Μια «Καρδιά παραπονιάρα» από τη… Γκάνα!
Η Τρούμπα – με το κακόφημο, αλλά πασίγνωστο όνομα – αποτελεί, στην ουσία, ένα οικοδομικό τετράγωνο του Πειραιά, που ξεκινά από την Ακτή Μιαούλη, και περικλείεται από τις οδούς Φιλελλήνων, Κολοκοτρώνη και Σωτήρος Διός.
Στη μέση, αυτού του τετραγώνου, βρίσκονται, οι δυο, κεντρικοί, και πρωταγωνιστικοί, δρόμοι της, οι οδοί Φίλωνος και Νοταρά.
Ως ονομασία, την πρωτάκουσα, από πιτσιρικάς, από τον ψαρά παππού μου κι από το ναυτικό πατέρα μου.
Ως εικόνα, την πρωτοείδα, στις ελληνικές ταινίες, από την ομώνυμη «Τρούμπα ’67» και τα «Κόκκινα φανάρια», ως την περίφημη, κλασική «Λόλα».
Ο ίδιος, την «πρωτοπερπάτησα», στα μέσα την ‘80ς, όταν ήμουν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο, και κατοικούσα στο κέντρο του Πειραιά(στην οδό Πραξιτέλους). Την επισκεπτόμουνα, τότε, για να ακούσω τον Ζαμπέτα και τον Τσετίνη, που εμφανιζόντουσαν εκεί, και, βέβαια, για τα κορίτσια της, στα καμπαρέ.
Για την Τρούμπα, έχω γράψει ένα αφιέρωμα.
http://www.e-orfeas.gr/singing/tributes/352-article352.html
Πολύ περιληπτικά, η ιστορία της συμπορεύεται, χρονικά, με την ιστορία του πειραιώτικου ρεμπέτικου, για να δεχτεί το «μεγάλο πλήγμα» της, το 1968, από τον διορισμένο δήμαρχο της χούντας στον Πειραιά, τον Σκυλίτση, ο οποίος, έκλεισε τους οίκους ανοχής κι έδιωξε τις ιερόδουλες.
Από τότε, άρχισε μια άλλη περίοδος για την Τρούμπα, όπου έκλεισαν μεν οι οίκοι ανοχής, αλλά, παρέμειναν τα καμπαρέ, που λειτουργούσαν με «κορίτσια», από τις Φιλιππίνες, την Ταϊλάνδη, τον Άγιο Δομήνικο και το Ελ Σαλβαδόρ.
Η μεγάλη κάμψη για της Τρούμπας άρχισε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και συνεχίστηκε ως τα χρόνια μας, αφού, τίποτα πια δεν θύμιζε την «παλιά Τρούμπα», εκτός από τα ελάχιστα μπαρ με γυναίκες, κι ένα σινεμά(το «Ολύμπικ») που πρόβαλε ταινίες πορνό.
Στην περιοχή κυριαρχεί πια «η μέρα», με τις ναυτιλιακές εταιρείες, τα εμπορικά καταστήματα και τα «ξενοδοχεία του έρωτα», αλλά και για την εξυπηρέτηση των, αλλοδαπών κυρίως, ναυτικών. Ενδεικτικό της μεγάλης αλλαγής στην Τρούμπα, νομίζω, πως είναι το γεγονός, ότι, εκεί πλέον, στεγάζονται τα Δικαστήρια του Πειραιά! Η Τρούμπα του μύθου έχει περάσει στη σφαίρα του θρύλου…
Την Τρούμπα είχα «να την περπατήσω», νύχτα, από τα φοιτητικά μου χρόνια. Να, όμως, που μια αλλαγή στη ζωή μου(διαζύγιο), «απελευθέρωσε τη νοσταλγία» για το – λαϊκό - παρελθόν(μου), και ξανάρχισα να την επισκέπτομαι, αραιά και που…
Ανακάλυψα, λοιπόν, πως η Τρούμπα η επιβιώνει ακόμα. Τα μπαρ με γυναίκες κρατούν καλά!
Απλά τα «κορίτσια», έχουν αλλάξει, με κυρίαρχα αυτά από τη Ρουμανία, την Ουκρανία, τη Ρωσία, την Πολωνία, τη Βουλγαρία, την Αλβανία, και, λίγες, Ελληνίδες(άνω των 40, που «δεν περνάει πια η μπογιά τους»)...
ενώ δεν λείπουν κι οι «εξωτικές περιπτώσεις», όπως, λατινοαμερικάνες από τον Άγιο Δομήνικο, κι ολόμαυρα, ορίτζιναλ κορίτσια από την Αφρική.
Έχοντας επισκεφτεί αρκετά μπαρ, έχω καταλήξει σ’ ένα, όπου η κατάσταση είναι η πιο χύμα, και οι θαμώνες του οι πιο λαϊκοί και λούμπεν τύποι του Πειραιά.
Παίζει, ακόμα και τα παλιά, κλασικά, λαϊκά τραγούδια, από Ζαγοραίο και Γαβαλά, μέχρι Καζαντζίδη και Διονυσίου, ως τους πιο μεταγενέστερους Μαργαρίτη και Τερζή, κι έτσι έχω βρει το στέκι μου, για μια νυχτερινή μου έξοδο, ή την κατάληξη μιας βραδινής μου εξόδου.
Διαλέγεις και παίρνεις : ή κάθεσαι στο μπαρ, και, με 5 ευρώ το ποτό(εγώ είμαι και των 1 - 2 μαρτίνι το πολύ…), ακούς τα λαϊκά σου και μερακλώνεις, ή, κερνάς και «γυναικείο ποτό»(10 ευρώ), και κάθεσαι μ’ ένα νεαρό κορίτσι(20 ως 30 ετών) συντροφιά, στους καναπέδες, και αρχίζεις το μπαλαμούτι…
Εκεί τα κορίτσια είναι «αρπακτικά»! Δεν χαμπαριάζουν, πιάνουν(κυριολεκτικά!) «πουλιά στον αέρα», και το παιχνίδι είναι χοντρό, ξεκινά, κατευθείαν, από τα… γεννητικά σου όργανα! Μόνο έτσι, εξάλλου, θα πέσουν τα πολλά κεράσματα(= μάρκες, δηλαδή, ποσοστά για τα κορίτσια).
Το πιο, κυνικό, αλλά, και ειλικρινές κι αμακιγιάριστο «δούναι και λαβείν»! Όσο έχεις και κερνάς, τόσο πιο πολύ χοντραίνει το παιχνίδι του χαμουρέματος, που η γκάμα του περιέχει από γλωσσόφιλα, μέχρι βυζιά και κώλους έξω, καθώς και χαϊδέματα, γλειψίματα και «φάσεις» που θα μπορούσες να τις πεις, ως προκαταρκτικές ενός public sex! Αν η τσέπη σου αντέχει, η συνέχεια, σε πάει στην άλλη μέρα, μ’ ένα ραντεβού, σε ξενοδοχείο της Τρούμπας, για πήδημα, αφού έχει προηγηθεί η γνωριμία, την προηγούμενη νύχτα…
Άλλες φορές, θέλω να ακούσω τα τραγούδια μου, με ελάχιστη κουβεντούλα στο μπαρ, αλλά, άλλες, «αφήνομαι» στην αρπαγή από τα κορίτσια και βυθίζομαι στα αμαρτωλά χάδια τους…
Ένα βράδυ, με το που μπήκα στο μπαρ, βλέπω ένα υψηλό, ολόμαυρο, «αλαβάστρινο άγαλμα» να με πλησιάζει, και να μου ζητάει, με σπαστά ελληνικά, την παρέα μου.
Ήταν, μια 23χρονη κοπέλα από την Αφρική(από τη Γκάνα, όπως μου είπε), απ’ αυτές, που, στην πιάτσα, τις λένε, «εντελώς μπλακ», αλλά με καταπληκτικές αναλογίες κορμιού, και το πιο σφιχτό, ελαστικό και λείο δέρμα που έχω αγγίξει!
Να, για να έχετε μια εικόνα, είχε το αγαλματένιο κορμί μιας Αφρικανής αθλήτριας στίβου!
Χαμογελαστή κι απελευθερωμένη, με παρέσυρε… δεν ήθελα και πολύ! Φιλιά, γλειψίματα στο λαιμό, χάδια στα επίμαχα σημεία, εκατέρωθεν, είχα γίνει πύραυλος!
Αλλά, πιο πολύ με εντυπωσίασε το αψεγάδιαστο κορμί της, σε συνδυασμό με το πιο τέλειο δέρμα της! Δεν χόρταινα να το χαϊδεύω, κι, ειδικά, το λούκι της ατέλειωτης πλάτης της ως κάτω… και τα σφιχτά, χωρίς ίχνος κυτταρίτιδας, μπούτια της και κωλομέρια της. Ήταν το κάτι άλλο!
Μια ξεχωριστή, εξωτική, εμπειρία! Αλλά είχα τον καημό που δεν μπορούσα να μιλήσω μαζί της : τα ελληνικά της λίγα(τα εντελώς βασικά) και σπαστά, τα αγγλικά της ανύπαρκτα και τα γαλλικά της τέλεια! Αλλά, με τη δική μου άγνοια των γαλλικών, μείναμε, τελικά, στα «γαλλικά φιλιά» και στη γλώσσα του σώματος…
Και κάπου εκεί, προς το τέλος, και προς τα χαράματα, λίγο πριν φέξει, παίζει(από το πρόγραμμα του υπολογιστή πια…) το «Καρδιά παραπονιάρα» με τον Καζαντζίδη! Και σηκώνεται το λάγνο πλάσμα από την Γκάνα, και ρίχνει ένα από τα πιο ωραία γυναικεία ζεϊμπέκικα που έχω δει!
Και, αυτή, με τις μετρημένες ελληνικές λέξεις, ήξερε, και σιγοτραγουδούσε, επαναλαμβάνοντάς τους ολόσωστα, όλους τους στίχους του(!) :
https://www.youtube.com/watch?v=4tTBja8kbcQ
Ποια λύπη σε βαραίνει
βαριά κι αφόρητη
καρδιά παραπονιάρα
κι απαρηγόρητη
Σ’ αυτόν τον ψέυτη κόσμο
τον τόσο άπονο
Καρδιά γιατί να λειώνεις
με το παράπονο
Ποιος σ’ έχει αδικήσει
και σε ξεγέλασε
μίλησε καρδιά μου
και χαμογέλασε
Κοίταξε να δεις, σκέφτηκα, ο λαϊκός μας πολιτισμός(το λαϊκό μας τραγούδι) προάγεται σ’ ένα μπαρ - «κωλοτρυπίδα» της Τρούμπας, και ταξιδεύει στην Αφρική!
Ήταν το πιο απρόσμενο φινάλε, βραδιάς μου σε κωλόμπαρο! Μια «Καρδιά παραπονιάρα» από τη… Γκάνα!
Τάσος Καραντής
Η Τρούμπα – με το κακόφημο, αλλά πασίγνωστο όνομα – αποτελεί, στην ουσία, ένα οικοδομικό τετράγωνο του Πειραιά, που ξεκινά από την Ακτή Μιαούλη, και περικλείεται από τις οδούς Φιλελλήνων, Κολοκοτρώνη και Σωτήρος Διός.
Στη μέση, αυτού του τετραγώνου, βρίσκονται, οι δυο, κεντρικοί, και πρωταγωνιστικοί, δρόμοι της, οι οδοί Φίλωνος και Νοταρά.
Ως ονομασία, την πρωτάκουσα, από πιτσιρικάς, από τον ψαρά παππού μου κι από το ναυτικό πατέρα μου.
Ως εικόνα, την πρωτοείδα, στις ελληνικές ταινίες, από την ομώνυμη «Τρούμπα ’67» και τα «Κόκκινα φανάρια», ως την περίφημη, κλασική «Λόλα».
Ο ίδιος, την «πρωτοπερπάτησα», στα μέσα την ‘80ς, όταν ήμουν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο, και κατοικούσα στο κέντρο του Πειραιά(στην οδό Πραξιτέλους). Την επισκεπτόμουνα, τότε, για να ακούσω τον Ζαμπέτα και τον Τσετίνη, που εμφανιζόντουσαν εκεί, και, βέβαια, για τα κορίτσια της, στα καμπαρέ.
Για την Τρούμπα, έχω γράψει ένα αφιέρωμα.
http://www.e-orfeas.gr/singing/tributes/352-article352.html
Πολύ περιληπτικά, η ιστορία της συμπορεύεται, χρονικά, με την ιστορία του πειραιώτικου ρεμπέτικου, για να δεχτεί το «μεγάλο πλήγμα» της, το 1968, από τον διορισμένο δήμαρχο της χούντας στον Πειραιά, τον Σκυλίτση, ο οποίος, έκλεισε τους οίκους ανοχής κι έδιωξε τις ιερόδουλες.
Από τότε, άρχισε μια άλλη περίοδος για την Τρούμπα, όπου έκλεισαν μεν οι οίκοι ανοχής, αλλά, παρέμειναν τα καμπαρέ, που λειτουργούσαν με «κορίτσια», από τις Φιλιππίνες, την Ταϊλάνδη, τον Άγιο Δομήνικο και το Ελ Σαλβαδόρ.
Η μεγάλη κάμψη για της Τρούμπας άρχισε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και συνεχίστηκε ως τα χρόνια μας, αφού, τίποτα πια δεν θύμιζε την «παλιά Τρούμπα», εκτός από τα ελάχιστα μπαρ με γυναίκες, κι ένα σινεμά(το «Ολύμπικ») που πρόβαλε ταινίες πορνό.
Στην περιοχή κυριαρχεί πια «η μέρα», με τις ναυτιλιακές εταιρείες, τα εμπορικά καταστήματα και τα «ξενοδοχεία του έρωτα», αλλά και για την εξυπηρέτηση των, αλλοδαπών κυρίως, ναυτικών. Ενδεικτικό της μεγάλης αλλαγής στην Τρούμπα, νομίζω, πως είναι το γεγονός, ότι, εκεί πλέον, στεγάζονται τα Δικαστήρια του Πειραιά! Η Τρούμπα του μύθου έχει περάσει στη σφαίρα του θρύλου…
Την Τρούμπα είχα «να την περπατήσω», νύχτα, από τα φοιτητικά μου χρόνια. Να, όμως, που μια αλλαγή στη ζωή μου(διαζύγιο), «απελευθέρωσε τη νοσταλγία» για το – λαϊκό - παρελθόν(μου), και ξανάρχισα να την επισκέπτομαι, αραιά και που…
Ανακάλυψα, λοιπόν, πως η Τρούμπα η επιβιώνει ακόμα. Τα μπαρ με γυναίκες κρατούν καλά!
Απλά τα «κορίτσια», έχουν αλλάξει, με κυρίαρχα αυτά από τη Ρουμανία, την Ουκρανία, τη Ρωσία, την Πολωνία, τη Βουλγαρία, την Αλβανία, και, λίγες, Ελληνίδες(άνω των 40, που «δεν περνάει πια η μπογιά τους»)...
ενώ δεν λείπουν κι οι «εξωτικές περιπτώσεις», όπως, λατινοαμερικάνες από τον Άγιο Δομήνικο, κι ολόμαυρα, ορίτζιναλ κορίτσια από την Αφρική.
Έχοντας επισκεφτεί αρκετά μπαρ, έχω καταλήξει σ’ ένα, όπου η κατάσταση είναι η πιο χύμα, και οι θαμώνες του οι πιο λαϊκοί και λούμπεν τύποι του Πειραιά.
Παίζει, ακόμα και τα παλιά, κλασικά, λαϊκά τραγούδια, από Ζαγοραίο και Γαβαλά, μέχρι Καζαντζίδη και Διονυσίου, ως τους πιο μεταγενέστερους Μαργαρίτη και Τερζή, κι έτσι έχω βρει το στέκι μου, για μια νυχτερινή μου έξοδο, ή την κατάληξη μιας βραδινής μου εξόδου.
Διαλέγεις και παίρνεις : ή κάθεσαι στο μπαρ, και, με 5 ευρώ το ποτό(εγώ είμαι και των 1 - 2 μαρτίνι το πολύ…), ακούς τα λαϊκά σου και μερακλώνεις, ή, κερνάς και «γυναικείο ποτό»(10 ευρώ), και κάθεσαι μ’ ένα νεαρό κορίτσι(20 ως 30 ετών) συντροφιά, στους καναπέδες, και αρχίζεις το μπαλαμούτι…
Εκεί τα κορίτσια είναι «αρπακτικά»! Δεν χαμπαριάζουν, πιάνουν(κυριολεκτικά!) «πουλιά στον αέρα», και το παιχνίδι είναι χοντρό, ξεκινά, κατευθείαν, από τα… γεννητικά σου όργανα! Μόνο έτσι, εξάλλου, θα πέσουν τα πολλά κεράσματα(= μάρκες, δηλαδή, ποσοστά για τα κορίτσια).
Το πιο, κυνικό, αλλά, και ειλικρινές κι αμακιγιάριστο «δούναι και λαβείν»! Όσο έχεις και κερνάς, τόσο πιο πολύ χοντραίνει το παιχνίδι του χαμουρέματος, που η γκάμα του περιέχει από γλωσσόφιλα, μέχρι βυζιά και κώλους έξω, καθώς και χαϊδέματα, γλειψίματα και «φάσεις» που θα μπορούσες να τις πεις, ως προκαταρκτικές ενός public sex! Αν η τσέπη σου αντέχει, η συνέχεια, σε πάει στην άλλη μέρα, μ’ ένα ραντεβού, σε ξενοδοχείο της Τρούμπας, για πήδημα, αφού έχει προηγηθεί η γνωριμία, την προηγούμενη νύχτα…
Άλλες φορές, θέλω να ακούσω τα τραγούδια μου, με ελάχιστη κουβεντούλα στο μπαρ, αλλά, άλλες, «αφήνομαι» στην αρπαγή από τα κορίτσια και βυθίζομαι στα αμαρτωλά χάδια τους…
Ένα βράδυ, με το που μπήκα στο μπαρ, βλέπω ένα υψηλό, ολόμαυρο, «αλαβάστρινο άγαλμα» να με πλησιάζει, και να μου ζητάει, με σπαστά ελληνικά, την παρέα μου.
Ήταν, μια 23χρονη κοπέλα από την Αφρική(από τη Γκάνα, όπως μου είπε), απ’ αυτές, που, στην πιάτσα, τις λένε, «εντελώς μπλακ», αλλά με καταπληκτικές αναλογίες κορμιού, και το πιο σφιχτό, ελαστικό και λείο δέρμα που έχω αγγίξει!
Να, για να έχετε μια εικόνα, είχε το αγαλματένιο κορμί μιας Αφρικανής αθλήτριας στίβου!
Χαμογελαστή κι απελευθερωμένη, με παρέσυρε… δεν ήθελα και πολύ! Φιλιά, γλειψίματα στο λαιμό, χάδια στα επίμαχα σημεία, εκατέρωθεν, είχα γίνει πύραυλος!
Αλλά, πιο πολύ με εντυπωσίασε το αψεγάδιαστο κορμί της, σε συνδυασμό με το πιο τέλειο δέρμα της! Δεν χόρταινα να το χαϊδεύω, κι, ειδικά, το λούκι της ατέλειωτης πλάτης της ως κάτω… και τα σφιχτά, χωρίς ίχνος κυτταρίτιδας, μπούτια της και κωλομέρια της. Ήταν το κάτι άλλο!
Μια ξεχωριστή, εξωτική, εμπειρία! Αλλά είχα τον καημό που δεν μπορούσα να μιλήσω μαζί της : τα ελληνικά της λίγα(τα εντελώς βασικά) και σπαστά, τα αγγλικά της ανύπαρκτα και τα γαλλικά της τέλεια! Αλλά, με τη δική μου άγνοια των γαλλικών, μείναμε, τελικά, στα «γαλλικά φιλιά» και στη γλώσσα του σώματος…
Και κάπου εκεί, προς το τέλος, και προς τα χαράματα, λίγο πριν φέξει, παίζει(από το πρόγραμμα του υπολογιστή πια…) το «Καρδιά παραπονιάρα» με τον Καζαντζίδη! Και σηκώνεται το λάγνο πλάσμα από την Γκάνα, και ρίχνει ένα από τα πιο ωραία γυναικεία ζεϊμπέκικα που έχω δει!
Και, αυτή, με τις μετρημένες ελληνικές λέξεις, ήξερε, και σιγοτραγουδούσε, επαναλαμβάνοντάς τους ολόσωστα, όλους τους στίχους του(!) :
https://www.youtube.com/watch?v=4tTBja8kbcQ
Ποια λύπη σε βαραίνει
βαριά κι αφόρητη
καρδιά παραπονιάρα
κι απαρηγόρητη
Σ’ αυτόν τον ψέυτη κόσμο
τον τόσο άπονο
Καρδιά γιατί να λειώνεις
με το παράπονο
Ποιος σ’ έχει αδικήσει
και σε ξεγέλασε
μίλησε καρδιά μου
και χαμογέλασε
Κοίταξε να δεις, σκέφτηκα, ο λαϊκός μας πολιτισμός(το λαϊκό μας τραγούδι) προάγεται σ’ ένα μπαρ - «κωλοτρυπίδα» της Τρούμπας, και ταξιδεύει στην Αφρική!
Ήταν το πιο απρόσμενο φινάλε, βραδιάς μου σε κωλόμπαρο! Μια «Καρδιά παραπονιάρα» από τη… Γκάνα!
Τάσος Καραντής
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή