Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Αλμπίνος - οι άνθρωποι ως «θηρεύσιμα είδη»

Αλμπίνος - οι άνθρωποι ως «θηρεύσιμα είδη»






Η τραγική είδηση, για την επίθεση, στην Τανζανία, με ευαισθητοποίησε να υπενθυμίσω, αυτήν την βαρβαρότητα(αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης της δεισιδαιμονίας), που – δυστυχώς – υπάρχει, ακόμα, στον 21ο αιώνα κι αποτελεί ένα ακόμα στίγμα για όλη την ανθρωπότητα.

Άνθρωποι, υποβιβάζονται σε «θηρεύσιμα είδη» και κυνηγιούνται από άλλους ανθρώπους – κυνηγούς έναντι αμοιβής! Ένα σαφάρι ανθρώπων στην ήπειρο απ’ την οποία προέρχεται η λέξη...(σαφάρι < αγγλική safari < σουαχίλι, safari : κυνήγι άγριων ζώων στην Αφρική - ως οργανωμένη τουριστική δραστηριότητα).


Η είδηση : Συγκλονίζει βάρβαρη επίθεση κατά αλφικού παιδιού στην Τανζανία


«Σοκ έχει προκαλέσει στην Τανζανία η επίθεση εναντίον ενός 6χρονου αγοριού, το χέρι του οποίου ακρωτηρίασαν άγνωστοι με ματσέτα το περασμένο Σαββατοκύριακο.


Το αγόρι, που ονομάζεται Μπαράκα Κόσμας, δέχθηκε επίθεση το Σάββατο το βράδυ, ενώ κοιμόταν με τη μητέρα του στο χωριό Κιπέντα, στην περιοχή Ρούκουα, στο νοτιοδυτικό τμήμα της χώρας, όταν άγνωστοι εισέβαλαν στο σπίτι του και του έκοψαν το χέρι με μανσέτα.




Στην Τανζανία οι πάσχοντες από αλφισμό συχνά πέφτουν θύματα επιθέσεων, καθώς τα μέλη τους χρησιμοποιούνται από όσους ασκούν μαύρη μαγεία.

Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, τουλάχιστον 15 άνθρωποι που πάσχουν από λευκοπάθεια, ιδίως παιδιά, έχουν σκοτωθεί, τραυματιστεί, απαχθεί ή έχουν πέσει θύματα απόπειρας απαγωγής στην ανατολική Αφρική όπου καταγράφεται αύξηση των επιθέσεων κατά αλφικών (αλμπίνων) τους τελευταίους έξι μήνες, ανακοίνωσαν τα Ηνωμένα Έθνη.


Ο Ζέιντ Ράαντ αλ Χουσέιν δήλωσε ότι στοχοθετούνται κυρίως παιδιά.




Μάγοι πληρώνουν έως και 75.000 δολάρια για ολόκληρο το σώμα ενός αλμπίνου, σύμφωνα με τον Ερυθρό Σταυρό.».


Βλ. : http://news.in.gr/world/article/?aid=1231391666



Αλμπινισμός ή αλφισμός ή λευκοπάθεια – Τι είναι;


Ο αλφισμός ή αλμπινισμός ή λευκοπάθεια είναι πάθηση που εμφανίζεται εκ γενετής σ' ένα άτομο και σαν κύρια συνέπεια έχει το λευκόχρώμα στο δέρμα και στις τρίχες των μαλλιών και ολόκληρου του σώματος, ενώ η ίριδα των ματιών είναι ρόδινη.

Οι πάσχοντες από αλφισμό έχουν λεπτό δέρμα που παρουσιάζει μεγάλη ευπάθεια στις λοιμώξεις, καθώς και σοβαρά προβλήματα όρασης η οποία είναι ελαττωματική και μπορούν να προκαλέσουν αχρωματοψία ή καταρράκτη, ενώ εμφανίζουν και φωτοφοβία. Στις βαρύτερες μορφές του, οι δύο κυριότερες επιπλοκές του αλφισμού είναι η τύφλωση και η εμφάνιση καρκινωμάτων του δέρματος. Αντίθετα, στον μερικό αλφισμό, η πάθηση χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένες περιοχές του δέρματος και του τριχωτού στις οποίες λείπει η χρωστική και η μοναδική εκδήλωση μπορεί να είναι μία λευκή τούφα τριχών σε κάποιο άλλο σημείο του σώματος.




Ο αλφισμός προκαλείται από την έλλειψη χρωστικής και οφείλεται σε βλάβη των γονιδίων που καθορίζουν τη σύνθεση της μελανίνης. Η έλλειψη αυτή μπορεί να είναι κληρονομική, μπορεί όμως να είναι και αποτέλεσμα του γενετικού φαινόμενου της μεταλλαγής. Για την εμφάνισή του δεν παίζει ρόλο ούτε η φυλή (παρουσιάζεται σε όλες τις φυλές του κόσμου), ούτε το περιβάλλον και οι κλιματολογικές συνθήκες. Παρ' όλα αυτά, ενώ ο παγκόσμιος μέσος όρος εμφάνισης του αλφισμού είναι 1 στις 20.000 γεννήσεις, σε κάποιους τόπους τα ποσοστά αυξάνονται (στηνΑφρική είναι 1 στις 5.000 γεννήσεις), ενώ σε άλλους μειώνονται (στη Δανία είναι 1 στις 60.000 γεννήσεις).

Για τα άτομα που πάσχουν από αλφισμό ισχύει διεθνώς ο χαρακτηρισμός albino (από τη λατινική λέξη albus που σημαίνει λευκό), ενώ στην ελληνική γλώσσα τα άτομα αυτά ονομάζονται λευκοπαθικά.

Βλ.: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82



Αλμπινισμός ή αλφισμός ή λευκοπάθεια στα ζώα και στα φυτά




Στα ζώα τα συμπτώματα του αλφισμού παρουσιάζονται όπως ακριβώς και στον άνθρωπο, ενώ στα φυτά προκαλείται η έλλειψηχλωροφύλλης και αλλάζει το χρώμα των λουλουδιών, π.χ. λευκά άνθη σε φυτά που κάτω από φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να ήταν κόκκινα.




Βλ. φωτογραφίες ζώων με αλμπινισμό :
http://www.otherside.gr/2013/09/zwa-albino/



Τανζανία : κυνήγι ανθρώπων αλμπίνων




Στην Αφρική όπου υπάρχει το μεγαλύτερο ποσοστό αλφισμού παγκοσμίως και όπου κατά συνέπεια είναι περισσότερο ορατά τα διαφορετικά χαρακτηριστικά της πάθησης, έχουν παρατηρηθεί φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού τα οποία εντάθηκαν δραματικά στην Τανζανία στα μέσα του 2008, όταν και αναφέρθηκαν περίπου 35 δολοφονίες και ακρωτηριασμοί ανθρώπων με αλφισμό (ανάμεσά τους και παιδιά) ως «μαγεμένων», κυρίως από οργανωμένες συμμορίες που μισθώνονται από γιατρούς - μάγους της φυλής. Το γεγονός καταδίκασε με ψήφισμά του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 3 Σεπτεμβρίου 2008.

Βλ. περισσότερα : http://www.kazam.gr/online/node/147006



Η συγκλονιστική ιστορία της αλμπίνο καλλονής Thando Hopa που έγινε μανεκέν






Βλ. : http://www.iefimerida.gr/news/137330/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%BD%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%BA%CF%8C-%CE%B4%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%AC-%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%AC-%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84


Επισκεφτείτε : Αλμπίνος, η λευκοπάθεια στη ζωή μας


https://www.facebook.com/pages/%CE%91%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B7-%CE%BB%CE%B




Τάσος Καραντής

Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Ιστορικά δημόσια ελληνικά χαστούκια

Ιστορικά δημόσια ελληνικά χαστούκια







Χαστούκι : «χτύπημα με την παλάμη στο μάγουλο κάποιου»(άγνωστης ετυμολογίας) – Βλ. Γ.Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας, Αθήνα 1998


Το χαστούκι του Κασιδιάρη προς την Κανέλλη, καθώς κι η αθώωσή του, κατέκλυσαν τα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες.






Νομίζω, πως εξηγήθηκε, νομικά, το γιατί αθωώθηκε ο Κασιδιάρης, έγιναν δηλώσεις, κατατέθηκαν θέσεις και απόψεις, όλα αυτά θα τα βρείτε μ’ ένα γκουγκλάρισμα στην τρέχουσα διαδικτυακή επικαιρότητα.






Δυο, όμως, θαρρετά άρθρα γνώμης(που θέτουν κοινωνικά το θέμα), της φίλης Δάφνης Χρονοπούλου(«Χαστούκια κυρίες μου, δημόσια και με το νόμο πια» & «Ζούμε στη χώρα της σφαλιάρας κορίτσια!» - Βλ. http://daphnechronopoulou.blogspot.gr/2015/03/blog-post_8.html & http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=7307), μου ανέσυραν στη μνήμη(και το έψαξα) άλλα δυο ιστορικά ελληνικά δημόσια χαστούκια που έχουν καταγραφεί, κι έχουν κι αυτά «πολιτική χροιά».





Είναι δύο, κι είναι χαστούκια μεταξύ γυναικών.


Ας τα θυμηθούμε :


1963 / ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΕΡΙΞΕ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - Το χαστούκι της Αμπατιέλου προς τη βασίλισσα Φρειδερίκη






«Έχουν περάσει ήδη 52 χρόνια από το χαστούκι που δρομολόγησε μια αλυσίδα εξελίξεων με κατάληξη την πτώση της κυβέρνησης της ΕΡΕ, ένα θρυλικό περιστατικό το οποίο έλαβε διαστάσεις αστικού μύθου και δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ από τις εμπλεκόμενες ισχυρές γυναίκες της εποχής.


Τον Απρίλιο του 1963 η βασίλισσα των Ελλήνων Φρειδερίκη επισκέφτηκε το Λονδίνο συνοδευόμενη από τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο προκειμένου να παραβρεθεί στους γάμους της πριγκίπισσας Αλεξάνδρας του Κεντ, εξαδέλφης της Ελισάβετ της Αγγλίας.


Την 20ή του μήνα, ημέρα Σάββατο, καθώς η βασίλισσα βγαίνει από το ξενοδοχείο Claridges έρχεται αντιμέτωπη με την Μπέτυ Αμπατιέλου(1917-2011) βλ. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%85_%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85 ) η οποία συνοδεύεται από ομάδα Κυπρίων διαδηλωτών και ζητά επίμονα συνάντηση με τη Φρειδερίκη προκειμένου να της παραδώσει επιστολή στην οποία ζητάει την αποφυλάκιση του συζύγου της, Αντώνη Αμπατιέλο (μετέπειτα ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ) και άλλων πολιτικών κρατουμένων.





Η Φρειδερίκη αρνήθηκε να της μιλήσει και η Αμπατιέλου τη χαστούκισε! Στην προσπάθειά της να διαφύγει η βασίλισσα και η πριγκίπισσα Ειρήνη που ήταν μαζί της χτύπησαν την πρώτη πόρτα που βρήκαν μπροστά τους και μπήκαν σε ξένο σπίτι ζητώντας προστασία.






Στο πλευρό της Αμπατιέλου στο Λονδίνο σπεύδει ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Την Κυριακή 28/4 επισκέπτονται μαζί το Claridges και ο Λαμπράκης ζητάει ακρόαση από τη βασίλισσα Claridges. Δεν γίνονται δεκτοί και τότε ο  Λαμπράκης δίνει συνέντευξη στις βρετανικές εφημερίδες, επισημαίνοντας ότι «στην Ελλάδα δεν κυβερνά η κυβέρνηση ή ο βασιλεύς αλλά η βασίλισσα». Στις 22 Μαΐου ο Γρηγόρης Λαμπράκης έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεση στη Θεσσαλονίκη και εξέπνευσε πέντε μέρες αργότερα.





Όπως γράφει στα απομνημονεύματά του ο Αντώνης Αμπατιέλος, ο πρόεδρος της ΕΔΑ Ιω. Πασαλίδης ρώτησε αργότερα την Μπέτυ Αμπατιέλου αν πράγματι χαστούκισε τη Φρειδερίκη, κι όταν εκείνη επανέλαβε (όπως είχε κάνει στη βρετανική τηλεόραση) πως όχι, ο Πασαλίδης τη συμβούλεψε: «Μη λες ότι δεν τη χτύπησες. Ο λαός θέλει να λες ότι τη χτύπησες».


1997 - ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΗ ΣΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ ΛΙΑΝΗ


«Το πιο... ιστορικό ίσως χαστούκι της σύγχρονης τηλεοπτικής ιστορίας(πριν του Κασιδιάρη):
Απόγευμα Οκτωβρίου του 1997 η Δήμητρα Λιάνη – Παπανδρέου έχει όλες τις κάμερες στραμμένες πάνω της κατά την παρουσίαση του βιβλίου της «10 χρόνια και 54 ημέρες». Στην ουρά περιμένει υπομονετικά για ένα υπογεγραμμένο αντίτυπο, μια παντελώς άγνωστη γυναίκα με κοτσίδα.

Μόλις, όμως, έρχεται η σειρά της για την αφιέρωση αιφνιδιάζει τους πάντες χαστουκίζοντας δύο φορές την Δήμητρα Λιάνη!




Η Αναστασία Αθήνη-Τσούνη είναι ευχαριστημένη που έκανε το καθήκον της ως φεμινίστρια (να διασύρει δημοσίως το «κακό πρότυπο» γυναίκας – συζύγου) και γίνεται διάσημη στο πανελλήνιο. Αργότερα εξαργυρώνει τη δημοσιότητά της βάζοντας υποψηφιότητα στις εθνικές εκλογές με το ΛΑΟΣ(Β΄ Αθηνών)…».








Βλ. http://www.e-magazino.gr/diafores-eidiseis/ta-xastoukia-pou-egrapsan-istoria.html


Απολογισμός : μισός αιώνας, τρία ιστορικά δημόσια ελληνικά χαστούκια, δύο από γυναίκα προς γυναίκα, ένα από άνδρα προς γυναίκα, ένα κομμουνιστικό, ένα ακροδεξιό κι ένα νεοναζιστικό.


Ελπίζω να μην δουν τα μάτια μας άλλα…

Τάσος Καραντής

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

Θάνατος : πράξη δημιουργίας;

Θάνατος : πράξη δημιουργίας;




Λέει η επιστήμη πως ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που έχει επίγνωση του θνητότητάς του(γνωρίζει, δηλαδή, ότι θα πεθάνει). Παρότι, υπάρχουν κι όντα που αυτοκτονούν(π.χ. το ιγκουάνα), δεν έχει απορριφτεί η μοναδικότητα αυτής της επίγνωσης του ανθρώπου.




Αυτή η επίγνωση αποτελεί, νομίζω, και την αφετηρία, μα και τη δύναμη, όλων των θρησκειών, από τα πανάρχαια χρόνια ως τις μέρες μας. Η θρησκεία είναι μία εφεύρεση, που έχουμε ανάγκη, όταν ο εαυτός μας είναι αδύναμος και πληγωμένος, από ένα σωρό καταστάσεις ή σωματικές ασθένειες, είναι η θρησκεία η μορφίνη που απαλύνει τον πόνο.






Ακόμα κι ιατρική επιστήμη, που γνωρίζει το φυσικό μηχανισμό του «μοιραίου» στη φύση(γη και διάστημα) - όλα γεννιόνται και πεθαίνουν, άνθρωποι κι άστρα – παλεύει, τουλάχιστον, για τη μακροζωία.





Μεγάλο το θέμα, που ξεκινά από την εμφάνιση του ανθρώπου στη γη. Κι απασχολεί τους πάντες, θρήσκους κι άθρησκους, άθεους κι αγνωστικιστές ή σκεπτικιστές.


Την ιδέα για τη μηδαμινή προσέγγισή μου, στο τεράστιο αυτό θέμα, όπως επιγράφεται στον τίτλο, μου δόθηκε από μια κινηματογραφική ταινία, και, στην ουσία, βάζω σε μια τάξη, την οπτική περί θανάτου, αυτού του κινηματογραφικού έργου τέχνης. Είναι, δηλαδή, μια προσέγγιση του θανάτου, από την πλευρά της τέχνης, και, ενός δημιουργού της, με λίγα στοιχεία από την μυθολογία των Μάγιας, που μάλλον είναι τα πιο προσιτά για τον σκεπτικιστή, που δεν είναι πεπεισμένος για κάτι συγκεκριμένο.





Η ταινία : “The Fountain”(Η πηγή της ζωής)





Πρόκειται για την ομώνυμη(2006) του  Darren Aronofsky(σενάριο και σκηνοθεσία), με την εξής υπόθεση :

«Η ταινία μας αφηγείται τρεις ιστορίες, ή μάλλον, την ίδια ιστορία σε τρεις διαφορετικές στιγμές. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τον χρόνο σαν μια λωρίδα χαρτιού που την τυλίγει και οι δύο άκρες τις ενώνονται και σχηματίζουν ένα δαχτυλίδι.

Ένας γιατρός του 21ου αιώνα αναζητά την θεραπεία για τον καρκίνο. Το ενδιαφέρον του είναι άμεσο, καθώς η λατρεμένη του γυναίκα είναι ασθενής.




Η λύση ίσως κρύβεται στον χυμό ενός δέντρου της Κεντρικής Αμερικής. Η σύζυγός του νοιώθει ότι πλησιάζει το τέλος, όμως δε φοβάται. Νοιώθει πλήρης. Για να το εξηγήσει αυτό στον άντρα της, γράφει ένα βιβλίο.





Εκεί, ξεδιπλώνεται μια ιστορία για την Ισπανία του 16ου αιώνα και την βασίλισσα που χρειαζόταν την Πηγή της Ζωής για να νικήσει τους αντιπάλους του Θρόνου.




Ο κονκισταδόρ της θα πάει στις νέες χώρες και θα αναζητήσει το μυστικό της Πηγής στους Μάγιας. Είναι έτοιμος να δώσει και την ζωή του για αυτό το σκοπό.




Στο βιβλίο όμως έχει αφήσει το τελευταίο κεφάλαιο κενό, ζητώντας σαν τελευταία επιθυμία να ολοκληρωθεί από τον γιατρό. Πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο εκείνος θα καταφέρει να δεχτεί το θάνατό της όταν συμβεί.


Παράλληλα, γινόμαστε μάρτυρες του ταξιδιού ενός ναύτη των άστρων στο μέλλον. Είναι ο γιατρός του 21ου αιώνα. Ζει σε μια βιόσφαιρα και κουβαλάει το πιο πολύτιμο φορτίο.




Προορισμός του είναι το χρυσό νεφέλωμα Σιμπάλμπα, το ετοιμοθάνατο αστέρι που οι Μάγιας θεωρούσαν ότι είναι ο Κάτω Κόσμος.».




*Βλ. περισσότερα για την ταινία : http://cine.gr/film.asp?id=708040&page=4



Η επιστήμη : ο θάνατος είναι μια ασθένεια σαν όλες τις άλλες;


Ο γιατρός βροντοφωνάζει κάποια στιγμή στην ταινία : «Ο θάνατος είναι μια ασθένεια σαν όλες τις άλλες. Και εγώ θα βρω το γιατρικό!».




Ο κεντρικός ήρωας δεν θέλει να δεχτεί ότι μπορεί να χάσει την γυναίκα του, θεωρεί τον θάνατο ασθένεια και θέλει να βρει αντίδοτο. Γίνεται έξαλλος στην ιδέα του θανάτου, και η οργή του τον κάνει να διαπερνά τα όρια του καθωσπρεπισμού και της ευγένειας, ακόμα και προς την πολυαγαπημένη του σύζυγο.




Στη προσπάθεια του να βρει το αντίδοτο του καρκίνου, το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα βρίσκεται στα εργαστήρια ερευνών, παρά στο σπίτι.




 Ο σκοπός του είναι, μόνο, να την κρατήσει κοντά του στη ζωή, ρισκάροντας, έτσι, να μην μοιραστεί μαζί της ούτε τις τελευταίες της στιγμές, απουσίες που δεν δικαιολογείς ποτέ στον εαυτό σου, ανεξάρτητα από το σκοπό τους.







Ο φόβος του θανάτου – για την επιστήμη - είναι η μεγαλύτερη ασθένεια απ’ όλες τις άλλες. Είναι ένας φόβος που σε στρέφει στον μεγαλομανή εναγκαλισμό της ίδιας σου της ύπαρξης, του εγώ σου. Και στη ματαιοδοξία, κόντρα στην ολότητα του σύμπαντος, που τα πάντα, μέσα σ’ αυτό, γεννιούνται και πεθαίνουν.




Η επιστήμη, όσο θα λειτουργεί μηχανιστικά, θα βρίσκεται, πάντα, σ’ ένα δρόμο προς κάποιο άγνωστο ελιξήριο(φάρμακο), το οποίο, απλά, θα προσθέτει χρόνια, σε όσους  ποθούν να τα προσθέσουν στη ζωή τους, αφαιρώντας, ταυτόχρονα, τα παραπλανημένα χρόνια της ζωής του, μέσα σε μια διαδικασία, που θα την έβλεπα ως ένα μπούμερανγκ αυτοπαγίδευσης. Σ’ ένα σισύφειο κυνήγι της αιωνιότητας, για μια ανθρώπινη ύπαρξη χωρίς ημερομηνία λήξης… χίμαιρα…




«Η επιθυμία να ζήσουμε για πάντα υπάρχει βαθιά μέσα στην κουλτούρα μας. Καθημερινά όλος ο κόσμος προσπαθεί να βρει τρόπους που θα τον κάνουν να δείχνει νεότερος», λέει ο Αρονόφσκι. «Οι άνθρωποι προσεύχονται να παραμείνουν νέοι και συχνά αρνούνται ότι ο θάνατος είναι κι αυτός κομμάτι της ζωής. Τα νοσοκομεία ξοδεύουν άπειρα χρήματα για να κρατήσουν ανθρώπους ζωντανούς. Φαίνεται ότι μας απασχολεί τόσο πολύ το πώς θα διατηρήσουμε το σώμα, που ξεχνάμε το πνεύμα. Έτσι, αυτό είναι ένα από τα κεντρικά θέματα που ήθελα να θίξω στην ταινία : Μήπως ο θάνατος είναι που μας κάνει ανθρώπινα όντα κι, αν μπορούσαμε να ζήσουμε για πάντα, τότε θα χάναμε την ανθρωπιά μας;»…







Η θέση του χριστιανισμού : «Το Δέντρο της Ζωής»


Στην ουσία, δεν εξετάζεται στην ταινία, και στην οπτική που θέλω να παρουσιάσω, αλλά, επειδή διέπει όλον τον δυτικό κόσμο, βοηθάει να τον γνωρίζουμε :

«Τι είναι και τι συμβολίζει το "Δέντρο της Ζωής";

Το Δέντρο της Ζωής, «ξύλο της ζωής», αναφέρεται για πρώτη φορά στο Γεν. 2,9 όπου γίνεται αναφορά σε τριών ειδών δέντρα του παραδείσου:

1ον Εκείνα που έχουν βρώσιμους καρπούς.

2ον Το δέντρο που θα συντελούσε στην πνευματική αύξηση του ανθρώπου (ή και στην ολοκληρωτική αποξένωσή του από το θεό) το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού.

3ον Το  δέντρο που θα του χάριζε την αιώνια ζωή. Για το ίδιο δέντρο υπάρχει αναφορά στό Γεν. 3,22.24. Κατά παρόμοιο τρόπο, για να ενθαρρύνει και να υπενθυμίζει στους πρωτόπλαστους τη δυνατότητα της άμεσης μετοχής στην αθανασία, υπήρχε το Δέντρο της Ζωής.

Δεν ήταν ο καρπός του δέντρου που θα παρείχε την αθανασία. Αίτιο της αθανασίας είναι μόνο η θεία βουλή και η εντολή του θεού, που θα δινόταν εφόσον ο άνθρωπος καθιστούσε τον εαυτό του (με την πνευματική άσκηση που του παρείχε το Δέντρο της Γνώσης) έτοιμο να δεχτεί τη θεία αυτή δωρεά.

Η εικόνα του «ξύλου της ζωής» επανέρχεται στην Αποκάλυψη. Στο 2,7 ο καρπός του δίνεται πρός βρώση σ’ όποιον νικήσει καί εξασφαλίζει τη θεραπεία όλων των εθνών στο 22,2.14.»(Βλ. http://orthodoxanswers.gr/%CE%A4%CE%AF-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B9-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF-%CF%84/).






Η μυθολογία των Μάγιας






Από το σενάριο της ταινίας :

«Ο Πρώτος Πατέρας είναι ο Πρώτος Άνθρωπος. Θυσιάστηκε για να φτιάξει τον κόσμο. Το Δέντρο της Ζωής έχει ρίζες μέσα του. Το σώμα του έγινε ρίζες. Απλώθηκαν και σχημάτισαν τη Γη. Η ψυχή του έγινε κλαδιά που σχημάτισαν τον ουρανό. Έμεινε μόνο το κεφάλι του Πρώτου Πατέρα. Τα παιδιά το κρέμασαν στον ουρανό κι έγινε το Σιμπάλμπα(Xibalba), το νεφέλωμα. Ο θάνατος είναι μια πράξη δημιουργίας.»







Ο Άδης της μυθολογίας των Μάγιας


Από το σενάριο της ταινίας :

«Είναι ένα νεφέλωμα, γύρω από ένα ισχνό άστρο. Γι’ αυτό φαίνετα;ι χρυσό. Οι Μάγιας το λένε Σιμπάλμπα(Xibalba). Ήταν ο Άδης τους. Εκεί πήγαιναν οι νεκρές ψυχές για να ξαναγεννηθούν. Σύντομα θα εκραγεί, θα πεθάνει και θα γεννήσει νέα άστρα. Οι Μάγιας διάλεξαν ένα ετοιμοθάνατο άστρο για Άδη τους. Απ’ όλα τα υγιή φωτεινά σημεία στον ουρανό, βρήκαν αυτό που πεθαίνει…».






Θάνατος : δρόμος προς το δέος και πράξη δημιουργίας






Από το σενάριο της ταινίας :

«Ο Μόζες Μοράλες(ένας ξεναγός), μου είπε για τον πατέρα του που είχε πεθάνει. Δεν ήθελε να το πιστέψει. Είπε ότι αν ξέθαβαν τον πατέρα του δεν θα ’ταν εκεί. Έσπειραν έναν σπόρο πάνω στον τάφο του. Ο σπόρος έγινε δέντρο.






Ο πατέρας του έγινε κομμάτι του δέντρου. Αναπτύχθηκε μέσα στο ξύλο. Μέσα στα άνθη. Κι όταν ένα σπουργίτι έφαγε τον καρπό του δέντρου, ο πατέρας του πέταξε με τα πουλιά.




Είπε, ότι ο θάνατος ήταν ο δρόμος του πατέρα του προς το δέος.».





Τάσος Καραντής

Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Ο αποχωρισμός της Κυριακής

Ο αποχωρισμός της Κυριακής





Δεκαέξι ώρες, ώσπου να ξαναδείς ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, θεωρείται αποχωρισμός; Όχι και ναι…


Ναι, αν πρόκειται για τα τρία ανήλικα παιδιά σου, που ο νόμος ορίζει - χωρίς να αποφάσισες εσύ τη διάλυση μιας τρίτεκνης οικογένειας, αλλά επειδή αποφάσισε το έτερον ήμισυ να ζήσει το «αμερικάνικο όνειρο» - ότι πρέπει να παραδίδονται, συγκεκριμένες ώρες και μέρες(υπάρχει κοινή επιμέλεια) από τον έναν γονέα στον άλλον, λες κι είναι αντικείμενα…


Δεν θα εισχωρήσω στα ιδιωτικά(μου), εξάλλου, ο καθένας έχει δικαίωμα να χωρίσει, ειδικά, όταν αναγνωρίζεται, κι από τις δυο πλευρές, ότι η «φλόγα έσβησε», ή η μια πλευρά ζητά καλή ζωή. Να την ζήσει, την δικαιούται ο καθένας, όπως την καταλαβαίνει, αλλά όταν είναι δύο κι πάει ο καθένας στο καλό!


Όταν όμως είναι, π.χ., πέντε, αποφασίζεις και για άλλους… και βάζεις προτεραιότητες, τη γυναίκα μπροστά ή την μητέρα; Τον άντρα ή τον πατέρα; Ενήλικοι είμαστε. Αλλά τι φταίνε οι ανήλικοι που προήλθαν από ενήλικους;


Πέρα από το «πήγαινε – έλα» καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας, μου χαρίζεται ένα χαμόγελο κάθε Παρασκευή απόγευμα και ένα σφίξιμο αποχωρισμού – αποχαιρετισμού, κάθε Κυριακή απόγευμα, κι όλο αυτό, το ακραία συναισθηματικό, να επαναλαμβάνεται εβδομαδιαία… χωρίς να το έχεις επιλέξει… οι έχοντες παιδιά δεν «χωρίζουν» ποτέ…


Άλλος «γολγοθάς» κι αυτός, να είσαι αναγκασμένος, ένα πρόσωπο που θες να ξεχάσεις, να το συναντάς δυο φορές τη μέρα και να έχουν(κι οι δυο πλευρές), στο κινητό τους, πρώτο - πρώτο τον αριθμό του κινητού του προσώπου που άλλοτε αγάπησαν και κατόπιν αλληλοσιχάθηκαν…


Αλλά πάνω απ’ όλα τα παιδιά! Τα παιδιά που τα ξέρουν όλα! Τα παιδιά που είναι η ζωή σου, κι η ζωή σου που είναι, πλέον, τα παιδιά σου, όπως μου το λέει η μάνα μου. Τα παιδιά που έχουν ερωτήσεις, που αυτά ξέρουν τι κρύβουν στην μικρούλα τους ψυχή… που θέλουν κάθε βράδυ το φιλί στο προσκέφαλο από τους δύο γονείς και το έχουν μόνο από τον ένα εναλλάξ… κι ας λέμε όλοι, ελαφρά την καρδία, «έλα μωρέ, ο χωρισμός έχει γίνει καραμέλα στη μοντέρνα εποχή μας».

 Ωραίες οι καραμέλες, αλλά υπάρχουν κι οι «καραμέλες της τεκνοποιίας», που κάποιοι ενήλικοι τις αποφάσισαν από κοινού, και γεννούν νοήμονα πλασματάκια και, μετά, τα βάζουν σ’ ένα ψυχολογικό test – drive, έτσι, για ένα καπρίτσιο…

 Μερικές φορές εγώ, που από υπερβολική αγάπη, είμαι εναντίον της στείρωσης των ζώων, φτάνω να σιχαίνομαι τον εαυτό μου, σκεπτόμενος, πως κάποιοι άνθρωποι είναι αυτοί που πρέπει να στειρώνονται… Άκουσα στη γνωστή τηλεοπτική εκπομπή, για «πατέρα» παντρεμένο - πολύτεκνο(με τέσσερα παιδιά), όπου είχε κάνει, με την ίδια γκόμενα, άλλα πέντε παιδιά(καρπερός άντρακλας!...), τα οποία ούτε αναγνώρισε, κι η βιολογική τους «μάνα» τα παράτησε στα ιδρύματα… η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή, και, για τους έξω από το χορό, μελό…


Κι ήρθε, μετά, και μια διαδικτυακή γνωριμία, να μου λέει(γνωρίζοντας τα δικά μου) : «δεν μου λέει τίποτα η πατρότητα!»… Ευτυχώς η εικονικότητα κι η απόσταση του φέις σώζει… ζωές, διότι απλώς την διέγραψα… δεν υπάρχει ανύπαρκτη πατρότητα κι υπαρκτή μητρότητα, και το αντίθετο, υπάρχουν άνθρωποι υπεύθυνοι με αγάπη κι αυτοθυσία, κι άνθρωποι ανεύθυνοι, που έχοντας κάνει τρία παιδιά, σου λένε «έχω όνειρα για τη ζωή μου», αντί να λένε έχω «όνειρα για τα παιδιά που έφερα στον κόσμο» κατόπιν ώριμης(;) απόφασης… Αλλά, δυστυχώς, σε τέτοιες περιπτώσεις, τα παιδιά δεν τα φέρνει ένας στη ζωή, αλλά δύο…

Ο αποχωρισμός της Κυριακής, λοιπόν, ο προσωπικός μου, εβδομαδιαίος πόνος…




Τάσος Καραντής