Μαρία Βουγιουκαλάκη – μια «ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΝΩΜΗ» για το σινεμά

Μαρία Βουγιουκαλάκη – μια «ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΝΩΜΗ» για το σινεμά

Όπως θα καταλάβατε, ήδη, από τον τίτλο, με την Μαρία Βουγιουκαλάκη, μας ενώνει η κοινή μας αγάπη για το σινεμά κι όχι μόνο…

Η Μαρία είναι, σχεδόν, μια κινηματογραφική περσόνα, ανήσυχη, δημιουργική, αεικίνητη, ανατρεπτική.

Ανάμεσα στα πολλά που κάνει στη ζωή της, κυρίαρχη θέση έχει το σινεμά, ή, να το πω αλλιώς, όλη, η ζωή της, αποτελεί ένα «κινηματογραφικό σύστημα»(κατά το ηλιακό), με «ήλιο» το σινεμά.

Αφορμή για τη συνέντευξη αυτή, ήταν το ιστολόγιό της για τον κινηματογράφο, η «ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΝΩΜΗ», όπου, όπως μας καλεί κι η ίδια, «φυσικά και όποιος θα ήθελε είναι ευπρόσδεκτος να συμμετέχει».

Πολύ συνοπτικά, μια συνέντευξη που θα σας δώσει διευκρινήσεις, προσεγγίσεις κι απαντήσεις, μεταξύ άλλων και στα παρακάτω : σινεμά – σινεφίλ – σινεφρικιό – όσκαρ – αμερικάνικος, ευρωπαϊκός κι ελληνικός κινηματογράφος – θρίλερ – πορνό – «κινηματογραφική κριτική» - κλασικές προτάσεις για δημιουργούς και ταινίες και, βέβαια, μια παρουσίαση της «ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΓΝΩΜΗΣ» και της αξίας της.

Ξεκίνησα αυτήν την εισαγωγή, γράφοντας «με την Μαρία Βουγιουκαλάκη, μας ενώνει η κοινή μας αγάπη για το σινεμά κι όχι μόνο…». Το εννοούσα. Έχουμε και κάτι άλλο κοινό, η Μαρία καταπιάνεται με πολλά γιατί τα βαριέται όλα!

- Μαρία, πριν εστιάσουμε την κουβέντα μας στην ενασχόλησή σου με τον κινηματογράφο(κριτική), θα ήθελα να κάναμε μια περιδιάβαση στη διαδρομή σου μέχρι σήμερα. Βλέπω, στο βιογραφικό σου, πολλές και διαφορετικές πανεπιστημιακές σπουδές(σε Ελλάδα κι εξωτερικό), ξένες γλώσσες και βέβαια, είσαι και πολυταξιδεμένη(με διαμονή) στο εξωτερικό. Για βάλτα μας σε μια τάξη και δώσε μας το προφίλ σου.



Όταν σκεφτόμουν τι καριέρα να ακολουθήσω δεν μπορούσα να αποφασίσω με τίποτα! Μου άρεσαν και τα θεωρητικά(οι ξένες γλώσσες πάρα πολύ) και τα οικονομικά(τουλάχιστον του σχολείου), αλλά κι η δημοσιογραφία. Αρχικά σκέφτηκα να σπουδάσω οικονομικά, για να γίνω κάτι σαν τον Αυτιά(θεός φυλάξει!), στα νιάτα του(παρουσίαζε το χρηματιστήριο τότε και μου άρεσαν πολύ όλα αυτά μου φαίνονταν εξωτικά!). Τελικά διάλεξα τα οικονομικά. Τελειώνοντας τη σχολή, διαπίστωσα ότι δεν ήθελα να δουλέψω ως λογίστρια κι έφυγα στο Γιβραλτάρ να μαζέψω χρήματα να σπουδάσω σκηνοθεσία στο Παρίσι. Ήταν πολύ δύσκολα, γιατί τελικά πήγα με ελάχιστα χρήματα, αλλά ήταν υπέροχα, ήταν το όνειρό μου που έγινε πραγματικότητα! Τώρα ως άνεργη σπουδάζω ισπανική φιλολογία στο ΕΚΠΑ και πάλι, να σου πω την αλήθεια, δεν έχω ιδέα τι ακριβώς θέλω να κάνω στη ζωή μου...



- Επαγγελματικά βλέπω ALTER CHANEL, Cinefreaks.gr αλλά και μεταφράστρια. Δώσε μας το επαγγελματικό προφίλ σου και το σημερινό σου στίγμα επαγγελματικά.



- Λίγο απ' όλα. Δυστυχώς κυρίως δούλεψα σε call center, γιατί όταν τελείωσα τη σχολή δεν είχα πολλές ευκαιρίες και κανένα γνωστό κι έπρεπε να βγει το μεροκάματο. Δεν μπορώ να πω πως δεν αγαπώ τη δουλειά, κυρίως λόγω της επαφής με τον κόσμο, αλλά, θα προτιμούσα από κοντά, το τηλέφωνο είναι τελικά τόσο απρόσωπο! Ο κόσμος ήθελε κυρίως να ξεσπάσει ή να ψυχαναλυθεί! Μετά την επιστροφή μου από το Παρίσι, τυχαία, έκανα μια γνωριμία, που μπήκα στον τηλεοπτικό χώρο(στο Alter) κι ήταν τα καλύτερα 3 χρόνια της ζωής μου (επαγγελματικά). Γνώρισα κόσμο με κοινά ενδιαφέροντα και τρέλα για το σινεμά όπως εγώ και περάσαμε πραγματικά υπέροχα! Η μετάφραση ήρθε μετά και τελείως part time, κι εκεί θέλει γνωριμίες, δυστυχώς. Είμαι άνθρωπος που καταπιάνεται με πολλά, γιατί τα βαριέται όλα νομίζω...



- Μαρία πως γεννήθηκε, μέσα σου, η αγάπη σου για τον κινηματογράφο και ποια ήταν η πρώτη ταινία που είδες;



- Ο μπαμπάς μου είναι μεγάλο σινεφρικιό όπως λέω! Από μικρή με πήγαινε σινεμά τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα. Δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά θυμάμαι που είδαμε τον “Τελευταίο αυτοκράτορα” του Μπερτολούτσι, όταν βγήκε κι ενώ είχα αρκετές απορίες για το στόρι κλπ., ένιωσα μαγεμένη από αυτό που έβλεπα. Νομίζω τότε πραγματικά ένιωσα ότι αγαπώ τον κινηματογράφο!



- Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου κλασικοί ηθοποιοί και σκηνοθέτες, και ποιες ταινίες θα έβαζες ως κορυφαίες σ’ ένα στενό αριθμητικό πλαίσιο των 10 ;


- Μου βάζεις δύσκολα! Θα πω αρκετά στην τύχη, κάποιους που μου έρχονται στο μυαλό : από ηθοποιούς, ο Μπράντο για τις στιβαρές του ερμηνείες και την αφοσίωσή του στο method acting, η στριμμένη Γαλλίδα Isabelle Huppert για τη θεατρικότητά της που συνδυάζεται με την λατρεία που της έχει ο φακός, ο Peter Sellers που άλλαξε τον τρόπο που βλέπαμε τους κωμικούς ηθοποιούς, την Catherine Deneuve γιατί ξεπέρασε το ταμπού της όμορφης κι έδωσε συγκλονιστικές ερμηνείες σε ταινίες του Bunuel και του Polanski. Όσον αφορά τους σκηνοθέτες, θα πω κλασικά τον Hitchcock για την κληρονομιά που άφησε στο σινεμά του σασπένς, τον Kubrick για την τελειομανία του και τις ταινίες - συμφωνία κλασσικής μουσικής, τον Polanski για την διαστροφή και την συνεχή αναζήτηση του εαυτού και τον “δικό μας” Kazan για την αποτύπωση του αμερικανικού ονείρου.

 Για τις ταινίες, επειδή αγαπώ υπερβολικά τον αμερικανικό ανεξάρτητο, θα πρωτοτυπήσω και θα βάλω κάποιες ίσως όχι τόσο γνωστές σε όλους :

1. Trust : Hal Hartley
2. Down by the law : Jim Jarmusch
3. Opening night : John Cassavetes
4. Todo sobre mi madre : Pedro Almodovar
5. Vertigo : Alfred Hitchcock
6. The tenant : Roman Polanski
7. Angel exterminador : Luis bunuel
8. Caro diarrio : Nanni Moretti
9. Splendor in the grass : Elias kazan
10. 8 ½ : Federico Fellini

- Ο κινηματογράφος είναι μια λαϊκή τέχνη – όπως και το τραγούδι – που όλοι έχουν επαφή μαζί της. Τι είναι αυτό που ορίζει και ξεχωρίζει τους σινεφίλ από το υπόλοιπο κοινό και πως θα όριζες εσύ το τι πρέπει να σημαίνει το σινεφίλ;



- Είναι μια τόσο παρεξηγημένη λέξη! Για μένα σινεφίλ είναι όλοι όσοι αγαπάνε το σινεμά! Δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχεις κάνει σπουδές ή να έχεις ειδικές γνώσεις σε αυτό. Ίσα -  ίσα, απεχθάνομαι το κάθε είδος “ειδικών” και αναλυτών της κάθε τέχνης (για μένα όλες λαϊκές είναι, αλλά το σινεμά και η μουσική είναι σίγουρα πιο προσιτές σε όλους μας). Στο Μεξικό, όταν ο υπουργός παιδείας Jose Vasconcellos θέλησε να φέρει την τέχνη στο λαό κάλεσε τους “muralistas” (Orozco, Diego Rivera κλπ) που ήταν όμως σουρεαλιστές (δεκαετία του 1930) και τελικά τα έργα που ζωγράφισαν στους τοίχους (την ιστορία του Μεξικού) δεν προσέλκυσαν κανέναν εκ των λαϊκών τάξεων! Η τέχνη οφείλει για μένα να είναι αυθεντική και να ξέρει το κοινό της! Το σινεμά λοιπόν έχει κι αυτό το κοινό του, ανά είδος, περιοχή, πόλη, χώρα κλπ. Οπότε σινεφίλ είναι απλά αυτοί που το αγαπούν και τίποτα άλλο!



- Στα όσκαρ και γενικότερα στους διάφορους θεσμούς κινηματογραφικών βραβείων πιστεύεις ή νομίζεις πως η (κινηματογραφική) τέχνη πρέπει να είναι έξω από αυτά κι εν τέλει το βραβείο το δίνει ο χρόνος και το κοινό;



- Όπως αγαπώ τις λίστες, αγαπώ και τα βραβεία κι ιδίως τα Όσκαρ. Είναι για μένα μια όμορφη τελετή που βλέπουμε τους αγαπημένους μας ηθοποιούς, σκηνοθέτες κλπ. και περνάμε καλά. Από εκεί και πέρα παίζονται συμφέροντα κλπ. τα οποία, προσωπικά, δεν με αφορούν. Ως λάτρης του σινεμά αγαπώ να ενημερώνομαι για ότι καινούργιο και να έχω επαφή με τον κόσμο του Hollywood και όχι μόνο. Δεν θέλω να κρίνω τα βραβεία και δεν βρίσκω και το λόγο γιατί να το κάνω. Δεν με ενοχλούν! Εξάλλου  όμορφες στιγμές αλλά και ερμηνείες(π.χ. στο Όσκαρ τραγουδιού) μας δόθηκαν εκεί, αστείες ατάκες κλπ. Είναι, για μένα, μια από τις κινηματογραφικές στιγμές της χρονιάς που περιμένω με αγωνία!

- Συνήθως χαρακτηρίζουμε τον αμερικάνικο κινηματογράφο εμπορικό και τον ευρωπαϊκό ή του υπόλοιπου κόσμου την πηγή του ποιοτικού σινεμά. Μήπως είναι άλλο ένα καλούπι όλο αυτό;



- Όχι ακριβώς. Το σινεμά ξεκίνησε ως μισό τέχνη μισό βιομηχανία, ιδίως στην Αμερική. Ιδίως εκεί το σινεμά ξεκίνησε ως καθαρά λαϊκό θέαμα, πολύ φτηνό εισιτήριο και αισθητική θεάτρου δρόμου. Οι Αμερικάνοι, ανέκαθεν επικεντρωμένοι στο κέρδος, είδαν ότι με αυτή την τέχνη μπορούν να βγάλουν λεφτά, αυτό έκαναν κι αυτό συνεχίζουν να κάνουν! Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν κερδίζει από το σινεμά, το Bollywood, αν δεν το γνωρίζεις, είναι η ΠΙΟ κερδοφόρα κινηματογραφική βιομηχανία στον πλανήτη, με αστέρες που αναλογικά πληρώνονται 10 φορές περισσότερο από τους Χολιγουντιανούς! Όσον αφορά την ποιότητα, δεν θεωρώ ότι είναι μια σχέση αντιστρόφως ανάλογη. Μπορεί να κάνεις μια καλή ταινία μεγάλου budget και μια κακή μικρού. Το σινεμά του αuter, που άνθισε στη Γαλλία μετά την δεκαετία του ’60, που οι κάμερες βγήκαν στο δρόμο, ήταν η αρχή αυτής της διάκρισης και αν με ρωτήσεις και η Nouvelle vague είχε τις “φλόμπες” της! Τελικά όλα έχουν να κάνουν με το τι αρέσει στον καθένα, τι τον αγγίζει και τι τον διασκεδάζει.



- Ένα παραγνωρισμένο από την κριτική, σε αντίθεση με το κοινό, είδος κινηματογράφου, είναι, γενικότερα, το θρίλερ. Έχω την αίσθηση πως θεωρείται η «παραλογοτεχνία» του κινηματογράφου και πολλές κριτικές είναι προκατειλημμένες. Ποια είναι η γνώμη σου; 



- Μιλάς με μια μεγάλη φαν του σινεμά του τρόμου! Βλέπω από τις b movies μέχρι Polanski, που τον θεωρώ μάστορα του τρόμου (ο Hitchcock ήταν πιο πολύ suspense και περιπέτεια για μένα). Οι κριτικές έχουν, κατά μια έννοια, μια, ίσως, λογική προκατάληψη, αφού κυκλοφορούν πολλά θριλεράκια του “συρμού”, που έπρεπε να βγουν “straight to dvd”. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε αξιόλογους σκηνοθέτες που κάνουν κυρίως ή μόνο τρόμο, όπως ο Chan won Pak, o Del Torro κλπ. Και ας μην ξεχνάμε ότι το σινεμά ξεκίνησε με ταινίες τρόμου, όπως ο Murnau και ο Fritz Lang!



- Το πορνό το θεωρείς κινηματογραφική τέχνη, ή προορίζεται μόνο για τα «βασικά μας ένστικτα»;


- Χμ, είχα μια ατέλειωτη κουβέντα με την συμφοιτήτρια και συγκάτοικό μου στο Παρίσι για αυτό. Για μένα είναι ένα άκρως εμπορικό σινεμά, αλλά προσωπικά πορνό “τέχνης” δεν έχω δει. Πολλές “αισθησιακές” ταινίες έχουν και στόρι και σκηνοθεσία και ερμηνείες. Αλλά αν μιλάμε για καθαρό πορνό, δεν ξέρω πόσοι το βλέπουν για την υπόθεση!



- Ποια, θα έλεγες, ότι είναι η χρησιμότητα της κινηματογραφικής κριτικής, ανάμεσα στην πληροφόρηση και στην ειδική(;) γνώμη;



- Η κριτική είναι μια μίξη γνώσεων και άποψης. Δεν υπάρχει ακριβώς ειδική γνώμη, απλά κάποιοι άνθρωποι που αγαπούν το σινεμά και ή το σπούδασαν ή διάβασαν ή έχουν απλά πολύ αγάπη για αυτό. Όσον αφορά τη χρησιμότητα, για μένα είναι απλά να παίρνεις μια ιδέα για την ταινία από λάτρεις του σινεμά πριν πας να δεις την ταινία. Από φόβο spoilers δεν διαβάζω πριν αλλά μετά, αλλά εγώ βλέπω πολλές ταινίες ούτως ή άλλως. Ο μέσος θεατής θα δει 4-5 το μήνα και λιγότερες, οπότε δεν θέλει να ρισκάρει τα χρήματα του. Θα ήθελα ο κόσμος να ήξερε ότι δεν υπάρχουν ειδικοί, μόνο κινηματογραφόφιλοι και να μην εμπιστεύεται κανέναν τυφλά, απλά όταν διαβάζεις κάποιον και έχεις πάνω κάτω το ίδιο γούστο τείνεις να προτιμάς να δεις την ταινία που θα σου προτείνει. Είναι θέμα γούστου πάντα!

- Τον ελληνικό κινηματογράφο, στην ιστορική του πορεία, πως θα τον σκιαγραφούσες πολύ συνοπτικά, στεκόμενη σε κάποιες ταινίες, σκηνοθέτες κι ηθοποιούς, κατ’ εσένα, ορόσημο;



- Ο ελληνικός κινηματογράφος, όπως και όλων των φτωχών μικρών χώρων, είναι μια πονεμένη ιστορία. Οι πρώτες ταινίες που ήταν καθαρά θεατρικά κινηματογραφημένα, με υπέροχες ερμηνείες, αλλά χωρίς κινηματογραφικό βλέμμα ουσιαστικά. Το ελληνικό σινεμά ανθίζει ουσιαστικά μετά τη δεκαετία του ’60, με τον Αγγελόπουλο και τον Βούλγαρη, που είναι κινηματογραφικοί σκηνοθέτες με όραμα, αν και αρκετά στενά πολιτικό point de vue. Όσον αφορά τους δικούς μου αγαπημένους, είναι σίγουρα ο Βούλγαρης, που όμως θα προτιμούσα να είχε κάνει και ταινίες κοινωνικές ή δράματα, μετά προτιμώ το μοντέρνο σινεμά, μετά την δεκαετία του ‘90, όπως τον Χαραλαμπίδη, τον Γιάνναρη και Κοκκινόπουλο, που έκαναν σημαντικές κοινωνικές ταινίες, δραματικές ή κωμικές, με προβληματισμό και ένα πιο ανέμελο βλέμμα από τους προηγούμενους. Όσον αφορά τους ηθοποιού, όσον αφορά τους κλασικούς αγαπώ πολύ τον Κωνσταντάρα και την Βλαχόπουλου και όσον αφορά τους νέους τον Μάϊνα και την Πόλυ φρέσκια Λένα Παπαληγούρα.



- Η κρίση έχει χτυπήσει τον κινηματογράφο και τις αίθουσες στην Ελλάδα; Θεωρείς τις τιμές των εισιτηρίων προσιτές ή θα έπρεπε να ήταν πολύ φτηνότερες;



- Νομίζω πως πια με τα 1+1 και τις προσφορές, το εισιτήριο, αν πας με ένα φίλο πάει στα 3.5 με 4 ευρώ, που ακόμα και εγώ, ως άνεργη, μπορώ να διαθέσω. Η τιμή είναι δικαιολογία, ο Έλληνας ήταν κατεξοχήν σπιτόγατος, όσον αφορά το σινεμά, με την άνθιση του βίντεο οι κινηματογράφοι άδειασαν και αυτό συμβαίνει τώρα με το ιντερνέτ και την πειρατεία. Δεν είμαι κατά, αλλά θεωρώ ότι πραγματικά εκτός της διαφορετικής αίσθησης που έχει μια ταινία στη μεγάλη οθόνη, το σινεμά είναι μια όμορφη έξοδος και ένας τρόπος να μοιράζεσαι τις ταινίες. Ο Μπερτολούτσι είχε πει :”Στο σινεμά είναι σαν να κοιμόμαστε όλοι μαζί και να βλέπουμε το ίδιο όνειρο”.



- Δηλώνεις στο προφίλ σου – γι’ αυτό σου κάνω και την ερώτηση – άθεη κι αναρχική. Μήπως το πρώτο είναι μια άλλη μορφή πίστης(βεβαιότητα) και το δεύτερο μια πολιτική ουτοπία που ποτέ δεν θα μπορέσει να εφαρμοστεί στην ανθρώπινη κοινωνία; Ας πούμε, εγώ είμαι πιο ρεαλιστής, δηλώνω, αντίστοιχα, σκεπτικιστής/αγνωστικιστής κι ανένταχτος δημοκράτης.



- Είμαι αρκετά ουτοπίστρια, για να είμαι ειλικρινής. Άθεη είμαι σίγουρα, πέρασα λίγο από την αγνωστικιστική φάση, αλλά δεν βρήκα κάτι να με αφορά προσωπικά. Η αναρχία μπορεί να εφαρμοστεί, αλλά, αρχικά, ας περάσουμε σε μια ουσιαστική δημοκρατία, που με την ανεργία, την πείνα και τόσο κόσμο στα όρια της φτώχειας δεν λειτουργεί καν και μετά βλέπουμε για το πέρασμα σε κάτι ακόμα καλύτερο(για μένα).



- Πως βλέπεις την εικόνα της σημερινής Ελλάδας; Μήπως εξελισσόμαστε μόνο ως βιτρίνα(lifestyle) αλλά, επί της ουσίας, οπισθοδρομούμε, ολοταχώς, κοινωνικοπολιτικά, βυθιζόμενοι σε μια οικονομική μιζέρια και σε πουριτανικά στεγανά φανατισμών και δογματισμών;



- Το πρόβλημα είναι η αναποφασιστικότητα, σε όλους τους τομείς. Ο Έλληνας ίσως τελικά και όντως λόγω θέσης στον χάρτη, δεν μπορεί να αποφασίσει τι είναι. Ευρωπαίος; Βαλκάνιος; Δυτικός; Ανατολικός; Αυτό το δίλημμα δεν ξέρω πως θα μπορούσε να το λύσει μιας και καμιά λύση δεν φαίνεται να λύνει και τα προβλήματα. Για μένα θα έπρεπε να γυρίσουμε στην παράδοση και την ταυτότητά μας, όχι όμως οπισθοδρομώντας, αλλά με το να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και γιατί, με ειλικρίνεια και χωρίς ενοχές. Και να το αποδεχτούμε χωρίς να κοπιάρουμε ξένα πρότυπα. Έτσι θα ξεκινήσει μια διαδικασία κάθαρσης στη συνείδησή μας και θα μπορέσουμε να πάμε μπροστά!



- Είσαι μια νέα γυναίκα. Πιστεύεις – με βάση και την ιδεολογία σου – στο ρόλο της οικογένειας όπως τον ξέρουμε(γάμος – παιδιά - μητρότητα) ή έχεις μια άλλη οπτική, προσωπική και γενικότερη;



- Όλα αυτά είναι απολύτως προσωπικές επιλογές. Σε κάποιους ανθρώπους ψιλό ”τυχαίνουν” κιόλας πιστεύω, άλλοι το έχουν ως σκοπό ζωής. Εγώ δεν το είχα ως σκοπό και δεν έτυχε! Αν τύχει καλώς! Δεν είναι ακριβώς ιδεολογία, αλλά, αν έκανα ποτέ οικογένεια, θα ήθελα να υπάρχει ισορροπία και κατανόηση, τίποτα άλλο.

- Νομίζω, Μαρία, πως είσαι το πρόσωπο γι’ αυτήν την κουβέντα μας «δεύτερης γνώμης», που προηγήθηκε. Αυτή ήταν όμως κι η αφορμή της συνέντευξής σου, το προσωπικό σου ιστολόγιο «Δεύτερη Γνώμη». Θα ήθελα να ολοκληρώσουμε, με την παρουσίασή του από εσένα, κάνοντας και μια πρόταση – κάλεσμα στους αναγνώστες στη δημοκρατικότητα της «δεύτερης γνώμης».



- Η αλήθεια είναι ότι, δυστυχώς, όπως και τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μου, το blog μου μια το πιάνω μια το αφήνω. Κυρίως γιατί πολλές φορές δεν έχω την απαραίτητη έμπνευση να γράψω για ταινία, μουσική κλπ. Φυσικά και όποιος θα ήθελε είναι ευπρόσδεκτος να συμμετέχει, αλλά επειδή είναι τελείως εθελοντικό και θα συνεχίσει να είναι, δεν έχω να προσφέρω και κάτι. Όμως όταν έχω διάθεση θα λέω τη γνώμη μου, εξ 'ου και ο τίτλος!

Επισκεφτείτε τη «ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΝΩΜΗ» :


https://www.facebook.com/DefteriGnomi?fref=pb&hc_location=profile_browser

Τάσος Καραντής

Βασιλική Μελισουργού - Μια σκεπτόμενη μέλισσα στον άνεμο

Βασιλική Μελισουργού - Μια σκεπτόμενη μέλισσα στον άνεμο

Την ποίηση την αγάπησα από τα μαθητικά μου χρόνια, κι ασχολήθηκα, κάποτε, ενεργητικά(γράφοντας) μαζί της(αλλά αυτό, είναι μια άλλη ιστορία).  Έκτοτε με συντροφεύει, αλλά και με έχει κάνει ευαίσθητο στο να μου αγγίζουν χορδές ποιητικές γραφές, κυρίως(αφού πλέον έχω διαβάσει τους περισσότερους κλασικούς ποιητές) νέων δημιουργών.

Το ιντερνέτ και το φέις, μόνο σε κάτι τέτοια έχει τα καλά του(γιατί, κατά τα άλλα, η ανωνυμία που προσφέρει, απελευθερώνει τα πιο άγρια ένστικτα του ανθρώπου), διότι σε γνωρίζει με – από την πλευρά σου τουλάχιστον – αδερφές ψυχές σε κάτι το κοινό, στην περίπτωσή μας την ποίηση.

Κάπως έτσι έγινε και με τη, νέα και πολλά υποσχόμενη ποιήτρια, Βασιλική Μελισουργού. Γίναμε φίλοι στο φέις, ανακάλυψα τα ποιήματά της, με άγγιξαν και τις πρότεινα μια συνέντευξη στο δημοσιογραφικό μου μπλογκ(TA- SOS), έτσι απλά.

Η κουβέντα μας, τα λόγια της δηλαδή, είναι γεμάτα ευαισθησία, ψυχή, ευθύτητα, δυναμικότητα κι αισιοδοξία. Μιλήσαμε, φυσικά, για την ποίηση, και τα όσα καινούρια μας ετοιμάζει, αλλά – νησιώτες κι οι δύο – ανοιχτήκαμε στο πέλαγος, μιλώντας, για τη ζωγραφική, το ραδιόφωνο, το ψάρεμα, τις πολεμικές τέχνες, τις μοτοσυκλέτες και κυρίως για τη ζωή, που βασικό συστατικό της είναι ο έρωτας.  Αυτό είναι κι η Βασιλική Μελισουργού, ένα ερωτικό πλάσμα(με την έννοια της ιδιαίτερης αγάπης και του πάθους που την κατέχει με ό,τι καταπιάνεται), που ρουφάει τη ζωή και την αποτυπώνει, διάφανη και με την ενέργειά της, στα ποιήματά της, τα οποία, διαβάζοντάς τα, σου δίνουν ζωή.

Αρκετά έγραψα εγώ, εξάλλου ο καθένας βγάζει τα «δικά του» από μια συνέντευξη, όπως κι από μια ποιητική συλλογή. Σας αφήνω να γνωρίσετε αυτήν την σκεπτόμενη μέλισσα του ανέμου του ποιητικού μας τοπίου.

- Βασιλική, έχεις σπουδάσει οικονομικά κι εργάζεσαι ως τραπεζικός υπάλληλος. Να φανταστώ ότι έγραφες ποιήματα από μικρή και το πέρασμά σου από τα οικονομικά στην ποίηση, ήταν απόφαση «ενός τσιγάρου δρόμου»; 



- Έχω σπουδάσει οικονομικά κι εργάζομαι ως τραπεζικός υπάλληλος τα τελευταία οκτώ χρόνια του βίου μου. Τα οικονομικά ήρθαν στη ζωή μου απ'το πουθενά, το ίδιο και η ποίηση. Έχουν όμως <<πακέτα δρόμου>> διαφορά, διότι, όπως έχω γράψει και στις αποχρώσεις μου, " Οι αριθμοί με μεγαλώνουν, οι λέξεις με κάνουν να θέλω να μεγαλώσω".
Η ποίηση για μένα είναι ζωή, είναι λόγος ύπαρξης. Τα οικονομικά είναι για βιοποριστικούς λόγους, δεν ήθελα ποτέ να κάνω καριέρα και να γίνω πλούσια μέσα από τη δουλειά• και λέω δουλειά κι όχι εργασία.




- Ποιες είναι οι ποιητικές σου καταβολές κι οι αγαπημένοι σου ποιητές;


     
- Καταβολές!!!!!! Θα έλεγα πως οι ποιητικές μου καταβολές προέρχονται από Έλληνες ποιητές, που, εν τέλει, ανακαλύπτω, πως είτε αφαίρεσαν τη ζωή τους, είτε το νήμα της ζωής τους κόπηκε πολύ νωρίς.
Μιλάω για τον Κωνσταντίνο Καρυωτάκη, τη Μαρία Πολυδούρη, την Κατερίνα Γώγου. Επίσης θα έλεγα ότι έχω επηρεαστεί ιδιαίτερα από Γάλλους και Ισπανούς ποιητές. Αυτοί που ανάφερα παραπάνω είναι σαφώς αγαπημένοι μου ποιητές, αλλά θα επιθυμούσα να προσθέσω και τον Αρθούρο Ρεμπώ, τον Φρανσουά Μαρί Αρουέ,
- κοσμοξακουσμένος με το ψευδώνυμο Βολταίρος - η Ρωσίδα ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα και για να κλείσω, γιατί στο μου αρέσει δεν έχω τελειωμό• θα πω τον αγαπημένο μου όλων των ξένων ποιητών, τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα.

- Έχεις νησιώτικη καταγωγή(από τη Νάξο). Το νησί κι η θάλασσα λειτουργούν ως «τοπία έμπνευσης» στην ποίησή σου;



- Η καταγωγή από τη μεριά του πατέρα μου είναι από τη Νάξο. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στο "Χάος", και λέω χάος γιατί όχι μόνο χάνεσαι στην Αθήνα, αλλά αρχιτεκτονικά αν την δεις από ψηλά, είναι πραγματικά ένα χάος κι ως προς την δόμησή της. Το νησί Τάσο, είναι τα οστά μου και η θάλασσα το πετσί μου, βάλε μέσα στα συστατικά μου αρκετή τρέλα, μπόλικο "αλάτι" πολλά μπαχαρικά και πολύ συν - αίσθημα και θα καταλάβεις ποια είναι τα "τοπία" και ποια τα "αίτια" της έμπνευσής μου.

- Το επώνυμό σου είναι Μελισσουργού(είναι καλλιτεχνικό ή το πραγματικό σου;) κι η πρώτη σου ποιητική συλλογή έχει – νομίζω, όχι τυχαία - τον τίτλο «Εγώ, η μέλισσα». Πιστεύεις ότι η διαδικασία δημιουργίας ενός ποιήματος, είναι όπως της μέλισσας με το μέλι; 



- Το επίθετό μου, είναι Μελισσουργού. Θα ήθελα όμως να σου αφηγηθώ τη σύντομη ιστορία του επιθέτου μου. Ο προπάππους του παππού μου ήταν πρόσφυγας στο Αιβαλή της Σμύρνης, κι έφυγαν από εκεί, αναζητώντας μία νέα αρχή στην πατρίδα μας τη Νάξο. Το επίθετο μας τότε ήταν Παπαϊωάννου, αλλά εξαιτίας της ύπαρξης πολλών με το επίθετο Παπαϊωάννου και της σύγχυσης που δημιουργούσε, ο προπάππους του πατέρα μου. επειδή ασχολούνταν με τα μελίσσια, άλλαξε το επίθετο του και το έκανε Μελισσουργός. Επομένως εδώ και αρκετά χρόνια έχουμε την τιμή να δανειζόμαστε από τις μέλισσες το άκουσμά μας.
Την πρώτη μου ποιητική συλλογή συνειδητά και χωρίς δεύτερη σκέψη, την ονόμασα << Εγώ, η μέλισσα>>. Η μέλισσα είναι ένα ον που το θεωρώ πολύ δημιουργικό και την έχω πολύ ψηλά μέσα στο κεφάλι μου. Όσο για τη διαδικασία ενός ποιήματος, δεν το θεωρώ διαδικασία, είναι απλά κάτι που εγκυμονεί μέσα στο μυαλό και πλέον φτάνει η ώρα του να βγει στον έξω κόσμο. Ίσως, κάποιες φορές είναι γλυκό σα μέλι το αποτέλεσμα, υπάρχουν όμως κι άλλες που ... τόσο ο τοκετός όσο και το αποτέλεσμα πονάει πολύ και δεν έχει καμία γλυκά.

- Στίχους – για τραγούδια - έχεις γράψει ή έχεις σκεφτεί να δοκιμάσεις να γράψεις;


- Στίχους για τραγούδια έχω κάνει προσπάθεια να γράψω... Τα αποτελέσματα θα τα δούμε στο μέλλον.

- Το δεύτερο ποιητικό βιβλίο σου έχει τον τίτλο «Το λευκό κι οι αποχρώσεις του». Η πρόσφατη κινηματογραφική ταινία «Οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι», του δίνει, νομίζω, μια ώθηση και το κάνει ξανά επίκαιρο. Έχοντας πολλά ερωτικά -συναισθηματικά στοιχεία(όπως κι όλη η ποίησή σου), τι ρόλο, θα έλεγες, πως παίζουν οι «αποχρώσεις» στον έρωτα; Και γιατί επέλεξες το λευκό κι όχι το κλασικό κόκκινο ερωτικό; 




- Η δεύτερη ποιητική συλλογή, φέρει τον τίτλο «Το λευκό και οι αποχρώσεις του». Όταν σκέφτηκα να του δώσω αυτόν τον τίτλο δεν είχα εις γνώση μου την ύπαρξη του μυθιστορήματος, "Οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι" κι όταν κάποιοι φίλοι μου, μου κάνανε συσχετισμό, τους είπα σθεναρά ότι δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, ούτε έχω δει την ταινία ακόμα, οπότε δεν ξέρω ουσιαστικά με τα δικά μου μάτια περί τίνος πρόκειται. Όσο για την ώθηση, δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι που απευθύνεται το έργο "Οι αποχρώσεις του γκρι", είναι και απαραίτητα φίλοι της ποίησης. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι οι Έλληνες που διαβάζουν ποίηση είναι λίγοι έως και ελάχιστοι ως προς το σύνολο. Η ποίηση θέλει παίδεμα του μυαλού και οι περισσότεροι δεν έχουν τη διάθεση να παιδεύουν το μυαλουδάκι τους. Πολλοί πάλι πιστεύουν ότι δεν τους προσφέρει κάτι, γιατί πολύ απλά δε θέλουν να της δώσουν την ευκαιρία που της αξίζει. Οι αποχρώσεις στον έρωτα λαμβάνουν τεράστιο χώρο, θα τις έβαζα μάλιστα ίσια και όμοια με τις μυρωδιές. Γράφω στο ομώνυμο ποίημα του τίτλου του βιβλίου μου: << Ποθώ να γίνω το λευκό σου και όλες οι αποχρώσεις του>>. Διότι πάνω σε έναν λευκό καμβά ακουμπάνε όλα τα χρώματα, χωρίς να χάνουν καθόλου από τη δυναμική τους. Το λευκό είναι αγνό, είναι αθώο, γι' αυτό πάνε όλα τα χρώματα και το πληγώνουν. Στον δικό μου ψυχικό κόσμο ο έρωτας δε θα μπορούσε με τίποτα να είναι κόκκινος, δε θα μπορούσε διότι το κόκκινο συμβολίζει τον θυμό, την ωριμότητα. Ο έρωτας δεν είναι ώριμος είναι τρελός, φοράει λευκό ζουρλομανδύα, ένα πράγμα! Από την άλλη το κόκκινο συμβολίζει την αγάπη και μην μπερδευόμαστε, άλλο έρωτας και άλλο αγάπη. Όχι, ο έρωτας είναι λευκός εν κατακλείδι• και αν του έδινα άλλη μια ευκαιρία το πολύ πολύ να τον όριζα ως πορτοκαλί, δίχως ιδιαίτερο λόγο, απλά και μόνο γιατί το πορτοκαλί είναι το αγαπημένο μου χρώμα και ο έρωτας επίσης είναι το αγαπημένο μου συναίσθημα.

- Σε όλη την ποίησή σου κυριαρχεί η υπαρξιακή, συναισθηματική και ερωτική πλευρά του ανθρώπου αν τα «αναγιγνώσκω» σωστά. Αλλά θα ήθελα η ίδια να μου δώσεις το «ποιητικό σου στίγμα», καθώς κι έναν «υπότιτλο περιεχομένου» για τις δυο ποιητικές σου συλλογές που κυκλοφορούν. 




- Δεν θα σε διαψεύσω, διότι ορθά καταλήγεις στο συμπέρασμα αυτό. Πιστεύω ότι ερμηνεύοντας κάποιος τις ποιητικές μου συλλογές θα έβγαζε ακριβώς το ίδιο συμπέρασμα. Είμαι πεπεισμένη, και από σχεδόν το 98% του πληθυσμού της γης, πως ο έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη, είναι λοιπόν εύλογο στα 35 μου να με απασχολεί έντονα αυτό το υπέροχο συναίσθημα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μιλήσω τόσο νωρίς ξεκάθαρα για το ποιητικό μου στίγμα, αλλά μιας και αναφερόμαστε στα σημάδια, που προσωπικά εμένα μου αρέσουν στο έπακρο, θα σου έλεγα ότι τα ποιήματά μου αφήνουν βιώματα, συναισθήματα και αλήθειες, στο τώρα τουλάχιστον. Ο υπότιτλος που θα έβαζα στις ποιητικές συλλογές μου που κυκλοφορούν θα ήταν : " Μέσα από τα μάτια της ψυχής μου".

- Εκτός από τα ποιητικά σου βιβλία, υπάρχει κι η προσωπική σελίδα σου(«Μελισσουργού Βασιλική - Συγγραφέας») στο ιντερνέτ. Ήθελες, με τη δημιουργία της, να υπάρχει μια ζωντανή επαφή με τους αναγνώστες σου;




- Το Ίντερνετ πλέον είναι σημαντικό εργαλείο, τόσο στην καθημερινότητά μας όσο και στην προβολή του έργου μας. Θεωρώ πως εκ πρώτης όψεως δίνω τη δυνατότητα και μου δίνεται και εμένα η ευκαιρία να με γνωρίζει ο κόσμος και να τον γνωρίζω. Είμαι παρά πολύ απλός άνθρωπος και γενικώς μου αρέσει να έχω επαφή με τους αναγνώστες μου, να μου λένε τις απόψεις τους για το έργο μου και να είναι δίπλα μου και να είμαι δίπλα τους, (ο καθένας με τον τρόπο του).

- Παράλληλα με την ποίηση εξασκείς και μια άλλη τέχνη, ζωγραφίζεις. Δίνεις χρώμα στους στίχους σου; Ή, παρουσιάζεις εκφραστικές σου πλευρές με τις εικόνες αντί με τις λέξεις;




- Η ζωγραφική είναι κάτι που κάνω καθαρά ως χόμπι. Μου αρέσει να αφήνω τη φαντασία μου πάνω σε έναν καμβά. Θα έλεγα ότι εν ψυχρώ εκτελώ τα χρώματα, διότι η πείρα μου σε αυτό αρκείται μόνο στο να μπορώ να θαυμάζω εξαίσια έργα πραγματικών ζωγράφων. Βέβαια, η αλήθεια είναι, ότι υπάρχουν στην κατοχή μου πίνακες που έχω εκτελέσει κατ'ιδίαν και τους έχω στιγματίσει με ανεξήγητα μπερδεμένα χρώματα και στίχους μου. Πάντως πέρα από τον αυτοσαρκασμό θέλω να αναφέρω ότι το χόμπι της ζωγραφικής είναι κάτι που ηρεμεί απίστευτα το μυαλό μου.

- Μας ενημερώνεις, στο βιογραφικό σου, ότι ασχολείσαι με το ερασιτεχνικό ψάρεμα. Θα πρέπει να έχει ένα ιδιάζοντα ρόλο στη ζωή σου, το χόμπι σου αυτό, αφού έχει μια θέση στο βιογραφικό σου.




- Το ψάρεμα είναι ένα χόμπι, που έχω κληρονομήσει από τον πατέρα μου. Έχει το εξής μοναδικό αυτό το χόμπι• δε με έχει κάνει να το βαρεθώ ποτέ, δε με έχει κουράσει. Αναπολώ στα εφηβικά μου χρόνια, τότε που μετά μανίας πάσχουσα να γνωρίσω τη νυχτερινή ζωή, είχε τύχει να γυρίσω σπίτι στις 5 τα ξημερώματα και να συναντήσω στην πόρτα τον πατέρα μου και τον θείο μου (τον μακαρίτη), οι οποίοι ετοιμάζονταν να πάνε για ψάρεμα και τους είπα να με περιμένουν πέντε λεπτά να αλλάξω ρούχα για να πάω μαζί τους. Μου άρεσε τόσο πολύ, που θυμάμαι ότι έμεινα άυπνη όλη μέρα. Στο τώρα όμως, με αφορμή την αγάπη μου για το ψάρεμα, κατόρθωσα και αγόρασα ένα μικρό στούντιο κοντά στα θαλασσινά ύδατα για να μπορώ να ψαρεύω, οπότε κατορθώνω να δραπετεύσω εκεί. Το ψάρεμα, το λατρεύω γιατί είναι μια διαδικασία που με ενώνει με την αγωνία και το άγνωστο. Πιο πάνω σου εκμυστηρεύτηκα πως η ζωγραφική ηρεμεί το μυαλό μου, το ψάρεμα όμως, ηρεμεί την ψυχή μου.

- Σε βλέπω, σε πολλές φωτό σου, καβαλάς, μηχανές μεγάλων κυβικών! Είσαι μια μοναχική καβαλάρισσα;! 




- Έχω τη μανία να με μαγεύει ότι έχει να κάνει με την ελευθερία και τον αέρα. Την τρέλα με τις μηχανές, γιατί πρόκειται περί τρέλας, τη γνώρισα από έναν φίλο μου. Δυστυχώς, τη μηχανή μεγάλου κυβισμού, που είχα, την πούλησα και τη θέση της πήρε ένα σκούτερ μεσαίου κυβισμού (είπα να σοβαρευτώ για λίγο καιρό!). Είμαι όντως μοναχική καβαλάρισσα, αν και πολλές φορές, φίλες και φίλοι μου, μου ζητάνε να τους πάω βόλτα, σπανίως το κάνω όμως, μονάχα όταν δε μπορώ να το αποφύγω! Επιθυμώ μοναξιά στην τρέλα τούτη. Πιστεύω ότι η μόνη τρέλα που δικαιώνει το δικάβαλο είναι ο έρωτας, και τον έρωτα, έχω τον τρόπο να τον κουβαλάω παντού. Αρέσκομαι να τρέχω στον άνεμο και να φωνάζω ή να τραγουδάω και να μη μπορεί να με ακούσει κανένας, νιώθω έτσι για λίγο την αναρχία στο αίμα μου.

- Είσαι ραδιοφωνική παραγωγός στο «Feilings Radio». Ποιο είναι το περιεχόμενό της και ποια η σχέση σου με το ραδιόφωνο και τον (ραδιοφωνικό) λόγο;  



- Το ραδιόφωνο είναι ένα Μέσο που με γοητεύει από πιτσιρίκα και δεν το απαρνούμαι ποτέ. Κάνω στο feelings Radio κάθε Πέμπτη μια εκπομπή που την έχω ονομάσει <<Δίχως Λογική>>. Διαπραγματεύεται την τρέλα των συναισθημάτων μας και ενίοτε υπάρχουν και διάφορα θέματα με τα οποία καταπιάνομαι. Η σχέση μου με το ραδιόφωνο είναι πολύ πρώιμη, γι' αυτό από τη μεριά μου θέλω να της δώσω την ευκαιρία να καρποφορήσει. Πάντως είναι κάτι που το κάνω με αγάπη και πιστεύω πως θα με αγαπήσει και αυτό κι οι ακροατές μου.

- Σε αρκετούς το άκουσμα «πολεμικές τέχνες» τρομάζει. Εσύ είσαι αθλήτρια πολεμικών τεχνών, απ’ ότι διαβάζω στο βιογραφικό σου. Πως συνάδουν και συμπορεύονται, μέσα σου, η δυναμικότητα που απαιτούν οι πολεμικές τέχνες με την ευαισθησία της ποίησης; Ή, για να το θέσω αλλιώς, βάλε μου εσύ τους κατάλληλους επιθετικούς προσδιορισμούς στις πολεμικές τέχνες και την ποίηση και αποκάλυψέ μου τον αρμό τους. 



- Εγώ, προσωπικώς, δε θα έβρισκα λόγο να με τρομάζει το άκουσμα ότι κάποιος κάνει πολεμικές τέχνες και θα σου εξηγήσω το γιατί. Οι νοήμονες άνθρωποι που ασχολούνται με τις πολεμικές τέχνες, αποκτούν μέσα από αυτές αυτοπειθαρχεία, ισορροπία, συντονισμό, αντανακλαστικά, ταχύτητα, ευελιξία, αντοχές και περισσότερη δύναμη. Μέσα από το άθλημα αυτό μπορείς να ανακτήσεις αυτοπεποίθηση, μαθαίνεις να σέβεσαι και να σε σέβονται. Εγώ ξεκίνησα με τις πολεμικές τέχνες στα έξι μου και τολμώ να πω ότι οι πολεμικές τέχνες δεν είναι για μένα μόνο αθλητισμός, αλλά ολόκληρο σχολείο. Μη ξεχάσω να αναφέρω το σπουδαίο που απόκτα κάποιος επιλέγοντας αυτό το άθλημα• αναπτύσσει σε μεγάλο βαθμό τη κιναισθησία του.
Η ποίηση είναι φτιαγμένη από ατσάλι μέσα μου, άρα είναι εξίσου δυνατή, έχει δυναμισμό στην ψυχή μου. Ξεκάθαρη και ακέρια σε όλο μου το είναι. Συνάντησα στο διάβα μου τα αγγελικά της φτερά και με ξαλάφρωσαν. Κοίταζα από μικρή κάποια να έρχεται, στα 16 μου, μου έδωσε δώρο τη φαντασία. Το διπλανό απάγκιο των ψυχών των συνανθρώπων μου, έπαψε να είναι διπλανό, έγινε ένα με το δικό μου.
Μοναδικές οι πολεμικές τέχνες, στολισμένες από υπέροχες τεχνικές, που κάνει το σώμα λάστιχο, τις αγαπάς δίχως τελειωμό. Πάνω τους φιγουράρουν δέκα τουλάχιστον προτερήματα για τον αθλητή. Τις μαθαίνουμε μόνο για καλό. Κι αν κάποιος σου επιτεθεί, σου δίνουν τα εφόδια να αμυνθείς.
Το σημείο στο οποίο εφάπτονται αυτά τα δύο είναι το ρήμα "θέλω" και το ρήμα "αγαπάω". Τα θέλω και τα αγαπάω εξίσου, γιατί και τα δύο μου ευφραίνουν την ψυχή.

- Αυτό τον καιρό είναι υπό έκδοση η τρίτη σου ποιητική συλλογή, με τίτλο «Πυρ, γυνή και θάλασσα». Είναι μια ρήση ανδρική – μιας πατριαρχικής/ανδροκρατούμενης/θρησκευτικής κοινωνίας – που μειώνει κι υποβιβάζει τη γυναίκα, ενώ, παράλληλα την στοχοποιεί ως «κακό». Θα ήθελα το δικό σου πρίσμα και να μου πεις, πως επιλέχτηκε ως τίτλος και τι σηματοδότηση δίνει στο περιεχόμενο των νέων σου ποιημάτων.




- Έχει γράψει ο Μένανδρος "Θάλασσα και πυρ, και γυνή τρίτον κακόν". Είναι όντως μια ρήση που μας λέει ότι η γυνή είναι ένα από τα τρία θηλυκά κακά της φύσεως, υπάρχουν χιλιάδες φαντάζομαι• ενδεικτικά θα σου αναφέρω (τον σεισμό, τον τυφώνα, τον πόλεμο). Έτυχε απλά να μην έχει γραφτεί κάτι γι’ αυτά που να έχει μείνει τόσο έντονα  ή πιθανόν να έχει γραφτεί κι εμένα να μου διαφεύγει. Πέρα απ’ αυτό πιστεύω ακράδαντα, ότι όλα έχουν δύο όψεις, εγώ, λοιπόν σ'αυτή τη νέα μου συλλογή, που θα βγάλω, θα αναφέρομαι στο σύνολο αυτών. Ξέχωρα απ’ αυτό, η επιλογή του τίτλου είναι εντελώς από προσωπική ανάγκη και το χρωστάω σε μια ψυχή. Μέσα στο βιβλίο υπάρχουν 4 ποιήματα που αναφέρονται στον τίτλο της νέας συλλογής. Όσο για το τι διαπραγματεύεται, θα έλεγα, τον έρωτα, την αγάπη και επιπλέον διάφορα ανθρωπιστικά και κοινωνικά θέματα.

- Σε ποιους απευθύνεται σήμερα ένα ποιητικό βιβλίο; Ο Μίλτος Σαχτούρης, έλεγε ότι 3000 είναι αυτοί που ενδιαφέρονται πραγματικά για την ποίηση. Κι όμως, κοκορευόμαστε, ως έθνος και κράτος, για τον πολιτισμό μας. Μάλιστα τα δυο «Νόμπελ»(Σεφέρης - Ελύτης), αλλά – για να μην τα ξεχνάμε - και τα δυο «Λένιν»(Βάρναλης - Ρίτσος) τα πήραν ποιητές! Από την άλλη όμως, στον Μίλτο Σαχτούρη, το ελληνικό κράτος, έδινε τιμητική σύνταξη 600 ευρώ το μήνα! Ενώ στον προπονητή  Ότο Ρεχάγκελ - μετά την κατάκτηση του πανευρωπαϊκού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος από την εθνική ομάδα μας το 2004 – του δόθηκε το ποσό των 800.000(!) ευρώ για την ανανέωση του συμβολαίου του για έναν μόνο χρόνο! Τελικά, είμαστε η Ελλάδα της ποίησης ή της μπάλας; 



- "Τὸ κεφάλι τοῦ ποιητῆ

Ἔκοψα τὸ κεφάλι μου
τό ῾βαλα σ᾿ ἕνα πιάτο
καὶ τὸ πῆγα στὸ γιατρό μου
-Δὲν ἔχει τίποτε, μοῦ εἶπε,
εἶναι ἁπλῶς πυρακτωμένο
ρίξε το μέσα στὸ ποτάμι καὶ θὰ ἰδοῦμε
τό ῾ριξα στὸ ποτάμι μαζὶ μὲ τοὺς βατράχους
τότε εἶναι ποὺ χάλασε τὸν κόσμο
ἄρχισε κάτι παράξενα τραγούδια
νὰ τρίζει φοβερὰ καὶ νὰ οὐρλιάζει
τὸ πῆρα καὶ τὸ φόρεσα πάλι στὸ λαιμό μου
γύριζα ἔξαλλος τοὺς δρόμους
μὲ πράσινο ἑξαγωνομετρικὸ κεφάλι ποιητῆ".


Με αυτό το ποίημα του Σταχτούρη θα ξεκινήσω την απάντηση μου. Κατ' εμέ η ποίηση είναι μια από τις ομορφότερες και αρχαιότερες τέχνες. Δυστυχώς, θα συμφωνήσω με τον μεγάλο Μίλτο Σαχτούρη, αυτοί που ενδιαφέρονται ουσιαστικά για την ποίηση είναι μειονότητα μπροστά στο πληθυσμό της χώρας μας. Το κακό με τους Έλληνες είναι ότι δεν ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με την τέχνη, βολεύονται με την τηλεόραση και την εύκολη διασκέδαση, την διασκέδαση που δε βάζει τον εγκέφαλο σε ιδιαίτερη λειτουργία. Είναι δύσκολο να γράφεις ποίηση, να εκθέτεις την ψυχή σου και να σου ζητάνε να την πληρώσεις κιόλας. Όμως, γνωρίζουμε πως είμαστε στη χώρα που όλα πληρώνονται, είτε σε είδος, είτε με ευρώ. Η ενόχλησή μου από όλο αυτό είναι τεράστια, <<είθισται να πληρώνουν οι ποιητές>>, μου είπε πρόσφατα ένας εκδότης, καθώς αναζητούσα πού θα εκδώσω την τρίτη ποιητική συλλογή μου• και όταν ρώτησα "γιατί", μου απάντησε: <<γιατί υπάρχουν πολλά ψώνια που πιστεύουν ότι γράφουν ποίηση και είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν ώστε να εκδώσουν τη δική τους συλλογή, έτσι λοιπόν – συνέχισε -  παίρνει και τους αξιόλογους η μπάλα>>. Η ποίηση σήμερα λοιπόν απευθύνεται σε λίγους και να σου πω την αλήθεια, έχω αρχίσει να πιστεύω οτι αν π.χ το σύνολο που διαβάζουν ποίηση είναι 5000 ψυχές, οι 2000 από αυτές γράφουν κιόλας είτε καλά, είτε μέτρια, είτε άσχημα. Άρα, θα έλεγε κάνεις ότι είναι ένας "φαύλος κύκλος".
Από την άλλη υποστηρίζω τη ρήση " νους υγιής εν σώματι υγιεί " γιατί μην ξεχνούμε πως η (μπάλα - ποδόσφαιρο) είναι αθλητισμός και δυστυχώς ο υγιής αθλητισμός και πρωταθλητισμός χωλαίνει επίσης στη χώρα μας.
Με την κατάκτηση του πανευρωπαϊκού κυπέλλου ξεχύθηκαμε όλοι στους δρόμους. Το 1979 όμως που πήρε το Νόμπελ ο Ελύτης, ποιος νοιάστηκε;
Εν Ελλάδι κανείς ποιητής δε πρόκειται να ζήσει από την Τέχνη του, ενώ η τέχνη του να κλοτσάς καλά μια μπάλα μπορεί να σου δώσει πλούτη να ζήσουν δέκα γενιές. Κλείνοντας θα αφήσω μια αύρα πόνου για τους πραγματικούς καλλιτέχνες αυτής της χώρας, γιατί υπάρχουν παρά πολύ αξιόλογοι καλλιτέχνες, που επειδή δεν ασπάστηκαν το σύστημα, αργοπεθαίνουν στο περιθώριο. Όχι, Τάσο, δεν είμαστε η Χώρα της μπάλας, ούτε της Ποίησης (και γιατί να τα βάλουμε με την επίσης " πουλημένη στην Ελλάδα στρογγυλή Θεά"; Δε βρίσκω την αιτία). Είμαστε η Χώρα της διαφθοράς και του βολέματος. Και αν η Νατάσα Θεοδωρίδου λέει " για ποια αγάπη μου μιλάς;", εγώ, θα το διαφοροποίησω και θα το κάνω ..... " Για ποια Ελλάδα μου μιλάς; ".

- Βασιλική ποιο είναι το ποιητικό μότο της δικής σου ζωής, που θα μπορούσε να τιτλοφορήσει τη συνέντευξή μας;



- Μια σκεπτόμενη μέλισσα στον άνεμο.

Επισκεφτείτε:


https://www.facebook.com/pages/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%8D-%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE/1551485611776713?ref=profile

Τάσος Καραντής

Ελένη Κόντη – Ένα σπλατς στα παραμύθια!

Ελένη Κόντη – Ένα σπλατς στα παραμύθια!

Ανήκω στις – τυχερές – γενιές, που μεγάλωσαν σε σπίτι με παππού και με γιαγιά, έχοντας μια ζωντανή επαφή με τα παραμύθια, αφού τα βίωσα μέσα από την αφήγησή τους. Αυτό το βίωμα μου δημιούργησε μια αγάπη γι’αυτά, ώστε να ασχοληθώ, από τα φοιτητικά μου χρόνια, με τα λαϊκά παραμύθια του νησιού μου. Αργότερα, πάλι, ως πατέρας, τριών παιδιών, μπήκα εγώ στο ρόλο του να τους διαβάζω παραμύθια, αλλά και να τους αφηγούμαι τα λαϊκά παραμύθια που μου έλεγε η δική μου γιαγιά.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως ανήκω, στην κατηγορία των βιβλιόφιλων γονιών, που, όπου δω βιβλίο για παραμύθια κάνω στάση!

Το βιβλίο της παιδαγωγού Ελένης Κόντης «Ένα σπλατς στα παραμύθια – θεραπευτικές ιστορίες για παιδιά»(εκδ. Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ), έχει μια πρωτοτυπία, για τα ελληνικά δεδομένα, αφενός, γιατί κάνει ένα σπλατς στα παραμύθια, μέσα από το υγρό στοιχείο, που είναι συνυφασμένο (ως νησιώτης που είμαι) με την ύπαρξή μου, κι, αφετέρου, η θεματολογία του κι ο σκοπός του( «θεραπευτικές ιστορίες για παιδιά») είναι πολύ ενδιαφέρον, για να προσελκύσει, πέρα από την γονεϊκή, και τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα.

Έτσι, με μεγάλη χαρά, βρέθηκα να συζητάω – μέσα από τη συνέντευξή μας - με την Ελένη Κόντη, για τα προβλήματα των παιδιών και τον καταλυτικό – θεραπευτικό ρόλο, που μπορούν να παίξουν τα παραμύθια σ’ αυτά.

Φυσικά κι εστιάσαμε στο βιβλίο της, αλλά, επειδή η Ελένη Κόντη, είναι, συνάμα, μια γοητευτικά δυναμική γυναίκα, αλλά και μητέρα τριών παιδιών, μιλήσαμε για τις πολεμικές τέχνες ως τη σύγχρονη μάστιγα του bullying, για να καταλήξουμε στην αγάπη, που όλα τα νικάει!
Καταφέραμε – ελπίζω – μια «θεραπευτική συνέντευξη», για μεγάλους που είναι, κυρίως, γονείς, αλλά και γι’ αυτούς που κρατούν ζωντανό το παιδί μέσα τους!

- Αγαπητή Ελένη είσαι νηπιαγωγός. Αποτέλεσε την πρώτη επιλογή σου να γίνεις παιδαγωγός για παιδιά προσχολικής ηλικίας; Κι αν ναι, τι ήταν αυτό που σε τράβηξε να διδάξεις αυτές τις ηλικίες κι όχι τα παιδιά του δημοτικού ή της εφηβείας(γυμνάσιο - λύκειο);


- Είναι ένα επάγγελμα που ήθελα να κάνω από μικρή, θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να παίζω κάνοντας μάθημα στης κούκλες μου και την δασκάλα στα παιδάκια της γειτονίας, αλλά και να βοηθώ τα μικρότερα παιδιά από έμενα, νομίζω είναι περασμένο μέσα στο  DNA μου αυτή η αγάπη που εχω για τα παιδιά.  Αυτό που με τράβηξε να διδάξω σε αυτές τις ηλικίες, είναι ότι παιδιά μπορούν να μάθουν πιο εύκολα, μπορείς να τα βοηθήσεις  να διαμορφώσουν το χαραχτήρα τους και την παιδική αθωότητα που έχουν, μπορείς να ζεις σε έναν κόσμο παραμυθένιο.

- Σε αρκετούς το άκουσμα «πολεμικές τέχνες» τρομάζει. Εσύ είσαι πρωταθλήτρια πολεμικών τεχνών, απ’ ότι διαβάζω στο βιογραφικό σου. Πως συνάδουν και συμπορεύονται, μέσα σου, η δυναμικότητα που απαιτούν οι πολεμικές τέχνες με την πραότητα μιας παιδαγωγού; Ή, για να το θέσω αλλιώς, βάλε μου εσύ τους κατάλληλους επιθετικούς προσδιορισμούς στις πολεμικές τέχνες και την παιδαγωγική και αποκάλυψέ μου τον αρμό τους. 


- Συνήθως, όταν κάποιος ακούει για πολεμικές τέχνες, φαντάζεται τεχνικές για να μπορείς να αμύνεσαι ή και να προκαλείς ακόμα κάποιον να παλέψει μαζί σου. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτός που φαντάζεται κάτι τέτοιο δεν έχει και πολύ άδικο, γιατί, λίγο ως πολύ, και, κυρίως, μέσα από τα ΜΜΕ, καθώς και από τους "ψευτοδασκάλους" του χώρου των πολεμικών τεχνών, αυτή η αντίληψη έχει επικρατήσει. Ωστόσο υπάρχει πραγματικά μία μεγάλη φιλοσοφική ιστορία που διέπει τις πολεμικές τέχνες, οι οποίες, αφού έπαψαν, με την πάροδο των χρόνων, να είναι τόσο απαραίτητες, έγιναν "μονοπάτια Αυτογνωσίας και Σοφίας", για όσους ασχολούνταν σοβαρά με αυτές. Όποτε καταλαβαίνετε ότι η φιλοσοφία ταιριάζει απόλυτα με την πραότητα της παιδαγωγικής μου μεριάς.

- Έγραψες ένα καινοτόμο βιβλίο για παιδιά. Το «Ένα σπλατς στα παραμύθια – θεραπευτικές ιστορίες για παιδιά». Πως σου γεννήθηκε η ιδέα και πήρε «σάρκα κι οστά»; Δώσε μου την περιγραφή του(από τον τίτλο του ως το περιεχόμενό του), αλλά κι εστίασέ μου στη χρησιμότητά του, με μια φράση.



- Τα παιδιά, συχνά, νιώθουν ντροπή,  ή ένοχες για τα συναισθήματα και τις ανησυχίες τους. Έτσι, βλέποντας στα πρόσωπα τους κάθε μέρα αυτό το άγχος, ήθελα να κάνω κάτι να τα βοηθήσω να το ξεπεράσουν, και μου δημιουργήθηκε η ιδέα να γράψω αυτές τις ιστορίες. Όσο για τον τίτλο, ήθελα να τα κάνω να βουτήξουν στα συναισθήματα τους, με κάτι που τους είναι οικείο, γνώριμο και πολύ ευχάριστο, τι καλύτερο από στοιχείο του νερού! Οι θεραπευτικές ιστορίες είναι ένα απλό μέσο επικοινωνίας, μέσω του οποίου το παιδί γνωρίζει, καταλαβαίνει και μαθαίνει, του δίνουν τη δυνατότητα  να μάθει μέσα από την ταύτιση. Έτσι έρχονται σε επαφή με τις φοβίες και τα άγχη τους με έμμεσο και ασφαλή τρόπο. Οι ιστορίες ήταν πάντα ένα εξαιρετικό μέσο επικοινωνίας για παιδιά, καθώς τα βοηθούν στο να μειώνουν τις αντιστάσεις τους.

- Σε τι και πως θα βοηθήσει το βιβλίο ένα παιδί; Και πως είναι καλύτερα; Να το διαβάσουν το παιδί κι ο γονιός, μόνοι τους, ξεχωριστά, ή να το διαβάσει ο γονιός στα παιδιά του, όπως ένα κλασικό παραμύθι;


- Όπως και να το διαβάσουν τα παιδιά, το μήνυμα που είναι να πάρουν θα το πάρουν. Αν τα παιδιά είναι σε μικρή ηλικία(2-5 ετών) το ιδανικό είναι να το διαβάζουν οι γονείς μαζί τους, γιατί αυτό δημιουργεί  μια όμορφη σχέση ανάμεσα στο παιδί και το γονιό.

- Ποιες είναι – από την εμπειρία σου – οι συνηθέστερες φοβίες των παιδιών και ποιες οι πιο «επικίνδυνες», αν μπορώ να το θέσω έτσι;


- Οι συνηθέστερες φοβίες των παιδιών είναι αυτές που αναφέρω και στο βιβλίο μου, άλλωστε και γι’ αυτό έβαλα τις συγκεκριμένες. Όσο για «επικίνδυνες», δεν μπορώ να πω ότι είναι, αλλά είναι φοβίες που δυσκολεύουν την καθημερινότητα των παιδιών. Συνήθως  τις συγκριμένες  φοβίες τις ξεπερνάμε μεγαλώνοντας, αφού τους έχουμε βοηθήσει και εμείς (γονείς, δάσκαλοι, ειδικοί). Τώρα, υπάρχουν και κάποιες φοβίες που πρέπει να τις προσέξουμε παραπάνω και να συμβουλευτούμε κάποιον ειδικό (ψυχολόγο), ώστε να μην τα επακολουθήσουν στην ενήλικη ζωή τους.
 

- Εσύ είχες φοβίες ως παιδί και σε ποια ηλικία και πως τις ξεπέρασες;


- Σαν παιδί κι εγώ, είχα φοβίες, η μεγαλύτερη ήταν για το σκοτάδι, μέχρι που ανακάλυψα ότι ένα σκοτεινό μέρος είναι ακριβώς ίδιο με ένα μέρος που φωτίζεται. Η πραγματικότητα είναι ότι διάβαζα πολλά βιβλία κι αυτό βοηθούσε σε όλες τις απορίες που είχα σαν παιδί.

- Εκτός από το βιβλίο σου, υπάρχει κι η ομώνυμη σελίδα σου(«Θεραπευτικές ιστορίες για παιδιά») στο ιντερνέτ. Ήθελες, με τη δημιουργία της, να υπάρχει μια βοηθητική θεραπευτική σελίδα για τους γονείς, ζωντανή και με συνεχή ενημέρωση για σχετικά θέματα;


- Ναι, ήθελα να ξέρουν οι γονείς, ακόμη και κάποια παιδιά, λίγο  μεγαλύτερης ηλικίας, ότι σ’ αυτήν την σελίδα μπορούν να ενημερωθούν σχετικά με το βιβλίο και να με ρωτήσουν, αν έχουν κάποιες  απορίες, σχετικά με φοβίες παιδιών.

- Εκτός από παιδαγωγός, είσαι και μητέρα και μάλιστα τριών παιδιών! Ως τρίτεκνος πατέρας κι εγώ, νομίζω, πως η τριτεκνία κι η πολυτεκνία είναι, στις μέρες μας, μια συνειδητή επιλογή για κάποιους λόγους. Το συμμερίζεσαι αυτό;


- Σίγουρα είναι συνειδητή, αλλοίμονο αν δεν ήταν! Πιστεύω ότι για να γίνεις γονιός, είτε με ένα, ή περισσότερα παιδιά, πρέπει να είσαι συνειδητοποιημένος, αλλιώς πως θα μπορέσεις να ανταπεξέλθεις σε όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που θα βρίσκεις στο δρόμο της ζωής;

- Εκτός από μητέρα είσαι και μια νέα, όμορφη και δυναμική γυναίκα. Μπορεί να καταφέρει να τα συνδυάσει μια μητέρα(και μάλιστα πολλών παιδιών) όλα αυτά, χωρίς η μητρότητα να καταπιεί τη θηλυκότητα και τα προσωπικά όνειρα; 



- Η αλήθεια είναι, ότι είναι πολύ δύσκολο να τα συνδυάσεις όλα μαζί, θέλει πολύ αγάπη γι’ αυτό που κάνεις. Να μπορείς να μοιράζεσαι χωρίς να κουράζεσαι. Άλλωστε πιστεύω ότι όλες οι μαμάδες είναι λίγο - πολύ «υπερήρωες». Οπότε τα προλαβαίνουμε όλα!

- Πρόσφατα ζήσαμε την τραγική ιστορία του θανάτου του Βαγγέλη Γιακουμάκη, που επανέφερε τραγικά το διαβόητο bullying. Πιστεύεις πως η πηγή του κακού είναι(από πλευράς βαρύτητας) η οικογένεια, το σχολείο ή η κάθε εθνική κοινωνία με τις ιδιαιτερότητές της;



- Είναι οδυνηρό, μακάρι να μην ζήσουμε ξανά, ποτέ, τέτοιο περιστατικό! Και, φυσικά, η πηγή του κακού ξεκινάει από την οικογένεια και κατ’ επέκταση στο σχολείο, που συνεχίζεται στην κοινωνία μας.


- Ο Νίκος Γκάτσος έχει γράψει έναν στίχο για τον άνθρωπο : «γεννιέται σαν αρχάγγελος, πεθαίνει σαν αγρίμι». Πως «τα καταφέρνουμε» να μεταμορφώνουμε τα παιδιά σε αγρίμια που να επιδίδονται στο bullying ?


- Τα παιδιά μας είναι η επέκταση μας. Είναι αυτό, που, κάποιες φορές μου έλεγε η γιαγιά μου, «αν σπείρεις άνεμους, θερίζεις θύελλες». Τα παιδιά μας υιοθετούν τις συμπεριφορές μας, οπότε μην περιμένουμε να δούμε κάτι άλλο από αυτό που τους δείχνουμε εμείς.



- Πιστεύεις πως η ποινικοποίηση του bullying είναι απαραίτητη, ή, υπάρχει, παράλληλα έστω, άλλος πιο αποτελεσμάτικότερος τρόπος καταπολέμησής του;


- Η πολιτεία πρέπει να σταματήσει να εξετάζει μυωπικά το ζήτημα,   αναγνωρίζοντας το bullying ως βασικό κομμάτι της παιδείας στη χώρα, όπως άλλωστε είναι κάθε θέμα που απειλεί το αίσθημα ασφάλειας των μαθητών και την ικανότητα τους να φοιτούν χωρίς οχλήσεις και προβλήματα. Ένα σχολείο στο οποίο τα παιδιά δεν νοιώθουν ασφαλή είναι ένα σχολείο στο οποίο τα παιδιά δεν μορφώνονται. Η επιδιωκόμενη αντιμετώπιση του φαινομένου θα επέλθει μόνο κατόπιν συνολικής και εκ βάθρων αναδιοργάνωσης της παιδείας στη χώρα μας (όλων των βαθμίδων). Τέλος, πολύ σημαντική είναι και η αξιολόγηση της αντιμετώπισης του φαινομένου. Αυτή πρέπει να γίνεται και εσωτερικά, από τους δασκάλους, αλλά και εξωτερικά, από αρμόδιους φορείς. Προφανώς για να πραγματοποιηθεί μια τέτοιου είδους αξιολόγηση η πολιτεία οφείλει να εκπαιδεύει, καταρτίζει και ενημερώνει τους δασκάλους για τις τελευταίες εκφάνσεις του φαινομένου και τις μεθόδους επίλυσής του. Αντιστοίχως, το σχολείο πρέπει να παρακολουθεί τη συχνότητα των καταγγελιών και να προσαρμόζει αναλόγως την πολιτική του.



- Ποιο είναι το μότο της ζωής σου, που θα το πρότεινες σε μικρούς και μεγάλους ;


- Δεν πρέπει να σταματάμε ποτέ να χαμογελάμε, πρέπει να βλέπουμε την θετική πλευρά των προβλημάτων μας, όποια και να είναι αυτά. Η πολύ αγάπη δεν έκανε ποτέ κακό. Να αγαπάτε, αγαπάτε πολύ, είναι κάτι που λείπει στης μέρες μας!

Επισκεφτείτε :


Ελένη Κόντη(Official page) : 

https://www.facebook.com/elenikontiofficial?fref=pb&hc_location=profile_browser

Θεραπευτικές ιστορίες για παιδιά :

https://www.facebook.com/pages/%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%B1/158278024227856?sk=timeline

Δείτε:

Η Εκπομπή «ΤΕΧΝΟΠΟΛΙΣ» του Ελληνικού Τηλεοπτικού Σταθμού του Λονδίνου «Hellenic TV» και των Εκδόσεων «ΑΚΑΚΙΑ» με την Αναστασία Έξη και τον Ξενοφώντα Αντωνόπουλο, παρουσιάζει το βιβλίο της Ελένης Κόντη "ΕΝΑ ΣΠΛΑΤΣ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ"(www.akakia.net).

https://www.youtube.com/watch?v=X1rpXTSOzfk

Τάσος Καραντής

Αθηνά Ισιγώνη - φέροντας το όνομα του Έλληνα σχεδιαστή του θρυλικού Mini Cooper!

Αθηνά Ισιγώνη - φέροντας το όνομα του Έλληνα σχεδιαστή του θρυλικού Mini Cooper!

Από τα θετικά του εικονικού f/b, είναι πως, μπορείς, να κάνεις τις πιο απρόσμενες συναντήσεις και γνωριμίες, εκεί που δεν το περιμένεις.

Όλα ξεκίνησαν από μια ανάρτησή μου για τον δημιουργό(σχεδιαστή) του θρυλικού αυτοκινήτου  Mini Cooper, ο οποίος ήταν Έλληνας! Ο Αλέξανδρος Ισιγώνης! Λίγες μέρες μετά βλέπω στην ανάρτησή μου ένα like από μία – άγνωστή μου τότε – Αθηνά Ισιγώνη… Κινούμενος, πάντα, από την παρατήρηση του δημοσιογραφικού δαιμονίου μου(ως δημοσιογράφος), της έγραψα, κι έτσι, γνώρισα, αφενός τη συγγενή του δημιουργού του Mini Cooper, κι, αφετέρου, μια (νεαρή) συνάδελφό μου, άξια δημοσιογράφο, με αρχές, θέσεις ήθος και δυναμισμό, που σπανίζουν. Έτσι γίναμε διαδικτυακοί φίλοι με την Αθήνα Ισιγώνη, και, φυσικά, της πρότεινα, μια συνέντευξη, για το προσωπικό δημοσιογραφικό μπλογκ μου(TA - SOS), για να μιλήσουμε για την Αλέξανδρο Ισιγώνη, αλλά και την Αθηνά Ισιγώνη.

Η αλήθεια είναι, πως, τόσο, για τον Αλέξανδρο Ισιγώνη, όσο και για το Mini Cooper, έχουν γραφτεί πολλά στο ιντερνέτ(εξάλλου, ευκαιρίας δοθείσης, παρουσιάζω τα σχετικά λινκ σ’ αυτήν την ανάρτηση), αλλά, διαφορετικό είναι να μιλάς, μ’ ένα συγγενικό του πρόσωπο… Και πράγματι η συνέντευξη, με την Αθήνα Ισιγώνη, έχει πολλές μικρές αποκαλυπτικές «λεπτομέρειες», αλλά άγνωστες μέχρι σήμερα, και, συνάμα, ουσιαστικές και χρήσιμες, αφού φωτίζουν έναν… φωτισμένο δημιουργό και την τεχνολογική καινοτομία του,  που αναγνωρίστηκε και τιμήθηκε παγκοσμίως!

Ευχαριστώ το «χάος του διαδικτύου» για τη γνωριμία μου με την Αθηνά Ισιγώνη και την  ίδια για τη φιλία της και την προθυμία της γι’ αυτήν τη συνέντευξη, για τον θείο της Αλέξανδρο Ισιγώνη και το θρύλο που δημιούργησε, το  Mini Cooper!



- Αθηνά, έχεις το επώνυμο(Ισιγώνη) του Αλέξανδρου Ισιγώνη, του δημιουργού ενός θρύλου, του  Mini Cooper! Ποια είναι η συγγενική σου σχέση μαζί του; 


- Ο Αλέξανδρος Ισιγώνης είναι ο πρώτος ξάδερφος του παππού μου! Για την ιστορία, ο πατέρας του θείου μου με τον πατέρα του παππού μου ήταν αδέρφια. Οπότε εγώ προέρχομαι από την πλευρά του Μιλτιάδη Ισιγώνη, διότι δυστυχώς ο θείος μου δεν κατάφερε να δημιουργήσει οικογένεια, εξαιτίας της μεγάλης προσφοράς του σε μηχανολογικό επίπεδο στις ένοπλες δυνάμεις της Μ. Βρετανίας στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, και στην μετέπειτα καριέρα του ως σχεδιαστής αυτοκινήτων στην αυτοκινητοβιομηχανία Austin Morris στην οποία αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά.

- Θα ήθελα να μου πεις, μέσα απ’ αυτά που έχεις ακούσει από την οικογένειά σου, τη σχέση του Αλέξανδρου Ισιγώνη με τα αυτοκίνητα και τη σχεδίασή τους.


- Από τα όσα έχω καταλάβει κι έχω συμπεράνει, ο Αλέξανδρος Ισιγώνης και το αυτοκίνητο ήταν άρρηκτα συνυφασμένα. Ουσιαστικά το αυτοκίνητο ήταν μια προέκταση του εαυτού του. Του άρεσε οτιδήποτε κινούνταν και είχε ρόδες.

- Είχε διηγηθεί, ο ίδιος, στην οικογένεια, την ιστορία του; Δηλαδή πως συνέλαβε την ιδέα του  Mini Cooper, και το πως αυτή πήρε «σάρκα και οστά»;



- Ναι! Την είχε διηγηθεί στον παππού μου και μετά πέρασε η ιστορία στον πατέρα μου, από τον οποίο την έμαθα κι εγώ.


- Την τεράστια επιτυχία της δημιουργίας του αυτής και τον θρύλο του  Mini Cooper, πως τον εξέλαβε και τον διαχειρίστηκε ο ίδιος;

- Σε γενικές γραμμές ο θείος μου ήταν πολύ σεμνός άνθρωπος, αρκεί να σου πω, για την ιστορία, ότι το mini Cooper το σχεδίασε πάνω στο τραπεζομάντηλο του τραπεζιού ενός εστιατορίου που είχε καθίσει να φάει με ένα φίλο του! Μόλις τελείωσε το σχέδιο πήρε το τραπεζομάντηλο από το τραπέζι και πήγε κατευθείαν στον διευθυντή της Austin Morris για να του το δείξει και να τον πείσει να το κατασκευάσουν. Στη συνάντησή τους ο διευθυντής, παρά το γεγονός ότι ενθουσιάστηκε με το σχέδιο, διαφώνησε με τον θείο μου ως προς το γεγονός ότι ήταν πολύ μικρό! Τότε ο θείος μου του απάντησε με μια φράση, η οποία κυκλοφορεί στις λέσχες των αυτοκινητιστών μέχρι σήμερα, του είπε, λοιπόν, «Μα αυτή είναι η επιτυχία του σχεδίου κύριε διευθυντά!  Είναι όσο μικρό πρέπει για να χωράει στις καρδιές των ανθρώπων»!

- Στη Μεγάλη Βρετανία χαρακτηρίστηκε ως «ο Έλληνας θεός», όπως ήταν το παρατσούκλι του, και χρίστηκε «σερ» από τη βασίλισσα Ελισάβετ. Στην Ελλάδα υπήρχε κάποιος κρατικός έπαινος ή επιβράβευση, για την παγκόσμια αυτή επιτυχημένη δημιουργία του, που τιμά και τη χώρα μας, λόγω της ελληνικής καταγωγής του;


- Ναι, έτσι αποκαλούσαν τον θείο μου, αλλά, όπως σου είπα, ήταν ταπεινός και δεν ασπάστηκε ποτέ, όλα αυτά τα κοπλιμέντα. Μετά την τεράστια αποδοχή του Mini Cooper στη Μ. Βρετανία, αλλά και σε όλη σχεδόν την Ευρώπη,  η βασίλισσα Ελισάβετ,  τον προσκάλεσε για τσάι, για να τον γνωρίσει από κοντά και εκείνος της πρότεινε να την κάνει μία βόλτα με το mini! Έτσι και έγινε! Η βασίλισσα κατενθουσιάστηκε και λίγο αργότερα τον έχρισε με τον τίτλο του «Σερ», κυρίως λόγω της προσφοράς του στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο.  Τότε ο Αλέξανδρος Ισιγώνης έδωσε τα «φώτα» του στην εξέλιξη των συστημάτων διεύθυνσης των βρετανικών στρατιωτικών οχημάτων, κάνοντάς τα πολύ αξιόπιστα. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπήρξε καμία αναγνώριση,  παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Αλέξανδρος Ισιγώνης προσπάθησε αρκετές φορές να μεσολαβήσει στην κατασκευή αυτοκινητοβιομηχανίας στη χώρα μας, προσκρούοντας όμως συνεχώς σε γραφειοκρατικούς τοίχους και αρνήσεις…




- Ποιο ήταν, τελικά, κατά τη γνώμη του, το μυστικό της τεράστιας επιτυχίας του Mini Cooper;


- Ο θείος μου, όντας καινοτόμος κι ιδεαλιστής, κατάφερε να επικρατήσει και να τραβήξει τους αγοραστές μακριά από τα μεγάλα, πολυτελή βενζινοφόρα αυτοκίνητα, και, γενικότερα εισήγαγε την μόδα της μινιμαλιστικής προσέγγισης στο σχεδιασμό όχι μόνο αυτοκινήτων, αλλά κι ενός νέου τρόπου ζωής και νοήματος στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.


- Αποτέλεσε και του ιδίου το αγαπημένο μεταφορικό μέσο, ή άλλο – δικό του ή μη – ήταν το αγαπημένο του αυτοκίνητο; 


- Ναι! Φυσικά και το Mini αποτέλεσε το αγαπημένο του αυτοκίνητο και δεν το αποχωρίστηκε ποτέ!  Για την ιστορία, ο Enzo Ferrari, που ήταν φίλος του, του ζήτησε ένα custom mini cooper, βαμμένο στο κόκκινο της Ferrari κι άλλα πολλά!

- Ποιες άλλες πλευρές του Αλέξανδρου Ισσιγώνη θα μπορούσες να μας φωτίσεις και να μας αναδείξεις;


- Από αυτά που γνωρίζω,  ο Αλέξανδρος Ισιγώνης ήταν χαμηλών τόνων άνθρωπος, αλλά με πολύ ισχυρό χαρακτήρα και παθιασμένος με την δουλειά του και τα αυτοκίνητα.



- Για τη δική σας οικογένεια τι σημαίνει ο Αλέξανδρος Ισιγώνης, σε σχέση με τον άνθρωπο, αλλά και τον ευρηματικό σχεδιαστή;



- Για μένα και την οικογένεια μου, ο Αλέξανδρος Ισιγώνης αποτελεί έναν θρύλο και ένα πρότυπο.  Ο ίδιος απέδειξε, πως, χωρίς πολλά λόγια,  αλλά με δημιουργική φαντασία και πολύ δουλειά, μπορεί κανείς να αλλάξει τον κόσμο και να συμβάλλει στο να τον κάνει πιο όμορφο και πιο χαρούμενο.

- Η Αθήνα Ισιγώνη σε ποιο δημοσιογραφικό δρόμο «οδηγεί», και ποια στάση ζωής έχει στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης;


- Προσπαθώ να παραμείνω «μάχιμη» κι αντικειμενική στη δουλειά μου, όσο πιο «καθαρή» γίνεται, μακριά από κομματικές «συναγωγές». Αυτό που θα πρέπει να έχουμε κατά νου, είναι πως δεν βρίσκεται μόνο η χώρα μας στην κρίση, ούτε βέβαια η Ελλάδα είναι η αιτία της κρίσης, που αρκετοί παπαγαλίζουν. Η κρίση έχει λάβει εδώ και χρόνια παγκόσμιες διαστάσεις και σε πολλαπλά επίπεδα, κυρίως σ’ αυτό των αξιών και του ανθρωπισμού. Όταν όλα γύρω μας μεταφράζονται πια σε cds και cdo, τότε σίγουρα κάτι πάει τελείως στραβά σε παγκόσμια κλίμακα!

- Κι ως «τέλος» της κουβέντας μας. Αθηνά, εσύ έχεις Mini Cooper;


- Έχω ένα πανέμορφο κλασικό mini cooper, που αυτή την περίοδο βρίσκεται στο συνεργείο για συντήρηση.  Δυστυχώς τα ανταλλακτικά είναι πλέον δυσεύρετα και πολύ ακριβά. Προς το παρόν, οδηγώ μια όμορφη alfa romeo, που μου άφησε ο πατέρας μου. Άλλωστε δεν θα μπορούσα να οδηγώ τίποτα συμβατικό. Για την ώρα λοιπόν, όπως έλεγε κι ο Ελύτης «Βρήκα καλό κι ωραίο, σε μια σπορ Άλφα Ρομέο»!



Ο Αλέξανδρος Ισιγώνης

Το παρατσούκλι του ήταν ο «Έλληνας Θεός» και χρίστηκε σερ από τη βασίλισσα Ελισάβετ. Είναι ο άνθρωπος, που έμεινε στη ιστορία, ως ο σχεδιαστής του θρυλικού Μίνι Κούπερ. Ο λόγος για τον, ελληνικής καταγωγής, Βρετανό σχεδιαστή αυτοκινήτων Alec Issigonis(Αλέξανδρος Ισιγώνης).


*Βλ. περισσότερα για τον Αλέξανδρο Ισιγώνη στα παρακάτω λινκς :


- http://www.sansimera.gr/biographies/290

- http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%B5%CE%BA_%CE%99%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%82

- http://www.iefimerida.gr/news/120829/%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%83%CE%B9%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%8C%CE%BB%CE%B7-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CF%81%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C-mini-cooper-%CE%BA%CE%B9-%CE%AD

Το Morris Mini Minor ή Mini Cooper


Το Morris Mini Minor ή Mini Cooper, όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα, είναι ένα αυτοκίνητο σπαρτιάτικης λογικής, χωρίς ραδιόφωνο και αξεσουάρ, καθότι o δημιουργός του πίστευε ότι αποσπούν την προσοχή του οδηγού.

Πολύ γρήγορα το «Μίνι» θα γίνει παγκόσμιο μπεστ σέλερ, με πωλήσεις 5,3 εκατομμυρίων τεμαχίων, χαρίζοντας στον Ισιγώνη μια θέση στο Πάνθεον των σχεδιαστών του 20ου αιώνα. Το «Μίνι», σύμβολο της νεανικής ανεξαρτησίας, κυκλοφορεί ως το 2000 με βελτιώσεις και παραλλαγές, κι έκτοτε ως «New Mini» από την BMW.

Η Mini επανάσταση σε αριθμούς

- 26 Αυγούστου 1959: Το πρώτο μοντέλο εμφανίζεται στην αγορά.
496 στερλίνες κόστιζε το πρώτο μοντέλο.

- 20.000 αυτοκίνητα είναι η παραγωγή της πρώτης χρονιάς.

- 3 είναι οι κατακτήσεις του στο Ράλλι Μόντε Κάρλο.

- 41 χρόνια συνεχούς παραγωγής μέχρι να αποσυρθεί το μοντέλο, το 2000.

- 5.387.862 αυτοκίνητα πέρασαν συνολικά από την γραμμή παραγωγής όλα αυτά τα χρόνια.

- 68 λέσχες φίλων του Mini Cooper υπάρχουν σήμερα σε όλο τον κόσμο.

- 100.000 αυτοκίνητα ήταν η παραγωγή του μοντέλου το 1961.

- 140 διαφορετικές εκδόσεις κυκλοφόρησαν από διάφορες εταιρείες.

Η φίρμα Mini αποτέλεσε το μοναδικό τμήμα που διατήρησε η B.M.W. μετά την πώληση του Ομίλου Rover. Το τελευταίο παλαιού τύπου Mini βγήκε από την γραμμή παραγωγής του εργοστασίου του Longbridge, στις 4 Οκτωβρίου του 2000, ενώ ένα νέο μοντέλο Mini κυκλοφόρησε το επόμενο έτος στην Ευρώπη και το 2002 στις Ηνωμένες Πολιτείες.


Το Mini Cooper πάει σινεμά


- «Συλλάβετε τον Κάρτερ» /1971

- «Χωρίς Ταυτότητα» (Bourne Identity) /2002

- «Ο Κρουπιέρης» /1998

- «Ληστεία αλά Ιταλικά» /2002

- «Όστιν Πάουερς, το Χρυσό Εργαλείο» /2002

Αυτές είναι οι πέντε δημοφιλέστερες ταινίες της κατηγορίας «Mini Cooper», όπως ψηφίστηκαν από τους αναγνώστες βρετανικού κινηματογραφικού site. Η λίστα των ταινιών στις οποίες «πρωταγωνιστεί» περιλαμβάνει από το αισθηματικό «Ένας Άντρας, μια Γυναίκα» του Κλ. Λελούς και το ψυχολογικό δράμα «Ο Υπηρέτης» του Τζ. Λόουζι, έως το «Πάρε τα Λεφτά και Τρέχα» του Γούντι Άλεν και τις «Διακοπές του Μίστερ Μπιν».


*Βλ. περισσότερα για το Mini Cooper στα παρακάτω λινκς :


- http://el.wikipedia.org/wiki/Mini_(1959)

- http://www.autoblog.gr/2011/01/26/mini-history/

- http://www.mini.com.gr/

Τάσος Καραντής