας περιγράψω την προσωπική μου κατάσταση, στην οποία με οδήγησε η συγκυβέρνηση. Θα έκλεινα και θα σας απαντούσα με μια φράση : μου τα πήρε όλα!


Αλλά, έχω την ανάγκη, να γράψω, λίγα περισσότερα λόγια, σ’ αυτό το γράμμα μου στο μπουκάλι…


Έμεινα άνεργος και χωρισμένος.


Ύστερα από 21 χρόνια εργασίας, το ταμείο μου αδυνατεί να μου βγάλει βιβλιάριο υγείας και με έστειλε στην Πρόνοια για βιβλιάριο απορίας, το οποίο δεν δικαιούμαι, γιατί κληρονόμησα από τον μακαρίτη τον πατέρα μου κάποια άχρηστα, για μένα, αλλά χρήσιμα για την εφορία, χωράφια, έτσι, αν κι άνεργος, τρίτεκνος, πληρώνοντας διατροφή για τα παιδιά μου, και πληρώνοντας στεγαστικό δάνειο για το σπίτι όπου ζω, δεν δικαιούμαι βιβλιάριο κι είμαι ανασφάλιστος…


Το ΕΝΦΙΑ αποτέλεσε την χαριστική βολή. Αδυνατώ να το πληρώσω(ούτε με μηνιαίες δόσεις), έχοντας, ήδη, και τη φορολογία εισοδήματος, και δεν το πληρώνω, αδιαφορώντας για το τι με περιμένει…


Τα τελευταία 5 χρόνια δεν γνωρίζω την κατάσταση της υγείας μου… Καλά είμαι, με την έννοια ότι στέκομαι στα πόδια μου και τρώω, αλλά δεν γνωρίζω τίποτα άλλο, γιατί δεν έχω πρόσβαση και δυνατότητα σε διαγνωστικές εξετάσεις… Ούτε με νοιάζει πια… Σκέφτομαι πως ούτε ο παππούς μου είχε αυτή τη δυνατότητα, στις αρχές του… περασμένου αιώνα, κι έζησε, όσο του έμελλε να ζήσει.


Η κοινωνική ζωή μου είναι μηδενική. Οι λέξεις βιβλίο, δίσκος, έξοδος, κινηματογράφος, θέατρο, μουσική παράσταση, είναι πολυτέλεια… Το ταξίδι, για μένα, ισούται με διαστημικό ταξίδι… Το καφενείο κι η ταβέρνα με δυο φίλους, είναι ανύπαρκτα κι αυτά… Η ζωή μου είναι σπίτι, γραφή, επικοινωνία με τον έξω κόσμο μόνο μέσω ιντερνέτ, βουνό και, πρώτα και πάνω απ’ όλα, τα τρία παιδιά μου. Σκότωσα τον άντρα για να ζήσει ο πατέρας. Και οι δυο μαζί δε γίνεται να ζήσουν χωρίς απώλειες… και καλύτερα να θυσιαστώ εγώ, παρά να στερήσω από τα παιδιά μου ό,τι ακόμα μπορώ να τους προσφέρω. Παρηγοριά μου και τα ζωάκια μου, αυτά τα νοήμονα και συναισθανόμενα πλάσματα, που με συντροφεύουν, πιστά κι ανιδιοτελώς, από μικρό παιδί, εδώ και 40 χρόνια.


Έχω και μερικές φιλίες καρδιάς, αλλά βρίσκονται στην απέναντι πλευρά κι εγώ αδυνατώ να περάσω τη θάλασσα κι αισθάνομαι τύψεις, και με παίρνει το άδικο, που δεν μπορώ να δω από κοντά και να αγγίξω αγαπημένους φίλους…


Αλλά, ζητώ την κατανόησή τους, είμαι στην εξορία κι ας είμαι στον τόπο μου…


Παλιά υπήρχαν οι πολιτικοί εξόριστοι στα μακρονήσια, όπου τους βασάνιζαν και τους στερούσαν την ελευθερία.


Στις μέρες μας υπάρχουν οι οικονομικοί εξόριστοι στον τόπο τους. Κανείς δεν τους απαγορεύει να περάσουν απέναντι, έχουμε δημοκρατία! Αλλά δεν μπορούν… ούτε κι έχουν βασανιστή, δεν τους χρειάζεται, βασανίζονται από μόνοι τους…


Καλή ψήφο, λοιπόν, την Κυριακή, αλλά, μέσα, σε όλες τις παραμέτρους της απόφασης που θα πάρετε, βάλτε και την ανθρωπιστική προς τον συνάνθρωπο…  


Τάσος Καραντής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου