ΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Το ποίημα αυτό, οφείλεται σε μια ιδέα, που προήλθε από την ανάγνωση του βιβλίου «Γράμματα της Εύας Palmer Σικελιανού στη Natalie Clifford Barney»(επιμέλεια, μετάφραση, σχόλια Λία Παπαδάκη, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1995), το οποίο αναφέρεται στη νεανική λεσβιακή σχέση των δύο γυναικών(που ξεκίνησε το 1893), και στην ερωτική αλληλογραφία τους(συγκεκριμένα δημοσιεύονται οι επιστολές της Εύας Palmer Σικελιανού, που βρέθηκαν στο αρχείο της Natalie Clifford Barney).
Όπως έχει γραφτεί η Εύα Σικελιανού ερωτεύτηκε γυναίκες, αλλά παντρεύτηκε τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό.
Επιλέχτηκαν λέξεις και φράσεις από την ερωτική αλληλογραφία των δύο γυναικών, οι οποίες δουλεύτηκαν κι αποτέλεσαν μια νέα σύνθεση.
Η αλλαγή του δίπολου “γυναίκα προς γυναίκα” σε “άντρας προς γυναίκα” έγινε, αποκλειστικά, για προσωπικούς λόγους ανάγκης έκφρασης και του γράφοντα, διαμέσου της “ερωτικής επιστολής”.
Στόχος ήταν η δημιουργία ενός ποιήματος στο οποίο να συμπυκνώνεται το ερωτικό στοιχείο που κατακλύζει τις επιστολές.
Οφείλω να ομολογήσω, πάντως, πως τέτοιον εκρηκτικό έρωτα, τέτοια ερωτική αγάπη, που σε διαλύει, δεν την έχω ζήσει, ούτε και πρόκειται, βέβαια, πια, στη ζωή μου… Δεν ξέρω κι η Ζωή σήμερα, όπως έχει ξιπαστεί, αν αντέχει τέτοιους, συμπαντικού μεγέθους κι ενέργειας, έρωτες…
ΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Αγάπη μου
είμαι ερωτευμένος μαζί σου.
Το αίμα μου ριγεί
στη σκέψη
να σε δω.
Η αγάπη μου
φτάνει μέχρι τις άκρες των δαχτύλων σου,
το ξέρω
εξαντλούμαι.
Όμως σε θέλω.
Όπως η καυτή άμμος της ερήμου
τη βροχή.
Είμαι
ένας ευτυχισμένος ερωτευμένος
που τον κυβερνά
η τρέλα της αγάπης.
Να σε ’χω μόνο
κι ας πεθάνω
πάνω στο κορμί σου
που σαν λεπίδα
όλα τα σκοτώνει
ωραία.
Μέχρι το τέλος
ένα ζητώ,
να είμαστε μαζί
με οδηγό
μόνο
τις τρελές επιθυμίες μας.
Ηδονή της γύμνιας
τα μάτια σου ακολουθώ
που λάμπουνε
σαν κοσμήματα στον ήλιο,
τα βαμμένα σου χείλη
- να βάφεσαι πάντα για χάρη μου –
τα όμορφα ανοιχτά σου μέλη
που ’ναι
οι λεωφόροι της κυριαρχίας σου,
τα βάθη σου
που ’ναι υπέροχα
όσο τα ύψη του πνεύματός σου,
τα χάδια σου
σαν το φεγγάρι
που το σώμα περιβάλλει
χωρίς να τ’ αγγίζει,
τα μαλλιά σου
να τους φιλώ
τις ασημένιες άκρες.
Σε αισθάνομαι έως θανάτου,
πίνοντάς σε νιώθω θάνατο
κι ανακαλύπτω αναπάντεχα ζωή
κι όταν πια εξοικειωθώ
κι εκλιπαρώ για περισσότερη ζωή
τότε δίνεις θάνατο.
Τα φιλιά σου δαγκώνουν
κάνουν να τρέμουν
τα κόκαλά μου
τα νεύρα μου.
Είσαι ένα σκληρό όρθιο σπαθί
που άσπλαχνα διεισδύει
και με κυριεύει
βίαια.
Το αίμα μου υπάρχει
για το άγγιγμά σου
να το μεταφέρει
μέχρι τ’ άκρα μου.
Είσαι μέσα μου
αγγίζεις την ουσία μου
σαν αέρας
σαν φως
με διαπερνάς
ώσπου λυγίζω
σαν φλούδα στον άνεμο.
Έτσι φωτισμένος
σου προσφέρω
διαρκή αφοσίωση.
Το κορμί μου
μια παλλόμενη συνείδηση
των φιλιών σου.
Σε φιλώ
σαν τον άνεμο
που φιλά
τ’ ατέλειωτα μίλια του ωκεανού.
Με παίρνεις
όχι
για να ξεφύγεις απ’ τις βιαιότητες του έρωτα
αλλά για να σου προκαλώ
τις ζωώδεις δονήσεις
που φοβάσαι.
Οι φλόγες μου
σα φίδια
δαγκώνουν το μυαλό σου
τυλίγουν το σώμα σου
με πύρινες γραμμές
και σε καίνε
ως την καρδιά.
Φυλακισμένη σε θέλω
να σε φιλάω
μέχρι να πεθάνουμε
κι οι δυο
από ηδονή.
Κι αν κάποτε φύγεις
οι αισθήσεις μου
στα σώματα όλων των αντρών
που θα αγαπήσεις
θα ’ναι,
για ν’ αγαπάς
ένα κομμάτι του εαυτού μου κάθε φορά.
Έτσι θα κλέβω
τα πολλά σου άπειρα.
Ωραία μου αγάπη
δυνατή σαν τον ήλιο
τρυφερή σαν το φεγγάρι
ελεύθερη σαν τον άνεμο
αληθινή σαν την αιωνιότητα.
Σ’ αγαπώ βαθιά,
είσαι στα σπλάχνα μου
στα κόκαλά μου
στις γωνιές της ψυχής μου
ό,τι κάνω
με τυλίγει η αγκαλιά σου
τα χέρια σου με κρατούν.
Ευτυχισμένος κοιμάμαι
ευτυχισμένος ξυπνάω
αφού ζεις
αφού σε ξέρω
αφού σ’ αγαπώ.
Θα πετάξω
τη λογική στους ανέμους
για να γίνουμε
δυο αστραπές στον ουρανό.
Θα ακουμπήσω
το πνεύμα μου
στα πόδια σου
προσφορά
στην εικόνα σου
που τη νιώθω
σαν πραγματικότητα.
Σ’ ονειρεύομαι
- τα όνειρά μου σου είναι πιστά –
κι όταν ξυπνώ
η ζωή μου είναι ανυπόφορη
γιατί η παρουσία σου
μ’ εγκαταλείπει
μαζί με τ’ όνειρο
κι απομένω ν’ αγαπώ τα όνειρά σου.
Όταν σου γράφω κλαίω,
το ξέρω
είμαι κακός
που τα μάτια σου ταλαιπωρώ
μ’ αυτές μου τις λέξεις,
το ξέρεις
θα μπορούσα να σ’ αγαπώ
για χίλια χρόνια,
γι’ αυτό
αν μ’ αγαπάς
μην πεθάνεις πριν από μένα.
Θέλω να αποκοιμηθώ
ανάμεσα
στα ωραία ζηλιάρικα πόδια σου,
ως αύριο αγάπη
ως πάντα.
Τάσος Καραντής
Το ποίημα αυτό, οφείλεται σε μια ιδέα, που προήλθε από την ανάγνωση του βιβλίου «Γράμματα της Εύας Palmer Σικελιανού στη Natalie Clifford Barney»(επιμέλεια, μετάφραση, σχόλια Λία Παπαδάκη, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1995), το οποίο αναφέρεται στη νεανική λεσβιακή σχέση των δύο γυναικών(που ξεκίνησε το 1893), και στην ερωτική αλληλογραφία τους(συγκεκριμένα δημοσιεύονται οι επιστολές της Εύας Palmer Σικελιανού, που βρέθηκαν στο αρχείο της Natalie Clifford Barney).
Όπως έχει γραφτεί η Εύα Σικελιανού ερωτεύτηκε γυναίκες, αλλά παντρεύτηκε τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό.
Επιλέχτηκαν λέξεις και φράσεις από την ερωτική αλληλογραφία των δύο γυναικών, οι οποίες δουλεύτηκαν κι αποτέλεσαν μια νέα σύνθεση.
Η αλλαγή του δίπολου “γυναίκα προς γυναίκα” σε “άντρας προς γυναίκα” έγινε, αποκλειστικά, για προσωπικούς λόγους ανάγκης έκφρασης και του γράφοντα, διαμέσου της “ερωτικής επιστολής”.
Στόχος ήταν η δημιουργία ενός ποιήματος στο οποίο να συμπυκνώνεται το ερωτικό στοιχείο που κατακλύζει τις επιστολές.
Οφείλω να ομολογήσω, πάντως, πως τέτοιον εκρηκτικό έρωτα, τέτοια ερωτική αγάπη, που σε διαλύει, δεν την έχω ζήσει, ούτε και πρόκειται, βέβαια, πια, στη ζωή μου… Δεν ξέρω κι η Ζωή σήμερα, όπως έχει ξιπαστεί, αν αντέχει τέτοιους, συμπαντικού μεγέθους κι ενέργειας, έρωτες…
ΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Αγάπη μου
είμαι ερωτευμένος μαζί σου.
Το αίμα μου ριγεί
στη σκέψη
να σε δω.
Η αγάπη μου
φτάνει μέχρι τις άκρες των δαχτύλων σου,
το ξέρω
εξαντλούμαι.
Όμως σε θέλω.
Όπως η καυτή άμμος της ερήμου
τη βροχή.
Είμαι
ένας ευτυχισμένος ερωτευμένος
που τον κυβερνά
η τρέλα της αγάπης.
Να σε ’χω μόνο
κι ας πεθάνω
πάνω στο κορμί σου
που σαν λεπίδα
όλα τα σκοτώνει
ωραία.
Μέχρι το τέλος
ένα ζητώ,
να είμαστε μαζί
με οδηγό
μόνο
τις τρελές επιθυμίες μας.
Ηδονή της γύμνιας
τα μάτια σου ακολουθώ
που λάμπουνε
σαν κοσμήματα στον ήλιο,
τα βαμμένα σου χείλη
- να βάφεσαι πάντα για χάρη μου –
τα όμορφα ανοιχτά σου μέλη
που ’ναι
οι λεωφόροι της κυριαρχίας σου,
τα βάθη σου
που ’ναι υπέροχα
όσο τα ύψη του πνεύματός σου,
τα χάδια σου
σαν το φεγγάρι
που το σώμα περιβάλλει
χωρίς να τ’ αγγίζει,
τα μαλλιά σου
να τους φιλώ
τις ασημένιες άκρες.
Σε αισθάνομαι έως θανάτου,
πίνοντάς σε νιώθω θάνατο
κι ανακαλύπτω αναπάντεχα ζωή
κι όταν πια εξοικειωθώ
κι εκλιπαρώ για περισσότερη ζωή
τότε δίνεις θάνατο.
Τα φιλιά σου δαγκώνουν
κάνουν να τρέμουν
τα κόκαλά μου
τα νεύρα μου.
Είσαι ένα σκληρό όρθιο σπαθί
που άσπλαχνα διεισδύει
και με κυριεύει
βίαια.
Το αίμα μου υπάρχει
για το άγγιγμά σου
να το μεταφέρει
μέχρι τ’ άκρα μου.
Είσαι μέσα μου
αγγίζεις την ουσία μου
σαν αέρας
σαν φως
με διαπερνάς
ώσπου λυγίζω
σαν φλούδα στον άνεμο.
Έτσι φωτισμένος
σου προσφέρω
διαρκή αφοσίωση.
Το κορμί μου
μια παλλόμενη συνείδηση
των φιλιών σου.
Σε φιλώ
σαν τον άνεμο
που φιλά
τ’ ατέλειωτα μίλια του ωκεανού.
Με παίρνεις
όχι
για να ξεφύγεις απ’ τις βιαιότητες του έρωτα
αλλά για να σου προκαλώ
τις ζωώδεις δονήσεις
που φοβάσαι.
Οι φλόγες μου
σα φίδια
δαγκώνουν το μυαλό σου
τυλίγουν το σώμα σου
με πύρινες γραμμές
και σε καίνε
ως την καρδιά.
Φυλακισμένη σε θέλω
να σε φιλάω
μέχρι να πεθάνουμε
κι οι δυο
από ηδονή.
Κι αν κάποτε φύγεις
οι αισθήσεις μου
στα σώματα όλων των αντρών
που θα αγαπήσεις
θα ’ναι,
για ν’ αγαπάς
ένα κομμάτι του εαυτού μου κάθε φορά.
Έτσι θα κλέβω
τα πολλά σου άπειρα.
Ωραία μου αγάπη
δυνατή σαν τον ήλιο
τρυφερή σαν το φεγγάρι
ελεύθερη σαν τον άνεμο
αληθινή σαν την αιωνιότητα.
Σ’ αγαπώ βαθιά,
είσαι στα σπλάχνα μου
στα κόκαλά μου
στις γωνιές της ψυχής μου
ό,τι κάνω
με τυλίγει η αγκαλιά σου
τα χέρια σου με κρατούν.
Ευτυχισμένος κοιμάμαι
ευτυχισμένος ξυπνάω
αφού ζεις
αφού σε ξέρω
αφού σ’ αγαπώ.
Θα πετάξω
τη λογική στους ανέμους
για να γίνουμε
δυο αστραπές στον ουρανό.
Θα ακουμπήσω
το πνεύμα μου
στα πόδια σου
προσφορά
στην εικόνα σου
που τη νιώθω
σαν πραγματικότητα.
Σ’ ονειρεύομαι
- τα όνειρά μου σου είναι πιστά –
κι όταν ξυπνώ
η ζωή μου είναι ανυπόφορη
γιατί η παρουσία σου
μ’ εγκαταλείπει
μαζί με τ’ όνειρο
κι απομένω ν’ αγαπώ τα όνειρά σου.
Όταν σου γράφω κλαίω,
το ξέρω
είμαι κακός
που τα μάτια σου ταλαιπωρώ
μ’ αυτές μου τις λέξεις,
το ξέρεις
θα μπορούσα να σ’ αγαπώ
για χίλια χρόνια,
γι’ αυτό
αν μ’ αγαπάς
μην πεθάνεις πριν από μένα.
Θέλω να αποκοιμηθώ
ανάμεσα
στα ωραία ζηλιάρικα πόδια σου,
ως αύριο αγάπη
ως πάντα.
Τάσος Καραντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου