Ο “ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ” ΝΙΚΟΣ ΜΑΘΕΣΗΣ - ένα τραγούδι του Σαλαμίνιου στιχουργού του ρεμπέτικου για τον Άρη Βελουχιώτη

Ο “ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ” ΝΙΚΟΣ ΜΑΘΕΣΗΣ

ένα τραγούδι του Σαλαμίνιου στιχουργού του ρεμπέτικου για τον Άρη Βελουχιώτη




Ο Νίκος Μάθεσης ο Τρελάκιας(1907-1975) έχει καταγραφεί στη ρεμπέτικη βιβλιογραφία ως μια ιδιαίτερη περίπτωση στο χώρο του ρεμπέτικου τραγουδιού.

Αυθεντικός δημιουργός και ρεμπέτης, χαρακτηρίστηκε ως πρωτοπόρος στιχουργός του ρεμπέτικου με ουσιαστική προσφορά στην ανάπτυξή του τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’30.

Παράλληλα, η προκλητική  προσωπικότητά του κι ο αντικομφορμιστικός βίος του(έζησε κι έδρασε, πέρα από τα όρια και τις κοινωνικές συμβάσεις στους ημιπαράνομους χώρους του Πειραιά και στο γκέτο της Δραπετσώνας) του προσέδωσαν τη φήμη του περιβόητου μάγκα και του άγριου νταή του Πειραιά, όπου άφησε εποχή! Πράγματι, ο Νίκος Μάθεσης ήταν πασίγνωστος σε όλους ως ο θρυλικός Τρελάκιας!

Ο Μάθεσης λοιπόν, ήταν μια πολύπλευρη και πολυσύνθετη προσωπικότητα : ρεμπέτης και μάγκας, αλλά κι ευαίσθητος δημιουργός, στιχουργός, ζωγράφος και σκιτσογράφος. Μέσα από το έργο του όμως, ανακαλύπτουμε και την ιδιότητα του αριστερού  πολιτικοποιημένου καλλιτέχνη. Διότι πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας δημιουργός, που κατά την περίοδο των δραματικών πολιτικών γεγονότων του 1945, θα έγραφε ένα τραγούδι για το θάνατο του Άρη Βελουχιώτη;!

Οι στίχοι του τραγουδιού γράφτηκαν από το Νίκο Μάθεση το 1945 και το μελοποίησε(χασαποσέρβικο) αρχικά ο Μανώλης Χιώτης, από τον οποίο γράφτηκε και η τελευταία στροφή. Δεν έγινε όμως ποτέ δίσκος. Ο Μάθεσης μίλησε πρώτη φορά για την ύπαρξη του τραγουδιού το 1974, στον ερευνητή του ρεμπέτικου Κώστα Χατζηδουλή, αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί την μελωδία του. Ο δε Χιώτης είχε πεθάνει ήδη το 1970. Έτσι οι στίχοι του Μάθεση δόθηκαν στον Μιχάλη Γενίτσαρη όπου και μελοποιήθηκαν ξανά(ζεϊμπέκικο).  Το τραγούδι ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1980 στον ιστορικό δίσκο «Τα ρεμπέτικα της Κατοχής»(Κατοχή – Αντίσταση – Εμφύλιος / ανέκδοτα και απαγορευμένα / MINOS DAL – MSM 391/1980) με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα.

Ας δούμε  τι είπε, με το γνωστό μάγκικο ύφος του, ο ίδιος ο Μάθεσης στον Κ. Χατζηδουλή για το πως έγραψε το τραγούδι(Τ. Καραντή, «Νίκος Μάθεσης – ο θρυλικός Τρελάκιας του ρεμπέτικου», εκδ. Στοχαστής, Αθήνα 1999, σελ. 135-137) :

«Λίγο μετά που σκοτώθηκε ο Άρης Βελουχιώτης το ’γραψα. Είχε 3 τετράστιχα και όχι 4. Ο Άρης, ήτανε φίνος άντρας, μάγκας κι αγωνιστής και Έλληνας. Κατάλαβες; Μιλάει ο Μάθεσης. Υπήρχανε κι άλλοι αγωνιστές δηλαδή που θέλανε να τους λένε έτσι αλλά αυτοί ήτανε αγωνιστές για την πάρτη τους. Δηλαδή αποφάγια. Άλλη ταρίφα αυτοί. Όταν έσβησε το καντήλι του παλικαριού, έκατσα και το ’γραψα, γιατί έγινε θρήνος. Θρήνος και ύμνος. Το θέμα είναι παλιό, πολύ παλιό – η ιδέα. Τα λόγια δικά μου και τιμής πρόσωπο ο Άρης. Μετά συναντήθηκα με το Χιώτη, που είχε έρθει με τον Παπαϊωάννου, το Στεφανάκη και το Γενίτσαρη, να παίξουνε σ’ ένα χορό, στο Χατζηκυριάκειο. Είπα του Χιώτη για το τραγούδι και δώσαμε ραντεβού και του ’δωσα τα λόγια. Έβαλε ένα τετράστιχο ακόμα ο Μανώλης, το τελευταίο, κι άλλαξε το “Νεκροπούλι” που είχα εγώ και το έκανε “Κλαψοπούλι”. Δεν είπα τίποτα. Ο Μανώλης ήτανε φίλος μου, καλός άντρας και μάγκας από τους λίγους. Άμα θες να μάθεις ποιοι είναι οι μάγκες, κοίτα το Χιώτη. Εξηγήσεις ζόρικες, ρεμπέτικες και ψυχή μόρτικια μεγάλη. Μιλάω εγώ ο Μάθεσης. Το ’παμε : προσφορά για το παιδί που χάθηκε, ήτανε το τραγούδι. Ζούλα γίνανε όλα, βλέπεις, εγώ και σ’ αυτό το περιβόλι, είχα τσαμπουκάδες. Ένα απόγευμα που ήμουνα τότες στην Αθήνα, παρέα με τον Γούναρη, είδα στο δρόμο τυχαία, σε μια στοά, τον αρχηγό τότες του κόμματος. Αυτόνε που δεν ήτανε όνομα και πράμα δεν ήτανε, λέμε, γλυκός στις εξηγήσεις του. Του τα ’χα μαζεμένα από τότε. Αυτός ήτανε όλα του τα χρόνια, μολύβι με σπασμένη μύτη. Κατάλαβες; Μετά άκουσα τη μουσική που έβαλε ο Χιώτης. Χασαποσέρβικο ήτανε, πολύ ζόρικο τραγούδι. Δίσκος δεν έγινε όμως, γιατί όλοι αυτοί εδώ οι λάγιοι, δεν αφήνανε. Γι’ αυτό τους έχω μαζέψει πολλά…».

Μεταφέρουμε, τέλος, εδώ τους στίχους του τραγουδιού, όπως καταγράφονται στο ένθετο του δίσκου «Τα ρεμπέτικα της Κατοχής», καθώς και το λινκ του τραγουδιού από το Υ/Τ :

http://www.youtube.com/watch?v=F9C9H77b_7Q

Αντιλαλούνε τα βουνά
κλαίνε τα κλαψοπούλια
ο Βελουχιώτης χάθηκε
ψηλά σε μια ραχούλα.

Τι έχεις κλαψοπούλι μου
και χαμηλά κοιτάζεις;
για πες μου ποιος σε πλήγωσε
και βαριαναστενάζεις;

Μαράθηκαν τα λούλουδα
χάθηκε το φεγγάρι
ένας λεβέντης έσβησε
που τονέ λέγαν Άρη.

Κείνος δε θέλει κλάματα
ούτε και μοιρολόγια
θέλει αγώνες και χαρές
αρματωσιές και βόλια.

Πηγές:

- Τάσος Π. Καραντής, «Νίκος Μάθεσης – ο θρυλικός Τρελάκιας του ρεμπέτικου», εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα, 1999»
- http://www.e-orfeas.gr/artists/portraits/2093-article.html



Τάσος  Καραντής

Ο Χάντερ Τόμσον και η gonzo δημοσιογραφία

Ο Χάντερ Τόμσον και η gonzo δημοσιογραφία


Αν η κλασική δημοσιογραφία, είναι η συγκέντρωση ειδήσεων και πληροφοριών, και η διάδοση τους μέσω των MME,  με στόχο την πληροφόρηση των πολιτών, ο Χάντερ Τόμσον, είναι αυτός που της έδωσε μια άλλη διάσταση, ή, αν θέλετε, δημιούργησε μια πρωτοποριακή σχολή της, τη gonzo δημοσιογραφία.
Αλλά, ξεκινώντας από τη αρχή, ας γνωρίσουμε, πρώτα, τον δημιουργό της και, κατόπιν, το δημιούργημά του.

Χάντερ Τόμσον (Hunter Thompson) – μια καλτ φυσιογνωμία

Ο Χάντερ Τόμσον (Hunter Thompson) γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου 1937 σε μια μεσοαστική οικογένεια στο Λιούισβιλ του Κεντάκι. Η πρώτη σκληρή εμπειρία της ζωής του ήλθε προτού κλείσει τα 18 του, όταν φυλακίσθηκε ως συνεργός σε ληστεία. Ένα χρόνο αργότερα αλλάζει κατεύθυνση και κατατάσσεται στην Αεροπορία. Απασχολείται ως αθλητικός συντάκτης και σπουδάζει δημοσιογραφία στο Κολούμπια(Πηγή : www.sansimera.gr).

Θόρυβος γύρω από το όνομά του θα γίνει το 1966 με ένα άρθρο του για τους Hell’s Angels, την περιβόητη συμμορία των μηχανόβιων, που αργότερα θα γίνει και βιβλίο. Η διείσδυσή του στην οργάνωση για να έχει υλικό από πρώτο χέρι, θα του κοστίσει ένα ξυλοδαρμό και κάποια σπασμένα πλευρά από τους φανατικούς της συμμορίας(Πηγή : www.sansimera.gr).

Το 1972 κυκλοφορεί το βιβλίο του «Φόβος και Παράνοια στην προεκλογική καμπάνια του 1972», μια συλλογή άρθρων του, που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Rolling Stone», για την προεκλογική εκστρατεία του 1972 στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανάμεσα στον ρεπουμπλικάνο Ρίτσαρντ Νίξον και τον φιλελεύθερο δημοκρατικό Τζορτζ Μακ Γκόβερν, τον οποίον υποστήριζε ένθερμα(Πηγή : www.sansimera.gr).
Για τον Νίξον δεν έτρεφε τα καλύτερα των αισθημάτων. Η ρήση «ο νεκρός δεδικαίωται» δεν είχε καμία αξία για τον Τόμσον. Σε νεκρολογία που δημοσιεύθηκε το 1994, ο παραιτηθείς Αμερικανός πρόεδρος χαρακτηρίζεται «ψεύτης, μπάσταρδος, φθηνός απατεωνίσκος και αδίστακτος εγκληματίας πολέμου».( Πηγή : www.sansimera.gr).

Περιπλανήθηκε σε όλο τον κόσμο, με εκτεταμένη παραμονή στο Πουέρτο Ρίκο και τη Βραζιλία, και, τελικά, εγκαταστάθηκε στο Κολοράντο(Πηγή : www.athensvoice.gr).

Η παγκόσμια αναγνώριση ήλθε το 1998, όταν ο σκηνοθέτης Τέρι Γκίλιαμ μετέφερε στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημά του «Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας» με πρωταγωνιστές τους Τζόνι Ντεπ και Μπενίσιο Ντελ Τόρο. Πρόκειται για ένα κλασσικό ψυχεδελικό ανάγνωσμα, που γράφτηκε το 1970 και κυκλοφορεί και στη γλώσσα μας(σε μετάφραση του Αλέξη Καλοφωλιά) από τις εκδόσεις «Πατάκη». Αφηγείται την ιστορία ενός ρεπόρτερ (άλτερ έγκο του Τόμσον) κι ενός δικηγόρου, που ξεκινούν ένα ταξίδι στο Λας Βέγκας με το σύνθημα «Θέλουμε να τα δοκιμάσουμε όλα»( Πηγή : www.sansimera.gr). Επίσης κυκλοφορεί και το «Μεθυσμένο ημερολόγιο»(σε μετάφραση του Αλέξη Καλοφωλιά, από τις εκδόσεις Οξύ -  Πηγή : www.athensvoice.gr), που επίσης, μεταφέρθηκε(2011) – μετά το θάνατό του - στον κινηματογράφο, σε σκηνοθεσία Μπρους Ρόμπινσον, με τους Τζόνι Ντεπ, Τζιοβάνι Ριμπίζι, Άαρον Έκχαρτ, Άμπερ Χερντ κ.ά.

Την ίδια χρονιά ο Τόμσον θέτει υποψηφιότητα για σερίφης στην πόλη Πίτκιν του Κολοράντο, υποσχόμενος ελεύθερη χρήση των ναρκωτικών. Θα χάσει για λίγες ψήφους από τον ρεπουμπλικάνο ανθυποψήφιό του(Πηγή : www.sansimera.gr).

Ο Χάντερ Τόμσον, που τα τελευταία χρόνια αρθρογραφούσε στο δορυφορικό αθλητικό κανάλι ESPN, αυτοκτόνησε στο ράντσο του στο Κολοράντο στις 20 Φεβρουαρίου 2005. Ήταν «ένας αχόρταγος βιβλιοφάγος, ένας αθεράπευτος πότης κι ένας δεινός σκοπευτής», όπως ο ίδιος περιέγραφε τον εαυτό του(Πηγή : www.sansimera.gr).

Χάντερ Τόμσον : ο εισηγητής της gonzo δημοσιογραφίας

Ο Χάντερ Τόμσον αναδύθηκε από την αντικουλτούρα της δεκαετίας του 1960, κι ως δημοσιογράφος, συγγραφέας, αλλά  και καλτ φυσιογνωμία, θεωρείται ο εισηγητής της gonzo δημοσιογραφίας.

Τι είναι όμως η gonzo δημοσιογραφία;

Κατά τον Χάντερ Τόμσον, είναι ένα στυλ γραφής που παντρεύει τη δημοσιογραφία με το μυθιστόρημα, μέσα από την υποκειμενική ματιά του γράφοντος. Ο δημοσιογράφος δεν προσποιείται τον αντικειμενικό. Ζει τα γεγονότα για να γράψει τις εμπειρίες του. Ο όρος δημιουργήθηκε, μάλλον, από τον Αμερικανό δημοσιογράφο και συγγραφέα, προφανώς, για να περιγράψει, απόλυτα, το παραληρηματικό στυλ γραφής του, αλλά και για να χαρακτηρίσει τελικά και τον ιλιγγιώδη τρόπο ζωής του ιδίου.

Αλλιώς, για να το προσεγγίσουμε πιο αναλυτικά : Είναι ένα είδος ερευνητικής δημοσιογραφίας που απαιτεί (ή προσελκύει) την ανάμιξη του δημοσιογράφου. Δηλαδή, ο συντάκτης εμπλέκεται τόσο στην υπόθεση που διερευνά, ώστε, καταλήγει να γίνει ο ίδιος κεντρική φιγούρα της ιστορίας! Τα γεγονότα παρουσιάζονται σε πρώτο πρόσωπο, διογκωμένα στην φαντασία του παρατηρητή, μείγμα δημοσιογραφίας και μυθιστορίας, με ακραίο, εξπρεσιονιστικό ύφος, αδιαφορώντας απέναντι σε μια πιστή και αντικειμενική αναπαράστασή της, αλλά επιδιώκοντας την έντονη συναισθηματική αγωνία και την υποκειμενική έκφραση κι έμφαση σε έντονες συναισθηματικές και συγκινησιακές καταστάσεις.

Γι’ αυτό κι η επίσημη ορολογία της «gonzo δημοσιογραφίας» του Χάντερ Τόμσον, είναι «ιμπρεσιονιστική δημοσιογραφία», αφού αποτυπώνεται – δημοσιογραφικά(στο ρεπορτάζ) – η άμεση εντύπωση(impression), που προκαλεί ένα αντικείμενο, μια καθημερινή εικόνα, ή ένα γεγονός(Βλ. και : www.lexilogia.gr).

Ο θάνατός του - Αυτοκτόνησε ο Αμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Χάντερ Τόμσον


«Τέλος στη ζωή του έβαλε το βράδυ της Κυριακής(20-2-2005) ο Αμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Χάντερ Σ. Τόμσον, δημιουργός του μυθιστορήματος Fear and Loathing in Las Vegas (Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας), που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1998 με πρωταγωνιστή τον Τζόνι Ντεπ.


Σύμφωνα με εκπρόσωπο της Αστυνομίας, ο 67χρονος δημιουργός βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του, έξω από το χιονοδρομικό κέντρο του Άσπεν στο Κολοράντο.

Ο γιος του Τόμσον, Χουάν, επιβεβαίωσε το θάνατο του πατέρα του και ζήτησε από τους φίλους και θαυμαστές του να σεβαστούν την ιδιωτική ζωή της οικογένειας.»( Πηγή : www.news.in.gr).

Τίποτα, όμως, δεν μένει κρυφό : «Τίναξε τα μυαλά του στον αέρα, σε μια από τις λιγότερο απρόβλεπτες πράξεις αυτοχειρίας του λογοτεχνικού στερεώματος. Οι στάχτες του τινάχτηκαν από κανόνι, κατά τη διάρκεια μιας τελετής της οποίας προΐστατο ο φίλος του, Τζόνι Ντεπ και με παρόντες, μεταξύ άλλων, τον γερουσιαστή Τζον Κέρι και τον Τζακ Νίκολσον.»( Πηγή : www.athensvoice.gr).

Ο Χάντερ Τόμσον σε animation


Το animation του θέματος, με τίτλο «The Εdge», δημιουργήθηκε από τον σπουδαίο visual artist, Piotr Kabat, προφανώς επηρεασμένου από την αισθητική κομιστών σαν τον Carlos Sampayo. Βασίζεται σε ένα απόσπασμα του ντοκιμαντέρ «Gonzo: The Life and Work of Dr. Hunter S. Thompson», σε αφήγηση Τζόνι Ντεπ.


http://www.athensvoice.gr/article/video-gallery/movies/%CE%BF-%CF%87%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81-%CF%84%CF%8C%CE%BC%CF%83%CE%BF%CE%BD-%CF%83%CE%B5-animation

Ο Χάντερ Τόμσον στον κινηματογράφο



«Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας»(«FEAR AND LOATHING IN LAS VEGAS»)
Σινεφίλ
Αμερικανική ταινία(1998 | Έγχρ. | Διάρκεια: 118'),  σε σκηνοθεσία Τέρι Γκίλιαμ με τους: Τζόνι Ντεπ, Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, Κριστίνα Ρίτσι, Έλεν Μπάρκιν, Κάμερον Ντίαζ, Χάρι Ντιν Στάντον.

Η υπόθεση : Στην Αμερική του 1971, ένας δημοσιογράφος και ένας δικηγόρος έρχονται στο Λας Βέγκας για να καλύψουν έναν αγώνα αυτοκινήτων, αλλά άντ' αυτού δοκιμάζουν κάθε είδους ναρκωτικά και παραισθησιογόνα.


http://www.youtube.com/watch?v=_d0hEzXrWT4



«Μεθυσμένο Ημερολόγιο» («Rum Diary»)


Αμερικανική ταινία(2011 | Έγχρ. | Διάρκεια: 120'), σε σκηνοθεσία Μπρους Ρόμπινσον, με τους: Τζόνι Ντεπ, Τζιοβάνι Ριμπίζι, Άαρον Έκχαρτ, Άμπερ Χερντ.

Δραμα Η υπόθεση : Στο Πόρτο Ρίκο του 1960, ο δημοσιογράφος Πολ Κεμπ μπλέκεται στην προσπάθεια κάποιων Αμερικανών επιχειρηματιών να εκμεταλλευτούν μια παρθένα έκταση του νησιού, ενώ ερωτεύεται τη γυναίκα ενός από τους διεφθαρμένους συνεργάτες του.


http://www.youtube.com/watch?v=-CWTcitg5l8

Αποφθέγματα του Χάντερ Τόμσον

Μια ματιά στην ευστροφία του, μέσα από εύστοχα αποφθέγματά του(είτε συμφωνούμε, ιδεολογικά, μαζί του, είτε όχι) :

http://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=1811

«Gonzo(ιμπρεσιονιστική) δημοσιογραφία» : η ειλικρινής υποκειμενική μυθιστορηματική δημοσιογραφία

Στην κλασική δημοσιογραφία υπάρχει η παραπληροφόρηση, αφού η ίδια η δημοσιογραφία εμπεριέχει την υποκειμενική άποψη αυτού που την ασκεί(όσο κι αν τηρεί τη «δημοσιογραφική δεοντολογία»), από τον τρόπο διαμόρφωσης ή παρουσίασης των συγκεντρωμένων πληροφοριών, μέχρι τον άμεσο σχολιασμό αυτών.
Ενώ, στην «gonzo(ιμπρεσιονιστική) δημοσιογραφία», του Χάντερ Τόμσον, υπάρχει η ειλικρίνεια, μιας, και κατά τον, «αλλόκοτο κι εκκεντρικό», δημιουργό της, ο δημοσιογράφος, γράφει «στα παλιά του τα παπούτσια» την αντικειμενικότητα, και ζει τα γεγονότα, για να γράψει τις εμπειρίες του(Βλ. και : www.iefimerida.gr).

Τάσος Καραντής

Είδα τη Φλώρα Χρυσού στο «ΛΙΟΣΠΟΡΟ»

Στα Μανιάτικα του Πειραιά, στην Αγιά Σοφιά(στο ρακάδικο «ΛΙΟΣΠΟΡΟΣ»), βρέθηκα, πριν μερικές μέρες, για να ακούσω την – καλή μου φίλη - τραγουδοποιό Φλώρα Χρυσού, σ’ ένα προσωπικό της ακουστικό πρόγραμμα(με τη συνοδεία 2 κιθάρων), με τραγούδια, τόσο από την προσωπική της δισκογραφία, όσο και με διασκευές από την εγχώρια και διεθνή μουσική σκηνή, καθώς, και με διάθεση νοσταλγική(παλιά γνώριμα κομμάτια, λαϊκά, ρεμπέτικα, μέχρι και παραδοσιακά), έτσι,  σαν τις μουσικές βεγγέρες του νησιού της, της Σαντορίνης.

Για να σας δώσω, απτά, το εύρος της βραδιάς, θα αναφέρω, χαρακτηριστικά, ότι το πρόγραμμα άνοιξε, με το «Unchain my heart» κι ολοκληρώθηκε με κυκλαδίτικες μουσικές βεγγέρες!

 Στη, σχεδόν, 4ωρη(!) διάρκειά του, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τα αγαπημένα μας – για όσους τη γνωρίζουμε και την αγαπάμε - τραγούδια της Φλώρας, όπως τα : «Σκληρά σ’ αγαπάω»(ευχαριστώ Φλώρα για την αφιέρωση! – το τραγούδι αυτό ήταν αιτία για τη μουσικοδημοσιογραφική συνάντησή μας που κατέληξε σε μια προσωπική φιλία), «Οξυγόνο μηδέν στον αέρα», «Αγίασε ψυχή μου», «Μάντης» κ.ά. Και, βέβαια, το «νεογέννητο παιδί της», το νέο κομμάτι της «Κοιμήθηκα στην άμμο».

Το εύρος του προγράμματος κι η ποικιλία του ήταν μεγάλη κι, ενίοτε, απρόβλεπτη. Δηλαδή, ακούστηκαν από το «Θέλει μαγκιά» της Ευσταθίας και το «Mad about you» του Sting, κι από το «Στερεότυπα» της Γαλάνη ως το «Ανθρώπων έργα» του Κραουνάκη. Θέση στο πρόγραμμα είχε κι η Μποφίλιου(«Εν λευκώ»), η Τσαλιγοπούλου(«Σώπα κι άκουσε»), για να περάσουμε από την «Μπαλάντα του κυρ Μέντιου» και το «Κανείς εδώ δεν τραγουδά», στα «Πασατέμπος», «Νύχτες μαγικές», «Πέφτεις σε λάθη», «Τα παιδιά της γειτονιάς σου», «Μισιρλού» ως και τα «Όσο βαρούν τα σίδερα» ακούστηκαν, και το ταξίδι συνεχίστηκε, με τόσα, πολλά, και διαφορετικά, λιμάνια, σαν τα δείγματα που σας έδωσα.

Η Φλώρα Χρυσού, πέρα από τη ζεστασιά φωνής και ψυχής, που διαθέτει, έχει και τα προτερήματα, της οικειότητας, της γλυκύτητας, της επικοινωνίας, της αμεσότητας και του αυτοσχεδιασμού, όπου, με όλα αυτά τα προσόντα της, και τα προσωπικά της τραγούδια – ταυτότητα, που διαθέτει, καθώς και τον ιδιαίτερό της τρόπο, που έχει ως τραγουδάνθρωπος, ξέρει και καταφέρνει να δημιουργεί φιλική ατμόσφαιρα κι έρχεται κοντά με το κοινό, αλλά και το κάνει μια παρέα. Κι αυτό είναι το στοίχημα της κάθε ζωντανής εμφάνισης ενός καλλιτέχνη, κι η Φλώρα Χρυσού το κερδίζει.

Στη βραδιά στον «ΛΙΟΣΠΟΣΡΟ» παραβρέθηκαν και πολλοί φίλοι της, που πήραν το μικρόφωνο – καταθέτοντας ο καθένας το ταλέντο του και την αγάπη του για τη Φλώρα. Και, συγκεκριμένα, οι «γκεστ της βραδιάς» ήταν : η (επίσης καλή μου φίλη) Χρυσάνθη Μπαρέλη, ο Αργύρης Λούλατζης, ο Χρήστος Νινιός, ο Αλέξανδρος Μίχος, ο Δημήτρης Θωμαΐδης και η Φωτεινή Παναγιωτακοπούλου.   

Τη Φλώρα Χρυσού, συνόδευσαν, στις κιθάρες, ο – γνωστός μου, από τις συνεργασίες του με την Ευσταθία και τη Δόμνα Κουντούρη - Γιώργος Πατσιώτης (ο οποίος τραγούδησε κιόλας, όπως το συνηθίζει), και ο Βασίλης Αντωνόπουλος.

Που : «ΛΙΟΣΠΟΡΟΣ», Πειραιάς – Μανιάτικα – Αγιά Σοφιά

Πότε : Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Τάσος Καραντής

Βιογραφικό

Γεννήθηκα στη Σαλαμίνα στις 26 Σεπτεμβρίου του 1968.

Είμαι – διαζευγμένος -  πατέρας τριών παιδιών : του Παναγιώτη, της Μίλλυς και της Μαρίας.

Είμαι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Κέντρου Σπουδών Νοτιοανατολικής Ευρώπης της Ακαδημίας Αθηνών.

Εργάζομαι, από το 1989, σε εφημερίδες και περιοδικά ως ανεξάρτητος δημοσιογράφος.

Την τριετία 2001-2003 εξέδιδα, στη Σαλαμίνα, το περιοδικό πολιτιστικής επικοινωνίας «Ρυθμοί της Σαλαμίνας».

Την περίοδο 2007- 2014(16/8/2007-30/9/2014) είχα δημιουργήσει και λειτουργούσα το μη κερδοσκοπικό μουσικό ιντερνετικό περιοδικό www.e-orfeas.gr, του οποίου ήμουν ιδιοκτήτης και υπεύθυνος σύνταξης κι επικοινωνίας.

Είμαι συνδημιουργός της ομάδας στο f/b "ΣΩΣΤΕ ΤΗΝ ΑΛΕΠΟΥ - SAVE FOX IN GRRECE"(https://www.facebook.com/groups/720909091279194/)

 Θρήσκευμα : σκεπτικιστής/αγνωστικιστής.

Πολιτικοκοινωνική θέση και στάση ζωής : Είμαι ανένταχτοςδημοκράτης, εθνιστής(=πατριώτης, με την έννοια της συνείδησης ότι είμαι πολίτης του ελληνικού κράτους και το πατριωτικό αίσθημα που προκύπτει από αυτήν), διεθνιστής, ειρηνιστής, ανθρωπιστής και φιλόζωος(του νησιού και του αγροκτήματος - απέχω από κάθε "δογματική" φιλοζωική κίνηση που καταπατά τα δικαιώματα των ζώων). Είμαι υπερασπιστής των εθνικών, κοινωνικών και LGTB μειονοτήτων. Είμαι αντίθετος με τα πολιτικά(ακροδεξιά & ακροαριστερά) άκρα. Πιστεύω κι οραματίζομαι μια ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, χωρίς ρατσιστικές, εθνικές, θρησκευτικές, σεξουαλικές κι όποιες άλλες διακρίσεις, μια κοινωνία με οικολογικές και φιλοζωικές ευαισθησίες, χωρίς πολέμους, στα πλαίσια μιας παγκοσμιότητας.

Σεξουαλική ταυτότητα : λάτρης της ΓΥΝΑΙΚΑΣ με θηλυκότητα κι ερωτισμό.

Η γραφή, απ’ τα μαθητικά μου χρόνια, αποτελεί για μένα τρόπο ζωής κι επικοινωνίας. Υπάρχω, λοιπόν, ως ένας εργάτης της γραφής.

Μουσική και γραφή : Tο τραγούδι, απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αποτελεί την καθημερινή μου συντροφιά, ζω μ’ αυτό. Ακούω τους πάντες και τα πάντα, ανάλογα με τις στιγμές και τις φάσεις μου, και βέβαια την αισθητική μου.


Αγαπημένα μου μότο :


- Κάτι επικίνδυνα κομμάτια χάος είναι η ψυχή μου, που έκοψε με τα δόντια του ο Θεός(Μίλτος Σαχτούρης).


- Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από τον πειρασμό είναι να ενδώσεις σ' αυτόν!(Όσκαρ Ουάιλντ).


- Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε!(Κατερίνα Γώγου).


- Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου(Ανδρέας Εμπειρίκος).


- Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος(Νίκος Καζαντζάκης).


- Πατρίδα είναι αυτό που αντέχει η καρδιά του κάθε ανθρώπου να υπερασπιστεί(Γιώργος Νταλάρας).


- Νους υγιής εν σώματι υγιή.


- Παν μέτρον άριστον.


Και δυο δικές μου θέσεις :

- Το μεγαλύτερο μειονέκτημα για τον άνθρωπο είναι ο φανατισμός. Είμαι μακριά από φανατισμούς, αντίθετος σε κάθε δόγμα και κομματικά ανένταχτος.


- Διαφωνώ με τον μαρξισμό, γιατί με φοβίζουν οι όροι "δικτατορία" (του προλεταριάτου) & δημοκρατικός "συγκεντρωτισμός".

Βιβλία μου:

- 1997 :Παραμύθια από τη Σαλαμίνα, Αθήνα, εκδ. ΘΑΜΥΡΙΣ(εξαντλημένο)

- 1998 : Εκρηγνυόμενα  όνειρα(ποιήματα), Αθήνα, εκδ. ΙΩΛΚΟΣ


- 1999 : Ανθολογία Νέων Σαλαμινίων ποιητών, Αθήνα, εκδ. ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ(συμμετοχή)

- 1999: Νίκος Μάθεσης, ο θρυλικός τρελάκιας του ρεμπέτικου, Αθήνα, εκδ. ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ(εξαντλημένο)

- 2001 : ‘Εντεκα αρβανίτικα παραμύθια από τη Σαλαμίνα, Αθήνα, εκδ. ΤΥΠΩΘΗΤΩ


- 2001 : Κουλουριώτικο Γλωσσάριο, σπάνιες κι ιδιωματικές λέξεις κι εκφράσεις της Σαλαμίνας, Σαλαμίνα(ατομική έκδοση)

- 2005 : Εξαγνισμός(ποιήματα), Αθήνα, εκδ. ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ


- 2005 : Οι αναμνήσεις του αγωνιστή Βαγγέλη Σαλματάνη, μαρτυρίες και τεκμήρια, Αθήνα(ατομική έκδοση – Γ’ έκδοση)

- 2006 : Αστική Γεωγραφία(ποιήματα), Αθήνα, εκδ. ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ


- 2008 : Υπήκοοι(ποιήματα) Θεσσαλονίκη, εκδ. ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ

Υπό έκδοση:

- Αρβανίτικο Λεξικό(της Σαλαμίνας), εκδ. ΤΥΠΩΘΗΤΩ