Είδα τη μουσική παράσταση «Προς την Επόμενη Θάλασσα»
Η μουσική παράσταση «Προς την Επόμενη Θάλασσα», συνεχίζει, φέτος, για δεύτερη χρονιά, το ταξίδι της στις μουσικές σκηνές της Αθήνας.
Ξεκίνησε, το Σεπτέμβρη από το «Ρυθμός Stage» και συνέχισε, τον Οκτώβρη, στο «Gialino Up Stage», ως και το πρώτο Σάββατο του Νοέμβρη, όπου την (ξανά)παρακολούθησα.
Το ταξίδι «Προς την επόμενη» είναι νυχτερινό, ο απόπλους του ξεκίνησε, μετά τις 11 το βράδυ, για να ολοκληρωθεί – με μια μικρή «στάση»(- διάλειμμα) - με κατάπλου γύρω στις 2.
Το πλήρωμα παραμένει το ίδιο(Νίκος Καλλίνης – Πέτρος Συνοδινός – Σαββέρια Μαργιολά – Μαρία Σαχπασίδη – Δημήτρης Αιγινίτης) στον βασικό του κορμό, με την προσθήκη του Κωνσταντίνου Νιχωρίτη στο μπάσο. Οι επιβάτες, σε κάθε νέο ταξίδι αυξάνουν, και, τη βραδιά της 1ης Νοέμβρη 2014, το «Gialino Up Stage» ήταν κατάμεστο, με το πλήρωμα(καλλιτέχνες) και τους επιβάτες (όλους εμάς) να συνταξιδεύουμε μουσικά, σε μια ακόμα πορεία, συντροφικής ατμόσφαιρας, προς άλλη μια «Επόμενη Θάλασσα».
Το «πλοίο»(= πρόγραμμα) είναι, πλέον, γνωστό, αφού απαρτίζεται από τα «θαλάσσια χρόνια» του κάθε μέλους του πληρώματος, με κυρίαρχο μοτίβο την ακουστική και κυρίως την ηλεκτρική μπαλάντα, ενώ δεν λείπουν τα γνωστά, αλλά και καινούργια κομμάτια, που μπλέκονται με ροκ ήχους και διασκευές.
Βέβαια, η μπάντα είναι, βασικά, ηλεκτρική(ηλεκτρικές κιθάρες και μπάσο, ντραμς και πλήκτρα), αλλά «την παίρνει» να διασκευάζει και να αποδίδει, με ξεχωριστό τρόπο, από το «Καίγομαι και σιγολιώνω», μέχρι το «Πέντε μάγκες στον Περαία», ως το σπουδαίο του Τσιτσάνη «Της ταβέρνας το ρολόι».
Κατά τα άλλα, με αρκετή δουλειά(που φαίνεται στο πρόγραμμα κι ακούγεται στις ενορχηστρώσεις και τις ερμηνείες), το δεύτερο αυτό ταξίδι καταφέρνει να είναι ανανεωμένο – και κάθε βραδιά διαφορετικό – με βασικό κορμό τα τραγούδια της μουσικής ταινίας του, πάντα παρών(σε κάθε live), Γιώργου Πολυμενάκου, «Το τελευταίο πέρασμα», με τα, ιδιαίτερα κι εμπνευσμένα, κομμάτια του Πέτρου Συνοδινού, τις επιτυχίες των «Εκείνος + Εκείνος», μέσω της φωνής του Νίκου Καλλίνη, ο οποίος – όπως κι όλοι – είναι ένας πολύ ζεστός και φιλικός οικοδεσπότης, με τα τραγούδια(επιλογές και διασκευές) από τις δυο δισκογραφικές δουλιές της Σαββέριας Μαργιολά και την, έκπληξη, νεαρή Μαρία Σαχπασίδη, να κερδίζει την αφοσίωσή μας στο «Τι έχω να χάσω», αλλά και σε άλλα κομμάτια και ξένες διασκευές, με τη ζωντάνια, τη φρεσκάδα και την καθαρότητα των νιάτων της.
Η Σαββέρια Μαργιολά, αυτή η πανέμορφη ύπαρξη, και, κυρίως, καλλιτεχνική περσόνα, σε μαγεύει ως μια… «καλή σειρήνα» στο «Σε ποια θάλασσα αρμενίζεις», ενώ κερδίζει το θαυμασμό, την αγάπη σου και την εκτίμηση σου, προς την ανεκτίμητη – μεγάλων δυνατοτήτων – κι εκπληκτικής χροιάς φωνή της. Είναι μια μεγάλη ερμηνεύτρια και βαδίζει, με σταθερά βήματα, στο δρόμο της μεγάλης τραγουδίστριας. Είναι ένα απόκτημα του τραγουδιού μας, που συνδυάζει μεγάλο ταλέντο, με μεγάλη ωριμότητα και ήθος(ως καλλιτέχνης κι ως άνθρωπος), σ’ ένα χώρο και χρόνο, που σπανίζουν και τα έχουμε τόσο ανάγκη.
Βέβαια, οι επιτυχίες των «Εκείνος + Εκείνος», μέσα από, της από καρδιάς, ερμηνείες του Νίκου Καλλίνη(«Χειμωνιάτικα μπαρ», «Παραισθήσεις», «Τα λόγια κομμάτια κ.ά.) – με έκπληξη το «Μια γυναίκα μόνο ξέρει»(μαζί με τη Σαββέρια Μαργιολά) – και, παράλληλα, σε τέλειο συγχρονισμό με τα τραγούδια του Πέτρου Συνοδινού, αλλά και των κιθάρων των δύο(γεμίζουν με τις δυο τους κιθάρες το χώρο, δημιουργώντας τον ήχο μιας πολυμελούς ορχήστρας), που τις βάζουν γερά θεμέλια ο Δημήτρης Αιγινίτης με τα ντραμς του κι ο Κωνσταντίνος Νιχωρίτης με το μπάσο του, ενώ, η Μαρία Σαχπασίδη με τα πλήκτρα της βάζει κι αυτή τις δικές της, απαραίτητες, πινελιές.
Η παράσταση «Προς την Επόμενη Θάλασσα», πέρα από όλα τα παραπάνω μουσικά, που περιέγραψα, διαθέτει κι ένα μεγάλο ατού, την άριστη χημεία, όλων, επί σκηνής, σε συνδυασμό με μια «συντροφικότητα και δημοκρατικότητα» - αν θα το έθετα με πολιτικούς όρους – που συμπαρασύρει και τον ακροατή στη δημιουργία μιας παρέας, ενός πληρώματος, πραγματικών συντρόφων, για να γυρίσω στα ναυτικά.
Αυτό το θαλασσινό δέσιμο, που χαρακτηρίζει όλο το σχήμα της «Επόμενης Θάλασσας», είναι κι η μοναδικότητά του, που μας κάνει να του ζητάμε όλο και περισσότερα ταξίδια προς «επόμενες θάλασσες».
Ραντεβού στο επόμενο και με νέα τραγούδια!
Που : «Gialino Up Stage», Λεωφόρος Συγγρού
Πότε : Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014-11-04
Τάσος Καραντής
Η μουσική παράσταση «Προς την Επόμενη Θάλασσα», συνεχίζει, φέτος, για δεύτερη χρονιά, το ταξίδι της στις μουσικές σκηνές της Αθήνας.
Ξεκίνησε, το Σεπτέμβρη από το «Ρυθμός Stage» και συνέχισε, τον Οκτώβρη, στο «Gialino Up Stage», ως και το πρώτο Σάββατο του Νοέμβρη, όπου την (ξανά)παρακολούθησα.
Το ταξίδι «Προς την επόμενη» είναι νυχτερινό, ο απόπλους του ξεκίνησε, μετά τις 11 το βράδυ, για να ολοκληρωθεί – με μια μικρή «στάση»(- διάλειμμα) - με κατάπλου γύρω στις 2.
Το πλήρωμα παραμένει το ίδιο(Νίκος Καλλίνης – Πέτρος Συνοδινός – Σαββέρια Μαργιολά – Μαρία Σαχπασίδη – Δημήτρης Αιγινίτης) στον βασικό του κορμό, με την προσθήκη του Κωνσταντίνου Νιχωρίτη στο μπάσο. Οι επιβάτες, σε κάθε νέο ταξίδι αυξάνουν, και, τη βραδιά της 1ης Νοέμβρη 2014, το «Gialino Up Stage» ήταν κατάμεστο, με το πλήρωμα(καλλιτέχνες) και τους επιβάτες (όλους εμάς) να συνταξιδεύουμε μουσικά, σε μια ακόμα πορεία, συντροφικής ατμόσφαιρας, προς άλλη μια «Επόμενη Θάλασσα».
Το «πλοίο»(= πρόγραμμα) είναι, πλέον, γνωστό, αφού απαρτίζεται από τα «θαλάσσια χρόνια» του κάθε μέλους του πληρώματος, με κυρίαρχο μοτίβο την ακουστική και κυρίως την ηλεκτρική μπαλάντα, ενώ δεν λείπουν τα γνωστά, αλλά και καινούργια κομμάτια, που μπλέκονται με ροκ ήχους και διασκευές.
Βέβαια, η μπάντα είναι, βασικά, ηλεκτρική(ηλεκτρικές κιθάρες και μπάσο, ντραμς και πλήκτρα), αλλά «την παίρνει» να διασκευάζει και να αποδίδει, με ξεχωριστό τρόπο, από το «Καίγομαι και σιγολιώνω», μέχρι το «Πέντε μάγκες στον Περαία», ως το σπουδαίο του Τσιτσάνη «Της ταβέρνας το ρολόι».
Κατά τα άλλα, με αρκετή δουλειά(που φαίνεται στο πρόγραμμα κι ακούγεται στις ενορχηστρώσεις και τις ερμηνείες), το δεύτερο αυτό ταξίδι καταφέρνει να είναι ανανεωμένο – και κάθε βραδιά διαφορετικό – με βασικό κορμό τα τραγούδια της μουσικής ταινίας του, πάντα παρών(σε κάθε live), Γιώργου Πολυμενάκου, «Το τελευταίο πέρασμα», με τα, ιδιαίτερα κι εμπνευσμένα, κομμάτια του Πέτρου Συνοδινού, τις επιτυχίες των «Εκείνος + Εκείνος», μέσω της φωνής του Νίκου Καλλίνη, ο οποίος – όπως κι όλοι – είναι ένας πολύ ζεστός και φιλικός οικοδεσπότης, με τα τραγούδια(επιλογές και διασκευές) από τις δυο δισκογραφικές δουλιές της Σαββέριας Μαργιολά και την, έκπληξη, νεαρή Μαρία Σαχπασίδη, να κερδίζει την αφοσίωσή μας στο «Τι έχω να χάσω», αλλά και σε άλλα κομμάτια και ξένες διασκευές, με τη ζωντάνια, τη φρεσκάδα και την καθαρότητα των νιάτων της.
Η Σαββέρια Μαργιολά, αυτή η πανέμορφη ύπαρξη, και, κυρίως, καλλιτεχνική περσόνα, σε μαγεύει ως μια… «καλή σειρήνα» στο «Σε ποια θάλασσα αρμενίζεις», ενώ κερδίζει το θαυμασμό, την αγάπη σου και την εκτίμηση σου, προς την ανεκτίμητη – μεγάλων δυνατοτήτων – κι εκπληκτικής χροιάς φωνή της. Είναι μια μεγάλη ερμηνεύτρια και βαδίζει, με σταθερά βήματα, στο δρόμο της μεγάλης τραγουδίστριας. Είναι ένα απόκτημα του τραγουδιού μας, που συνδυάζει μεγάλο ταλέντο, με μεγάλη ωριμότητα και ήθος(ως καλλιτέχνης κι ως άνθρωπος), σ’ ένα χώρο και χρόνο, που σπανίζουν και τα έχουμε τόσο ανάγκη.
Βέβαια, οι επιτυχίες των «Εκείνος + Εκείνος», μέσα από, της από καρδιάς, ερμηνείες του Νίκου Καλλίνη(«Χειμωνιάτικα μπαρ», «Παραισθήσεις», «Τα λόγια κομμάτια κ.ά.) – με έκπληξη το «Μια γυναίκα μόνο ξέρει»(μαζί με τη Σαββέρια Μαργιολά) – και, παράλληλα, σε τέλειο συγχρονισμό με τα τραγούδια του Πέτρου Συνοδινού, αλλά και των κιθάρων των δύο(γεμίζουν με τις δυο τους κιθάρες το χώρο, δημιουργώντας τον ήχο μιας πολυμελούς ορχήστρας), που τις βάζουν γερά θεμέλια ο Δημήτρης Αιγινίτης με τα ντραμς του κι ο Κωνσταντίνος Νιχωρίτης με το μπάσο του, ενώ, η Μαρία Σαχπασίδη με τα πλήκτρα της βάζει κι αυτή τις δικές της, απαραίτητες, πινελιές.
Η παράσταση «Προς την Επόμενη Θάλασσα», πέρα από όλα τα παραπάνω μουσικά, που περιέγραψα, διαθέτει κι ένα μεγάλο ατού, την άριστη χημεία, όλων, επί σκηνής, σε συνδυασμό με μια «συντροφικότητα και δημοκρατικότητα» - αν θα το έθετα με πολιτικούς όρους – που συμπαρασύρει και τον ακροατή στη δημιουργία μιας παρέας, ενός πληρώματος, πραγματικών συντρόφων, για να γυρίσω στα ναυτικά.
Αυτό το θαλασσινό δέσιμο, που χαρακτηρίζει όλο το σχήμα της «Επόμενης Θάλασσας», είναι κι η μοναδικότητά του, που μας κάνει να του ζητάμε όλο και περισσότερα ταξίδια προς «επόμενες θάλασσες».
Ραντεβού στο επόμενο και με νέα τραγούδια!
Που : «Gialino Up Stage», Λεωφόρος Συγγρού
Πότε : Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014-11-04
Τάσος Καραντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου